Peanuts

Το Peanuts (γνωστό στην Ελλάδα και ως Πίνατς ή απλώς ως Σνούπι) είναι ένα καθημερινό και κυριακάτικο αμερικανικό κόμικ στριπ το οποίο έγραφε και εικονογραφούσε ο Τσαρλς Μ. Σουλτς. Αρχικά, το κόμικ στριπ κυκλοφόρησε ανάμεσα στο 1950 και το 2000, συνεχίζοντας έκτοτε να βγαίνει σε επαναλήψεις. Το Peanuts είναι από τα πιο δημοφιλή και επιδραστικά κόμικ στριπ στην ιστορία του είδους, με 17.897 συνολικά δημοσιευμένες συνέχειες. ^[1] Το γεγονός αυτό κάνει το Peanuts "πιθανότατα τη μακροσκελέστερη ιστορία που έχει πει ποτέ ένας άνθρωπος". ^[2] Κατά τη στιγμή του θανάτου του Σουλτς το 2000, το Peanuts κυκλοφορούσε σε περισσότερες από 2.600 εφημερίδες, με 355 εκατομμύρια περίπου αναγνώστες σε 75 χώρες, ενώ είχε μεταφραστεί σε 21 γλώσσες. ^[3] Συνυπολογίζοντας και τα εμπορικά προϊόντα στα οποία οδήγησε το κόμικ στριπ, ο Σουλτς κέρδισε από αυτό πάνω από 1 δισεκατομμύριο δολάρια συνολικά. ^[4] Το 2015, κυκλοφόρησε μια προσαρμογή του κόμικ στριπ σε ταινία από την εταιρεία Blue Sky Studios. ^[5] Η ταινία βγήκε στην ελληνική αγορά με τον τίτλο Ο Σνούπι και ο Τσάρλι Μπράουν - Πίνατς: Η ταινία. ^{[6] [7]}

Το Peanuts εστιάζει σε έναν κοινωνικό κύκλο μικρών παιδιών, όπου υπάρχουν ενήλικες, οι οποίοι όμως φαίνονται ή ακούγονται σπάνια. Ο κεντρικός χαρακτήρας της ιστορίας είναι ο Τσάρλι Μπράουν. Πρόκειται για έναν ήπιο, αγχώδη τύπο, που του λείπει η αυτοπεποίθηση. Δεν ξέρει να πετάει χαρταετό, δεν έχει κερδίσει κανένα παιχνίδι μπέιζμπολ ούτε ξέρει να παίζει ποδόσφαιρο, γεγονός που κάνει τη φίλη του τη Λούσι να γίνεται διαρκώς έξαλλη. ^[8] Το Peanuts είναι ένα κόμικ στριπ με φιλοσοφικές, ψυχολογικές και κοινωνιολογικές αποχρώσεις, κάτι το οποίο ήταν καινοτόμο κατά τη δεκαετία του 1950.^[9] Το χιούμορ του είναι ψυχολογικά περίπλοκο και βασίζεται πάνω στις αλληλεπιδράσεις και τις σχέσεις μεταξύ των χαρακτήρων. Τέλος, το κόμικ στριπ έχει προσαρμοστεί σε κινούμενα σχέδια και για το θέατρο.

Ο Σουλτς σχεδίαζε το κόμικ στριπ επί 50 χρόνια περίπου, χωρίς βοηθούς, έχοντας αναλάβει αποκλειστικά και τη διαδικασία της συγγραφής και του χρωματισμού. ^{[10] [11]}

Ο τίτλος Peanuts ξεκίνησε από το Li'l Folks (μτφρ. "Μικροί άνθρωποι"), ένα εβδομαδιαίο κόμικ στριπ που δημοσιευόταν στην εφημερίδα της ιδιαίτερης πατρίδας του Σουλτς, τη St. Paul Pioneer Press, από το 1947 έως το 1950. Οι βασικές λεπτομέρειες του Li'l Folks είχαν κάποιες ομοιότητες με το Peanuts. Το όνομα "Τσάρλι Μπράουν", για παράδειγμα, χρησιμοποιήθηκε για πρώτη φορά σε εκείνο το κόμικ στριπ. Στο Li'l Folks εμφανιζόταν επίσης ένα σκυλί που έμοιαζε πολύ με την εικόνα που είχε ο Σνούπι κατά τις αρχές της δεκαετίας του 1950. ^[12]

