Гісторыя Лёвенскага ўніверсітэта да падзелу

Гісторыя Лёвенскага ўніверсітэта да падзелу (лац.: Universitas lovaniensis) — гісторыя самага першага і самага вядомага ўніверсітэта Бельгіі, якая ўключае гісторыю старога Лёвенскага ўніверсітэта і Лёвенскага каталіцкага ўніверсітэта, які ўзнік у ім пазней. Адкрыццё Лёвенскага ўніверсітэта санкцыянаваў у 1425 годзе Папа Рымскі Марцін V па хадайніцтве герцага Жана IV Брабанцкага.

З прыходам французаў у 1797 годзе Лёвенскі ўніверсітэт спасціг лёс усіх рэгіянальных універсітэтаў Францыі: ён быў скасаваны. Адроджаны мясцовым епіскапствам у 1834 годзе ў г. Мехелен, у наступным годзе пераехаў у Лёвен, усталяваўшы такім чынам пераемнасць з навучальнай установай дарэвалюцыйнага часу. Мовай выкладання доўгі час была латынь, у XIX стагоддзі латынь і французская, з 1930 года — французская і нідэрландская.

Пасля 1968 года ўніверсітэт падзяліўся. З-за пратэстаў фламандцаў франкамоўны паток вымушаны быў пакінуць горад Лёвен і заняў новы студгарадок ужо на тэрыторыі Валоніі.

• Стары ўніверсітэт (1425—1797)
• Новы каталіцкі ўніверсітэт (1835—1968)
• Лёвенскі крызіс 1962—1968 гг.

У канцы крызісу 1968 года ўніверсітэт падзяляецца на дзве асобныя галіны:

• Лёвенскі каталіцкі ўніверсітэт — нідэрландамоўную, якая засталася ў Лёвене на месцы старога ўніверсітэта.
• Лувенскі каталіцкі ўніверсітэт — франкамоўную, якая пераехала ў новы горад Лувен-ля-Нёў, Валонія.