Albertus Magnus

Sint Albertus Magnus
Sint Albertus Magnus, 'n fresco deur Tommaso da Modena (1352), Kerk van San Nicolo, Treviso, Italië
Heilige
Gebore	ca. 1200, Lauingen, Hertogdom van Beiere
Sterfte	15 November 1280, Keulen, Heilige Romeinse Ryk
Vereer in	Rooms-Katolieke Kerk
Saligverklaring	1622, Rome, Italië deur Pous Gregorius XV
Heiligverklaring	1931, Vatikaanstad deur Pous Pius XI
Pelgrimsoord	Sint Andreas se kerk, Keulen, Duitsland
Feesdag	15 November
Beskermheilige	Cincinnati, Ohio, mediese tegnici; natuurwetenskappe; filosowe; wetenskaplikes; studente

Albertus Magnus (ook Albertus die Grote of Albert von Lauingen genoem; Lauingen (Donau), Swabië, ca. 1200 – Keulen, 15 November 1280) was 'n Duitse filosoof en teoloog en is 'n heilige. Albertus Magnus word Doctor Universalis genoem as erkenning vir sy omvangryke kennis op verskeie wetenskapsgebiede.

Albertus word voor 1200 in Lauingen gebore as die oudste seun van Markward von Lauingen, wie moontlik lid was van die laer diensadel van Hohenstaufen. Oor Albertus se vroegste jeug is nie veel bekend nie. Hy gaan na die universiteit van Padua om die vrye kunste te bestudeer. Hy word hier in 1223 lid van die Dominikaanse Orde, nadat hy beïndruk word deur die preke van Jordanus van Saksen, die opvolger van die stigter van die orde (Dominicus Guzman). Hy studeer teologie in Padua en in Bologna en vanaf 1228 gee hy in die kloosters te Regensburg, Freiburg im Breisgau, Straatsburg, Hildesheim en Keulen klas in die teologie. Die gemeente van Keulen stuur Albertus in 1243 tot 1244 na Parys, waar hy kennismaak met die gedagtegoed van Aristoteles en Averroes. In 1247 behaal hy daar 'n meestersgraad in die teologie en doseer hy suksesvol. Onder sy gehoor was sy medeteoloog Thomas van Aquino, wie Albertus in 1248 na Keulen volg, waar Albertus aan die hoof staan van die nuwe Studium Generale van die Dominikaanse Orde.

In Keulen doseer hy veral in die filosofiese en natuurwetenskaplike werke van Aristoteles en gee Keulen so 'n reputasie as 'n sentrum van die wetenskap. Tussen 1254 en 1257 was Albertus die Provinsiaal van die Duitse Dominikaanse provinsie. In hierdie tyd hou hy homself onder andere besig met die verdediging van die Dominikane teen die aanvalle van die Paryse Fakulteit en met die foute in die werk van die Persiese filosoof Averroes. Albertus was 'n vaardige bemiddelaar van geskille. Daar is twintig geskille bekend waarin hy 'n rol speel as bemiddelaar. Drie konflikte tussen die stad Keulen en die aartsbiskop van Keulen lê hy met sukses by. Pous Alexander IV beroep Albertus in 1256 na Rome om 'n geskil te help besleg en benoem hom in 1260 tot biskop van Regensburg. Die amp behaag Albertus nie, maar hy reorganiseer die stedelike instellings. Toe hy die taak afgehandel het en nadat pous Urbanus VI afgetree het, vra hy in 1262 om sy ontslag. Die pous verleen dit en gee vir hom die opdrag om Duitsland en Bohemië op te roep tot steun vir 'n kruistog (die Agste Kruistog).

Tussen 1264 en 1267 woon en doseer Albertus in Würzburg en Straatsburg. In 1270 keer hy terug na Keulen en woon in die klooster van die Dominikane, waar hy die laaste jare van sy lewe wy aan veral onderrig en studie. In 1274 neem hy deel aan die tweede konsilie van Lyon. Na die dood van sy oud-leerling Thomas van Aquino op 12 Maart 1274 verdedig hy sy werk teen kritici.

Sy stoflike oorskot is in die kript van die Sankt Andreasklooster te Keulen. In 1622 word Albertus deur pous Gregorius XV salig verklaar. Die heiligheidsverklaring vind plaas op 16 Desember 1931 deur pous Pius XI. Hierdie pous benoem hom ook as 'n beskermheer van die wetenskap.

Dit is nie eenvoudig om 'n lys van Albertus se werke saam te stel nie. Al in die laat Middeleeue verskyn daar sommige werke onder sy naam wat egter nie deur hom geskryf is nie. Die moderne uitgawe van sy werke gaan uit sowat sewentig dele beslaan.

• Wikimedia Commons het meer media in die kategorie Albertus Magnus.