Αζάντ Κασμίρ

Σημαία του Αζάντ Τζαμμού και Κασμίρ
Άποψη του Μουζαφαραμπάντ

Το Αζάντ Τζαμού και Κασμίρ (Ουρντού: آزاد جموں و کشمیر, Āzād Jammū o Kaśmīr, μετάφραση: Ελεύθερο Τζαμού και Κασμίρ, συντομογραφία: AJK), κοινώς γνωστό ως Αζάντ Κασμίρ, είναι αυτοδιοικούμενη περιοχή που έχει κατακτήσει το Πακιστάν . Το έδαφος βρίσκεται δυτικά της ινδικής πολιτείας του Τζαμού και Κασμίρ και υπήρξε προηγουμένως μέρος της πρώην πριγκιπικής πολιτείας Τζαμού και Κασμίρ, η οποία έπαψε να υπάρχει ως αποτέλεσμα του πρώτου πολέμου του Κασμίρ που διεξήχθη μεταξύ της Ινδίας και του Πακιστάν το 1947.

Το Αζάντ Κασμίρ είναι μέρος του ευρύτερου Κασμίρ, η οποία αποτελεί αντικείμενο μακροχρόνιας σύγκρουσης μεταξύ Πακιστάν και Ινδίας. Το έδαφος μοιράζεται σύνορα με το Γκιλγκίτ-Μπαλτιστάν, μαζί με το οποίο αναφέρεται από τα Ηνωμένα Έθνη και άλλους διεθνείς οργανισμούς ως «το Κασμίρ που διοικείται από το Πακιστάν»[α]. Συγκριτικά, η έκταση του Αζάντ Κασμίρ είναι το ένα έκτο του μεγέθους του Γκιλγκίτ-Μπαλτιστάν[5]. Η περιοχή συνορεύει επίσης με την επαρχία Παντζάμπ του Πακιστάν προς τα νότια και με την επαρχία Χιμπέρ Παχτούνχουα προς τα δυτικά. Προς τα ανατολικά, το Αζάντ Κασμίρ διαχωρίζεται από την ινδική πολιτεία του Τζαμού και Κασμίρ από τη Γραμμή Ελέγχου, τα ντε φάκτο σύνορα μεταξύ Ινδίας και Πακιστάν. Το Αζάντ Κασμίρ έχει συνολική έκταση 13.297 τετραγωνικών χιλιομέτρων (5.134 τετραγωνικά μίλια) και συνολικό πληθυσμό 4.045.366 κατοίκων σύμφωνα με την απογραφή του 2017.

Η επικράτεια έχει κοινοβουλευτική μορφή κυβέρνησης σύμφωνα με το μοντέλο του συστήματος Ουεστμίνστερ, με την πρωτεύουσα του να βρίσκεται στο Μουζαφαραμπάντ. Ο Πρόεδρος είναι ο συνταγματικός αρχηγός της πολιτείας, ενώ ο πρωθυπουργός, με τη στήριξη ενός Συμβουλίου Υπουργών, είναι ο γενικός διευθυντής. Η μονοκομματική Νομοθετική Συνέλευση του Αζάντ Κασμίρ εκλέγει τόσο τον Πρωθυπουργό όσο και τον Πρόεδρο. Η πολιτεία έχει το δικό της Ανώτατο Δικαστήριο και Υψηλό Δικαστήριο, ενώ το κυβερνητικό Υπουργείο Κασμίρ και Γκιλγκίτ-Μπαλτιστάν του Πακιστάν λειτουργεί ως σύνδεσμος με την κυβέρνηση του Αζάντ Κασμίρ, αν και το Αζάντ Κασμίρ δεν εκπροσωπείται στο Κοινοβούλιο του Πακιστάν.

Ο σεισμός του 2005 σκότωσε 100.000 ανθρώπους και άφησε άλλα τρία εκατομμύρια ανθρώπους εκτοπισμένους, με εκτεταμένες καταστροφές. Έκτοτε, με την βοήθεια της κυβέρνησης του Πακιστάν και των ξένων χορηγών, η ανακατασκευή των υποδομών βρίσκεται σε εξέλιξη. Η οικονομία του Αζάντ Κασμίρ εξαρτάται σε μεγάλο βαθμό από τη γεωργία, τις υπηρεσίες, τον τουρισμό και τα εμβάσματα που αποστέλλονται από τα μέλη της Βρετανικής κοινότητας Μιρπούρι. Σχεδόν το 87% των νοικοκυριών διαθέτουν αγροκτήματα στο Αζάντ Κασμίρ[6], ενώη περιφέρεια έχει ποσοστό αλφαβητισμού περίπου 75% και έχει το υψηλότερο ποσοστό εγγραφής στο σχολείο στο Πακιστάν.[7]

