মাৰ্গিট আন্না

মাৰ্গিট আন্না (ইংৰাজী: Margit Anna; ২৩ ডিচেম্বৰ ১৯১৩ – ৩ জুন ১৯৯১), জন্মৰ নাম মাৰ্গিট ছিচাৰমেন আছিল আৰু তেওঁ আছিল বিংশ শতিকাৰ হাংগেৰীৰ এগৰাকী চিত্ৰশিল্পী। অতিবাস্তৱবাদৰ প্ৰভাৱৰ লগতে সাহসী ৰং আৰু টেক্সচাৰ ব্যৱহাৰ কৰি তেওঁৰ শিল্পকৰ্মক বিমূৰ্ত অভিব্যক্তিবাদ বুলি গণ্য কৰা হৈছিল। বিশেষকৈ দ্বিতীয় বিশ্বযুদ্ধৰ সময়ত স্বামীৰ মৃত্যুৰ পিছত তেওঁৰ নিজৰ পৰিচয়ৰ লগতে ইতিহাসৰ সময়ছোৱাত মানৱ জাতিৰ ট্ৰেজেডীৰ সন্মুখীন হোৱাটোৱেই তেওঁৰ আটাইতকৈ ডাঙৰ প্ৰভাৱ আছিল।

হাংগেৰীৰ কমিউনিষ্ট শাসনৰ সময়ত তেওঁক শিল্প জগতত অংশগ্ৰহণ কৰাত বাধা দিয়া হৈছিল যদিও ১৯৬০ চনৰ মাজভাগত তেওঁ পুনৰ ছবি অঁকা আৰম্ভ কৰিছিল। তেওঁৰ ছবিসমূহে প্লেজাৰ ৰাইড (১৯৬৭) আৰু ইনোচেন্স টেল (১৯৬৪)ৰ দৰে দমন কৰা ট্ৰেজেডীৰ প্ৰতীক আছিল, পুতলা মটিফৰ অতিবাস্তৱ আৰু প্ৰকাশভংগীৰ ৰূপান্তৰৰ সৈতে।

১৯১৩ চনৰ ২৩ ডিচেম্বৰত বাকচ-কিস্কুন কাউন্টিৰ জানোশ্বালমা জিলাত অৱস্থিত বৰোটাৰ ইহুদী পৰিয়ালত মাৰ্গিট ছিচাৰমেনৰ জন্ম হৈছিল।^[1]

১৯৩৬ চনত জানোছ ভাছাৰীৰ ছাত্ৰী হিচাপে হাংগেৰিয়ান একাডেমী অৱ ফাইন আৰ্টছত অধ্যয়ন কৰে;^[2] তেওঁৰ প্ৰথম প্ৰদৰ্শনীৰ ব্যৱস্থা কৰা হয় তেওঁৰ স্বামী ইমৰে আমোছৰ সৈতে, যি এজন শিল্পীও আছিল। স্কুল শেষ কৰাৰ পিছত বুডাপেষ্টৰ পৰা চেণ্টেণ্ড্ৰেলৈ গুচি যায় আৰু শিল্পকৰ্ম সৃষ্টি কৰি থাকে। ১৯৩৭ চনত স্বামীৰ সৈতে পেৰিছ ভ্ৰমণ কৰাৰ সময়ত তেওঁ মাৰ্ক চাগালক লগ পায়, যিয়ে হাংগেৰীলৈ উভতি অহাৰ পিছত তেওঁৰ দুয়োটা শিল্পকৰ্মক বহু পৰিমাণে প্ৰভাৱিত কৰে।^[1] তেওঁৰ প্ৰাৰম্ভিক সময়ছোৱা আমোছৰ শিল্পৰ সৈতে মিল আছিল, গীতি উপস্থাপন আৰু বিচিত্ৰ উপাদানৰ বৈশিষ্ট্য আছিল। তেওঁৰ কাম বেছিভাগেই আছিল ৰূপক, আত্মচিত্ৰৰ বৈশিষ্ট্য আছিল, কিন্তু ইয়াৰ পিছৰ এক্সপ্ৰেচনবাদৰ ভেটি আছিল, সাহসী, ব্লক ডিজাইনত কৰা ৰং আৰু প্ৰকাশভংগীত ব্ৰাছষ্ট্ৰ'কৰ ব্যৱহাৰৰ।^[1]

