Palaciu de Buckingham

Palaciu de Buckingham
English Heritage
Buckingham Palace (en)
residencia real (es) , casa muséu, atraición turística, colección de arte (es) y country house (en)
Llocalización
País	Reinu Xuníu
Nación constitutiva	Inglaterra
Rexón	Londres
Condáu ceremonial	Gran Londres
Borough	Ciudá de Westminster
Coordenaes	51°30′04″N 0°08′31″W / 51.501°N 0.142°O / 51.501; -0.142
Palaciu de Buckingham Palaciu de Buckingham (Reinu Xuníu)
Historia y usu
Redevelopment (en)	1913
Bombardéu	1940
Dueñu	Casa de Windsor (es)
Comisariu	John Sheffield (es)
Usu	residencia oficial
Arquiteutura
Arquiteutu/a	William Winde John Nash
Estilu	arquiteutura neoclásica arquiteutura xeorxana
Superficie	20 ha
Patrimoniu
English Heritage	1239087
Instalaciones
Baño accesible (es)
Web oficial

El palaciu de Buckingham (n'inglés, Buckingham Palace) ye la residencia oficial de la reina en Londres.^[1] Tamién s'utiliza pa ceremonies oficiales, visites d'Estáu y visites turístiques. Ye famosu por allugar una parte sustancial de la Royal Collection, estraordinariu conxuntu d'obres artístiques frutu del coleicionismu real. El palaciu ye un puntu de xunta de los británicos en tiempos de crisis y de festividá.^[2] «El Palaciu de Buckingham» o, a cencielles, «El Palaciu», tamién ye la metonimia utilizada pa designar la fonte de comunicaos de prensa provenientes de la familia real británica.^{[ensin referencies]}

El palaciu, orixinalmente conocíu como Buckingham House, yera nun principiu un petit hôtel construyíu pal primer duque de Buckingham en 1703 y adquiríu pol rei Xurde III en 1762 pa convertilo en residencia privada. Nos siguientes 75 años sufrió una serie d'ampliaciones empobinaes polos arquiteutos John Nash y Edward Blore (1850), creándose tres ales formando un patiu central abiertu. Cola llegada al tronu de la reina Victoria d'Inglaterra, el Palaciu de Buckingham pasó a ser la residencia oficial de la monarquía. Mientres los sieglos XIX y XX fixéronse delles reformes nel palaciu, como la que se llevó a cabu en 1913 (al cargu d'Aston Webb) y que dio al palaciu la so fachada principal actual, incluyíu'l balcón dende onde saluda la familia real.

L'interior xeorxanu orixinal del sieglu XIX, que entá se caltién, componer de brilloses escayoles con incrustaciones de lapislázuli azul y rosa. Eduardu VII redecoró el palaciu añadiendo una decoración Belle Époque en tono crema y doraos. Dellos salones de receición tán decoraos n'estilu chinu con muebles provenientes del pabellón real de Brighton y de Carlton house. El palaciu cunta con 775 habitaciones y los xardinos del palaciu constitúin los xardinos privaos más grandes de Londres. Fueron creaos orixinalmente por Capability Brown, pero rediseñados por William Townsend Aiton y John Nash. El llagu artificial foi creáu en 1828 y recibe agua del llagu Serpentine, el llagu que s'atopa nel Hyde Park.

Historia

La primer edificación construyida nel llugar onde agora s'atopa'l palaciu foi la casa Goring, construyida en 1633 por lord Goring. Sicasí, la casa que constitúi'l nucleu orixinal del palaciu foi construyida pol duque de Buckingham en 1703. Esta casa foi diseñada pol arquiteutu William Winde, construyendo un gran bloque central de tres pisos y dos edificios anexos más pequeños.

La casa foi vendida pol so fíu al rei Xurde III en 1762. Pensó utilizase l'edificiu como residencia privada pa la familia real, particularmente pa la reina Carlota. Mentanto, el Palaciu de St. James siguiría usándose como residencia oficial y ceremonial del rei. Ello ye que los embaxadores actuales acredítense ante la corte de St. James», anque sía en Buckingham onde presenten los sos credenciales a la reina.