Ιστορία

Κύρια λήμματα: Ιστορία του Αζάντ Κασμίρ και Εξέγερση του Πουντς (1947)
Χάρτης ολόκληρης της περιοχής του Κασμίρ
όρη του Αζάντ Κασμίρ

Την εποχή του διαχωρισμού της Ινδίας το 1947, οι Βρετανοί εγκατέλειψαν την κυριαρχία τους στα πριγκιπικά κράτη, τα οποία παρέμειναν με τις δυνατότητες ένταξης στην Ινδία ή το Πακιστάν ή παρέμειναν ανεξάρτητα. Ο Χάρι Σινγκ, μαχαραγιάς του Τζαμού και Κασμίρ, ήθελε το κράτος του να παραμείνει ανεξάρτητο[8][9]. Οι μουσουλμάνοι στην επαρχία Τζαμού (σημερινό Αζάντ Κασμίρ) και η επαρχία των συνοριακών περιοχών (σημερινό Γκιλγκίτ-Μπαλτιστάν) ήθελαν να ενταχθούν στο Πακιστάν.[10]

Την άνοιξη του 1947, ξέσπασε μια εξέγερση εναντίον του Μαχαραγιά στο Πουντς, επαρχία που συνορεύει με τη διοίκηση Ραβαλπίντι του Δυτικού Παντζάμπ. Λέγεται ότι η διοίκηση του Μαχαραγιά άρχισε να επιβάλλει τιμωριακούς φόρους στην αγροτιά που προκάλεσε μια τοπική εξέγερση και η κυβέρνηση κατέφυγε στη βίαιη καταστολή. Ο πληθυσμός της περιοχής, αυξημένος από πρόσφατα αποστρατευμένους στρατιώτες μετά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο, επαναστάτησε εναντίον των δυνάμεων του Μαχαραγιά και απέκτησε τον έλεγχο σχεδόν ολόκληρης της περιοχής. Μετά από αυτή τη νίκη, οι φιλο-Πακιστανοί αρχηγοί των δυτικών επαρχιών Μουζαφαραμπάντ, Πουντς και Μιρπούρ κήρυξαν την προσωρινή κυβέρνηση του Αζάντ Τζαμού και Κασμίρ στο Ραβαλπίντι στις 3 Οκτωβρίου 1947[11][β]. Ο Χουάτζα Γκουλάμ Νάμπι Γκιλκάρ, υπό το υποθετικό όνομα "κ. Ανουάρ", εξέδωσε μια προκήρυξη στο όνομα της προσωρινής κυβέρνησης στο Μουζαφαραμπάντ. Ωστόσο, η κυβέρνηση αυτή εξαφανίστηκε γρήγορα με τη σύλληψη του Ανουάρ στο Σριναγκάρ[13]. Στις 24 Οκτωβρίου, μια δεύτερη προσωρινή κυβέρνηση του Αζάντ Κασμίρ ιδρύθηκε στο Παλαντρί υπό την ηγεσία του Σαρντάρ Ιμπραήμ [14].

Στις 21 Οκτωβρίου αρκετοί χιλιάδες Παστούν από την επαρχία των βορειοδυτικών συνόρων έφτασαν στο Τζάμμου και το Κασμίρ για να το απελευθερώσουν από την κυριαρχία του Μαχαραγιά. Διοικήθηκαν από έμπειρους στρατιωτικούς ηγέτες και εξοπλίστηκαν με σύγχρονα όπλα. Οι τρομακτικές δυνάμεις του Μαχαραγιά δεν κατάφεραν να αντέξουν την επίθεση. Οι επιδρομείς κατέλαβαν τις πόλεις Μουζαφαραμπάντ και Μπαραμούλα, η τελευταία 32 χιλιόμετρα βορειοδυτικά της πρωτεύουσας Σριναγκάρ. Στις 24 Οκτωβρίου, ο Μαχαραγιάς ζήτησε στρατιωτική βοήθεια από την Ινδία, η οποία απάντησε ότι δεν ήταν σε θέση να τον βοηθήσει αν δεν προσχωρήσει στην Ινδία. Ως εκ τούτου, στις 26 Οκτωβρίου 1947, ο Μαχαραγιάς Χάρι Σινγκ υπέγραψε ένα μέσο προσχώρησης, παρέχοντας τον έλεγχο της άμυνας, των εξωτερικών υποθέσεων και των επικοινωνιών στην κυβέρνηση της Ινδίας έναντι στρατιωτικής βοήθειας[15]. Τα ινδικά στρατεύματα μεταφέρθηκαν αμέσως στο Σριναγκάρ[16]. Το Πακιστάν παρενέβη στη συνέχεια. Οι μάχες που ακολούθησαν μεταξύ του ινδικού και του πακιστανικού στρατού, είχαν ως αποτέλεσμα οι δύο περιοχές ελέγχου λίγο ή πολύ να σταθεροποιηθούν γύρω από τη "Γραμμή Ελέγχου"[17].

