ΑΖ Οσέρ

ΑΖ Οσέρ
Επίσημη ονομασίαAssociation de la Jeunesse Auxerroise
Ίδρυση1905
ΈδραΟσέρ, Γαλλία
ΣτάδιοΣταντ ντε λ'Αμπέ-Ντεσάν, Οσέρ[1]
ΠρόεδροςΓκι Κοτρέ
ΠροπονητήςΚριστόφ Πελισιέ[2]
ΠρωτάθλημαΛιγκ 1
ΙστότοποςΕπίσημος ιστότοπος
Πρώτη εμφάνιση
Μέσα κοινωνικής δικτύωσης
Σελίδα στο Facebook Σελίδα στο Twitter Σελίδα στο Instagram
Commons page Πολυμέσα σχετικά με την ομάδα
wikidata (π • σ • ε )

Η Ασοσιασιόν ντε λα Ζενές Οσερουάζ (γαλλικά: Association de la Jeunesse Auxerroise - ΑΖΟ) είναι γαλλική ποδοσφαιρική ομάδα με έδρα το Οσέρ και έτος ίδρυσης το 1905. Ο σύλλογος από την Βουργουνδία έχει στον προεδρικό θώκο από τον Απρίλιο του 2013 τον Γκι Κοτρέ.

Η ΑΖ Οσέρ αγωνιζόταν στην ανώτατη κατηγορία του γαλλικού ποδοσφαίρου (στην Ντιβιζιόν 1 η οποία στην πορεία μετονομάστηκε σε « Λιγκ 1 ») από την σεζόν 1980-1981, όμως υποβιβάστηκε με το πέρας της σεζόν 2011-2012 στην Λιγκ 2. Η ομάδα έχει κατακτήσει τέσσερα Κύπελλα Γαλλίας και ένα Πρωτάθλημα Γαλλίας. Μέχρι σήμερα, η ΑΖ Οσέρ έχει αγωνιστεί, συνολικά, σε περισσότερες από χίλιες αναμετρήσεις στην πρώτη κατηγορία και περισσότερες από εκατό στα Κύπελλα Ευρώπης. Αποτελεί την μία από τις, μόλις, δύο επαγγελματικές ομάδες στη Γαλλία που είναι και ιδιοκτήτριες του γηπέδου που χρησιμοποιούν ως έδρα τους, με την άλλη να είναι η ΑΚ Αζαξιό.

Ιδιαιτέρως γνωστή για τα τμήματα υποδομών της, η ΑΖ Οσέρ έχει συνδεθεί άρρηκτα με την εμβληματική προσωπικότητα του Γκι Ρου, ο οποίος διετέλεσε προπονητής της για διάστημα μεγαλύτερο των σαράντα ετών.

Ιστορία

Ίδρυση του συλλόγου (1905)

Ο Εμίλ Κομπ, πρόεδρος του Γαλλικού Υπουργικού Συμβουλίου και θετικά διακείμενος στον διαχωρισμό Εκκλησίας και Κράτους.

Τον Μάρτιο του 1887, ο Απολλιναίρ Ζεστ, βικάριος της εκκλησίας Σαιν-Πιερ, ίδρυσε στο Οσέρ το κέντρο νεότητας του Σαιν-Ζοζέφ. Ο αββάς Ερνέστ Ντεσάν ανέλαβε πρόεδρός του.

Στα τέλη του 19ου αιώνα, έκανε την εμφάνισή της η ιδέα για διαχωρισμό της Εκκλησίας και του Κράτους, ώστε να τεθεί εκ νέου προς συζήτηση το Κονκορδάτο του 1801 που είχε περαστεί από τον Ναπολέων Α΄ και την Αγία Έδρα. Το 1901, ο νόμος περί των ελευθεριών των σωματείων ανέφερε ότι « κανένα θρησκευτικό σωματείο δεν μπορεί να ιδρυθεί χωρίς προηγουμένως να του έχει παραχωρηθεί σχετική άδεια από τον νόμο »[3]. Στις 4 Σεπτεμβρίου 1904, ο Εμίλ Κομπ, πρόεδρος του Γαλλικού Υπουργικού Συμβουλίου από το 1902, έδωσε στο Οσέρ λόγο σχετικά με τον χωρισμό της Εκκλησίας και του Κράτους εμπρός σε δύο χιλιάδες άτομα[4]. Μετά την παραίτηση του Εμίλ Κομπ έπειτα από την « Υπόθεση των Φακέλων », ήταν ο διάδοχός του, Μωρίς Ρουβιέ, που ολοκλήρωσε την μεταρρύθμιση για τον διαχωρισμό των δύο αυτών εννοιών.