De casa a palaciu

La reina Carlota morrió en 1818 y dos años más tarde facer el so home Xurde III. L'herederu, Xurde IV decidió ampliar Buckingham pa dedicalo xunto con St. James a los actos d'estáu, pero en 1826 decidió convertir Buckingham nun palaciu real. Encargó a John Nash la construcción del so proyeutu. El nuevu edificiu construyir en piedra utilizando un estilu neoclásicu francés. Creáronse dos ales más dexando un patiu interior abiertu. Esta ye la estructura que se caltién hasta l'actualidá, salvo la fachada esti que cierra'l patiu, que ye de más recién creación. Nesi llugar atopaba un impresionante arcu de trunfu inspiráu nel Arcu de Constantino de Roma, que'l so costu foi de 34.450 Llibres esterlines. Xurde IV quería coronalo con una estatua ecuestre so. Sicasí'l monarca morrió antes y el Parllamentu decidió instalar la estatua en Trafalgar Square.

Queríase tamién que los interiores del palaciu fueren d'una guapura incomparable. Xurde IV encargara'l diseñu interior a Charles Long, quien basaba les sos obres na escayola y les incrustaciones de lapislázuli. La muerte de Xurde IV en 1830 produció que nun se completara la decoración de los interiores hasta'l reináu de Guillermu IV, un home de gustos senciellos.

Nos años previos a la muerte de Xurde IV, el costu del entá non rematáu palaciu taba causando quexes nel parllamentu y na prensa. Guillermu IV escoyó a Edward Blore como xefe d'obra, que llevó a cabu un modelu similar al proyeutáu por Nash pero a un preciu menor. El costu total de la remodelación del palaciu xubió a 719 mil llibres.

Anque los reis celebraren actos y receiciones nos salones d'Estáu del palaciu, nunca moraron nél, yá que preferíen Clarence House. Ye remarcable el xestu del rei cuando se quemar el Palaciu de Westminster ufiertando Buckingham al pueblu, pa usalo como sede del parllamentu. Esta ufierta foi refugada y reconstruyóse Westminster.

La mayoría de los salones de receición fueron amoblaos nesa dómina y entá se caltienen na actualidá. Utilicen l'estilu chinu con muebles del pabellón real de Brighton y de Carlton house.

La reina Victoria

Cola llegada de la reina Victoria al tronu en 1837, el Palaciu de Buckingham pasó a convertise en residencia real. Ente que los salones d'estáu carauterizar pola infinidá de colores, les necesidaes del nuevu palaciu pasaben por ser menos luxoses. Sábese que les chimenees espulsaben tanto fumu que tuvieron que dexar d'encender, dándo-y al palaciu una xeliza magnificencia. La ventilación yera tan mala que l'interior esprendía mal golor, y cuando decidió instalase llámpares de gas, hubo una seria esmolición sobre los posibles escapes de gas nes plantes inferiores. Tamién se criticaba la dexadez de los trabayadores y la suciedá que reinaba en palaciu. Cuando la reina casóse col príncipe Alberto de Saxonia-Coburgu-Gotha, ésti pasó a ocupase de los asuntos internos del palaciu y de los emplegaos. Solucionáronse tolos problemes y los constructores pudieron finalmente abandonalo en 1840.

La gran ala este del palaciu (anguaño la fachada principal del mesmu) foi construyíu dempués del matrimoniu de la reina Victoria. En 1847, la pareya atopó'l palaciu demasiáu pequeñu pa la vida de la corte y la so creciente familia. Asina que decidió cerrase el patiu pa convertilo nun patiu interior. Nesta ala atopa'l balcón dende'l que la familia real saluda a los sos súbditos.

Dende antes de la muerte del príncipe Alberto, conocíase la pasión de la reina Victoria pola música y el baille y los grandes músicos de la dómina yeren llevaos a palaciu pa interpretar les sos obres. Mendelssohn actuó en trés causes, Strauss y la so orquesta actuaron nel palaciu cuando s'estrenó la obra del compositor, «polka d'Alicia», n'honor a la princesa Alicia. Mientres esa dómina'l palaciu de Buckingham yera l'escenariu de pimpanos bailles, de ceremonies reales rutinaries, de invistidures y de presentaciones.

La reina Victoria decidió treslladar l'Arcu de mármol (Marble Arch), l'antigua entrada al palaciu, a la so llocalización actual, cerca Speakers' Corner, nel Hyde Park. Tres la muerte del so home, la reina Victoria abandonó Buckingham y treslladóse a los castiellos de Windsor. L'actividá de la corte siguió llevándose a cabu nel Castiellu de Windsor, y Buckingham quedó apostráu a la solombra de la reina Victoria.