Η Ινδία πλησίασε αργότερα τα Ηνωμένα Έθνη, ζητώντας από τον οργανισμό να επιλύσει τη διαμάχη και εγκρίθηκαν ψηφίσματα υπέρ της διεξαγωγής δημοψηφίσματος σχετικά με το μέλλον του Κασμίρ. Ωστόσο, κανένα τέτοιο δημοψήφισμα δεν έχει πραγματοποιηθεί ποτέ από τις δύο πλευρές, αφού υπήρχε μια προϋπόθεση που απαιτούσε την αποχώρηση του πακιστανικού στρατού μαζί με τα μη κρατικά στοιχεία και την επακόλουθη μερική απόσυρση του ινδικού στρατού[18] από τα μέρη του Κασμίρ υπό τον έλεγχό τους - μια απόσυρση που δεν έγινε ποτέ[19]. Το 1949 τέθηκε σε ισχύ μια επίσημη γραμμή κατάπαυσης του πυρός, που χώριζε τα τμήματα του Κασμίρ που ελέγχονταν από την Ινδία και το Πακιστάν.

Μετά την συμφωνία του 1949 με την Ινδία, η κυβέρνηση του Πακιστάν διαίρεσε τα βόρεια και δυτικά τμήματα του Κασμίρ που κατείχε κατά τη στιγμή της κατάπαυσης του πυρός στις ακόλουθες δύο χωριστά ελεγχόμενες πολιτικές οντότητες:

  • Αζάντ Τζαμού και Κασμίρ (AJK) - το στενό νότιο τμήμα μήκους 400 χιλιομέτρων, με πλάτος που κυμαίνεται από 16 έως 64 χιλιόμετρα.
  • Το Γκιλγκίτ-Μπαλτιστάν, γνωστό παλαιότερα οι Ομοσπονδιακά Διαχειριζόμενες Βόρειες Περιοχές - η πολύ μεγαλύτερη πολιτική οντότητα στα βόρεια του Αζάντ Κασμίρ με έκταση 72.496 τετραγωνικών χιλιομέτρων.

Κάποια στιγμή κάτω από τον πακιστανικό έλεγχο, η οδός Σάκσγκαμ του Κασμίρ, μια μικρή περιοχή κατά μήκος των βορειοανατολικών συνόρων του Γκιλγκίτ-Μπαλτιστάν, παραχωρήθηκε προσωρινά από το Πακιστάν στη Λαϊκή Δημοκρατία της Κίνας το 1963 και τώρα αποτελεί μέρος της αυτόνομης επαρχίας Σιντζιάνγκ Ουιγκούρ της Κίνας.

Το 1972, τα τότε σημερινά σύνορα μεταξύ των ινδικών και πακιστανικών ελεγχόμενων τμημάτων του Κασμίρ χαρακτηρίστηκαν ως "Γραμμή Ελέγχου". Η γραμμή αυτή παρέμεινε αμετάβλητη [20] από τη συμφωνία της Σίμλα του 1972, η οποία δέσμευσε τις δύο χώρες να «λύσουν τις διαφορές τους με ειρηνικά μέσα μέσω διμερών διαπραγματεύσεων». Ορισμένοι πολιτικοί εμπειρογνώμονες ισχυρίζονται ότι, ενόψει αυτού του συμφώνου, η μόνη λύση στο ζήτημα είναι η αμοιβαία διαπραγμάτευση μεταξύ των δύο χωρών χωρίς να εμπλέκεται τρίτο μέρος όπως τα Ηνωμένα Έθνη. Ο προσωρινός συνταγματικός νόμος του 1974 εγκρίθηκε από τη 48μελή συνέλευση του Αζάντ Τζαμού και Κασμίρ[21].

