Манліё Бразіё

Манліё Бразіё
італ.: Manlio Brosio
4-ы генеральны сакратар НАТА 1 жніўня 1964 — 1 кастрычніка 1971
Папярэднік	Дырк Сцікер
Пераемнік	Ёзэф Лунс
ваенны міністр Каралеўства Італія[d] 10 снежня 1945 — 13 чэрвеня 1946
Папярэднік	Stefano Jacini[d]
Italian minister of War[d] 13 чэрвеня 1946 — 13 ліпеня 1946
Пераемнік	Cipriano Facchinetti[d]
minister without portfolio of the Kingdom of Italy[d] 12 снежня 1944 — 21 чэрвеня 1945
Vicepresident of the Council of Ministers of the Kingdom of Italy[d] 21 чэрвеня 1945 — 10 снежня 1945
minister for National Council of the Kingdom of Italy[d] 17 жніўня 1945 — 10 снежня 1945
Пераемнік	Emilio Lussu[d]
сенатар Італіі[d] 25 мая 1972 — 4 ліпеня 1976
Нараджэнне	10 ліпеня 1897(1897-07-10)[1][2] Турын, правінцыя Турын, П’емонт, Італія
Смерць	14 сакавіка 1980(1980-03-14)[1][2] (82 гады) Турын, правінцыя Турын, П’емонт, Італія
Імя пры нараджэнні	італ.: Manlio Brosio
Партыя	Італьянская ліберальная партыя[d]
Адукацыя	Турынскі ўніверсітэт
Бітвы	Першая сусветная вайна
Узнагароды
Медыяфайлы на Вікісховішчы

Манліё Джавані Бразіё (італ.: Manlio Giovanni Brosio; нар. 10 ліпеня 1897, Турын, Каралеўства Італія — 14 сакавіка 1980, Турын, Італія) — італьянскі дзяржаўны дзеяч, дыпламат.

З юных гадоў актыўна цікавіўся палітыкай. Падчас Першай сусветнай вайны добраахвотна ўступіў у армію. Служыў малодшым лейтэнантам часцей альпійскіх стралкоў. Узнагароджаны сярэбраным медалём.

Пасля 1-й сусветнай вайны далучыўся да руху «Ліберальная рэвалюцыя» (італ.: Rivoluzione Liberale). Падчас фашысцкай дыктатуры быў адвакатам у Турыне. Пасля падзення фашызму, падчас нямецкай акупацыі стаў членам Камітэта нацыянальнага вызвалення ў Рыме. Пасля вызвалення Італіі стаў Генеральным сакратаром Ліберальнай партыі.

У кастрычніку 1944 — чэрвені 1945 — міністр без партфеля ў першым і другім урадзе Баномі. У чэрвені 1945 — лістападзе 1945 — намеснік Старшыні Савета Міністраў Італіі ва ўрадзе Пары. У снежні 1945 — ліпені 1946 — ваенны міністр ва ўрадзе Дэ Гасперы.

У 1947—1951 — пасол Італіі ў СССР (Масква). У 1951—1955 — пасол Італіі ў Вялікабрытаніі (Лондан). У 1955—1960 — пасол Італіі ў ЗША (Вашынгтон). У 1960—1964 — пасол Італіі ў Францыі (Парыж).

У 1964—1971 гадах — Генеральны сакратар НАТА. У 1972—1976 — Сенатар Італіі ад Ліберальнай партыі і старшыня Групы Ліберальнай партыі ў Сенаце. Са студзеня 1979 года — Старшыня Атлантычнага камітэта Італіі.

• Кавалер Вялікага Крыжа ордэна «За заслугі перад Італьянскай Рэспублікай» (1955)^[3]
• Узнагароджаны Прэзідэнцкім медалём Свабоды (ЗША, 1971)

• Біяграфія на сайце liberali.it (італ.)
• Біяграфія на сайце НАТА (англ.)