Nakajima D3N

Nakajima D3N
Τύποςβομβαρδιστικό κάθετης εφόρμησης
ΚατασκευαστήςNakajima
Χώρα προέλευσηςΙαπωνική Αυτοκρατορία
Παρθενική πτήση1937
Μονάδες που παρήχθησαντρία πρωτότυπα

Το Nakajima D3N (η εγχώρια ονομασία του ήταν Nakajima DB από την κατασκευάστρια εταιρεία) ήταν βομβαρδιστικό κάθετης εφόρμησης που ανέπτυξε η Nakajima τη δεκαετία του 1930 για να εξοπλιστούν τα σμήνη των αεροπλανοφόρων του Ιαπωνικού Αυτοκρατορικού Ναυτικού. Εν τέλει κατασκευάστηκαν μονάχα τρία πρωτότυπα διότι το Ναυτικό επέλεξε το ανταγωνιστικό Aichi D3A.

Σχεδιασμός και ανάπτυξη

Το 1936 το Αυτοκρατορικό Ναυτικό εξέδωσε απαίτηση που αφορούσε στην απόκτηση νέου βομβαρδιστικού για τα αεροπλανοφόρα του και θα αντικαθιστούσε τα Aichi D1A,[1] που ήταν διθέσια διπλάνα βασισμένα στο γερμανικό Heinkel He 66.[2] Το νέο αεροσκάφος θα ήταν ένα χαμηλοπτέρυγο μονοπλάνο και προτάσεις υπέβαλαν οι εταιρείες Aichi, Mitsubishi και Nakajima. Το 1934 ζητήθηκε από τις Aichi και Nakajima να προχωρήσουν στην κατασκευή πρωτοτύπων.[1][3] Η σχεδίαση της Nakajima ήταν βασισμένη στο αναγνωριστικό C3N και το τορπιλοπλάνο-βομβαρδιστικό B5N. Όπως και οι δύο προαναφερθέντες τύποι, το D3N ήταν ένα μονοπλάνο ολομεταλλικής κατασκευής με αναδιπλούμενες πτέρυγες ώστε να εξοικονομείται χώρος επί των αεροπλανοφόρων. Προωθούνταν από αστεροειδή κινητήρα Nakajima Hikari που απέδιδε 660–820 hp και έστρεφε δίφυλλη έλικα μεταβλητού βήματος. Διέθετε σύστημα προσγείωσης με ανασυρόμενο οπίσθιο τροχίσκο και κύριους τροχούς σχεδιασμένους να κατεβαίνουν για να χρησιμοποιούνται ως αερόφρενα κατά τη διάρκεια της βύθισης, αν και αργότερα τοποθετήθηκαν πιο συμβατικά αερόφρενα εξαιτίας αλλαγής στην προδιαγραφή.[1]

Το αρχικό πρωτότυπο πραγματοποίησε την παρθενική του πτήση το 1937 και το 1939 ακολούθησαν το δεύτερο και το τρίτο αεροσκάφος.[1] Παρόλα αυτά το D3A της Aichi αποδείχθηκε ανώτερo και αποφασίστηκε ή ένταξή του σε παραγωγή τον Δεκέμβριο του 1939.[1][4] Η Nakajima διατήρησε και χρησιμοποίησε μέχρι το 1945 το δεύτερο D3N ως πλατφόρμα δοκιμών γα την ανάπτυξη των κινητήρων Sakae και Homare.[5]

Παραπομπές

  1. ↑ 1,0 1,1 1,2 1,3 1,4 Mikesh 1990, p. 237.
  2. ↑ Francillon 1970, pp. 268–269.
  3. ↑ Francillon 1970, p. 271.
  4. ↑ Francillon 1970, p. 273.
  5. ↑ Mikesh and Abe 1990, p. 238.

Βιβλιογραφία

  • Francillon, R. F. (1970). Japanese Aircraft of the Pacific War. London: Putnam. ISBN 0-370-00033-1. 
  • Mikesh, Robert C.· Abe, Shorzoe (1990). Japanese Aircraft 1910–1941. London: Putnam Aeronautical Books. ISBN 0-85177-840-2.