Arado Ar 81

Arado Ar 81
Το τρίτο και τελικό πρωτότυπο (Ar 81V3).
Τύποςβομβαρδιστικό κάθετης εφόρμησης
ΚατασκευαστήςArado Flugzeugwerke
ΣχεδιασμόςΒάλτερ Μπλούμε (Walter Blume) χώρα = Γερμανία
Παρθενική πτήση1935
Μονάδες που παρήχθησαντρία πρωτότυπα

Το Arado Ar 81 ήταν γερμανικό διπλάνο βομβαρδιστικό κάθετης εφόρμησης της δεκαετίας του 1930. Δεν εντάχθηκε σε παραγωγή διότι η Luftwaffe επέλεξε το περίφημο Junkers Ju 87 Stuka.

Ιστορικό υπόβαθρο

Το 1934 το Υπουργείο Αεροπορίας του Ράιχ (γερμανικά: Reichsluftfahrtministerium‎‎, RLM) ξεκίνησε δύο παράλληλα προγράμματα ανάπτυξης βομβαρδιστικών κάθετης εφόρμησης για την αντικατάσταση των Heinkel He 50. Το πρώτο από τα δύο προγράμματα ονομάστηκε «Sofort» (δηλαδή «άμεσο» στα γερμανικά) και αφορούσε στην απόκτηση ενός αεροσκάφους που θα αποτελούσε ενδιάμεση λύση για της ανάγκες της αεροπορίας. Το αεροσκάφος που επιλέχθηκε από αυτή τη διαδικασία ήταν το Henschel Hs 123. Το δεύτερο πρόγραμμα ήταν το Sturzbomber και αποσκοπούσε στην απόκτηση ενός πιο σύγχρονου τύπου που θα παρέμενε σε υπηρεσία για μεγαλύτερο χρονικό διάστημα. Τον Ιανουάριο του 1935 εκδόθηκαν επισήμως οι απαιτήσεις της αεροπορίας και έγιναν γνωστές στις κατασκευάστριες εταιρείες.[1]

Επί της ουσίας περιέγραφαν το Ju 87, το πρώτο πρωτότυπο του οποίου ήταν ήδη υπό κατασκευή. Μάλιστα η Luftwaffe είχε παραγγείλει ήδη 118 Junkers.[2] Παρόλα αυτά ζητήθηκε από τις εταιρείες Heinkel και Arado να ετοιμάσουν από τρία πρωτότυπα έκαστη: η πρώτη παρουσίασε το Heinkel He 118 και η δεύτερη το Ar 81. Επίσης η Blohm & Voss παρουσίασε το Ha 137 το οποίο ανέπτυξε με ίδιους πόρους.[3]

Επιχειρησιακή ιστορία

Το Ar 81 ήταν το μοναδικό διπλάνο του διαγωνισμού αυτού. Φημολογείται πως η επιλογή αυτή οφείλεται σε παρότρυνση του Ερνστ Ούντετ (Ernst Udet). Φαίνεται πως υπήρξαν αμφιβολίες για την υιοθέτηση αυτής της διάταξης πτερύγων, που ήδη θεωρούνταν απαρχαιωμένη εκείνη την περίοδο, δεδομένου μάλιστα πως όλα τα ανταγωνιστικά αεροσκάφη ήταν μονοπλάνα με πτέρυγα σχήματος «ανεστραμμένου γλάρου».[2] Παρόλα αυτά το Ar 81 ολοκληρώθηκε ως διπλάνο, ολομεταλλικής κατασκευής. Ήταν λίγο ελαφρύτερο και μικρότερων διαστάσεων σε σχέση με το Ju 87 ενώ σχετικά μικρό ήταν και το εκπέτασμα των πτερύγων του. Προωθούνταν από κινητήρα Junkers Jumo 210 και είχε σταθερό σύστημα προσγείωσης, με τους δύο κύριους τροχούς να έχουν ειδικά αεροδυναμικά καλύμματα. Η καλύπτρα του κόκπιτ ήταν ανοικτή στο πίσω μέρος ώστε να έχει ελεύθερα κινήσεων ο πολυβολητής.