El sieglu XX

En 1901 llegó al tronu'l rei Eduardu VII, enllenando de vida al palaciu. El nuevu rei y la so muyer la reina Alejandra yeren l'esponente de la clase alta británica y el so grupu d'amigos, conocíos como'l grupu de Marlborough House, yeren consideraes les xentes más eminentes de la dómina. Los salones del palaciu, especialmente'l salón de baille, la Sala del tronu y antepares y galeríes fueron redecorados nun estilu Belle époque de tonos doraos. Esta decoración caltiénse anguaño. De nuevu, el palaciu convertir nel centru del Imperiu británicu. Muncha xente cunta que la decoración qu'enllantó esti monarca nun ye acorde col diseñu orixinal del palaciu.

La postrera gran reforma del edificiu tuvo llugar sol reináu de Xurde V, cuando en 1913, Aston Webb rediseñó la fachada esti, p'asemeyar el Lime Park de Cheshire. Esta fachada foi diseñada pa ser el telón de fondu del monumentu a Victoria, una gran estatua en memoria de la reina Victoria. Xurde V, qu'asocedió a Eduardu VII en 1910, tenía una personalidá más seria que'l so padre, lo que quedó reflexáu na vida del palaciu. Un gran énfasis foi puestu nes ceremonies oficiales y deberes reales escaeciendo en parte los momentos d'ociu. La muyer de Xurde V, la Reina María yera una estudiosa de les artes y punxo un gran interés na coleición de muebles y obres d'arte. La reina tamién mandó añader nueves chimenees de mármol en estilu imperiu.

Tamién foi ella la responsable de la decoración del Salón Azul. Esti salón, de 21 metros de llongura ye consideráu polos espertos como'l más formosu de toos cuantos componen el palaciu. En 1999 ésti cuntaba con 19 salones d'Estáu, 52 cuartos principales, 188 habitaciones d'emplegaos, 92 oficines y 78 baños. Anque paeza grande, ye pequeñu en comparanza col palaciu del zar en San Petersburgu, el Palaciu Episcopal de Roma, el Palaciu Real de Madrid y minúsculu en comparanza cola Ciudá Prohibida y el Potala. El tamañu puede reparase meyor dende dientro, reparando'l patiu internu. En 1938 llevar a cabu una pequeña reforma, convirtiendo'l pabellón noroeste diseñáu por Nash nuna piscina.

Guerres mundiales

Mientres la Primer Guerra Mundial, el Palaciu, daquella residencia del rei Xurde V y la reina María, nun foi bombardeado. Los oxetos de mayor valor de la Royal Collection fueron sacupaos a Windsor pero la familia real quedar en Londres. El mayor cambéu de la vida en palaciu mientres la guerra foi la persuasión que fixo'l gobiernu sobre'l rei por que cerrara la bodega y abstuviérase de beber alcohol col fin de dar bon exemplu a les clases baxes supuestamente alcoholizadas.

Estes siguieron bebiendo ente que'l rei tuvo que caltener la so astinencia. Eduardu VIII cuntó más tarde a un biógrafu que'l so padre llograba un vasu de vinu de Porto toles mañanes, ente que la Reina bañaba la so macedonia de fruta en xampán. Los fíos de los reis fueron fotografiaos na dómina sirviendo té a los oficiales encargaos de la seguridá del palaciu.

Mientres la Segunda Guerra Mundial el palaciu sí sufrió daños. Foi bombardeado en más de siete causes, una y bones los nazis pensaben que baltar el palaciu desmoralizaría a la nación. Una bomba cayó nel patiu interior mientres los reis Xurde VI y Isabel taben nél, anque sí bien hubo daños materiales nun los hubo personales. Sicasí, taba espresamente prohibíu rellatar esos fechos en públicu. El bombardéu más seriu foi'l qu'estrozó la capiya real en 1940. La cobertoria del bombardéu amosar en toles sales de cine del país p'amosar el sufrimientu común de ricos y probes. El rei y la reina fueron filmados mientres inspeccionaben les estroces causaes poles bombes nel palaciu. Nesi momentu, la reina pronunció una de les sos frases más célebres: «toi contenta de qu'hayan bombardeado nuesa casa, agora puedo mirar a les xentes del East End a los güeyos». Rellatóse qu'en delles visites reales a llugares bombardeados, el pueblu recibía a la familia real con ulles y non con signos d'allegría. Sicasí remarcóse que les ulles diben empobinaos al ministru qu'acompañaba a los monarques. Esto quedó reflexáu nel periódicu The Sunday Graphic de la siguiente manera:

El rei y la reina sufrieron les mesmes penuries que los sos súbditos. Per segunda vegada, un bombardéu alemán intentó llevar a la casa de les sos maxestaes la muerte y la destrucción. A la fin de la guerra, el peligru común que'l rei Jorge y la reina Isabel compartieron col so pueblu va convertir nuna alcordanza entrañable y nuna fonte d'inspiración pa los años vinientes.^[3]

El 15 de setiembre de 1940, un pilotu de la RAF, Ray Holmes, embistió un Dornier Do 17 alemán que creyó que diba a bombardear el palaciu. Como se quedara ensin munición decidió faer topetar el so avión col enemigu y saltó. Ello ye que l'avión alemán diba vacíu. Yá sufriera daños, dos miembros de la so tripulación morrieren y el pilotu Robert Zehbe abandonara l'avión en paracaíes. Amiyó cerca de The Oval,^[4] foi atacáu por un ensame y finó por causa de les firíes recibíes. El bombarderu alemán perdió la so cola en siendo truñáu y estrellóse na parte delantera de Victoria Station. Mientres cayía en barrena soltáronse les sos bombes y una d'elles estropió'l palaciu de Buckingham.^[5][6] El pilotu británicu sobrevivió, foi nomáu King's Messenger al terminar la guerra y morrió en 2005 con 90 años.^[7]

Eleanor Roosevelt visitó Inglaterra mientres la Segunda Guerra Mundial. La prensa de la dómina, ansiosa por amosar les penuries de los monarques, publicó que los oxetos de valor fueren treslladaos al campu pa evitar estroces. Nesi casu, dáu'l rangu de la esposa del presidente d'Estaos Xuníos, díxose que se-y ufiertó la única habitación alcontradiza que quedaba, el cuartu personal de la reina Isabel. Sicasí ye posible qu'esta hestoria sía inventada pos agora sábese que mientres la Segunda Guerra Mundial, la familia real pasó munches nueches nel Castiellu de Windsor. Ye estrañu que dexaren a la señora Roosevelt nun palaciu vacíu pa faer frente sola a una nueche de bombardeos.

El 8 de mayu de 1945 el Palaciu foi'l centru de les celebraciones britániques, col Rei, la Reina y la princesa Isabel (futura reina) y la princesa Margarita saludando dende'l balcón, con ventanes estrozaes a los sos llombos

Interior

Los principales salones del palaciu atópase na zona noble, detrás de la fachada esti. Lo primero qu'apaez ye'l Salón de Música, que'l so gran arcu apodera la fachada. Flanqueándolo atópense los salones azul y blancu. Nel centru, sirviendo como un pasiellu que xune los salones d'Estáu atopa la Galería d'Arte, onde cuelguen obres de Rembrandt, Antón Van Dyck, Rubens y Vermeer. El salón del tronu y el salón verde tamién dan escontra la galería. El salón verde sirve d'antoxana al salón del tronu siendo parte de la ruta ceremonial escontra'l salón de tronu dende'l salón de la guardia, na parte alta de la gran escalera. El salón de la guardia contién una gran estatua de mármol del príncipe Alberto con uniforme romanu. Estos salones son usaos namái en ceremonies d'estáu y oficiales.

Xusto debaxo de la zona d'estáu atopen unes sales conocíes como semi-estatales. Abrir al hall de mármol y úsense n'actos menos formales tales como les audiencies privaes. Dalgunos fueron nomaos y decoraos pa visites particulares como'l Salón 1844», creáu nel añu de la visita del zar Nicolás I de Rusia. Nel centru d'esta suite atópase la Sala del Arcu, al traviés del cual pasen tolos años miles de ciudadanos pa les fiestes que da la reina nos xardinos de palaciu. La reina utiliza una serie de sales privaes na ala norte.