Σημειώσεις

  1. ↑ Η κυβέρνηση της Ινδίας και Ινδικές πηγές αναφέρονται στο Αζάντ Κασμίρ ως Κασμίρ κατειλημμένο από το Πακιστάν [1] ή "Κασμίρ κατεχόμενο από το Πακιστάν",[2] μερικές φορές σε συνδυασμό με άλλες περιοχές του Κασμίρ υπό Πακιστανικό έλεγχο. Το "Κασμίρ διοικούμενο από το Πακιστάν" και "Κασμίρ ελεγχόμενο από το Πακιστάν"[3][4] χρησιμοποιούνται από ουδέτερες πηγές. Αντίστοιχα, Πακιστανικές πηγές αναφέρουν την επικράτεια υπό Ινδικό έλεγχο "Κασμίρ κατειλημμένο από την Ινδία" ή "Κασμίρ κατεχόμενο από την Ινδία".[1]
  2. ↑ Επίσημα, οι επαρχίες Μιρπούρ και Πουντς ανήκαν στην περιφέρεια Τζαμού της πολιτείας και το Μουζαφαραμπάντ στην επαρχία Κασμίρ. Όλες οι επαρχίες μιλούσαν γλώσσες σχετιζόμενες με τα Παντζαμπικά, όχι με τα Κασμιρικά ομιλούμενα στην κοιλάδα Κασμίρ.[12]

Παραπομπές

  1. ↑ 1,0 1,1 Snedden 2013, σελίδες 2–3.
  2. ↑ Chandra, Bipan· Mukherjee, Aditya· Mukherje, Mridula (2008). India since Independence. Penguin Books India. σελ. 416. ISBN 0143104098. 
  3. ↑ Bose, Sumantra (2009). Contested lands: Israel-Palestine, Kashmir, Bosnia, Cyprus and Sri Lanka. Harvard University Press. σελ. 193. ISBN 0674028562. 
  4. ↑ Behera, Navnita Chadha (2007). Demystifying Kashmir. Pearson Education India. σελ. 66. ISBN 8131708462. 
  5. ↑ «Gilgit-Baltistan: Story of how region 6 times the size of PoK passed on to Pakistan». 
  6. ↑ «Underdevelopment in AJK». www.thenews.com.pk. Ανακτήθηκε στις 18 Ιουνίου 2016. 
  7. ↑ «Education emergency: AJK leading in enrolment, lagging in quality – The Express Tribune». The Express Tribune (στα Αγγλικά). 26 Μαρτίου 2013. Ανακτήθηκε στις 18 Ιουνίου 2016. 
  8. ↑ «The J&K conflict: A Chronological Introduction». India Together. Ανακτήθηκε στις 5 Ιουνίου 2010. 
  9. ↑ Britannica Concise Encyclopedia. «Kashmir (region, Indian subcontinent) – Britannica Online Encyclopedia». Encyclopædia Britannica. Ανακτήθηκε στις 5 Ιουνίου 2010. 
  10. ↑ Snedden, Christopher (2013). Kashmir-The Untold Story. HarperCollins Publishers India. ISBN 9789350298985. Similarly, Muslims in Western Jammu Province, particularly in Poonch, many of whom had martial capabilities, and Muslims in the Frontier Districts Province strongly wanted J&K to join Pakistan. 
  11. ↑ Bose 2003, σελίδες 32–33.
  12. ↑ Behera, Navnita Chadha (2007), Demystifying Kashmir, Pearson Education India, ISBN 8131708462, https://books.google.com/books?id=qM6kW9ZRMRkC 
  13. ↑ Snedden 2013, σελ. 59.
  14. ↑ Snedden 2013, σελ. 61.
  15. ↑ «Kashmir: Why India and Pakistan fight over it». 23 Νοεμβρίου 2016 – μέσω www.bbc.com. 
  16. ↑ Bose 2003, σελίδες 35–36.
  17. ↑ Prem Shankar Jha. «Grasping the Nettle». South Asian Journal. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις May 16, 2010. https://web.archive.org/web/20100516074510/http://www.southasianmedia.net/magazine/journal/grasping_nettle.htm. [Αναξιόπιστη πηγή ;]
  18. ↑ «UN resolution 47». Ανακτήθηκε στις 11 Σεπτεμβρίου 2012. 
  19. ↑ «UNCIP Resolution of August 13, 1948 (S/1100) – Embassy of India, Washington, D.C.». Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 13 Οκτωβρίου 2007. 
  20. ↑ «UNMOGIP: United Nations Military Observer Group in India and Pakistan». Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις Μαΐου 14, 2008. 
  21. ↑ «How free is Azad Kashsmir». 

Εξωτερικοί σύνδεσμοι

  • Πολυμέσα σχετικά με το θέμα Azad Kashmir στο Wikimedia Commons


Καθιερωμένοι όροι