Στο αρχικό πρωτότυπο το ουραίο είχε δύο κάθετα σταθερά ώστε να διευκολύνεται το έργο του πολυβολητή. Υπήρξαν όμως σοβαρά ζητήματα ευστάθειας[3] και έτσι τροποποιήθηκε ο σχεδιασμός του, διατηρώντας τα διπλά κάθετα. Τα προβλήματα ευστάθειας παρέμειναν και έτσι το τρίτο πρωτότυπο είχε ένα μονό κάθετο και μεγαλύτερο πηδάλιο. Το τρίτο αεροσκάφος είχε επίσης κινητήρα Jumo 210Ca που έστρεφε δίφυλλη έλικα μεταβλητού βήματος ενώ τα δύο προηγούμενα αεροσκάφη έστρεφαν τρίφυλλη έλικα σταθερού βήματος.[1]

Ο αμυντικός οπλισμός θα αποτελούνταν από ένα πολυβόλο MG 17 στο ρύγχος και ένα MG 15 στο πίσω μέρος, φαίνεται όμως πως κανένα όπλο δεν τοποθετήθηκε σε αεροσκάφος κατά τη διάρκεια των δοκιμών. Επίσης φαίνεται πως δεν εγκαταστάθηκε ποτέ ο ειδικός μηχανισμός που θα επέτρεπε την άφεση μιας βόμβας των 250 kg κατά τη διάρκεια βύθισης,[1] παρόλο που ο δοκιμαστής-πιλότος Κουρτ Σταρκ (Kurt Starck) ισχυρίστηκε πως το Ar 81 ήταν το μοναδικό αεροσκάφος που είχε στις δοκιμές του 1936 τη δυνατότητα να ρίξει όντας σε βύθιση βόμβα των 500 kg, γεγονός που σημαίνει ότι κάποιου είδους υποδομή/μηχανισμός είχε τοποθετηθεί στο αεροσκάφος.

Στην τελική του μορφή, δηλαδή με τη διάταξη του τρίτου πρωτοτύπου, το Ar 81 είχε από πολλές απόψεις ανώτερα χαρακτηριστικά σε σύγκριση με τα πρωτότυπα Ju 87. Μεταξύ αυτών συγκαταλέγονται η ανώτερη ταχύτητα σε οριζόντια πτήση, ο ταχύτερος ρυθμός ανόδου, η μεγαλύτερη ακτίνα δράσης και η ευελιξία. Το Ar 81 μπορούσε να φτάσει στα 4000 m σε 11 λεπτά ενώ το Junkers σε 23.[2] Παρόλα αυτά το Ju 87 ήταν ένα σαφώς πιο σύγχρονο αεροσκάφος σχεδιαστικά και οι επιδόσεις του μπορούσαν δυνητικά να βελτιωθούν με τη χρήση ισχυρότερου κινητήρα ενώ αντιθέτως το Ar 81 δεν θα μπορούσε δυνητικά να βελτιωθεί αναλόγως. Επίσης το τρίτο Ar 81 παρουσιάστηκε την άνοιξη του 1936, όταν το Ju 87 είχε ήδη επιλεχθεί από τη Luftwaffe.[1][3]

Παραπομπές

  1. ↑ 1,0 1,1 1,2 1,3 Herbert Léonard, Stukas! - Les Avions Allemands d'attaque au sol (1933-1945), Editions Heimdal, France 1997.
  2. ↑ 2,0 2,1 2,2 Jörg Armin Kranzhoff, Arado-Flugzeuge Vom Doppeldecker zum Strahlflugzeug, Bernard & Graefe Verlag, Germany 2001.
  3. ↑ 3,0 3,1 3,2 Peter C. Smith, Dive Bomber!, Naval Institute Press, USA, 1982.

Εξωτερικοί σύνδεσμοι

  • Πολυμέσα σχετικά με το θέμα Arado Ar 81 στο Wikimedia Commons