Στο Οσέρ, ως αντίδραση στο νόμο περί « Διαχωρισμού Εκκλησίας και Κράτους » που ψηφίστηκε στις 9 Δεκεμβρίου 1905, ο Ερνέστ Ντεσάν, βικάριος στον Καθεδρικό Ναό του Αγίου Στεφάνου του Οσέρ και διευθυντής του κέντρου νεότητας του Σαιν-Ζοζέφ, εκμεταλλεύτηκε το νόμο του 1901 ιδρύοντας, στις 29 Δεκεμβρίου 1905, έναν αθλητικό και εκπαιδευτικό σύλλογο : την Ασοσιασιόν ντε λα Ζενές Οσερουάζ[5]. Μεταξύ των τμημάτων του συλλόγου περιλαμβάνονταν η ανδρική γυμναστική, η ορχήστρα, η στρατιωτική προετοιμασία και η σκοποβολή, και, σημαντικότερο, το ποδόσφαιρο[6]. Την 1η Ιανουαρίου 1906, η ΑΖ Οσέρ εντάχθηκε στην Γυμναστική και Αθλητική Ομοσπονδία των Κέντρων Νεότητας της Γαλλίας[7].

Ξεκινήματα (1905-1945)

Κύριο λήμμα: Κύπελλο Γαλλίας 1917-1918

Η Οσέρ, η οποία είχε ξεκινήσει σκέψεις για ένταξη στην FGSPF από το 1905, αποφάσισε να ξεκινήσει την οργάνωση αναμετρήσεων με άλλους συλλόγους-μέλη της ομοσπονδίας. Έδωσε, έτσι, την πρώτη της « επίσημη » αναμέτρηση στις 5 Νοεμβρίου 1905 απέναντι στους Rupins de Bourgogne από την Μιζέν, παρουσία του Σαρλ Σιμόν, γενικού διευθυντή της FGSPF[7] και φίλος του αββά Ντεσάν[8]. Η Οσέρ κατάφερε, εκείνη την περίοδο, να επιβληθεί ως η καλύτερη ομάδα από την Βουργουνδία εντός της FGSPF, κατακτώντας κάθε χρονιά το Πρωτάθλημα Βουργουνδίας της FGSPF μεταξύ του 1906 και του 1914. Σε εθνικό επίπεδο, η Οσέρ ηττήθηκε στον τελικό του γαλλικού πρωταθλήματος κέντρων νεότητας[9] το 1909 από την Μπον Γκα ντε Μπορντό (ήττα με σκορ 5-1 στο Ζαντιγί)[10]. Την επόμενη σεζόν, η Οσέρ αποκλείστηκε στα ημιτελικά της διοργάνωσης από την Πατρονάζ Ολιέ με το βαρύ 9-0 στις 17 Απριλίου 1910.

Στη διάρκεια του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου, η ΑΖ Οσέρ έχασε πενήντα επτά από τα συνολικά 132 γένους αρσενικού μέλη της[11]. Το 1918, η Οσέρ υποχρεώθηκε να αποχωρήσει από το οικόπεδο της Ocrerie, το οποίο χρησιμοποιούσε από το 1905[12]. Στη διάρκεια της σεζόν 1917-1918, η Οσέρ συμμετείχε στην πρώτη έκδοση του θεσμού του Κυπέλλου Γαλλίας, κάτι που την καθιστά ως ένα από τα 48 ιδρυτικά μέλη του θεσμού αυτού. Στις 7 Οκτωβρίου 1917, η ΑΖ Οσέρ αποκλείστηκε στον πρώτο γύρο της διοργάνωσης από την Αλιάνς Βελο-Σπορτίβ Οσερουάζ με το σκορ 6-1. Το 1920, η ΑΖ Οσέρ εντάχθηκε στην Γαλλική Ομοσπονδία Ποδοσφαίρου, καθώς και την Ένωση Ποδοσφαίρου Βουργουνδίας-Φρανς-Κοντέ[12]. Η Οσέρ συμμετείχε, τότε, στα τοπικά πρωταθλήματα. Κατέκτησε τον τίτλο της πρωταθλήτριας της Υόν το 1929, ενώ συμμετείχε για πρώτη φορά στο Πρωτάθλημα Βουργουνδίας το 1931. Την σεζόν 1936-1937, εν μέσω οικονομικών προβλημάτων, η ΑΖ Οσέρ αποφάσισε να μην δηλώσει συμμετοχή στο Πρωτάθλημα Βουργουνδίας. Συμμετείχε, ωστόσο, εκ νέου το 1941[13].

Στη διάρκεια του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου, και παρά την γερμανική Κατοχή, η ΑΖ Οσέρ συνέχισε, δίχως προβλήματα, την ύπαρξή της. Ωστόσο, έχασε συνολικά τρεις παίκτες στη διάρκεια του πολέμου αυτού : τον τερματοφύλακά της, Πιέρ Μπυρώ (εκτελέστηκε στις 9 Ιουλίου 1944 σε ένα δάσος κοντά στο Βαλ-ντε-Μερσί[14]), και δύο συμπαίκτες του, τους Γκαστόν Μαρτέν και Σαρλ Πακό, οι οποίοι σκοτώθηκαν από την Γαλλική Φρουρά, καθώς ήσαν αντιστασιακοί[15].

