1G

1G verwys na die eerste generasie van draadlose sellulêre tegnologie (mobiele telekommunikasie). Hierdie analoë telekommunikasiestandaard is in die 1980's aan die publiek bekendgestel en is bedryf totdat dit deur 2G digitale telekommunikasie vervang is. Die belangrikste verskil tussen die twee mobiele sellulêre stelsels (1G en 2G) is dat die radiosein by 1G netwerke gewoonlik analoog is, terwyl 2G netwerke digitaal is.

Alhoewel albei stelsels digitale seine gebruik om die radiotorings aan die res van die telefoonstelsel te koppel, word die stem self tydens 'n oproep gekodeer na digitale seine in 2G, terwyl 1G slegs gemoduleer is tot hoër frekwensies, gewoonlik 150 MHz en hoër. Die inherente voordele van digitale bo analoogtegnologie het beteken dat 2G-netwerke 1G netwerke feitlik oral vervang het. Dié is op hul beurt in die vroeë-21ste eeu weer deur 3G, 4G en 5G-netwerke vervang.

Een so 'n standaard is Nordiese Mobiele Foon (NMF), wat in die Skandinawiese lande, Switserland, Nederland, Oos-Europa en Rusland gebruik word. Andere sluit die Gevorderde Mobiele Foonstelsel (AMPS) in wat in Noord-Amerika en Australië gebruik word, ^[1] die TACS (Totale Toegangskommunikasiestelsel, Engels: Total Access Communications System) in die Verenigde Koninkryk, C-450 in die destydse Wes-Duitsland, Portugal en Suid-Afrika, Radiocom 2000 in Frankryk, TMA in Spanje, en RTMI in Italië in. In Japan was daar veelvuldige stelsels. Drie standaarde, TZ-801, TZ-802 en TZ-803, is ontwikkel deur NTT (Nippon Telegraph and Telephone Corporation)^[2]), terwyl 'n mededingende stelsel wat deur Daini Denden Planning, Inc. (DDI)^[2] bestuur word, die Japannese Totale Toegangskommunikasiestelsel (Japan Total Access Communications System – JTACS) standaard gebruik het.

Die voorganger van 1G-tegnologie is die mobiele radiotelefoon.

Verwysings

Eksterne skakels

• (en) Gedetailleerde beskrywing van 1G-tegnologie