Τζούλιο Αντρεότι

Τζούλιο Αντρεότι
Γενικές πληροφορίες
Όνομα στη μητρική γλώσσα	Giulio Andreotti (Ιταλικά)
Γέννηση	14  Ιανουαρίου 1919[1][2][3] Ρώμη[4][5]
Θάνατος	6  Μαΐου 2013[1][3][6] Ρώμη[7]
Αιτία θανάτου	Σύνδρομο οξείας αναπνευστικής δυσχέρειας
Τόπος ταφής	Κάμπο Βεράνο[8]
Κατοικία	Ρώμη
Χώρα πολιτογράφησης	Ιταλία (1946–2013) Βασίλειο της Ιταλίας (1919–1946)
Θρησκεία	Καθολικισμός
Εκπαίδευση και γλώσσες
Μητρική γλώσσα	Ιταλικά
Ομιλούμενες γλώσσες	Ιταλικά[3][9]
Σπουδές	Πανεπιστήμιο Σαπιέντσα Ρώμης
Πληροφορίες ασχολίας
Ιδιότητα	συγγραφέας πολιτικός[10] διπλωμάτης ρεπόρτερ δημοσιογράφος[10]
Πολιτική τοποθέτηση
Πολιτικό κόμμα/Κίνημα	Χριστιανική Δημοκρατία, Λαϊκό Κόμμα της Ιταλίας, Ευρωπαϊκή Δημοκρατία, Ένωση Κέντρου της Ιταλίας και Για την Αυτονομία - Ιταλικό Σοσιαλιστικό Κόμμα
Ποινική κατάσταση
Κατηγορίες εγκλήματος	δολοφονία
Οικογένεια
Σύζυγος	Livia Andreotti (από 1945)[11]
Τέκνα	Λαμπέρτο Αντρεότι Serena Andreotti[12]
Αξιώματα και βραβεύσεις
Αξίωμα	Ισόβιος Γερουσιαστής της Ιταλίας (1991–2013) πρωθυπουργός της Ιταλίας (1972–1973) πρωθυπουργός της Ιταλίας (1976–1978) πρωθυπουργός της Ιταλίας (1989–1991) μέλος της Ιταλικής Γερουσίας (1991–2013) Undersecretary to the Presidency of the Council (1947–1954) Minister of Treasury (1958–1959) υπουργός εξωτερικών της Ιταλίας (1983–1986) υπουργός εσωτερικών της Ιταλίας (Μαΐου 1978 – Ιουνίου 1978) Υπουργός Άμυνας της Ιταλίας (Μάρτιος 1974 – Νοέμβριος 1974) υπουργός εσωτερικών της Ιταλίας (Ιανουάριος 1954 – Φεβρουάριος 1954) υπουργός εξωτερικών της Ιταλίας (1986–1987) υπουργός εξωτερικών της Ιταλίας (Απριλίου 1987 – Ιουλίου 1987) υπουργός εξωτερικών της Ιταλίας (1987–1988) υπουργός εξωτερικών της Ιταλίας (1988–1989) Υπουργός Άμυνας της Ιταλίας (1959–1960) Υπουργός Άμυνας της Ιταλίας (Μάρτιος 1960 – Ιουλίου 1960) Υπουργός Άμυνας της Ιταλίας (1960–1962) Υπουργός Άμυνας της Ιταλίας (1962–1963) Υπουργός Άμυνας της Ιταλίας (Ιουνίου 1963 – Δεκέμβριος 1963) Υπουργός Άμυνας της Ιταλίας (1963–1964) Υπουργός Άμυνας της Ιταλίας (1964–1966) πρωθυπουργός της Ιταλίας (1978–1979) πρωθυπουργός της Ιταλίας (Μάρτιος 1979 – Αύγουστος 1979) πρωθυπουργός της Ιταλίας (1991–1992) υπουργός Οικονομικής Ανάπτυξης της Ιταλίας (1966–1968) υπουργός Οικονομικής Ανάπτυξης της Ιταλίας (Ιουνίου 1968 – Δεκέμβριος 1968) υπουργός χωρίς χαρτοφυλάκιο για την αναδιοργάνωση των κρατικών συμμετοχών της Ιταλικής Δημοκρατίας (1991–1992) υπουργός πολιτιστικής και περιβαλλοντικής κληρονομιάς της Ιταλικής Δημοκρατίας (1991–1992) υπουργός χωρίς χαρτοφυλάκιο για την αναδιοργάνωση των κρατικών συμμετοχών της Ιταλικής Δημοκρατίας (1990–1991) Italian minister for EU Affairs (Απριλίου 1987 – Ιουλίου 1987) υπουργός Οικονομικών της Ιταλίας (27  Μαρτίου 1979 – 28  Μαρτίου 1979) υπουργός πολιτιστικής και περιβαλλοντικής κληρονομιάς της Ιταλικής Δημοκρατίας (Ιουλίου 1979 – Αύγουστος 1979) υπουργός Οικονομικών της Ιταλίας (Ιουλίου 1979 – Αύγουστος 1979) υπουργός Οικονομικών της Ιταλίας (Φεβρουάριος 1976 – Ιουλίου 1976) υπουργός χωρίς χαρτοφυλάκιο για την αναδιοργάνωση των κρατικών συμμετοχών της Ιταλικής Δημοκρατίας (Μαΐου 1972 – Ιουνίου 1972) υπουργός Οικονομικών της Ιταλίας (1974–1976) Υπουργός άνευ χαρτοφυλακίου για έκτακτες παρεμβάσεις στο Νότο της Ιταλικής Δημοκρατίας (1974–1976) υπουργός Οικονομικής Ανάπτυξης της Ιταλίας (Φεβρουάριος 1966 – Οκτώβριος 1966) υπουργός οικονομικών της Ιταλίας (1957–1958) υπουργός δημοσίου θησαυρού της Ιταλίας (1958–1959) υπουργός οικονομικών της Ιταλίας (1955–1957) εκπρόσωπος της Κοινοβουλευτικής Συνέλευσης του Συμβουλίου της Ευρώπης (1992–1994)[13] μέλος της Συντακτικής Συνέλευσης της Ιταλίας (1946–1948)[14] μέλος της βουλής των αντιπροσώπων της Ιταλίας (1948–1953)[14] μέλος της βουλής των αντιπροσώπων της Ιταλίας (1953–1958)[14] μέλος της βουλής των αντιπροσώπων της Ιταλίας (1958–1963)[14] μέλος της βουλής των αντιπροσώπων της Ιταλίας (1963–1968)[14] μέλος της βουλής των αντιπροσώπων της Ιταλίας (1968–1972)[14] μέλος της βουλής των αντιπροσώπων της Ιταλίας (1972–1976)[14] μέλος της βουλής των αντιπροσώπων της Ιταλίας (1976–1979)[14] μέλος της βουλής των αντιπροσώπων της Ιταλίας (1979–1983)[14] μέλος της βουλής των αντιπροσώπων της Ιταλίας (1983–1987)[14] μέλος της βουλής των αντιπροσώπων της Ιταλίας (1987–1991)[14]
Βραβεύσεις	Ιππότης Μεγαλόσταυρος του Τάγματος του Γερακιού Μεγαλόσταυρος του Τάγματος του Πρίγκηπα Ενρίκε (29  Ιουνίου 1990)[15][16] Τάγματος της Αξίας του Νοτίου Τιρόλου Μεγαλόσταυρος του Τάγματος της Ισαβέλλας της Καθολικής Χρυσό Ολυμπιακό Τάγμα (1990)[17] βραβείο Ρομπέρ Σουμάν (1987) Μέγας Ιπποτικός Σταυρός της Τάξεως του Αγίου Βωμού διεθνές δημοσιογραφικό βραβείο της Ίσκια (1987) Knight of the Military Order of Italy Ιππότης του Μεγαλόσταυρου με Κολλάρο του Τάγματος της Αξίας της Ιταλικής Δημοκρατίας Μεγαλόσταυρος του Τάγματος της Αξίας της Πορτογαλίας (31  Οκτωβρίου 1987)[15][16] Μεγαλόσταυρος 1ης κλάσης του Τάγματος της Αξίας της Ομοσπονδιακής Δημοκρατίας της Γερμανίας επίτιμος διδάκτωρ του Πανεπιστημίου του Πεκίνου (1991)[18] Μεγαλόσταυρος του Στρατιωτικού Τάγματος του Χριστού (12  Σεπτεμβρίου 1990)[16] Grand Cross of Naval Merit with white badge (1959)[19] Επίτιμος καθηγητής του πανεπιστημίου της Κρακοβίας
Ιστότοπος
www.giulioandreotti.org
Υπογραφή
Σχετικά πολυμέσα
δεδομένα