Ντιβιζιόν Ντ'Ωνέρ και Ντιβιζιόν 3 (1945-1974)

Κύρια λήμματα: Ένωση Ποδοσφαίρου Βουργουνδίας και Πρωτάθλημα Γαλλίας Ντιβιζιόν 3 (1970-1993)

Το 1946, η ΑΖ Οσέρ κατέκτησε εκ νέου τον τίτλο της πρωταθλήτριας της Υόν και πήρε την άνοδο για την Ντιβιζιόν Ντ'Ωνέρ της Βουργουνδίας. Την ίδια αυτή χρονιά, η Οσέρ πραγματοποίησε το νταμπλ κατακτώντας το το τοπικό κύπελλο της Υόν. Λίγο καιρό αργότερα, ο Πιέρ Γκροζάν έγινε ο πρώτος, επισήμως, προπονητής του συλλόγου[16]. Η μεταπολεμική περίοδος σημαδεύτηκε από τα ντέρμπι με την Σταντ Οσερουά, την λαϊκής βάσης ομάδα της πόλης. Στις 1 Δεκεμβρίου 1949, ο Αββάς Ντεσάν πέθανε και την επόμενη σεζόν, το στάδιο της Ρουτ ντε Βω μετονομάστηκε σε Σταντ ντε λ'Αμπέ-Ντεσάν. Το 1950, ο Ζορζ Ατς ανέλαβε καθήκοντα προπονητή στην ΑΖ Οσέρ. Η Οσέρ απέτυχε να πάρει την άνοδο για το Ερασιτεχνικό Πρωτάθλημα Γαλλίας το 1951, με το δικαίωμα αυτό να της αφαιρείται εντός των δικαστικών αιθουσών, καθώς ο τερματοφύλακας του συλλόγου διέθετε δύο συμβόλαια[17]. Το 1952, λόγω έλλειψης χρημάτων, η ΑΖ Οσέρ δεν μπορούσε να διατηρήσει στο δυναμικό της τον Ζορζ Ατς. Τότε, ξεκίνησε μία περίοδος κατά την οποία οι προπονητές διαδέχονταν ο ένας τον άλλο σε τακτική βάση : ο Μαρκ Ολιβιέ την περίοδο 1952-1953, ο Μ. Πινιώ την περίοδο 1953-1955, ο Πιέρ Μενιέ την περίοδο 1955-1956, ο Ζακ Μπουλάρ την περίοδο 1956-1958, ο Γιόζεφ Χόλμαν την περίοδο 1958-1959 και ο Κριστιάν Ντι Οριό την περίοδο 1959-1961. Το 1958, η Οσέρ έφτασε στο σημείο, μάλιστα, να υποβιβαστεί στην Προμοσιόν Ντ'Ωνέρ της Βουργουνδίας, όμως επέστρεψε από την επόμενη, κιόλας, σεζόν στην Ντιβιζιόν Ντ'Ωνέρ.

Το 1961, ο Ζαν Γκαρνώ ανέλαβε πρόεδρος της ΑΖ Οσέρ, όπου και πρότεινε στον Γκι Ρου να επιστρέψει στην ομάδα για να αγωνιστεί μαζί της (είχε πραγματοποιήσει ένα πέρασμα την περίοδο 1952-1957). Ο Γκι Ρου αποδέχτηκε την πρόταση υπό τον όρο να αναλάβει καθήκοντα παίκτη-προπονητή[18]. Η ΑΖ Οσέρ που είχε λάβει, στο ενδιάμεσο, αριθμό CV προπονητών (ανάμεσά τους αυτά των Ζαν Μπαράτ και Μπόλεκ Τεμπόφσκι[15]) επέλεξε τελικά τον Γκι Ρου, καθώς ήταν ο φτηνότερος εξ αυτών[19]. Η Οσέρ είχε χρέος, τότε, το οποίο έφτανε τα 8.000 φράγκα και είχε φτάσει στο σημείο να αναγκαστεί να κόβει ξύλα, αντί να χρησιμοποιεί κάρβουνο, για την θέρμανση των αποδυτηρίων, εξοικονομώντας, με αυτό τον τρόπο, σημαντικό χρηματικό ποσό[20]. Σε ηλικία 23 ετών, ο Γκι Ρου, έγινε ο ενδέκατος, συνολικά, προπονητής της ΑΖ Οσέρ μετά την Απελευθέρωση (επί ενός συνόλου της τάξεως των δεκαεπτά σεζόν). Από το 1962 ως το 1964, ο Γκι Ρου πραγματοποίησε την στρατιωτική του θητεία στην Τριρ, όπου και συνυπήρξε με τον Λιονέλ Ζοσπέν[21]. Για εκείνο το διάστημα, αντικαταστάθηκε στην τεχνική ηγεσία του συλλόγου της Βουργουνδίας από τους Γκανιέ και Ζακ Σεβαλιέ. Το 1963, ο Ζαν Γκαρνώ εξελέγη πρόεδρος της Ένωσης Βουργουνδίας. Αντικαταστάτης του, τότε, στην διοικητική ηγεσία της Οσέρ ανέλαβε ο Ζαν-Κλωντ Αμέλ. Η ΑΖ Οσέρ αγωνίστηκε στην Ντιβιζιόν Ντ'Ωνέρ ως το 1970. Με το πέρας της σεζόν 1969-1970, η ομάδα κατέκτησε το Πρωτάθλημα Βουργουνδίας της Ντιβιζιόν Ντ'Ωνέρ, παίρνοντας, έτσι, την άνοδο για την Ντιβιζιόν 3. Η ΑΖ Οσέρ κληρώθηκε να αγωνιστεί στον κεντρικό όμιλο της Ντιβιζιόν 3. Η Οσέρ ενισχύθηκε, ενόψει της νέας αυτής σεζόν, με την απόκτηση του Lensois Κάλμαν Γκερεντσέρι[22] και του Αντρέ Φεφέ, παλιού επαγγελματία ποδοσφαιριστή της Σαιντ-Ετιέν, με την οποία είχε κατακτήσει το πρωτάθλημα και το κύπελλο[23]. Ο Γκι Ρου, απέκτησε, επίσης, τον αρχηγό της Εθνικής Γαλλίας Ερασιτεχνών, Φρανσουά Σεβά[24]. Για τις δύο πρώτες της σεζόν στην κατηγορία, η Οσέρ τερμάτισε στην τρίτη θέση της τελικής βαθμολογίας του πρωταθλήματος. Την σεζόν 1972-1973, η Οσέρ τερμάτισε έκτη, όμως σημαντικότερη στιγμή για τον σύλλογο ήταν ο θεσμός του Κυπέλλου Γαλλίας, όπου και έφτασε ως την φάση των 64 της διοργάνωσης. Την επόμενη σεζόν, η ΑΖ Οσέρ τερμάτισε τέταρτη και πήρε την άνοδο για την δεύτερη κατηγορία, καθώς οι τρεις ομάδες που βρίσκονταν από πάνω της στην τελική βαθμολογική κατάταξη ήταν δεύτερες ομάδες άλλων επαγγελματικών συλλόγων, οι οποίες και δεν είχαν το δικαίωμα να αγωνιστούν στην δεύτερη κατηγορία : Λυών, Σαιντ-Ετιέν, Μαρσέιγ.

