Μερικοί το προτιμούν καυτό

Μερικοί το προτιμούν καυτό
Some Like It Hot
Κινηματογραφική αφίσα της ταινίας.
ΣκηνοθεσίαΜπίλι Γουάιλντερ
ΠαραγωγήΜπίλι Γουάιλντερ
ΣενάριοΜπίλι Γουάιλντερ
Ι.Α.Λ Ντάιαμοντ
ΙστορίαΡόμπερτ Θόερεν
Μάικλ Λόγκαν
Βασισμένο σεFanfares of Love
ΠρωταγωνιστέςΜέριλιν Μονρόε
Τόνι Κέρτις
Τζακ Λέμον
Τζορτζ Ραφτ
Τζο Ε. Μπράουν
Πατ Ο'Μπράιεν
ΜουσικήΆντολφ Ντόιτς
ΦωτογραφίαΤσαρλς Λανγκ
ΜοντάζΆρθροθ Π. Σμιντ
Εταιρεία παραγωγήςMirisch Company
ΔιανομήUnited Artists
Πρώτη προβολή29 Μαρτίου 1959 (ΗΠΑ)
Διάρκεια121 λεπτά
ΠροέλευσηΗνωμένες Πολιτείες
ΓλώσσαΑγγλικά
Προϋπολογισμός$2.9
Ακαθάριστα έσοδα$40
δεδομένα (π • σ • ε )
Τόνι Κέρτις (αριστερά) και ο Τζακ Λέμον σε σκηνή της ταινίας

Το Μερικοί το προτιμούν καυτό (πρωτότυπος τίτλος: Some Like it Hot) είναι μία αισθηματική κωμική ταινία του 1959, σε σκηνοθεσία, παραγωγή και σενάριο Μπίλι Γουάιλντερ και με πρωταγωνιστές τους: Μέριλιν Μονρόε, Τόνι Κέρτις και Τζακ Λέμον. Οι τρεις πρωταγωνιστές πλαισιώνονται από τους: Τζορτζ Ραφτ, Τζορτζ Ο'Μπράιεν, Τζόαν Σόλι, Νεχεμάια Περσόφ και Πατ Ο'Μπράιεν. Το σενάριο της ταινίας, που γράφτηκε από τους Μπίλι Γουάιλντερ και Ι.Α.Λ. Ντάιαμοντ, βασίζεται σε εκείνο της γαλλικής ταινίας του 1935 Κορίτσια με εγγύηση (Fanfare d'amour) που είχαν γράψει ο Ρόμπερτ Θόουρεν κι ο Μάικλ Λόγκαν.

Η ταινία διαδραματίζεται στο 1929, όπου δυο μουσικοί μεταμφιέζονται σε γυναίκες προκειμένου να ξεφύγουν από το στόχαστρο της μαφίας, στο οποίο μπήκαν από τη στιγμή που αποτέλεσαν αυτόπτες μάρτυρες μιας δολοφονίας, ανάλογης με εκείνη της Σφαγής του Αγίου Βαλεντίνου. Στην προσπάθειά τους να σωθούν γίνονται μέλη ενός γυναικείου συγκροτήματος που περιοδεύει και βρίσκεται καθ' οδόν για το Μαϊάμι και γνωρίζονται με την τραγουδίστρια του συγκροτήματος.

Το Μερικοί το προτιμούν καυτό θεωρείται ως μια από τις καλύτερες κωμωδίες όλων των εποχών και το 2000 έλαβε την πρώτη θέση στη λίστα με τις καλύτερες κωμωδίες που θεσπίστηκε από το Αμερικανικό Ινστιτούτο Κινηματογράφου[1]. Έλαβε επίσης έξι υποψηφιότητες για βραβείο Όσκαρ, κερδίζοντας τελικά ένα για τα κοστούμια που σχεδίασε ο Όρι-Κέλι. Οι αναφορές της ταινίας στην παρενδυσία και στην ομοφυλοφιλία, που προβλήθηκε χωρίς να πάρει την έγκριση από το γραφείο λογοκρισίας, το οποίο εφάρμοζε τον Κώδικα του γερουσιαστή Χέιζ είχε ως αποτέλεσμα την περαιτέρω αποδυνάμωσή του[2].

Το 1989 ταινία επελέγη να φυλαχτεί για διατήρηση στο Εθνικό Αρχείο Κινηματογράφου των ΗΠΑ από την Βιβλιοθήκη του Κογκρέσου, με αιτιολόγηση πως είναι πολιτιστικά, ιστορικά και αισθητικά σημαντική.

