Σύνδρομο γονικής αποξένωσης

 Το λήμμα δεν περιέχει πηγές ή αυτές που περιέχει δεν επαρκούν. Μπορείτε να βοηθήσετε προσθέτοντας την κατάλληλη τεκμηρίωση. Υλικό που είναι ατεκμηρίωτο μπορεί να αμφισβητηθεί και να αφαιρεθεί.
Η σήμανση τοποθετήθηκε στις 21/03/2021.
Αυτό το λήμμα χρειάζεται μορφοποίηση ώστε να ανταποκρίνεται στις προδιαγραφές μορφοποίησης της Βικιπαίδειας. Αυτό μπορεί να σημαίνει την δημιουργία εσωτερικών συνδέσμων, επικεφαλίδων, παραγράφων κλπ.
Για περαιτέρω βοήθεια, δείτε τις σελίδες Πώς να επεξεργαστείτε μια σελίδα και Βικιπαίδεια:Οδηγός μορφοποίησης άρθρων.

Το Σύνδρομο Γονικής Αποξένωσης δεν αναγνωρίζεται ως διαταραχή από την ιατρική και την νομική κοινότητα και οι θεωρίες του Gardner καθώς και οι σχετικές έρευνες έχουν δεχτεί ευρεία κριτική για την έλλειψη επιστημονικής βάσης.[1]

Το λεγόμενο Σύνδρομο Γονική Αποξένωσης έχει απορριφτεί μεταξύ άλλων από έκθεση ειδικών και από το Εφετείο της Αγγλίας, από το Εθνικό Συμβούλιο Οικογενειακών Δικαστών και Δικαστών Δικαστηρίων Ανηλίκων των Η.Π.Α. (National Council of Juvenile and Family Court Judges)[2] και από τα Ανώτερα Δικαστήρια των Η.Π.Α.

Δεν περιλαμβάνεται είτε στο International Statistical Classification of Diseases and Related Health Problems της Παγκόσμιας Οργάνωσης Υγείας (WHO) είτε στο Diagnostic and Statistical Manual of Mental Disorders (DSM) της Αμερικανικής Ψυχιατρικής Εταιρείας (APA).

Ο Richard A. Gardner, MD, είναι ο δημιουργός και κύριος υποστηρικτής της θεωρίας του συνδρόμου γονικής αποξένωσης (PAS). Πριν από την αυτοκτονία του, ο Gardner ήταν ένας μη αμειβόμενος μερικής απασχόλησης κλινικός καθηγητής παιδοψυχιατρικής στο Κολλέγιο Ιατρών και Χειρουργών του Πανεπιστημίου της Κολούμπια. Το εισόδημά του προερχόταν κυρίως από την εργασία του ως ιατροδικαστικός ειδικός.

Το PAS αναπτύχθηκε από τον Dr. Richard Gardner το 1985 με βάση τις προσωπικές του παρατηρήσεις και την εργασία του ως ειδικού μάρτυρα, συχνά για λογαριασμό πατέρων κατηγορουμένων για την παρενόχληση των παιδιών τους. Ο Gartner υποστήριξε ότι το PAS είναι πολύ συνηθισμένο και είδε εκδηλώσεις αυτού του συνδρόμου σε πάνω από το 90% των συγκρούσεων για επιμέλεια που αξιολόγησε - ακόμα και όταν δεν υποβλήθηκαν ισχυρισμοί κακοποίησης (Gardner, 1987, σ. 67). Ο Gartner (6 Σεπτεμβρίου 1993) ισχυρίστηκε ότι το PAS είναι «διαταραχή των παιδιών, που προκύπτει σχεδόν αποκλειστικά από διαμάχες επιμέλειας παιδιών, όπου ένας γονέας (συνήθως η μητέρα) προωθεί το παιδί να μισεί τον άλλο γονέα (συνήθως τον πατέρα). "

Η θεωρία της PAS του Gardner έχει επηρεάσει βαθιά το πώς τα δικαστικά συστήματα στη χώρα μας χειρίζονται καταγγελίες για σεξουαλική κακοποίηση παιδιών, ειδικά κατά τη διάρκεια διαζυγίου.

Παραπομπές

  1. ↑ «American Bar Association: Statement on Parental Alienation Syndrome». 
  2. ↑ «Navigating Custody & Visitation Evaluations in Cases with Domestic Violence: A Judge's Guide. National Council of Juvenile and Family Court Judges» (PDF) (Αναθεωρημένη έκδοση). 2006. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο (PDF) στις 19 Μαρτίου 2015. Ανακτήθηκε στις 26 Απριλίου 2015. 

Βιβλιογραφία

(Τα ελληνικά κείμενα του Gardner μεταφράστηκαν από τους: Χριστοδουλάκη Θεοδόση, ψυχίατρο, Σιγανό Δημήτρη, ιατρό, και Γκολφινόπουλο Χαράλαμπο, καλλιτέχνη).