Ντιβιζιόν 2 (1974-1980)

Στις 17 Αυγούστου 1974, η ΑΖ Οσέρ έδωσε τον πρώτο της αγώνα για την Ντιβιζιόν 2 με αντίπαλο την Αζμπρούκ, στη διάρκεια του οποίου επιβλήθηκε με τελικό σκορ 2-1. Η Οσέρ αγωνιζόταν, τότε, στην Ντιβιζιόν 2 με καταστατικό ερασιτεχνικού σωματείου. Υποχρεώθηκε, ωστόσο, να προσλάβει με συμβόλαιο πλήρους απασχόλησης έναν διοικητικό γραμματέα, καθώς και έναν οικονομικό διευθυντή : τον Ζαν Εντί. Ώστε να εξασφαλίσει την παραμονή της στην Ντιβιζιόν 2, η ΑΖ Οσέρ απέκτησε τον Πολωνό τερματοφύλακα Μάριαν Σέγια, ο οποίος ήταν αναπληρωματικός στην ΦΚ Μετς, καθώς και τον διεθνή με την Ολυμπιακή Ομάδα της Γαλλίας, Ζεράρ Αλλέ. Την σεζόν που ακολούθησε, η ΑΖ Οσέρ απέκτησε τους Σερζ Μεζονές, Ντομινίκ Κυπερλί, Ζαν-Μαρκ Σερ και Λυσιάν Ντενί[23]. Στη διάρκεια των δύο πρώτων της σεζόν στην Ντιβιζιόν 2, η Οσέρ τερμάτιζε κάθε χρονιά στην δέκατη θέση. Στη διάρκεια της σεζόν 1975-1976, η ΑΖ Οσέρ έφτασε για πρώτη φορά στην ιστορία της στην φάση των 32 του Κυπέλλου Γαλλίας, όπου, όμως, αποκλείστηκε από την Ολιμπίκ Μαρσέιγ (0-0 στο Οσέρ, ήττα με 2-0 στην Μασσαλία).

Την επόμενη σεζόν, η ΑΖ Οσέρ έφτασε εκ νέου μέχρι την φάση των 32 του Κυπέλλου Γαλλίας. Στις 12 Μαρτίου 1977, η εντός έδρας αναμέτρησή της απέναντι στην ΑΣ Σαιντ-Ετιέν συγκέντρωσε 15.000 θεατές στο γήπεδο[25]. Η Οσέρ τερμάτισε την σεζόν εκείνη στην πέμπτη θέση, ενώ την αμέσως επόμενη στην τέταρτη. Στη διάρκεια της έβδομης αγωνιστικής του πρωταθλήματος της σεζόν 1978-1979, ο Ζαν-Ζακ Αρνώ ο οποίος είχε αναλάβει την σκηνοθεσία της ταινίας Coup de tête, κινηματογράφησε τους οπαδούς του συλλόγου της Βουργουνδίας στη διάρκεια της αναμέτρησης Οσέρ-Τρουά. Το Coup de tête περιέγραφε την πορεία μιας μικρής δυναμικότητας και άσημης ομάδας, της ΑΣ Τρενκάμπ, στο Κύπελλο Γαλλίας. Η ΑΖ Οσέρ φάνηκε να αντλεί έμπνευση από την συγκεκριμένη καθώς έφτασε την ίδια εκείνη σεζόν μέχρι τον τελικό του Κυπέλλου Γαλλίας. Η Οσέρ δεν είχε, μέχρι τότε, ξεπεράσει την φάση των 32 της διοργάνωσης. Στα προημιτελικά, η AJA υπερκέρασε το εμπόδιο της Λιλ, ομάδας της Ντιβιζιόν 1, προτού αποκλείσει στα ημιτελικά την ΡΚ Στρασμπούρ, μέλλουσα πρωταθλήτρια Γαλλίας της Ντιβιζιόν 1. Αυτή ήταν και η πρώτη φορά μετά το 1933 που μια ερασιτεχνική ομάδα κατάφερνε να πάρει την πρόκριση για τον τελικό και πρώτη φορά μετά το 1959 που μια ομάδα της δεύτερης κατηγορίας έφτανε σε αυτό το στάδιο της διοργάνωσης[26]. Στις 16 Ιουνίου 1979, στον τελικό που διεξήχθη στο Παρκ ντε Πρενς, η Οσέρ γνώρισε την ήττα απέναντι στην ΦΚ Ναντ, με τελικό σκορ 4-1, έπειτα από παράταση. Η πορεία αυτή εξουθένωσε την ομάδα από την Βουργουνδία, με αποτέλεσμα να απολέσει την άνοδο στην Ντιβιζιόν 1, τερματίζοντας, για μια ακόμη φορά, στην τέταρτη θέση του πρωταθλήματος.

