Begler-beg
Begler-beg (turski: beylerbeyi = "beg begova") titula je u Osmanskom Carstvu koju je nosio namjesnik ejaleta, pašaluka, odnosno beglerbegluka, što označava pokrajinu. Početkom vladavine Murata I (1362–1389), kada se država Osmanlija proširila na Balkansko poluostrvo, stvorena je prva veća vojnoupravna zajednica – begler-begluk ili ejalet Rumelija. Za vrijeme Bajazita I (1389–1402) u azijskom dijelu Carstva osnovan je begler-begluk Anadolija. Daljnjim širenjem države obrazovan je niz begler-begluka. Oko 1600. bilo ih je 22, a krajem 17. stoljeća više od 40 u Aziji, Evropi i Africi.
Na čelu begler-begluka bio je begler-beg ili namjesnik u rangu paše s dva ili tri konjska repa, pa odatle potječe naziv paša za njega, a za begler-begluk pašaluk. Begler-bega je postavljala i smjenjivala centralna vlast. Zapovijedao je vojskom, prije svega spahijama, koja je držana na njegovoj teritoriji. Osim toga, u miru i u ratu izdržavao je kontingent vojnika. U vojnoupravnom pogledu bili su mu podređeni sandžak-bezi, koji su bili obavezni da mu na poziv dovedu vojsku sandžaka (okruga). Begler-begov zamjenik zvao se ćehaja, a pomoćnici munla (vrhovni sudija), reis-efendi (kancelar) i defterdar (šef finansija). Za rješavanje važnijih pitanja sazivao je divan (vijeće). Bosanski beglerbegluk osnovan je u septembru 1580. Zemlje s prostora bivše Jugoslavije potpadale su pod Rumelijski, Budimski, Temišvarski, Bosanski, Egerski i Kaniški begler-begluk. Pogranični begler-begluci (Budimski, Temišvarski i Bosanski) imali su veće vojne kompetencije. Poslije reformi Mahmuda II begler-beg se nazivao valija, a begler-begluk vilajet.