  • Jeffrey P. Wittmann: Custody Chaos, Personal Peace
  • Richard A. Warshak: Divorse Poison
  • Carleen Brennan, Michael Brennan: Custody for Fathers
  • Eekelar J and Sandford K, 1978, Family Violence, an international and interdisciplinary study, Canada.
  • Council of Europe, 1980, Legal Affairs, Criminological aspects of the ill treatment of children in the family, Strasbourg.
  • Martin Herbert, Χωρισμός και διαζύγιο-αντιμετώπιση προβλημάτων παιδιού και εφήβου, εκδόσεις Ελληνικά Γράμματα.
  • Λάνσκι Βίκυ, Αντιμετωπίζοντας το παιδί μετά το διαζύγιο (σελ 125-127 παρεμπόδιση της επικοινωνίας από τη μητέρα, ψευδείς κατηγορίες για παρενόχληση).
  • Αγάθωνος- Γεωργοπούλου Ε., εκδόσεις Γρηγόρη, Ινστιτούτο υγείας του παιδιού, σελίδες 254 (έκπτωση από τη γονική μέριμνα* αρ. 1537 ΑΚ), 262 (συναισθηματική κακοποίηση), 250-256 (κακή άσκηση γονικής μέριμνας (αρθ. 1532). Μελέτες
  • Elkman, O’Sullivan, 1991, Ποιος μπορεί να πιάσει ένα ψεύτη. Αμερικανός Ψυχολ., Νο 46, σελ 913-920.
  • Gardner, 1987, Το γονικό σύνδρομο αποξένωσης και η διαφοροποίηση μεταξύ της κατασκευασμένης και γνήσιας κατάχρησης φύλων παιδιών.
  • Gardner, 1989, Οικογενειακή αξιολόγηση στις μεσολαβήσεις επιτήρησης παιδιών, διαιτησία και προσφυγή στο δικαστήριο
  • Hodges 1991, Επεμβάσεις για τα παιδιά του διαζυγίου, Νέα Υόρκη
  • Shepard, 1992, Παιδί- επίσκεψη και εσωτερική κατάχρηση. Ευημερία παιδιών, Νο 71, σελ 357-367. Turkat, 1993, Το διαζύγιο αφορούσε το κακόβουλο σύνδρομο μητέρων. Περιοδικό της οικογενειακής βίας.
  • The American Psychiatric Association (1994), Diagnostic and Statistical Manual of Mental Disorders, Fourth Edition (DSM* IV). ΅
  • Washington, D.C.: American Psychiatric Association. (1985), Recent trends in divorce and custody litigation.
  • Academy Forum (a publication of the American Academy of Psychoanalysis), 29(2):3-7. (1986), Child Custody Litigation: A Guide for Parents and Mental Health Professionals.
  • Cresskill, New Jersey: Creative Therapeutics, Inc. (1987a), The Parental Alienation Syndrome and the Differentiation Between False and Genuine Child Sex Abuse.
  • Cresskill, New Jersey: Creative Therapeutics, Inc. (1987b), Child Custody. In Basic Handbook of Child Psychiatry, ed. J.D.
  • Noshpitz, Vol. V, pp. 637–646. New York: Basic Books, Inc. (1989), Family Evaluation in Child Custody Mediation, Arbitration, and Litigation.
  • Cresskill, New Jersey: Creative Therapeutics, Inc. (1992), The Parental Alienation Syndrome: A Guide for Mental Health and Legal Professionals.
  • Cresskill, New Jersey: Creative Therapeutics, Inc.(1998), The Parental Alienation Syndrome, Second Ed.
  • Arditti, 1992, Παράγοντες σχετικά με την επιτήρηση, την επικοινωνία και την υποστήριξη παιδιών για τους διαζευγμένους πατέρες.
  • Turkat D, 1995, Διαζύγιο σχετικό με το σύνδρομο της κακόβουλης μητέρας, Περιοδικό της Οικογενειακής Βίας, Τόμος 10, αριθμός 13, ΙΙ, σελ 253* 264.
  • Turkat D, 1994, Παρεμπόδιση Επικοινωνίας των παιδιών μέσα στο διαζύγιο, Ιδρυμα της Φλώριδας, Ψυχολογίας και Πανεπιστήμιο του Κολεγίου της Φλώριδας.
  • Η Αμερικανική ψυχιατρική ένωση (1994), Διαγνωστικό και στατιστικό εγχειρίδιο των διανοητικών διαταραχών, τέταρτη έκδοση (δσμ- IV) . Ουάσιγκτον, DC: Αμερικανική ψυχιατρική ένωση.
  • Gardner (1986), Προσφυγή στο δικαστήριο επιμέλειας παιδιών: Ένας οδηγός για τους γονείς και τους ψυχοθεραπευτές.
  • Gardner (1987a), το γονικό σύνδρομο αλλοτρίωσης και η διαφοροποίηση μεταξύ της ψεύτικης και αληθινής κακοποίησης παιδιών.
  • Gardner (1998), το γονικό σύνδρομο αλλοτρίωσης, δεύτερη έκδοση.
  • Το Συμβούλιο Δικαιωμάτων Παιδιών, 1994, Ετήσιο Φυλλάδιο Συμβάσεων, Ουάσιγκτον.
  • Abarbanel A: shared parenting after separation and divorce: a study of joint custody. Am. J Orthopsychiatry 49:320- 329,1979
  • Emery R : The truth about children and divorce. Penguin group,2004
  • Friedman HJ,the father's parenting experience in divorce. Am.J Psychiatry 137:1177- 1182,1980
  • Gunsberg L, Hymovitz P : divorce and custody, The analytic press, Inc. 2005.
  • Stewart Rein: betrayal of the child, Lotus press 2003.
  • Benedicte Goudard, Διδακτορική διατριβή στην ψυχιατρική σχολή της Grenoble, 2008 Le Syndrome d’Aliénation Parentale. Thèse de Bénédicte Goudard
  • Εκθεση Επιτρόπου Κύπρου, Ιούλιος 2012

Εξωτερικοί σύνδεσμοι