Ente 1847 y 1850, cuando Blore atopábase construyendo l'ala este, el Pabellón Brighton yera la so referencia, polo que munchos de los salones d'esa nueva ala tán decoraos nun estilu oriental. El comedor coloráu y azul chino ta decoráu con muebles del salón de llacuaes de Brighton y de la sala de música, pero tien una chimenea, tamién de Brighton con un diseñu indiu en cuenta de chinu. El salón Mariellu tien un mural del sieglu XVIII que foi sustituyíu en 1817 pol salón de Brighton y la chimenea d'esti cuartu ye una visión europea de cómo sería'l so equivalente en China. Nel centru d'esta ala atopa'l famosu balcón coles puertes de cristal del salón central por detrás. Esta sala ta fecha nun estilu chinu siguiendo'l gustu de la reina María a finales de los años 1820. Travesando la zona noble de l'ala este atopa una galería inmensa, conocida modestamente como'l pasiellu principal. Tien puertes y parés d'espeyu reflexando pagodes de porzolana y otros elementos decorativos orientales. El comedor chinu y la sala mariella atópense a la fin del pasiellu y la sala central atópase, obviamente nel centru.

Les visites de xefes d'Estáu, anguaño agóspiense nuna suite conocida como suite belga, que s'atopa nel primer pisu de l'ala norte. Estos cuartos fueron decoraos pal tíu del príncipe Alberto, Leopoldu I de Bélxica. El rei Eduardu VIII vivió nestes dependencies mientres el so curtiu reináu.

Ceremonies

Mientres el reináu actual, les ceremonies de la corte esperimentaron un cambéu radical y l'entrada al palaciu nun ta acutada a cencielles a la clase alta. Aboliéronse los vistíos formales de la corte. N'otros reinaos, los homes que nun llevaren uniforme militar teníen de ponese un traxe especial del sieglu XVIII. Peles nueches, les muyeres teníen de llevar traxes con cola y tiaras na cabeza. Esta rixidez de vestuariu caltener hasta la Primer Guerra Mundial, cuando la reina María decidió siguir la moda encurtiando la so falda. Primeramente, solicitara a una dama de corte que cortara la falda pa ver la reacción del so home. El rei Xurde V espantóse y la falda de la reina caltúvose fora de la moda. Xurde VI ya Isabel yeren más siguidores de la moda y dexóse vistir les faldes del momentu.

En 1924, el primer ministru llaborista Ramsay MacDonald foi'l primer home recibíu por un monarca dientro del palaciu llevando traxe; sicasí, yera una concesión especial. Los traxes de nueche caltuviéronse como obligatorios hasta la Segunda Guerra Mundial.

Anguaño, la mayoría d'homes convidaos a Buckingham lleven traxe de chaqueta pel día y pela nueche, dependiendo de la ocasión lleven corbata negra o blanca. Si la ocasión ye de corbata blanca, les muyeres, si tener, tienen de ponese tiara anque nun haya un códigu de vistimienta establecíu.

Unu de los mayores cambeos producir en 1958 cuando la reina abolió les presentaciones en sociedá. Nestes presentaciones en sociedá presentar a les moces aristócrates al monarca. Tenía llugar nel Salón del Tronu. Les señorites entraben y faíen una reverencia, depués movíense escontra tras realizando una coreografía coles coles del so vistíu (que tenía un llargor determináu) y repitíen la reverencia ante la reina. La princesa Margarita llegó a dicir: «tuvimos que pone-y fin, toles fulanes de Londres taben participando n'elles».^[8]

La ceremonia yera bien pomposa y la reina decidió esaniciala por considerala elitista y mesma de l'antigüedá. Fueron substituidas por fiesta de xardinos, más frecuentes y a les que puede allegar un mayor espectru de la sociedá británica. El salón del tronu utilízase anguaño pa visites especiales a la reina como apocayá nel so xubiléu. Ye nesti salón onde se tomen les fotografíes de les bodes reales.

