Шолам Натанавіч Зорын

Шолам Натанавіч Зорын
Дата нараджэння	1902[1]
Месца нараджэння	Мінск, Мінскі павет, Мінская губерня, Расійская імперыя
Дата смерці	1974[1]
Месца смерці	Ізраіль
Прыналежнасць
Род войскаў	партызаны
Гады службы	1943—1944
Званне	старшына[2]
Камандаваў	106-ы партызанскі атрад
Бітвы/войны	Вялікая Айчынная вайна:
Узнагароды і званні

Шо́лам Ната́навіч Зо́рын (1902, Мінск — 1974) — камандзір яўрэйскага сямейнага партызанскага атрада, які дзейнічаў у Налібоцкай пушчы ў час Вялікай Айчыннай вайны^[3].

Нарадзіўся ў 1902 годзе ў Мінске, у сям’і Ноты Аронавіча Зорына. Доўгі час працаваў сталяром у родным горадзе. Удзельнік грамадзянскай вайны. Збег з Мінскага гета^[4].

Пасля вайны інвалід Зорын працаваў на гаспадарчай рабоце ў Мінске. У 1971 пераехаў у Ізраіль, дзе памер у 1974 годзе.

У атрад Зорына ўваходзілі, галоўным чынам, небаяздольныя бежанцы з Мінскага гета. Створаны ў 1943 годзе.

Галоўнай яго мэтай было не толькі супраціўленне нацыстам, але і выратаванне яўрэяў^[5].

Гэты атрад акрамя правядзення баявой дзейнасці, стаў базай, якая забяспечвала іншыя баявыя атрады патрэбнымі ім спецыялістамі. Праз сувязных 106-га атрада партызанскія фарміраванні, якія мелі патрэбу ў медыцынскай дапамозе забяспечваліся ўрачамі і мядсёстрамі. Зорынцы забяспечвалі партызанскія атрады, якія базіраваліся ў Налібоцкай пушчы, збройнікамі, друкарамі для падпольных друкарань, краўцамі, шаўцамі, пекарамі.

9 ліпеня 1944 года 106-ы атрад злучыўся з часткамі Чырвонай Арміі. На гэты час ён налічваў 141 байца і 421 члена сямей.

• Леонид Смиловский. Катастрофа евреев в Белоруссии, 1941—1944 (руск.) 432. Тель-Авив: Библиотека Матвея Черного (2000).
• Их называли зоринцами