Πλοκή

Ο Τζέρι (Τζακ Λέμον) και ο Τζο (Τόνι Κέρτις), δυο μουσικοί από το Σικάγο, γίνονται αυτόπτες μάρτυρες μιας μαζικής σφαγής που υποκινήθηκε από τον γκάγκστερ Σπατς Κολόμπο (Τζορτζ Ραφτ) κι αναγκάζονται να εγκαταλείψουν την πόλη όσο το δυνατόν γρηγορότερα προκειμένου να μην πέσουν στα χέρια της μαφίας. Βρίσκουν λοιπόν την ευκαιρία να το σκάσουν όταν μαθαίνουν ότι ένα γυναικείο συγκρότημα μουσικής τζαζ που πρόκειται να περιοδεύσει στο Μαϊάμι, ψάχνει για σαξοφωνίστα και μπασίστα. Οι δυο άνδρες μεταμφιέζονται σε γυναίκες και αρπάζουν την ευκαιρία για να ξεφύγουν. Συστήνονται στα γυναικεία μέλη του γκρουπ ως Τζοζεφίν και Δάφνη και φεύγουν μαζί τους για την περιοδεία.

Κατά τη διάρκεια του ταξιδιού οι δυο φίλοι χαίρονται που βρίσκονται ανάμεσα σε γυναίκες και ερωτεύονται με την τραγουδίστρια του συγκροτήματος Σούγκαρ Κέιν (Μέριλιν Μονρόε), που παίζει επίσης το γιακαλίλι. Κι οι δυο συναγωνίζονται για να κερδίσουν την καρδιά της, αλλά ο Τζο καταφέρνει να τη γοητεύσει όταν της συστήνεται ως εκατομμυριούχος με το όνομα Τζούνιορ. Παράλληλα ένας πραγματικός εκατομμυριούχος, ο Όσγκουντ Φίλντινγκ ο τρίτος (Τζο Ε. Μπράουν) που παραθερίζει στο Μαϊάμι, ερωτεύεται τον Τζέρι, που γνωρίζει ως Δάφνη. Τα πράγματα περιπλέκονται ακόμα περισσότερο όταν ο Σπατς Κολόμπο, συνοδευόμενος από τους άνδρες του φθάνει στο Μαϊάμι για ένα συνέδριο των αρχηγών της μαφίας.

Παραγωγή

Ο Μπίλι Γουάιλντερ έγραψε το σενάριο της ταινίας σε συνεργασία με τον Ι.Α.Λ. Ντάιαμοντ[3], έχοντας ως βάση την υπόθεση της γαλλικής ταινίας του 1935 Κορίτσια με εγγύηση (Fanfare d'amour)[4]. Αρχικά ο Γουάιλντερ προσπάθησε να βρει το πρωτότυπο σενάριο του Κορίτσια με εγγύηση, αλλά δε διασωζόταν. Αντ' αυτού κατάφερε να βρει το σενάριο της γερμανικής εκτέλεσης του γαλλικού φιλμ και αγόρασε τα δικαιώματά του, προκειμένου να πατήσει πάνω σ' αυτό και να χτίσει την πλοκή του Μερικοί το προτιμούν καυτό[4] , γι' αυτό το λόγο πολλοί ιστορικοί του κινηματογράφου θεωρούν την ταινία επανεκτέλεση του Κορίτσια με εγγύηση[3].

Ο Μπίλι Γουάιλντερ πίστευε ότι ο Τόνι Κέρτις θα ήταν ο κατάλληλος ηθοποιός για να ερμηνεύσει τον ρόλο του Τζο, εφόσον είχε εντυπωσιαστεί από τον νεαρό ηθοποιό έχοντάς τον δει το 1953 στην ταινία του Τζορτζ Μάρσαλ Χουντίνι, ο βασιλεύς των μάγων (Houdini)[5]. Ο Γουάιλντερ θεωρούσε τον Τόνι Κέρτις αρκετά όμορφο, ώστε να πείσει τη Σούγκαρ, που υποδύεται η Μέριλιν Μονρόε, ότι είναι εκατομμυριούχος χωρίς να συναντήσει καμιά δυσκολία[6]. Πρώτη επιλογή για τον ρόλο του Τζέρι ήταν ο Φρανκ Σινάτρα, ο οποίος όμως δεν πέρασε ποτέ από ακρόαση από τον σκηνοθέτη προκειμένου να αναλάβει τον ρόλο[7]. Ο Γουάιλντερ θεώρησε ότι ο Τζέρι Λιούις ή ο Ντάνι Κέι θα μπορούσαν να ερμηνεύσουν τον ρόλο, ο οποίος πήγε τελικά στον Τζακ Λέμον, τον οποίον ο σκηνοθέτης είχε δει στην ταινία Γυναίκες στα όπλα (Operation Mad Ball, 1957)[8]. Η συνεργασία του αυτή με τον ηθοποιό είχε ως αποτέλεσμα να γυρίσουν κι άλλες ταινίες μαζί μέχρι και το 1981. Ο Γουάιλντερ δεν είχε σκεφτεί ότι μια τόσο μεγάλη σταρ όσο η Μονρόε θα ήθελε να ερμηνεύσει το ρόλο της Σούγκαρ[3] κι ανέπτυξε τον ρόλο έχοντας στο μυαλό του τη Μίτσι Γκέινορ[9]. Έμαθε όμως ότι η Μονρόε τον ήθελε και της τον έδωσε. Ο Γουάιλντερ την είχε ήδη σκηνοθετήσει στην ταινία του 1955 Επτά χρόνια φαγούρα (The Seven Year Itch).

