Шарль-Франсуа Дабіньі

Шарль-Франсуа Дабіньі
фр.: Charles-François Daubigny
Дата нараджэння	15 лютага 1817(1817-02-15)[1][2][…]
Месца нараджэння	Парыж, Парыж[d], рэгіён Іль-дэ-Франс, Метраполія Францыі, Францыя[3]
Дата смерці	19 лютага 1878(1878-02-19)[4][1][…] (61 год)
Месца смерці	Парыж, Парыж[d], рэгіён Іль-дэ-Франс, Метраполія Францыі, Францыя[4]
Месца пахавання	Пер-Лашэз[5] Grave of Daubigny[d]
Грамадзянства	Францыя[6]
Бацька	Edmé-François Daubigny[d]
Дзеці	Karl Daubigny[d]
Род дзейнасці	мастак, мастак-гравёр, пейзажыст
Жанр	пейзаж
Мастацкі кірунак	Barbizon school[d]
Уплыў	Edmé-François Daubigny[d], Pierre Daubigny[d], Jean-Victor Bertin[d] і Jacques Raymond Brascassat[d]
Уплыў на	Karl Daubigny[d], Albert Charpin[d] і Эдуар Рыу[d]
Член у	Barbizon school[d]
Узнагароды
Медыяфайлы на Вікісховішчы

Шарль-Франсуа Дабіньі (фр.: Charles-François Daubigny; 15 лютага 1817, Парыж — 19 лютага 1878, там жа) — французскі мастак, удзельнік барбізонскай школы.

У пачатку біяграфіі Дабіньі адбыўся пераезд у Італію. Потым ён вучыўся ў Парыжы разам з Полем Дэларошам. Нягледзячы на тое, што яго адносяць да Барбізонскай школы, Шарль-Франсуа ніколі не жыў у Барбізоне.

Апошнія 30 гадоў ён правёў пераважна ў плывучай хаце на рэках Сене, Уазе. Самыя знакамітыя працы мастака якраз малююць берагі, абшары гэтых рэк. Дабіньі надзвычай паспяхова мог перадаваць атмасферу світання, змяркання, месяцовага святла. Познія работы ў біяграфіі Шарля-Франсуа Дабіньі выкананы ў вялікім памеры. Манэ і Будэм былі надзвычай уважлівыя да яго карцін.

Выпрабаваў уплыў Рэмбранта. У Луўры капіраваў жывапіс галандскіх майстроў, асабліва прыцягвалі яго творы Я. Рэйсдала і Хобэмы. У 1835—1836 гг. Дабіньі наведаў Італію, а ў 1866 г. адправіўся ў Галандыю, Вялікабрытанію і Іспанію. Але гэтыя паездкі практычна не знайшлі адлюстравання ў творчасці мастака, амаль усе яго працы прысвечаны французскім ландшафтам. Шматлікія малюнкі ў спадчыне майстра сведчаць, што ён шмат пісаў з натуры. У 1840 г. працаваў у тэхніцы афорта. Раннія творы Дабіньі выкананы ў традыцыях класіцызму, але з часам жывапісец звяртаецца да рэалістычнага пейзажа. Аб гэтай тэндэнцыі гаворыць палатно «Жніво» (Луўр, Парыж), выстаўленае ў парыжскім Салоне ў 1852 г. Упрыгожаныя дэкаратыўныя ландшафты ў першых працах мастака змяняюцца простымі і сціплымі вясковымі краявідамі, створанымі ў выніку карпатлівай працы на натуры.