Φικίρι Ντίνε

Φικίρι Ντίνε
Ο Φικίρι Ντίνε
Γενικές πληροφορίες
Όνομα στη
μητρική γλώσσα		Fiqiri Dine (Αλβανικά)
Γέννηση5  Μαΐου 1897
Maqellarë
Θάνατος26  Νοεμβρίου 1960
Βρυξέλλες
Χώρα πολιτογράφησηςΑλβανία
ΘρησκείαΙσλάμ
Εκπαίδευση και γλώσσες
Ομιλούμενες γλώσσεςΑλβανικά
Πληροφορίες ασχολίας
Ιδιότηταπολιτικός
Πολιτική τοποθέτηση
Πολιτικό κόμμα/ΚίνημαΜπάλι Κομπετάρ
Οικογένεια
ΓονείςDine Maqellara
Αξιώματα και βραβεύσεις
Αξίωμαμέλος του κοινοβουλίου της Αλβανίας
Υπογραφή
Commons page Σχετικά πολυμέσα
δεδομένα

Ο Συνταγματάρχης Φιτσίρι Ντίνε (αλβανικά: Fiqiri Dine‎‎ 5 Μαΐου 1897[1] ή 3 Αυγούστου 1897[2] – 26 Νοεμβρίου 1960) ήταν πρωθυπουργός της αλβανικής δωσιλογικής κυβέρνησης υπό τη Ναζιστική Γερμανία.[3] Ήταν αρχηγός της φατρίας Ντίνε από τη Δίβρη.[4]

Βιογραφία

Πρωθυπουργός

Παρά την επιλογή του στη θέση του πρωθυπουργού της Αλβανίας, ο Ντίνε επηρεάστηκε κυρίως από τους Μέχντι Φράσερι και Αμπάζ Κούπι. Ο Φράσερι, χρησιμοποιώντας τις διασυνδέσεις του Ντίνε με το κίνημα Legaliteti (Νομιμόφρονες), ζήτησε την ένταξη του Κούπι στην κυβέρνηση. Ο Κούπι συμφώνησε αφού οι Αλβανοί αντάρτες άρχισαν να επιτίθενται στην επικράτεια του Κούπι.[5] Ωστόσο, οι Γερμανοί αρνήθηκαν να δεχτούν το προτεινόμενο υπουργικό συμβούλιο των Ντίνε και Μέχντι Φράσερι ή την επιλογή του Φράσερι για να διαδεχθεί τον Φουάτ Ντίμπρα, ο οποίος πέθανε τον Φεβρουάριο, στη θέση του Αντιβασιλέα. Οι Ντίνε και Φράσερι πρότειναν να σχηματιστεί ένας συνασπισμός Γκέγκηδων. Το σχέδιο είχε ως στόχο να συντονίσει τις δυνάμεις του Μπάλι Κομπετάρ και των βασιλοφρόνων του Ζογ και, σε συνεργασία με τους Γερμανούς, να απομακρύνει τους κομμουνιστές. Ταυτόχρονα, ήλπιζαν να πείσουν τους Συμμάχους ότι ενεργούσαν για λογαριασμό μιας ανεξάρτητης Αλβανίας και επομένως άξιζαν, αν όχι την άμεση υποστήριξη των συμμάχων, τουλάχιστον την παράταση της ενεργούς αντίστασης των συμμάχων. Οι πρώτες στρατιωτικές επιχειρήσεις εναντίον των παρτιζάνων ήταν φαινομενικά αρκετά επιτυχείς. Οι δυνάμεις των Γερμανών και των βασιλοφρόνων, χωρίς να συνεργάζονται άμεσα, κατόρθωσαν να απομακρύνουν τους παρτιζάνους από το Μάτι στα τέλη Ιουλίου. Οι δυνάμεις του Μεχμέτ Σέχου που έλεγχαν τη Δίβρη, ανάγκασαν τους παρτιζάνους να υποχωρήσουν προς στιγμήν. Ωστόσο, οι συμμαχικές δυνάμεις άρχισαν να ρίχνουν τις προμήθειες σε παρτιζανικό έδαφος με σκοπό να τους βοηθήσουν να πραγματοποιήσουν μια νέα επίθεση. Το σχέδιο των μελών του Μπαλί και των βασιλοφρόνων είχε αποτύχει. Μια σειρά δυσοίωνων διεθνών γεγονότων κατά τις τελευταίες ημέρες του Αυγούστου κατέστησε άκρως σαφές ακόμη και στους πιο φιλογερμανούς Αλβανούς ότι η γερμανική κατοχή της Αλβανίας θα έληγε σύντομα. Η γερμανική ελίτ στην Αλβανία έγινε επιφυλακτική για τους Ντίνε και Φράσερι. Ο Μάρτιν Σλιπ και ο Γιόζεφ Φίτζτουμ όντας εξοργισμένοι μετά την ανακάλυψη της επαφής του Ντίνε με τους Συμμάχους, τον αντικατέστησαν με τον Ιμπραχίμ Μπιτσακτσίου στις 29 Αυγούστου 1944. Ο Ντίνε ήταν πρωθυπουργός για μόνο 43 ημέρες.

Μετά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο

Μετά τον πόλεμο, ο Ντίνε μαζί με τον Μουχαρέμ Μπαϊρακτάρι εργάστηκαν στην Αλβανική Επιτροπή στο Παρίσι.[6] Ο Ντίνε διέφυγε από τη Γιουγκοσλαβία στο Βέλγιο, όπου πέθανε στις 26 Νοεμβρίου 1960, σε ηλικία 63 ετών.

Παραπομπές

  1. ↑ Elsie, Robert (2013). A Biographical Dictionary of Albanian History. London: I.B.Tauris. σελ. 111. ISBN 9781780764313. 
  2. ↑ Neuwirth, Hubert (2008). Widerstand und Kollaboration in Albanien 1939-1944. Wiesbaden: Otto Harrassowitz Verlag. σελ. 258. ISBN 9783447057837. 
  3. ↑ Pearson, Owen (2006). Albania in Occupation and War: From Fascism to Communism 1940-1945. Londonn: I.B.Tauris. σελ. 358. ISBN 9781845111045. 
  4. ↑ Hibbert, Reginald (1991). Albania's National Liberation Struggle: The Bitter Victory. UK: Pinter Publishers. σελ. 98, 101. ISBN 9780861871094. 
  5. ↑ Fischer, Bernd Jürgen (1999). Albania at war, 1939–1945. West Lafayette: Purdue University Press. σελ. 211. ISBN 9781557531414. 
  6. ↑ Vickers, Miranda (1999). The Albanians: A Modern History. London: I.B.Tauris. σελ. 175. ISBN 978-1-86064-541-9. 
Πολιτικά αξιώματα


Προκάτοχος
Ρετζέπ Μιτρόβιτσα 		Πρωθυπουργός της Αλβανίας (υπό τη Ναζιστική Γερμανία)
18 Ιουλίου 1944–29 Αυγούστου 1944 		Διάδοχος
Ιμπραχίμ Μπιτσακτσίου