О

Кірылічны алфавіт
Кірыліца
А	Б	В	Г	Ґ	Д	Ђ
Ѓ	Е	(Ѐ)	Ё	Є	Ж	З
Ѕ	И	(Ѝ)	І	Ї	Й	Ј
К	Л	Љ	М	Н	Њ	О
П	Р	С	Т	Ћ	Ќ	У
Ў	Ф	Х	Ц	Ч	Џ	Ш
Щ	Ъ	Ы	Ь	Э	Ю	Я
Гістарычныя літары
(Ҁ)	(Ѹ)	Ѡ	(Ѿ)	(Ѻ)	Ѣ	Ꙗ
Ѥ	Ꙉ	ІѢ	Ѧ	Ѫ	Ѩ	Ѭ
Ѯ	Ѱ	Ѳ	Ѵ	(Ѷ)	Ын	Ꚉ
Літары неславянскіх моў
Ӑ	Ӓ	Ә	Ӛ	Ӕ	Ғ	Ӷ
Ҕ	Ӗ	Ҽ	Ҿ	Ӂ	Җ	Ӝ
Ҙ	Ӟ	Ӡ	Ӥ	Ӣ	Ӏ	Ҋ
Қ	Ҟ	Ҡ	Ӄ	Ҝ	Ԟ	Ӆ
Ӎ	Ҥ	Ң	Ӊ	Ӈ	Ӧ	Ө
Ӫ	Ҩ	Ҧ	Ҏ	Ҫ	Ҭ	Ӳ
Ӱ	Ӯ	Ү	Ұ	Ҳ	Һ	Ҵ
Ӵ	Ҷ	Ӌ	Ҹ	Ӹ	Ҍ	Ӭ
Заўвага. Знакі у дужках не маюць статусу (самастойных) літар.

О, о (назва: [о]) — літара ўсіх славянскіх кірылічных алфавітаў (15-я ў балгарскай, 16-я ў рускай і беларускай, 18-я ў сербскай, 19-я ў македонскай і ўкраінскай); выкарыстоўваецца таксама ў алфавітах некаторых неславянскіх моў. У стара- і царкоўнаславянскай азбуках носіць назву «онъ» (што абазначае не толькі «ён», але і «той»). У старажытнай кірыліцы з’яўляецца 16-й па ліку, выглядае як мае лікавае значэнне 70. У глаголіцы па ліку 17-я, мае выгляд і лікавае значэнне 80. Паходзіць ад грэцкай літары амікрон (Ο, ο), якая ў сваю чаргу паходзіць ад фінікійскай літары аін; для глагалічнага варыянту ёсць версіі, якія злучаюць яго з семіцкімі літарамі аін ці ваў.

Табліца кодаў

Заўвагі

Літаратура

• Булич С. К. О // Энциклопедический словарь Брокгауза и Ефрона: В 86 томах (82 т. и 4 доп.) (руск.). — СПб., 1890—1907.
• Карский Е. Ф. Славянская кирилловская палеография / отв. ред. акад. В. И. Борковский. — 2-е изд., факсимильное. — Л., М.(факс.): Из-во АН СССР; из-во «Наука» (факс.), 1928, 1979 (факс.). — С. 195—197. — 494 с. — 2700 экз.
• О, о // Большая российская энциклопедия : [в 35 т.] / гл. ред. Ю. С. Осипов. — М. : Большая российская энциклопедия, 2004—2017.