Мілаш Абрэнавіч

Мілаш Абрэнавіч
Милош Обреновић
Мілаш Абрэнавіч 1848 г. Карціна работы аўстрыйскага мастака Морыца М. Дафінгера
князь Сербіі 1815 — 1860
Папярэднік	пасада заснавана
Пераемнік	Міхаіл Абрэнавіч
Нараджэнне	7 (18) сакавіка 1780 Горня-Добрыня[d], Бялградскі пашалык[d], Асманская імперыя[1]
Смерць	14 (26) верасня 1860 (80 гадоў) ці 26 верасня 1860(1860-09-26)[2] (80 гадоў) Бялград, Княства Сербія[1]
Месца пахавання	Сабор Святога Міхаіла[d]
Род	Абрэнавічы
Імя пры нараджэнні	серб. кір.: Милош Теодоровић
Бацька	Todor Mihailovic[d][3]
Маці	Višnja Urošević[d]
Жонка	Ljubica Vukomanović[d][4]
Дзеці	Milan Obrenović II[d], Mihailo Obrenović III[d], Tudor Obrenovic, Prince of Serbia[d][3], Gabriel Obrenovic, Prince of Serbia[d][3], Petrija Obrenovic, Princess of Serbia[d][3], Savka Obrenovic, Princess of Serbia[d][3] і Marija Obrenovic, Princess of Serbia[d][3]
Веравызнанне	Сербская праваслаўная царква
Член у	Філікі Этэрыя
Дзейнасць	кіраўнік, рэвалюцыянер
Манаграма
Узнагароды
Медыяфайлы на Вікісховішчы

Мілаш Абрэнавіч (Мілаш Тэадоравіч, сербск.: Милош Обреновић) — князь Сербіі ў 1815—1839 і 1858—1860 гг. заснавальнік дынастыі Абрэнавічаў.

Мілаш Тэадоравіч, сын селяніна, нарадзіўся каля 1780 і быў пастухом.

Першае сербскае паўстанне

Прыняў удзел у распачатым у 1804 годзе Першым сербскім паўстанні, якое ўзначаліў Карагеоргій Петравіч. Мілаш Тэадоравіч стаў адным з правадыроў паўстанцаў, але Карагеоргій забіў (1810) яго зводнага брата Мілана Абрэнавіча, чыё імя ўзяў Мілаш. Пасля гэтага два лідары паўстання ўступілі ў востры канфлікт.

Кіраванне

У 1815 годзе ўзначаліў Другое сербскае паўстанне. Пад ціскам Расіі, асманскія ўлады пагадзіліся на аўтаномію Сербіі на чале з Мілашам Абрэнавічам.

Армія прымусіла яго адрачыся ад прастола (1839), аднак ён вярнуўся на трон (1858).

Мілаш Абрэнавіч выкарыстоўваў аўтарытарныя метады кіравання. Здушыў некалькі паўстанняў у краіне. У 1835 быў прымушаны прыняць Статут (Канстытуцыю), па якім засноўваўся парламент.

Цікавыя факты

Падчас Другога сербскага паўстання Абрэнавіч упершыню выкарыстоўвае прывітанне трыма пальцамі як знак самаідэнтыфікацыі сербаў.

Зноскі