Εθνικοί δρυμοί της Ελλάδας


Ζακύνθου
Αλοννήσου
Αίνου
Αώου
Οίτης
Σαμαριάς
Ολύμπου
Πάρνηθας
Παρνασσού
Βάλια-Κάλντα
Πρεσπών
Σουνίου
Σχινιά Μαραθώνα
Κορώνειας
Β. Πίνδου
Μεσολογγίου
Δαδιάς
Κερκίνης
Έβρου
Αμβρακικού
Νέστου
Τζουμέρκων
Κοτυχιού
Αξιού
Ροδόπης
Χέλμου
Εθνικοί δρυμοί
Εθνικά πάρκα
Εθνικά θαλάσσια πάρκα
(Σημείωση: Στον χάρτη παρουσιάζονται επίσημα προστατευόμενες περιοχές στις οποίες το πλήρες όνομα έχει συντομογραφηθεί, ενώ οι θέσεις των σημείων δεν αποτελούν τους πυρήνες των οικοτόπων).
Για άλλες χρήσεις, δείτε: Εθνικός.

Στην Ελλάδα η οριοθέτηση Εθνικών Δρυμών, δηλαδή περιοχών φυσικού πλούτου προστατευμένων από κανονισμών του κράτους είναι χαρακτηριστικό που ξεκίνησε να εδραιώνεται από την δεκαετία του 1950. Το φυσικό περιβάλλον της Ελλάδας χαρακτηρίζεται από έντονες εναλλαγές οικοσυστημάτων και βιότοπων. Σχεδόν το 5% της ελληνικής ακτογραμμής αποτελείται από οικολογικά ευαίσθητους υγροβιότοπους, κυρίως σε περιοχές που βιώνουν την ραγδαία ανάπτυξη του τουρισμού.

Ελληνικό κλίμα

Το κλίμα της Ελλάδας χωρίζεται σε τρεις κατηγορίες:

  • Στο μεσογειακό κλίμα το οποίο χαρακτηρίζεται από ήπιους, υγρούς χειμώνες και ζεστά, ξηρά καλοκαίρια. Οι θερμοκρασίες σπάνια φτάνουν σε ακραίες τιμές, αν και χιονοπτώσεις σημειώνονται περιστασιακά ακόμη και στην Αθήνα, τις Κυκλάδες ή την Κρήτη κατά τη διάρκεια του χειμώνα.
  • Στο αλπικό κλίμα που απαντάται κυρίως στη Δυτική Ελλάδα (Ήπειρο, Στερεά Ελλάδα, Θεσσαλία, Δυτική Μακεδονία καθώς και κεντρικά μέρη της Πελοποννήσου όπως η Αχαΐα, η Αρκαδία και τμήματα της Λακωνίας).
  • Στο εύκρατο κλίμα που απαντάται στην Κεντρική και Ανατολική Μακεδονία καθώς και στη Θράκη σε μέρη όπως η Κομοτηνή, η Ξάνθη και ο βόρειος Έβρος με κρύους, υγρούς χειμώνες και ζεστά, ξηρά καλοκαίρια.

Ιστορία

Η κλιματική και βιολογική ποικιλότητα της Ελάδας, μαζί με την πλούσια χλωρίδα και πανίδα που τη συνοδεύει, έκανε εμφανή την ανάγκη δημιουργίας εθνικών πάρκων ήδη από το 1937, όταν η κυβέρνηση του Ιωάννη Μεταξά εξέδωσε για πρώτη φορά νόμο που καθιέρωσε εθνικά πάρκα στην Ελλάδα. Το 1938 ιδρύθηκε ο πρώτος εθνικός δρυμός στην Ελλάδα, ο Εθνικός Δρυμός Ολύμπου και ακολούθησε στη συνέχεια η δημιουργία του Εθνικού Δρυμού Παρνασσού.

Εθνικοί Δρυμοί και Θαλάσσια Πάρκα

Στην Ελλάδα καθιερώθηκε ο όρος Εθνικός δρυμός (Ν. 996/1971) για τα Εθνικά Πάρκα (άρθρα 18 και 19 του Ν. 1650/1986) στα οποία κυριαρχεί ο δασικός χαρακτήρας, με ιδιαίτερο οικολογικό και επιστημονικό ενδιαφέρον. Ανάλογα, όταν το Εθνικό Πάρκο καταλαμβάνει θαλάσσιες περιοχές μπορεί να χαρακτηριστεί ως Εθνικό Θαλάσσιο Πάρκο.

Όνομα Ίδρυση Περιοχή
(εκτ.)
Χάρτης Εικόνα
Εθνικός δρυμός Αίνου Κεφαλληνίας 1962 2.862
Εθνικοί δρυμοί της Ελλάδας is located in Greece
Εθνικοί δρυμοί της Ελλάδας
Εθνικός δρυμός Βίκου Αώου 1973 12.600
Εθνικοί δρυμοί της Ελλάδας is located in Greece
Εθνικοί δρυμοί της Ελλάδας
Εθνικός δρυμός Οίτης 1966 7.210
Εθνικοί δρυμοί της Ελλάδας is located in Greece
Εθνικοί δρυμοί της Ελλάδας
Εθνικός δρυμός Ολύμπου 1938 3.988
Εθνικοί δρυμοί της Ελλάδας is located in Greece
Εθνικοί δρυμοί της Ελλάδας
Εθνικός δρυμός Παρνασσού 1938 3.513
Εθνικοί δρυμοί της Ελλάδας is located in Greece
Εθνικοί δρυμοί της Ελλάδας
Εθνικός δρυμός Πάρνηθας 1961 3.812
Εθνικοί δρυμοί της Ελλάδας is located in Greece
Εθνικοί δρυμοί της Ελλάδας
Εθνικός δρυμός Πίνδου 1966 6.927
Εθνικοί δρυμοί της Ελλάδας is located in Greece
Εθνικοί δρυμοί της Ελλάδας
Εθνικός δρυμός Πρεσπών 1974 19.470
Εθνικοί δρυμοί της Ελλάδας is located in Greece
Εθνικοί δρυμοί της Ελλάδας
Εθνικός δρυμός Σαμαριάς 1962 4.850
Εθνικοί δρυμοί της Ελλάδας is located in Greece
Εθνικοί δρυμοί της Ελλάδας
Εθνικός δρυμός Σουνίου 1974 3.500
Εθνικοί δρυμοί της Ελλάδας is located in Greece
Εθνικοί δρυμοί της Ελλάδας
Εθνικό Θαλάσσιο Πάρκο Αλοννήσου 1992 208.713
Εθνικοί δρυμοί της Ελλάδας is located in Greece
Εθνικοί δρυμοί της Ελλάδας
Εθνικό Θαλάσσιο Πάρκο Ζακύνθου 1999 13.500
Εθνικοί δρυμοί της Ελλάδας is located in Greece
Εθνικοί δρυμοί της Ελλάδας

Εθνικά πάρκα

Υπάρχει μια πληθώρα προστατευόμενων περιοχών, ιδιαίτερα υδροβιοτόπων που χαρακτηρίστηκαν ιδιαίτερα μετά το 2004 Εθνικά Πάρκα. Αυτά, με έτος αναγνώρισης, είναι:[1]

Παραπομπές

Βιβλιογραφία