Ο Τζούλιο Αντρεότι (Ιταλικά: Giulio Andreotti, 14 Ιανουαρίου 1919 – 6 Μαΐου 2013) ήταν Ιταλός δημοσιογράφος, συγγραφέας και Χριστιανοδημοκράτης πολιτικός. Διετέλεσε Πρωθυπουργός της Ιταλίας τρεις φορές (1972-73, 1976-79, 1989-92), κατηγορήθηκε ότι συνεργάστηκε με τη Μαφία, καταδικάστηκε σε φυλάκιση για το λόγο αυτό, όμως κατόπιν αθωώθηκε. Στην Ιταλία αποκαλείται συχνά Divo Giulio (από το λατινικό Divus Iulius, θεϊκός Ιούλιος, επίθετο που αποδιδόταν στον Ιούλιο Καίσαρα), λόγω της σπουδαιότητας της παρουσίας του στα μεταπολεμικά πολιτικά πράγματα της Ιταλίας^[20].

Η ζωή του

Ο Τζούλιο Αντρεότι γεννήθηκε στη Ρώμη στις 14 Ιανουαρίου του 1919^[21] και πέθανε στις 6 Μαΐου του 2013. Σπούδασε νομικά στη Ρώμη και εξελέγη για πρώτη φορά βουλευτής στην Συντακτική Συνέλευση του 1946. Έκτοτε εκλεγόταν συνεχώς βουλευτής, μέχρι το 1991, οπότε ο Πρόεδρος της Ιταλικής Δημοκρατίας Φραντσέσκο Κοσίγκα τον διόρισε ισόβιο γερουσιαστή.

Στις 14 Απριλίου 1986, ο Τζούλιο Αντρεότι, ως Υπουργός Εξωτερικών, ειδοποίησε τη Λιβύη για την επίθεση που θα δεχόταν την επόμενη μέρα από τις ΗΠΑ λόγω τρομοκρατικού χτυπήματος σε ντίσκο του Βερολίνου. Θεωρείται ότι η «προειδοποίηση» αυτή βοήθησε τη Λιβύη να μη δεχθεί την επίθεση αυτή εντελώς απροετοίμαστη.

Στην τρίτη θητεία του (1989-92) υπήρξε ο τελευταίος Χριστιανοδημοκράτης πρωθυπουργός της χώρας. Κατά τη διάρκεια της θητείας αυτής αποκαλύφθηκε το μεγάλο σκάνδαλο διαφθοράς της ιταλικής πολιτικής σκηνής, το οποίο οδήγησε στη διάλυση του κόμματός του. Στις 24 Οκτωβρίου 1990, ο Αντρεότι παραδέχτηκε ενώπιον του Κοινοβουλίου την ύπαρξη της Operazione Gladio, μιας μυστικής αντικομμουνιστικής «επιχείρησης». Στο πρώτο στάδιο της επιχείρησης «καθαρά χέρια» δεν αναμείχθηκε το όνομά του, τον Απρίλιο του 1993 όμως ανακρίθηκε με την κατηγορία των σχέσεων με τη Μαφία. Το 1994, το παραδοσιακό κόμμα της Χριστιανοδημοκρατίας, του οποίου ήταν εξέχουσα προσωπικότητα, εξαφανίστηκε από τον πολιτικό χάρτη της Ιταλίας.

Ανάμειξη με τη Μαφία

Το 1979 ερευνήθηκε ο ρόλος του Αντρεότι στη δολοφονία του Μίνο Πεκορέλι (Mino Pecorelli), ενός δημοσιογράφου ο οποίος τον κατηγορούσε ότι διατηρούσε σχέσεις με τη Μαφία και ενεχόταν στην απαγωγή του πρωθυπουργού Άλντο Μόρο. Μετά από δίκη που διήρκεσε τρία χρόνια, το δικαστήριο τον απάλλαξε από τις κατηγορίες το 1999. Ακολούθησε έφεση και το Νοέμβριο του 2002 καταδικάστηκε σε κάθειρξη εικοσιτεσσάρων ετών. Ήδη ογδόντα τριών ετών τότε, ο Αντρεότι άσκησε έφεση και αφέθηκε ελεύθερος. Στις 30 Οκτωβρίου 2003 η απόφαση ανετράπη εκ νέου και ο Αντρεότι αθωώθηκε της κατηγορίας του φόνου. Το ίδιο έτος, δικαστήριο του Παλέρμο τον αθώωσε από τις κατηγορίες των σχέσεων με τη Μαφία, αλλά μόνο λόγω παραγραφής. Το δικαστήριο βεβαίωσε ότι ο Αντρεότι είχε πράγματι ισχυρούς δεσμούς με τη Μαφία μέχρι το 1980, τους οποίος και χρησιμοποίησε για την προώθηση της πολιτικής του καριέρας σε τέτοιο βαθμό, ώστε να θεωρείται και ο ίδιος όργανο της Μαφίας^[22].