Βραβεία

Οι θετικές κριτικές που έλαβε η ταινία συνοδεύτηκαν από μια πληθώρα βραβείων και υποψηφιοτήτων με σημαντικότερα τα Όσκαρ και τις Χρυσές Σφαίρες. Στις Χρυσές Σφαίρες αναδείχτηκε νικήτρια στην κατηγορία Καλύτερη Κωμωδία ή Μιούζικαλ, ενώ ο Τζακ Λέμον και η Μέριλιν Μονρόε τιμήθηκαν ο καθένας με Χρυσή Σφαίρα για τις ερμηνείες της κι ενώ το όνομα του Λέμον φιγουράριζε στη λίστα με τους υποψήφιους για Όσκαρ Α' Ανδρικού Ρόλου, το όνομα της Μονρόε παραλείφθηκε από τη λίστα με τις υποψήφιες για Όσκαρ Β´ Γυναικείου Ρόλου. Τη βραδιά της απονομής ο Τζακ Λέμον έχασε τελικά το βραβείο από τον Τσάρλτον Ίστον που κρίθηκε νικητής για την ταινία Μπεν Χουρ (Ben-Hur, 1959), ενώ ο Μπίλι Γουάιλντερ υποψήφιος για Όσκαρ Σκηνοθεσίας έχασε το βραβείο από τον Γουίλιαμ Γουάιλερ[10].

Βράβευση:

  • Κοστουμιών - Όρι-Κέλι

Υποψηφιότητα:

  • Σκηνοθεσίας – Μπίλι Γουάιλντερ
  • Α’ Ανδρικού Ρόλου – Τζακ Λέμον
  • Διασκευασμένου Σεναρίου – Μπίλι Γουάιλντερ & Ι.Α.Λ. Ντάιαμοντ
  • Καλλιτεχνικής Διεύθυνσης - Τεντ Χάγουορθ & Έντουαρντ Τζ. Μπόιλ
  • Φωτογραφίας, Ασπρόμαυρη ταινία – Τσαρλς Λανγκ

Βράβευση:

  • Καλύτερη Κωμωδία / Μιούζικαλ
  • Ανδρικής Ερμηνείας σε κωμωδία ή μιούζικαλ - Τζακ Λέμον
  • Γυναικείας Ερμηνείας σε Κωμωδία ή μιούζικαλ - Μέριλιν Μονρόε

Δείτε επίσης

Παραπομπές

  1. ↑ «American Film Institute». afi.com. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 16 Νοεμβρίου 2015. Ανακτήθηκε στις 14 Μαρτίου 2016. 
  2. ↑ «Remembering Hollywood's Hays Code, 40 Years On». NPR.org. 8 Αυγούστου 2008. Ανακτήθηκε στις 14 Μαρτίου 2016. 
  3. ↑ 3,0 3,1 3,2 Rolston, Lorraine, Some like it Hot (York Film Notes). Longman; 1 edition, 2000 p.7-57
  4. ↑ 4,0 4,1 Curtis, T. and Vieira, M. (2009). Some Like It Hot. London: Virgin Books, p.13
  5. ↑ rich-826 (2 Ιουλίου 1953). «Houdini (1953)». IMDb. Ανακτήθηκε στις 14 Μαρτίου 2016. 
  6. ↑ Golenbock, Peter, American Prince: A Memoir, 2008, Publishing Group
  7. ↑ Alison Castle (Hrsg.): Billy Wilder’s Some like it hot. Taschen, 2001, p. 24.
  8. ↑ Alison Castle (Hrsg.): Billy Wilder’s Some like it hot. Taschen, 2001, S. 238.
  9. ↑ Crowe, Cameron "Conversations with Wilder", Alfred A. Knopf (Reprint edition, 1999) p. 161
  10. ↑ http://awardsdatabase.oscars.org/ampas_awards/DisplayMain.jsp?curTime=1466048354340[νεκρός σύνδεσμος]

Εξωτερικοί σύνδεσμοι