Les invistidures, nes que s'inclúin los nomamientos de caballeros, cola tradicional imposición de la espada celebrar nel Salón de Baille victoriano, construyíu en 1854. Con unes dimensiones de 37 por 20 metros, ye la mayor sala del palaciu. Reemplazó al salón del tronu n'importancia y usu. Mientres les invistidures, la reina nun se sienta nel tronu, permanez de pies frente a la tarima, so un gran pabellón de terciopelu abovedáu denomináu shamiana o baldachin que foi usáu na coronación de Xurde V como emperador nel Durbar de Delhi en 1911. Una banda militar toca na galería de los músicos mientres los que reciben les condecoraciones averar a la reina y reciben los sos honores, siendo vistos polos sos familiares y amigos. The Beatles fueron los primeros artistes non consagraos en recibir honores.

Les llacuaes de gala tamién tienen llugar nel salón de baille. Estes cenes tienen llugar la primer nueche d'estancia de los xefes d'estáu visitantes. Neses ocasiones, alleguen más de 150 invitaos con corbata blanca y les muyeres con tiaras. La cena sirvir en cacía d'oru. La mayor y más formal receición que tien llugar nel palaciu de Buckingham ye en payares, cuando la reina recibe al cuerpu diplomáticu residente en Londres. Nesta ocasión utilicen tolos salones d'estáu, una y bones la familia real travesar toos empecipiando una procesión al traviés de les grandes puertes norte de la galería de pintura. Tal que entamara Nash, les puertes con espeyos caltiénense abiertes reflexando la lluz de les llámpares de cristal dando una sensación de lluz y d'espaciu.

Otres ceremonies más pequeñes tienen llugar nel Salón 1844. Ellí celébrense xintes y dacuando alcuentros. Otres xintes más grandes tienen llugar nel salón abovedáu de la música, o nel comedor d'estáu. En toles ocasiones formales los emplegaos visten una vistimienta especial.

Dende'l bombardéu de la capiya na Segunda Guerra Mundial, les celebraciones llitúrxiques familiares tienen llugar nel salón de música. Los trés primeros fíos de la reina fueron bautizaos ellí, nuna fonte dorada especial. El príncipe Guillermo foi bautizáu nel mesmu salón pero'l so hermanu na capiya de San Jorge de Windsor.

Les mayores ceremonies del añu son les fiestes de xardín, onde lleguen a rexuntase 9 mil persones tomando té y sándwiches. Una vegada llegaos los invitaos, suena l'himnu nacional y sale la reina dende'l salón del arcu. Va pasando al traviés de los invitaos saludando a unos invitaos primeramente escoyíos y convidándo-yos a una zona especial pa tomar té. Si los invitaos nun tienen la suerte de tener un alcuentru cola reina, siquier tienen el prestu d'almirar los xardinos.

Seguridá

La seguridá nel palaciu ye bien alta, pero destaquen los importantes fallos que tuvo. Como midida de seguridá nun hai nengún planu modernu detalláu de la distribución del palaciu. La guardia real que s'asitia na parte frontera del palaciu actúa de normal en ceremonies. Sicasí, la so función principal ye la seguridá. Nel palaciu tamién hai una comisaría de policía y los miembros de la familia real tienen guardaespaldes propios. Otres midíes de seguridá nun fueron revelaes. Nun radiu de 1.2 quilómetros atopen trés cuarteles.

Mientres la Segunda Guerra Mundial asitióse una alarma antibombardeos y más apocayá construyóse un búnker en respuesta a l'amenaza terrorista. Dellos rumores establecen que'l búnker ta conectáu cola llinia victoria de la rede de metro, que pasa al llau del palaciu, pa dexar una evacuación de la familia real en casu d'un ataque nuclear. Sicasí esti puntu nun foi confirmáu.

L'incidente más bultable asocedió en 1982 cuando Michael Fagan aportó al cuartu de la reina mientres esta dormía. En 2003 un reporteru del Daily Mirror, tuvo trabayando mientres dos selmanes como mayordomu en Buckingham. Una de les referencies qu'incluyó na so curriculum vitae yera falsa y, según paez, nun foi comprobada. L'incidente coincidió con una visita del presidente d'Estaos Xuníos, George W. Bush al Reinu Xuníu. Bush moraba nel palaciu y el Daily Mirror publicó semeyes del so cuartu lo mesmo que de la mesa d'almuerzu de la reina y del cuartu del Duque de York. Les semeyes nun amuesen namás interesante que'l fechu de que la reina guarde les sos ceberes nun Tupperware y los sos fíos tengan un gustu convencional na decoración de los muebles de la so habitación. El palaciu llevó al periódicu a los tribunales acusándolo de violación de la intimidá y el periódicu devolvió'l material y pagó les costes del xuiciu.