Η άνοδος αυτή στην ανώτερη κατηγορία, τελικώς, επετεύχθη στη διάρκεια της επόμενης σεζόν. Χρειάστηκε, ωστόσο, να φτάσει στην τελευταία αγωνιστική του πρωταθλήματος. Η Οσέρ ισοβαθμούσε, τότε, με την Αβινιόν (σαράντα δύο βαθμούς έκαστη) και υποδεχόταν την ΑΣ Κάννες, τρίτη του ομίλου, με σαράντα βαθμούς στο ενεργητικό της. Την ίδια στιγμή, η Αβινιόν υποδεχόταν την Παρί ΦΚ. Η AJA επιβλήθηκε με σκορ 2-1 και ξεπέρασε την Αβινιόν στον βαθμολογικό πίνακα, χάρη σε καλύτερη διαφορά τερμάτων. Η Οσέρ κατέκτησε, στην συνέχεια τον τίτλο της πρωταθλήτριας Γαλλίας της Ντιβιζιόν 2, νικώντας την Τουρ ΦΚ, η οποία είχε τερματίσει στην πρώτη θέση του Α΄ Ομίλου.

Προσωπικότητες του συλλόγου

Εμβληματικοί παίκτες

Η ομάδα της ΑΖ Οσέρ μετρά, στη διάρκεια της ιστορίας της, μεγάλο αριθμό διεθνών ποδοσφαιριστών. Καθώς δεν είναι δυνατόν να αναφερθούν όλοι τους σε αυτή τη σελίδα, ο παρακάτω κατάλογος περιορίζεται σε συγκεκριμένες εμβληματικές προσωπικότητες οι οποίες επελέγησαν από τους οπαδούς του συλλόγου ως η ιδανική ομάδα για την περίοδο 1977-2007[27].

Ο Αντρζέι Σάρμαχ είναι πρώην Πολωνός ποδοσφαιριστής ο οποίος αγωνίστηκε στο Μουντιάλ του 1974 (πέτυχε πέντε τέρματα), ενώ, στη συνέχεια, κατέκτησε το αργυρό μετάλλιο και τον τίτλο του καλύτερου σκόρερ του τουρνουά (εννέα τέρματα) στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Μόντρεαλ. Με έντονα μάγουλα και παχύ μουστάκι, ο Πολωνός επιθετικός έμοιαζε με Γαλάτη πολεμιστή, σε βαθμό να καταφέρει, σε σύντομο διάστημα, να προσαρμοστεί στην ομάδα και να αγαπηθεί από τον κόσμο της. Κατάφερε να κερδίσει την εκτίμηση του Γκι Ρου, καθώς και του φίλαθλου κοινού της Βουργουνδίας, πετυχαίνοντας εκατό, συνολικά, τέρματα το διάστημα μεταξύ 1980 και 1985 σε όλες τις διοργανώσεις[28]. Ο Μπρουνό Μαρτινί αγωνιζόταν στην θέση του τερματοφύλακα. Όταν ο Ζοέλ Μπατς πήρε μεταγραφή για την Παρί Σεν Ζερμέν, έγινε βασικός και αναντικατάστατος κάτω από την εστία του συλλόγου, αγωνιζόμενος σε 322 αναμετρήσεις για την Ντιβιζιόν 1 σε διάστημα δέκα σεζόν, ενώ αγωνίστηκε, συνολικά, τριάντα μία φορές με την Εθνική Γαλλίας[29].