Ο Αντρεότι υπερασπίστηκε τον εαυτό του, τονίζοντας ότι οι Κυβερνήσεις του έλαβαν σκληρά μέτρα κατά της Μαφίας. Πράγματι, η έβδομη Κυβέρνησή του έλαβε ισχυρά μέτρα ενάντια στην Cosa Nostra, κυρίως χάρη στον Υπουργό Δικαιοσύνης Τζοβάνι Φαλκόνε (Giovanni Falcone). Ο δημοσιογράφος της εφημερίδας La Repubblica, Εουτζένιο Σκάλφαρι (Eugenio Scalfari) παρατηρεί: «Όταν λέει ότι πήρε εξαιρετικά σκληρά μέτρα κατά της Μαφίας, δε λέει ψέματα. Σε μια συγκεκριμένη χρονική στιγμή τη δεκαετία του 80, διαπίστωσε ότι η Μαφία δεν μπορούσε να ελεγχθεί. Αφυπνίστηκε (...) και η Μαφία, η οποία διαπίστωσε ότι δεν μπορούσε πλέον να υπολογίζει στην ανοχή ή την προστασία του, δολοφόνησε τον άνθρωπό του^[23] στη Σικελία».

Τελευταία χρόνια

Για πολλά χρόνια, ο Αντρεότι αρθρογραφούσε τακτικά στην εφημερίδα Corriere della Sera, ενώ γύρισε και τηλεοπτικό διαφημιστικό σποτ για εταιρία κινητής τηλεφωνίας το 2005.

Μετά τις βουλευτικές εκλογές του 2006, ο 87χρονος Αντρεότι αποδέχτηκε να είναι υποψήφιος του κυβερνώντος τότε κόμματος του Σίλβιο Μπερλουσκόνι για την προεδρία της Γερουσίας. Έχασε όμως την εκλογή με ψήφους 165 έναντι 156. Στις 21 Ιανουαρίου 2008, μαζί με άλλον ένα ισόβιο γερουσιαστή, αρνήθηκε να υπερψηφίσει έκθεση του Υπουργού Εξωτερικών Μάσιμο ντ' Αλέμα, ενώ ως τότε πάντοτε στήριζε την Κυβέρνηση Πρόντι με την ψήφο του. Κατόπιν της ενέργειας αυτής, ο Ρομάνο Πρόντι παραιτήθηκε, ανοίγοντας έτσι το δρόμο για νέες βουλευτικές εκλογές και την επάνοδο του Σίλβιο Μπερλουσκόνι στην εξουσία. Η ενέργεια αυτή του Αντρεότι, δεδομένων των σχέσεών του με την Καθολική Εκκλησία, ερμηνεύτηκε ως «μήνυμα» της Συνόδου Ιταλών Επισκόπων προς την Κυβέρνηση, η οποία την εποχή εκείνη προωθούσε, παρά τις αντιδράσεις της Εκκλησίας, τη νομιμοποίηση των ανύπαντρων ζευγαριών, συμπεριλαμβανομένων των ομοφύλων.

Ο Αντρεότι απεβίωσε στις 6 Μαΐου του 2013, σε ηλικία 94 ετών, στο σπίτι του στη Ρώμη.

Παραπομπές

π • σ • ε Πρωθυπουργοί της Ιταλικής Δημοκρατίας (1946-) Αλτσίντε ντε Γκάσπερι Τζουζέπε Πέλλα Αμίντορε Φανφάνι Μάριο Σέλμπα Αντόνιο Σένι Άντονε Ζόλι Φερνάντο Ταμπρόνι Τζοβάνι Λεόνε Άλντο Μόρο Μαριάνο Ρούμορ Εμίλιο Κολόμπο Τζούλιο Αντρεότι Φραντσέσκο Κοσίγκα Αρνάλντο Φορλάνι Τζοβάνι Σπαντολίνι Μπετίνο Κράξι Τζοβάνι Γκορία Τσιρίακο ντε Μίτα Τζουλιάνο Αμάτο Κάρλο Ατσέλιο Τσάμπι Σίλβιο Μπερλουσκόνι Λαμπέρτο Ντίνι Ρομάνο Πρόντι Μάσσιμο Ντ' Αλέμα Μάριο Μόντι Ενρίκο Λέτα Ματέο Ρέντσι Πάολο Τζεντιλόνι Τζουζέπε Κόντε Μάριο Ντράγκι Τζόρτζια Μελόνι