Спадчына (права)

Спа́дчына^[1] — набыццё маёмасці, якая засталася пасля смерці іншай асобы (спадчынадаўца). Маёмасць, якую атрымлiваюць у спадчыну, называюць спадчыннай маёмасцю, спадчыннай масай, спадчынай. Спадчына памерлага пераходзіць да спадчыннікаў у парадку ўніверсальнага правапераемства, гэта значыць у нязменным выглядзе як адзінае цэлае і ў адзін і той жа момант.

Мацярызна — у вялікалітоўскім праве і пазней ва ўжытку ўсходнеславянскіх народаў — маёмасць, якая перайшла ў спадчыну па маці. У яго ўваходзіла і тая маёмасць, якую прынесла жанчына, выходзячы замуж. Мужчына не меў права ёю карыстацца без дазволу жанчыны^[2].

• Маслыка Г. А. Спа́дчына // Беларуская энцыклапедыя: У 18 т. Т. 15: Следавікі — Трыо / Рэдкал.: Г. П. Пашкоў і інш. — Мн. : БелЭн, 2002. — Т. 15. — С. 93—94. — 10 000 экз. — ISBN 985-11-0035-8. — ISBN 985-11-0251-2 (т. 15).
• Ярошенко К. Б. Наследование // // Юридическая энциклопедия / Отв. ред. Б. Н. Топорнин. — М.: Юристь, 2001. — С. 592—594. — 1272 с. — 8000 экз. — ISBN 5-7975-0429-4 (в пер.) (руск.)
• Насле́дование // Популярный юридический энциклопедический словарь / Редкол.: О. Е. Кутафин и др. — Москва: Большая Рос. энцикл.: РИПОЛ КЛАССИК, 2001. — С. 407—410. — 796, [3] с.; 17 см. — ISBN 5-85270-165-3 (БРЭ). (руск.)
• Спа́дчына // Тлумачальны слоўнік беларускай мовы: У 5-ці т / АН БССР, Інстытут мовазнаўства імя Я. Коласа. — Мн.: Беларус. Сав. Энцыклапедыя імя Петруся Броўкі, 1983. — Т. 5 кн. 1: С — Улагодзіць / [рэдактар М. Р. Суднік]. — С. 241. — 663 с.