Η ιδανική σύνθεση για την ομάδα την χρονική περίοδο 1977-2007

Ο Μπαζίλ Μπολί εντάχθηκε στα τμήματα υποδομής της ΑΖ Οσέρ με τον αδερφό του Ροζέ Μπολί[30]. Με εξαιρετικά σωματικά προσόντα, ο Μπαζίλ κατάφερε σύντομα να αναδειχτεί και να αγωνιστεί στην πρώτη ομάδα της Οσέρ από το 1982 ως το 1990, προτού πάρει μεταγραφή για την ΟΜ με την οποία κατέκτησε το Τσάμπιονς Λιγκ, πετυχαίνοντας, μάλιστα, το νικητήριο τέρμα για την ομάδα του στον τελικό, το οποίο κι έχει μείνει στην ιστορία του γαλλικού ποδοσφαίρου[31]. Ο Ερίκ Καντονά εντάχθηκε, επίσης, στα τμήματα υποδομής της Οσέρ, ενώ σε σύντομο διάστημα εξελίχθηκε σε παίκτη-κλειδί για την ομάδα του Γκι Ρου. Κλήθηκε στην Εθνική Γαλλίας για πρώτη φορά το 1987 και αποχώρησε από την Οσέρ το 1988, έχοντας, ωστόσο, προλάβει να πετύχει 25 τέρματα σε 90 συμμετοχές από το 1983 ως το 1988[32].

Η ΑΖ Οσέρ ανέδειξε αριθμό ταλέντων, ενώ προώθησε, ταυτόχρονα, άλλα. Ο Έντζο Σίφο, μετά από δύο μέτριες σεζόν στην Ιντερνατσιονάλε Μιλάνο και την Ζιροντέν Μπορντό, έλαμψε αγωνιζόμενος με την Οσέρ από το 1989 έως το 1991, πετυχαίνοντας 25 τέρματα σε 67 συμμετοχές, λειτουργώντας ως δημιουργικός μέσος στο αγωνιστικό πλάνο της ομάδας της Βουργουνδίας[33]. Ο Γκι Ρου αναγέννησε τον Αλαίν Ρος (από το 1990 ως το 1992)[34] και κυρίως τον Λοράν Μπλαν. Χωρίς να έχει κατακτήσει κάποιον σημαντικό τίτλο στην μέχρι τότε καριέρα του, υπέγραψε στην Οσέρ το 1995 και πραγματοποίησε μια εξαιρετική σεζόν, η οποία ολοκληρώθηκε με την κατάκτηση του νταμπλ Κύπελλο/Πρωτάθλημα[35]. Λίγο αργότερα, αποχώρησε με προορισμό την Μπαρτσελόνα το καλοκαίρι του 1996.

Ο Κορεντάν Μαρτέν είναι Γάλλος επιθετικός μέσος ο οποίος, το διάστημα 1992-1996, αγωνιζόταν στην μεσαία γραμμή της ΑΖ Οσέρ, η οποία κατέκτησε, τότε, δύο φορές το Κύπελλο Γαλλίας και το πρωτάθλημα, καταφέρνοντας, με αυτόν τον τρόπο, να πάρει και την πρόκριση για τις ευρωπαϊκές διοργανώσεις, τερματίζοντας, στην χειρότερή της σεζόν, στην έκτη θέση της βαθμολογίας[36]. Ο Γιάν Λασουέρ κατέκτησε κι αυτός τρεις τίτλους με την ΑΖ Οσέρ (το πρωτάθλημα το 1996 και το Κύπελλο Γαλλίας το 2003 και το 2005), αγωνιζόμενος στον χώρο της μεσαίας γραμμής[37].

Ο Φιλίπ Μεξές, προερχόμενος από τα τμήματα υποδομής της Οσέρ, πραγματοποίησε το ντεμπούτο του στην Λιγκ 1 σε ηλικία δεκαεπτά ετών στη διάρκεια της αναμέτρησης Οσέρ-Τρουά στις 10 Νοεμβρίου 1999, ενώ σημείωσε το πρώτο τέρμα του στις 8 Δεκεμβρίου απέναντι στην ΑΣ Μονακό. Αγωνίστηκε στο Τσάμπιονς Λιγκ στη διάρκεια της σεζόν 2002-2003, ενώ κατέκτησε το Κύπελλο Γαλλίας, την ίδια αυτή σεζόν, απέναντι στην Παρί ΣΖ[38]. Ο Ζαν-Αλαίν Μπουμσόνγκ αποτέλεσε βασική επιλογή, μαζί με τον Φιλίπ Μεξές, για το κέντρο της άμυνας της ομάδας από την Βουργουνδία[39]. Ο Τζιμπρίλ Σισέ ακολούθησε πορεία παρόμοια με αυτήν του Ερίκ Καντονά. Προερχόμενος από τα τμήματα υποδομής της Οσέρ, όπου αφίχθη το 1996[40], αποτέλεσε σε σύντομο διάστημα παίκτη-κλειδί για το σύνολο του Γκι Ρου, ενώ, παράλληλα, κλήθηκε στην Εθνική Γαλλίας και αποχώρησε από την Οσέρ το 2004, έχοντας, ωστόσο, προλάβει να σημειώσει 90 τέρματα σε 168 συμμετοχές από το 1998 ως το 2004[41].

Πρόεδροι της ΑΖ Οσέρ

Ο Ζαν-Κλοντ Αμέλ, πρόεδρος από το 1963 ως το 2009.

