Ενοχοποίηση του θύματος

Ενοχοποίηση του θύματος (Αγγλικά:victim blaming) ονομάζεται η κατάσταση κατά την οποίαν το θύμα ενός εγκλήματος ή οποιασδήποτε παράνομης πράξης θεωρείται εξ ολοκλήρου ή εν μέρει υπαίτιο.^[1] Εντάσσεται στη γενικότερη αντίληψη ότι τα θύματα είναι με οποιονδήποτε τρόπο καθίστανται υπεύθυνα για τις ενέργειες των παραβατών,^[2] όπως τα θύματα ενδοοικογενειακής βίας και σεξουαλικών εγκλημάτων, με τα τελευταία να τους αποδίδονται ευθύνες για τον τρόπο ένδυσής τους.

Ο ψυχολόγος Γουίλιαμ Ράιαν επινόησε τη φράση «κblaming the victim» στο βιβλίο του το 1971 με αυτόν τον τίτλο.^{[3][4][5][6][7]} Στο βιβλίο, ο Ράιαν περιέγραψε την ενοχοποίηση των θυμάτων ως μια ιδεολογία που χρησιμοποιείται για να δικαιολογήσει τον ρατσισμό και την κοινωνική αδικία εναντίον των Αφροαμερικανών. Ο Ryan έγραψε το βιβλίο για να αντικρούσει το έργο του Daniel Patrick Moynihan του 1965 The Negro Family: The Case for National Action. Η κριτική του Ράιαν αντέκρουσε τις θεωρίες Moynihan ως προσπάθειες απόδοσης ευθύνης για τη φτώχεια από κοινωνικούς δομικούς παράγοντες στις συμπεριφορές και τα πολιτισμικά πρότυπα των φτωχών. ^[8][9] Αν και ο Ράιαν έκανε κατέστησε τη φράση δημοφιλή, άλλοι μελετητές είχαν εντοπίσει το φαινόμενο της ενοχοποίησης των θυμάτων.^[10] Το 1947 ο Theodor W. Adorno όρισε αυτό που αργότερα θα ονομαζόταν «blaming the victim», ως «ένα από τα πιο απαίσια χαρακτηριστικά του φασιστικού χαρακτήρα».^[11][12]