Wenera 3

Wenera 3
Die roete van Wenera 3 uitgebeeld op 'n Russiese posseël van 1966
SendingtipeVenus-atmosfeer wenteltuig
OperateurOKB-1
COSPAR-ID1965-092A Edit this at Wikidata
SATCAT-nr.1733
SendingstydsduurRuimtetuig: 105 dae
Ruimtetuigeienskappe
Ruimtetuig3MV-3
VervaardigerLavochkin
Lanseermassa960 kg
Landingsmassa377 kg
Begin van sending
Lanseerdatum16 November 1965, 04:19 UTC
VuurpylMolnija M
LanseerplekBaikonoer 31/6
Einde van sending
Laaste kontak15 Februarie 1966
Omwentelingsparameters
VerwysingstelselHeliosentries
Periheliumhoogte0.68 AE
Afeliumhoogte0.99 AE
Helling4,29°
Periode277 dae
Verkenning van Venus-atmosfeer
Betreding van atmosfeer1 Maart 1966
Impakterrein20°N 80°O waar tuig geval het
 

Wenera 3 (Russies: Венера-3 wat Venus 3 beteken) was 'n Sowjetunie ruimtetuig wat deel van die Wenera-ruimteprogram was en ontwerp was om die planeet Venus se oppervlakte te verken. Die ruimtetuig is op 16 November 1965 om 04:19 UTC vanaf Baikonoer, Kazakhstan gelanseer. Die ruimtetuig het uit twee gedeeltes bestaan, die rugsteun en verbyvlugtuig[1][2] wat die sondeerder dra, en die sondeerder wat Venus se atmosfeer moes binnedring en dan met 'n valskerm op Venus se oppervlak moes land. Die rugsteuntuig het ook gedien as kommunikasie-herleier vir die sondeerder.

Agtergrond

In 1965 het die Sentrale Komitee, gefrustreer met die min welslae van Sergei Korolev se OKB-1 Ontwerpburo, die planeet-verkenningsprogram aan die Lavochkinburo toegeken. Van meer as twaalf lanseringpogings sedert 1958 was Loena 2 en Loena 3 die enigste ruimtetuie wat al hul sendingdoelwitte bereik het. In die tussentyd het die VSA met die Mariner 2-sending na Venus en die Mariner 4-sending na Mars geslaag. Na 'n reeks mislukte maanruimtetuie het die VSA ook daarin geslaag om Ranger 6 met die Maan te laat bots (met die TV-stelsel buite werking) en Ranger 7 het suksesvol 'n reeks TV beelde na die Aarde versend.

Die Lavochkinburo het met 'n omvattende toetsprogram van die Wenera en Loena-ruimtetuie begin, terwyl Sergei Korolev altyd die idee van normtoetse op onbemande ruimtetuie verwerp het. Van die foute wat hulle opgespoor het was dat die Wenera-tuie wat landings moes uitvoer, gefaal het teen die helfte van die gravitasiekragte wat hulle moes kon hanteer, nadat hulle aan middelpuntvliedende kragtoetse onderwerp is.

Sending

Die doelwit van die sending was om Wenera 3 op die oppervlakte van Venus te laat land. Die hele ruimtetuig het uit kommunikasie-toerusting, wetenskaplike instrumente, elektriese bronne en gedenkpennings met die Staatsembleem van die Sowjetunie, bestaan. Die ruimtetuig is gesteriliseer net voordat dit gelanseer is.[3]

Die ruimtetuig se aanvanklike baan het Venus met 60,550 km gemis en nadat 'n koersverandering-maneuver op 26 Desember 1965 uitgevoer is, was die ruimtetuig op 'n botsingkoers met Venus.[4] Op 15 Februarie 1966 is daar kontak met die ruimtetuig verloor, waarskynlik weens oorverhitting.[4]

Wenera 3 het op 1 Maart 1966 teen Venus gebots, wat dit die eerste ruimtetuig gemaak het om die oppervlakte van 'n ander planeet te tref.[5][6]

Instrumente

Kragbron

Die kragbron vir die ruimtetuig was uniek omrede dit die eerste operasionele gebruik van Galliumarsenied sonpanele was. Hierdie tipe sonpaneel was deur Kvant vervaardig en is goedgekeur omrede hulle beter presteer het in hoë temperatuur-omgewings.[7] Twee 2-vierkante meter sonpanele het die batterye gelaai.

Die landingruimtetuig was van krag voorsien deur nie-herlaaibare batterye.

Tussenplanetêre tuig

Nie-wetenskaplike toerusting

  • Ultrahoë frekwensiesenders en -ontvangers
  • Telemetrie-skakelaars
  • Stelsel vir opstelling en korreksie van die ruimtetuig: mikromotors, gasstuwers, elektro-optiese ruimtetuig-posisiesensors en giroskope
  • Rekenaarbeheer van die ruimtetuig-stelsels

Wetenskaplike toerusting

  • Drie vloedhek Magnetometers om tussenplanetêre magneetvelde te meet.
  • Ontladingtellers en 'n halfgeleier-bespeurder vir die studie van Kosmiese straling.
  • Spesiale sensors (valle) om die vloei van gelaaide deeltjies te meet.
  • Piëso-elektrisiteitsensors vir navorsing oor mikrometeoriete.
  • Die meting van kosmiese radio-emissies in die golflengte van 150 tot 1 500 meter en tot 15 km.[8]

Die ruimtetuig het van die Wenera 2-ruimtetuig verskil deurdat dit nie oor 'n mikrometeoriet bespeurder beskik het nie.[4]

Landingstuig

Verwysings

  1. ↑ Wade, Mark. "Venera 3MV-3". Encyclopedia Astronautica. Geargiveer vanaf die oorspronklike op 28 Desember 2016. Besoek op 3 April 2018.
  2. ↑ Krebs, Gunter. "Venera 3 (3MV-3 #1)". Gunter's Space Page. Besoek op 3 April 2018.
  3. ↑ Ulivi, Paolo; Harland, David M. (2007). Robotic Exploration of the Solar System Part I: The Golden Age 1957-1982. Springer. p. 46. ISBN 9780387493268.
  4. ↑ 4,0 4,1 4,2 4,3 4,4 4,5 4,6 4,7 Harvey, Brian (2007). Russian Planetary Exploration History, Development, Legacy and Prospects. Springer-Praxis. pp. 94–97. ISBN 9780387463438.
  5. ↑ Siddiqi, Asif A. (2018). Beyond Earth: A Chronicle of Deep Space Exploration, 1958–2016 (PDF). The NASA history series (2 uitg.). Washington, DC: NASA History Program Office. p. 1. ISBN 9781626830424. LCCN 2017059404. SP2018-4041.
  6. ↑ "Venera 3". NASA Space Science Data Coordinated Archive.
  7. ↑ G.F.X. Strobl, G. LaRoche, K.-D. Rasch, and G. Hey, "2 From Extraterrestrial to Terrestrial Applications," in High-Efficient Low-Cost Photovoltaics: Recent Developments, Springer 2009.
  8. ↑ The interplanetary space probes "Venera-2" and "Venera-3" (in Russies). Nageslaan op 17 Februarie 2017.



Hierdie artikel is in sy geheel of gedeeltelik vanuit die Engelse Wikipedia vertaal.