Οι παρακάτω πίνακες καταγράφουν τους προέδρους του συλλόγου και του ποδοσφαιρικού τμήματος. Το κέντρο νεότητας του Σαιν-Ζοζέφ, από το οποίο προήλθε η ΑΖ Οσέρ, είχε ως πρόεδρο τον Αββά Ερνέστ Ντεσάν την περίοδο 1887-1895. Τον διαδέχτηκαν σε αυτή την θέση ο Μ. Κορμπέν από το 1895 ως το 1900 και, στη συνέχεια, ο Μ. Ντελανού ως το 1905.

Πρόεδροι της ΑΖ Οσέρ και στη συνέχεια του αθλητικού συλλόγου ΑΖ Οσέρ[42]
Περίοδος Όνομα
1905-1912 Λεόν Πινόν
1912-1923 Πωλ Λεσιάν
1923-1938 Πωλ Γκαρνιέ
1938-1945 Μωρίς Ραβέ
1946-1957 Ζακ Σουασόν
1958-1980 Ζορζ Εϊσά
Από το 1980 Εμίλ Μαρτέν
Πρόεδροι του ποδοσφαιρικού τμήματος
Περίοδος Όνομα
1945-1948 Ζακ Σουασόν
1948-1961 Ζορζ Εϊσά
1961-1963 Ζαν Γκαρνώ
1963-2009 Ζαν-Κλοντ Αμέλ
2009-2011 Αλαίν Ντυζόν
2011-Απρ. 2013 Ζεράρ Μπουργκουάν
Από Απρ. 2013 Γκι Κοτρέ

Προπονητές της ΑΖ Οσέρ

Ο Ζαν Φερναντές, προπονητής της ΑΖ Οσέρ μεταξύ 2006 και 2011.

Ο παρακάτω πίνακας καταγράφει τους διάφορους προπονητές που πέρασαν από την τεχνική ηγεσία της πρώτης ομάδας της Ασοσιασιόν ντε λα Ζενές Οσερουάζ[43]:

Οι προπονητές της ΑΖ Οσέρ
Όνομα Περίοδος
Ζακ Μπουλάρ 1945-1946
Πιέρ Γκροζάν 1946-1947
Ζαν Παστέλ 1947-1948
Ζακ Μπουλάρ 1948-1949
Ζακ Μπουλάρ και
Μπρυνώ		 1949-1950
Ζορζ Ατς 1950-1952
Μαρκ Ολιβιέ 1952-1953
Μ. Πινιώ 1953-1955
Πιέρ Μενιέ 1955-1956
Ζακ Μπουλάρ 1956-1958
Γιόζεφ Χόλμαν 1958-1959
Κριστιάν Ντι Οριό 1959-1961
Οι προπονητές της ΑΖ Οσέρ
Όνομα Περίοδος
Γκι Ρου 1961-1962
Ζαν-Κλοτν Γκανιέ και
Ζακ Σεβαλιέ		 1962-1964
Γκι Ρου 1964-2000
Ντανιέλ Ρολλάν 2000-2001
Γκι Ρου 2001
Αλαίν Φιάρ (υπηρεσιακός) Νοέμβριος 2001-Ιανουάριος 2002
Γκι Ρου 2002-2005
Ζακ Σαντινί 2005-2006
Ζαν Φερναντές 2006-2011
Λοράν Φουρνιέ 2011-Μάρτιος 2012
Ζαν-Γκι Βαλέμ Μάρτιος 2012-Δεκέμβριος 2012
Μπερνάρ Κασονί από τον Δεκέμβριο του 2012

Διακρίσεις

Ο παρακάτω πίνακας καταγράφει τις διακρίσεις της Ασοσιασιόν ντε λα Ζενές Οσερουάζ, με τελευταία ενημέρωση το τέλος της σεζόν 2011-2012 στις διάφορες διοργανώσεις σε εθνικό, διεθνές και τοπικό επίπεδο.

Διακρίσεις της Ασοσιασιόν ντε λα Ζενές Οσερουάζ
Διεθνείς Διοργανώσεις Εθνικές Διοργανώσεις
Παλαιές εθνικές διοργανώσεις Παλαιές τοπικές διοργανώσεις
  • Πρωτάθλημα Γαλλίας FGSPF
    • Δευτεραθλήτρια : 1909.
Διοργανώσεις νέων Τουρνουά