দ্বিতীয় বিশ্বযুদ্ধলৈকে আন্না আৰু তেওঁৰ স্বামী ইমৰে তুলনামূলকভাৱে শান্তিপূৰ্ণভাৱে বাস কৰিছিল। বিশ্বযুদ্ধই যুদ্ধক্ষেত্ৰ নমাই অনাৰ পিছত ইমৰেক ১৯৪৪ চনত নাজী কনচেনট্ৰেচন কেম্প অহ্ৰড্ৰুফত হত্যা কৰা হয়।^[3][4] তেওঁৰ পিতৃক অশ্বিট্ জিতকো হত্যা কৰা হৈছিল।^[5] বিধৱা আন্নাৰ শিল্পকলাৰ ওপৰত তেওঁৰ স্বামীক হেৰুৱাই বহু পৰিমাণে প্ৰভাৱিত হৈছিল, তেওঁৰ চিত্ৰসমূহ তেওঁৰ পূৰ্বৰ ৰচনাসমূহতকৈ উল্লেখযোগ্যভাৱে কঠোৰ আৰু অধিক মৌলিক হৈ পৰিছিল।^[6] তেওঁৰ মৃত্যুৰ পিছত তাইৰ কামে এক নতুন মটিফ আকোৱালি লৈছিল, তাইৰ সমগ্ৰ চিত্ৰত পুতলাৰ দৰে আকৃতি ব্যৱহাৰ কৰিছিল। এই পুতলাবোৰে প্ৰায়ে অতিবাস্তৱবাদী ছবিৰ জৰিয়তে মানৱ জাতিৰ বিভিন্ন ট্ৰেজেডী, যেনে হ'ল'কাষ্টৰ সৈতে যোগাযোগ কৰিছিল।^[1]

তেখেতে নিজৰ আত্ম-ভাবমূৰ্তি আৰু পৃথিৱীত নিজৰ স্থানৰ সৈতে পৰীক্ষা-নিৰীক্ষা কৰি বিভিন্ন দৃশ্যপটত নিজকে চিত্ৰিত কৰি কেইবাখনো আত্মচিত্ৰ নিৰ্মাণ কৰিছিল।^[7] দৰিদ্ৰতাত ইহুদী বিধৱা হিচাপে তেওঁৰ মৰ্যাদাই তেওঁক নিজৰ শিল্পৰ জৰিয়তে নিজৰ পাৰ্থক্যসমূহ চিত্ৰিত কৰিবলৈ বাধ্য কৰাইছিল আৰু নিজৰ আত্মচিত্ৰৰ দ্বাৰাও সেইবোৰক উফৰাই পেলাইছিল, নিজকে নৃত্যশিল্পী, বেশ্যা আৰু চাৰ্কাছৰ পৰিবেশকৰ দৰে পদত চিত্ৰিত কৰিছিল।^[8] তেওঁৰ কাম বহুত বেছি প্ৰকাশভংগী আৰু বিমূৰ্ত হৈ পৰিল, ৰঙৰ স্তৰ ব্যৱহাৰ কৰি আৰু মানুহৰ আকৃতিক বিকৃত কৰি।^[9]

চেণ্টেণ্ড্ৰেৰ শিল্প সম্প্ৰদায়, বিশেষকৈ লাজোছ ভাজদা আৰু ডেজছ' কৰ্নিছৰ উৎসাহৰ জৰিয়তে আন্নাই নিজৰ কামৰ ওপৰত বিস্তাৰ কৰিবলৈ আৰম্ভ কৰে আৰু পৰম্পৰাগত হাংগেৰিয়ান লোককথাৰ মটিফ আৰু প্ৰতীকসমূহ অন্তৰ্ভুক্ত কৰে।^[1] ১৯৪৫ চনত হাংগেৰিয়ান ইউৰোপিয়ান স্কুলৰ সহ-প্ৰতিষ্ঠাপক,^[8] আৰু তেওঁলোকৰ গেলেৰীত নিয়মিতভাৱে তেওঁৰ কৰ্মৰাজি প্ৰদৰ্শন কৰে।