La mayoría de fallos de seguridá tuvieron llugar fuera del palaciu. En 1981, trés turistes alemanes acamparon nos xardinos del palaciu dempués d'esguilar la valla, supuestamente pensando que taben en Hyde Park. En 1993, manifestantes anti-nucleares esguilaron los murios del palaciu y sentáronse na escampada del mesmu. En 1994, un paracaidista desnudu aterrizó nel techu del palaciu.

Más apocayá, en 2004, un padre divorciáu engató hasta una columna cerca del balcón ceremonial amarutáu de Batman. Otru de los manifestantes, esta vegada amarutáu de Robin, foi coyíu antes d'esguilar. Volvió en payares amarutáu de Pá Noel y encadenóse nuna de les puertes principales.

Históricamente hubo importantes fallos de seguridá. Probablemente la más increíble asocedió en 1837 cuando un mozu de 12 años intentó vivir mientres un añu nel palaciu ensin ser detectáu. Como s'escondía nes chimenees, emporcaba les cames onde dormía y de esta forma pudo ser aprehendido. De los ocho intentos d'asesinatu de la reina Victoria , a lo menos trés asocedieron nes cercaníes de les puertes del palaciu. Mientres tola so hestoria interceptóse a muncha xente pelos terrenes del palaciu, incluyíu unu que quería proponer matrimoniu a la princesa Ana y que foi declaráu enfermu mental.

Usu y accesu públicu

Amás de ser la residencia de la reina y de Felipe Mountbatten (Duque d'Edimburgu), el palaciu ye'l llugar de trabayu de 450 persones. Tolos años, unes 50 mil persones son recibíes nes fiestes de xardinos, receiciones, audiencies y llacuaes. En Buckingham tamién se lleva a cabu'l cambéu de guardia, una ceremonia diaria pel branu y cada ciertos díes pel hibiernu. En 2003, con ocasión del 50 aniversariu del reináu de Sabela II del Reinu Xuníu, miles de británicos fueron convidaos a un conciertu de pop y de música clásica nos xardinos del palaciu. En dambos, ufiertóse xampán y un picnic.

L'apertura festival de los salones nobles del palaciu al públicu supunxo un gran cambéu con al respective de los años 90. El dineru recoyíu de les entraes utilizar nun primer momentu pa la reconstrucción del Castiellu de Windsor qu'había ardigosu. Tolos branos, nos meses d'agostu y setiembre abre l'ala occidental al públicu. Unos 200 trabayadores, sobremanera estudiantes, emplegar nesti tiempu. La ruta del añu 2006 ta siendo camudada por razones de presentación y de seguridá.

Contrariamente a la opinión popular, el palaciu nun ye propiedá de la reina. Buckingham, Windsor y les coleiciones d'arte (Royal Collection) son propiedá de la nación. Les coleiciones d'arte pueden ser visitaes en determinaes feches del añu.

L'alamea (The Mall), ye'l camín ceremonial d'accesu al palaciu. Estender dende l'arcu del ministeriu de la marina y escurre alredor del monumentu de Victoria hasta aportar a los terrenes del palaciu. El color acoloratáu del pavimentu recuerda a les alfombres coloraes que s'esplegaben en dómines anteriores. Esta ruta ye la qu'utilicen les caravanes de los xefes d'Estáu en visita al Reinu Xuníu y tamién pola familia real en celebraciones d'Estáu como l'apertura del parllamentu. Nestes ocasiones, les caravanes escurren al traviés del Arcu del Ministeriu de la Marina y percuerren el Mall que primeramente foi cerráu al tráficu, creando casi siempres un caos de tráficu na ciudá.

Pela redolada del palaciu atopen el so xardinos. Son los xardinos privaos más grandes de Londres. El paisaxe foi diseñáu por Capability Brown anque más tarde sería rediseñáu. El gran llagu artificial completar en 1828 y nútrese d'agua proveniente de la Serpentine. Como'l mesmu palaciu, el xardín ta llenu d'obres d'arte. Una de les más importantes ye'l Vasu de Waterloo, una gran urna creada por Napoleón pa celebrar la so victoria antemanada, que foi apurrida ensin rematar en 1815 a Xurde IV. El rei mandó terminar obrar pensando asitiala na sala Waterloo del Castiellu de Windsor, pero'l pesu (15 tonelaes) faía imposible asitialo nun edificiu.