Παραπομπές

  1. ↑ 1,0 1,1 Ministry of Sports: (Γαλλικά) recensement des équipements sportifs, espaces et sites de pratiques en France.
  2. ↑ www.transfermarkt.com/aj-auxerre/mitarbeiterhistorie/verein/290.
  3. ↑ Pierre Bonnerue, AJA 100 ans. Livre du centenaire, studio Y. Yvonneau, Auxerre, 2005, page 11.
  4. ↑ Pierre Bonnerue, op. cit., page 13.
  5. ↑ Pierre Bonnerue, op. cit., page 15.
  6. ↑ Pierre Bonnerue, op. cit., page 172.
  7. ↑ 7,0 7,1 Pierre Bonnerue, op. cit., page 22.
  8. ↑ Valentin Labani - Jean-Pierre Dubord, Passion AJA, Édition AJA Magazine, Champs-sur-Yonne, 2008, pages 75-76, ISBN 978-2-9531829-0-3.
  9. ↑ Το Πρωτάθλημα Γαλλίας FSGPF διεξαγόταν, τότε, σε δύο φάσεις : τοπικά πρωταθλήματα και στη συνέχεια play-offs με απευθείας αποκλεισμό μεταξύ των τοπικών πρωταθλητών για να αναδειχθεί ο εθνικός πρωταθλητής. Ο πρωταθλητής FSGPF αγωνιζόταν, στη συνέχεια, στο Trophée de France στο οποίο συμμετείχαν οι πρωταθλητές Γαλλίας των διαφορετικών ομοσπονδιών.
  10. ↑ Pierre Bonnerue, op. cit., page 24.
  11. ↑ Pierre Bonnerue, op. cit., page 124.
  12. ↑ 12,0 12,1 Pierre Bonnerue, op. cit., page 25.
  13. ↑ Pierre Bonnerue, op. cit., page 31.
  14. ↑ Valentin Labani - Jean-Pierre Dubord, op. cit., page 15.
  15. ↑ 15,0 15,1 Machenaud, Vincent (28). «Auxerre, une jeunesse centenaire». France Football 3090: 34. 
  16. ↑ Pierre Bonnerue, op. cit., page 39.
  17. ↑ Pierre Bonnerue, op. cit., page 43.
  18. ↑ Guy Roux, Entre nous. Mémoires., Plon, Paris, 2006, page 66, ISBN 2-259-20391-4.
  19. ↑ Guy Roux, op. cit., page 68.
  20. ↑ Valentin Labani - Jean-Pierre Dubord, op. cit., page 43.
  21. ↑ Guy Roux, op. cit., pages 237-238.
  22. ↑ Valentin Labani - Jean-Pierre Dubord, op. cit., page 54.
  23. ↑ 23,0 23,1 Machenaud, Vincent (28). «Auxerre, une jeunesse centenaire». France Football 3090: 35. 
  24. ↑ Guy Roux, op. cit., page 79, ISBN 2-259-20391-4.
  25. ↑ Vincent Machenaud, « Auxerre, une jeunesse centenaire », France Football, no 3090, 28 juin 2005, p. 36
  26. ↑ « Nantes-Auxerre : la finale incroyable », L'Équipe, no 10 286, 11 juin 1979, p. 1.
  27. ↑ « Site officiel ww.aja.fr. Le onze idéal des internautes », AJA Magazine, no 29, mai 2007, p. 10-11
  28. ↑ «fiche d'Andrzej Szamrach sur le site internet Histoaja». Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 3 Αυγούστου 2004. Ανακτήθηκε στις 3 Αυγούστου 2004. 
  29. ↑ «fiche de Bruno Martinisur le site internet Histoaja». Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 3 Αυγούστου 2004. Ανακτήθηκε στις 3 Αυγούστου 2004. 
  30. ↑ Claude Askolovitch - Basile Boli, Black Boli, Paris, Grasset, 1994, pages 80-83, ISBN 2-246-48231-3.
  31. ↑ «fiche de Basile Boli sur le site internet Histoaja». Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 3 Αυγούστου 2004. Ανακτήθηκε στις 3 Αυγούστου 2004. 
  32. ↑ «fiche d'Eric Cantona sur le site internet Histoaja». Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 3 Αυγούστου 2004. Ανακτήθηκε στις 3 Αυγούστου 2004. 
  33. ↑ «fiche d'Enzo Scifo sur le site internet Histoaja». Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 3 Αυγούστου 2004. Ανακτήθηκε στις 3 Αυγούστου 2004. 
  34. ↑ «fiche d'Alain Roche sur le site internet Histoaja». Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 23 Μαΐου 2006. Ανακτήθηκε στις 23 Μαΐου 2006. 
  35. ↑ «fiche de Laurent Blanc sur le site internet Histoaja». Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 3 Αυγούστου 2004. Ανακτήθηκε στις 3 Αυγούστου 2004. 
  36. ↑ «fiche de Corentin Martins sur le site internet Histoaja». Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 7 Μαΐου 2004. Ανακτήθηκε στις 7 Μαΐου 2004. 
  37. ↑ fiche de Yann Lachuer sur le site internet Histoaja.[νεκρός σύνδεσμος]
  38. ↑ «fiche de Philippe Mexès sur le site internet Histoaja». Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 23 Μαΐου 2006. Ανακτήθηκε στις 23 Μαΐου 2006. 
  39. ↑ «fiche de [[Jean-Alain Boumsong]] sur le site internet Histoaja». Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 15 Φεβρουαρίου 2006. Ανακτήθηκε στις 15 Φεβρουαρίου 2006. 
  40. ↑ Charles Bietry, Djibril Cissé, « Le film de Djib », Horizon illimité, 2004, page 10.
  41. ↑ «fiche de [[Djibril Cissé]] sur le site internet Histoaja». Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 23 Μαΐου 2006. Ανακτήθηκε στις 23 Μαΐου 2006. 
  42. ↑ Pierre Bonnerue, op. cit., page 146.
  43. ↑ (Αγγλικά) Erik Garin (12 Ιουλίου 2007). «France - Trainers of First and Second Division Clubs». rsssf.com. 

Εξωτερικοί σύνδεσμοι


Καθιερωμένοι όροι