Axacentes al xardín atopen les Cocheres Reales, onde se guarden los carruaxes, incluyíu'l carruax doráu. Esti carruax d'estilu rococó foi diseñáu en 1760. utilizar por primer vegada na apertura del parllamentu en 1762 y namái s'usa en coronaciones o aniversarios.

Agora esiste la opción de visitar les habitaciones del Palaciu.

Banderes

Les banderes del Palaciu de Buckingham varian acordies colos movimientos de la corte y la tradición. El Sarxentu de les Banderes de la Reina ye la persona encargada de toles banderes que ondean nel palaciu. Hasta 1997 la única bandera que ondeaba yera l'estandarte real, la bandera oficial de la soberana británica que ondeaba cuando la soberana taba nel palaciu. Inclusive en tiempos de llutu, l'estandarte non ondea a mediu estil. Cuando namái ondea otra bandera en palaciu ye en casu del fallecimientu del monarca, que ye cuando se va alzar la del nuevu rei. En 1952, alzóse l'estandarte de reinar madre porque la heredera al tronu entá s'atopaba en Clarence House.

Esta tradición camudó en 1997, tres la muerte de la princesa Diana de Gales, yá que hubo un gran descontentu popular porque la bandera non ondeó a mediu estil. La reina atopar nesi momentu nel castiellu de Balmoral, razón pola cual nun había bandera dalguna esventolexando en palaciu. Pero, en respuesta a la opinión pública, la reina ordenó romper el protocolu y darréu colgóse la Union Jack a mediu estil hasta'l día del funeral. Dende esi momentu, la bandera oficial del soberanu británicu ondea cuando ta nel palaciu y ye la bandera del Reinu Xuníu la que ta izada cuando nun se topa nél. Nos casos de fallecimientu de miembros de la familia real o en desgracies nacionales, la bandera cuelga a mediu estil.

El palaciu anguaño

Anguaño moren nél la reina y el so home, el príncipe Felipe (Duque d'Edimburgu) y los condes de Wessex. Tamién s'atopa nél la oficina real. Comparáu con otros castiellos y palacios británicos, Buckingham ye relativamente nuevu, anque simboliza la monarquía británica. A la fin de les guerres mundiales, importantes grupos de xente atacar sol balcón real. Envalórase qu'un millón de persones averar a Buckingham nel 50 aniversariu de la coronación de la reina. Dientro d'eses celebraciones, el guitarrista Brian May tocó'l God save the Queen dende lo alto del palaciu.

Ver tamién

• Castiellu de Windsor, residencia oficial n'Inglaterra.
• Palaciu de Holyrood, residencia oficial n'Escocia.
• Castiellu de Hillsborough, residencia oficial n'Irlanda del Norte.
• Palaciu de Westminster, residencia real dende 1049 hasta 1530.
• Palaciu de Whitehall, residencia real dende 1530 hasta 1698.
• Palaciu de St. James, residencia real dende 1702 hasta 1837.

Notes y referencies

Bibliografía

• Blaikie, Thomas (2002). You look awfully like the Queen: Wit and Wisdom from the House of Windsor. Londres: Harper Collins. ISBN 0007148747.
• Harris, John; de Bellaigue, Geoffrey; Miller, Oliver (1968). Buckingham Palace. Nueva York: Viking Press. Biblioteca del Congresu númberu del catálogu: 62-23206.
• Headley, Olwen (1970). Buckingham Palace. Garrod & Lofthouse Ltd. ISBN 85372086X.
• Robinson, John Martin (1999). Buckingham Palace. Londres: The Royal Collection, St. James's Palace. ISBN 1902163362.
• Williams, Neville (1971). Royal Homes. Lutterworth Press. ISBN 0718808037.
• Woodham-Smith, Cecil (1973). Queen Victoria (vol. 1). Hamish Hamilton Ltd.

Enllaces esternos

• Wikimedia Commons tien conteníu multimedia tocante a Palaciu de Buckingham.
• Páxina web oficial de Buckingham Palace
• Buckingham Palace visitors guide
• Imáxenes de la suite belga
• One's home is a dump (22 de marzu de 2005)