Ο Σουλτς υπέβαλε τα σχέδια του Li'l Folks στο πρακτορείο United Features Syndicate (UFS), από όπου του απάντησαν με ενδιαφέρον. Αργότερα, επισκέφτηκε το πρακτορείο στη Νέα Υόρκη και παρουσίασε ένα πακέτο με νέα κόμικ στριπ πάνω στα οποία είχε εργαστεί, αντί για τα αρχικά σκίτσα που είχε υποβάλει. Το UFS διαπίστωσε ότι προτιμούσε τα νέα κόμικ στριπ. ^{[13] [14]} Όταν το UFS ετοιμάστηκε να κυκλοφορήσει το κόμικ στριπ με τον τίτλο Li'l Folks, ο Τακ Νάιτ, ο οποίος έγραφε το παλαιότερο κόμικ στριπ Little Folks κατά τη διάρκεια της δεκαετίας του 1930, προσπάθησε να διεκδικήσει τα αποκλειστικά δικαιώματα στον τίτλο που χρησιμοποίησε ο Σουλτς. Ο Σουλτς, με τη σειρά του, υποστήριξε σε επιστολή που έστειλε προς τον Νάιτ ότι η σύντμηση του Little σε Li'l είχε σκοπό ακριβώς να αποφύγει αυτήν τη σύγκρουση, αλλά παραδέχτηκε ότι η τελική απόφαση θα ήταν του πρακτορείου. Έτσι, κρίθηκε απαραίτητο να επιλεγεί ένα διαφορετικό όνομα για το κόμικ στριπ, αφού οι συμβουλές από το νομικό τμήμα του οργανισμού επιβεβαίωσαν ότι το Little Folks ήταν ήδη ένα κατοχυρωμένο εμπορικό σήμα. ^[15] Εν τω μεταξύ, ο διευθυντής παραγωγής του UFS είχε αντιληφθεί τη δημοτικότητα του παιδικού προγράμματος Howdy Doody. Η εκπομπή παρουσίαζε ένα ακροατήριο παιδιών τα οποία κάθονταν στην "Peanut Gallery" και αναφέρονταν ως "Peanuts" (μτφρ. "Φιστίκια"). Το γεγονός αυτό αποτέλεσε την έμπνευση για τον τελικό τίτλο ο οποίος επιβλήθηκε στον Σουλτς, προς μεγάλη του δυσαρέσκεια. ^[16]

Ο Σουλτς μισούσε τον τίτλο "Peanuts", γεγονός το οποίο παρέμεινε πηγή εκνευρισμού για τον ίδιο σε όλη του τη ζωή. Κατηγορούσε τον διευθυντή παραγωγής της UFS ότι δεν είχε δει το κόμικ στριπ πριν του δώσει τον τίτλο του και έλεγε ότι ο τίτλος θα είχε κάποιο νόημα μόνο αν υπήρχε ένας χαρακτήρας που να λέγεται "Peanuts". ^[17] Την ημέρα της κυκλοφορίας του κόμικ στριπ, ένας φίλος του Σουλτς πήγε σε ένα πρακτορείο εφημερίδων στην πόλη της Μινεάπολης και ρώτησε αν υπήρχαν εφημερίδες που δημοσίευαν το Peanuts. Στην ερώτηση αυτή, ο εφημεριδοπώλης απάντησε: "Όχι, και δεν έχουμε ούτε εφημερίδες με ποπ κορν", γεγονός που επιβεβαίωσε τους φόβους του Σουλτς σχετικά με τον τίτλο ου είχε επιλεγεί. ^[18] Κάθε φορά που τον ρωτούσαν τι δουλειά κάνει, ο Σουλτς απέφευγε να αναφέρει αυτόν τον τίτλο και έλεγε: "Σχεδιάζω ένα κόμικ στριπ με τον Σνούπι, τον Τσάρλι Μπράουν και τον σκύλο του". ^[19] Το 1997 ο Σουλτς είπε ότι είχε συζητήσει την αλλαγή του τίτλου σε "Τσάρλι Μπράουν" σε πολλές περιπτώσεις στο παρελθόν, αλλά διαπίστωσε ότι τελικά αυτό θα προκαλούσε προβλήματα με τις εταιρείες που είχαν ήδη πάρει την άδεια να ενσωματώσουν τον υπάρχοντα τίτλο στα προϊόντα τους, με περιττές δαπάνες για αυτούς, οι οποίες θα απέρρεαν από την αναγκαστική αλλαγή του τίτλου. ^[20]

Το κόμικ στριπ ξεκίνησε να δημοσιεύεται σε καθημερινή βάση στις 2 Οκτωβρίου 1950, σε επτά εφημερίδες: τη Minneapolis Star, μια εφημερίδα από την ιδιαίτερη πατρίδα του Σουλτς (στη σελίδα 37, μαζί με ένα σύντομο άρθρο), τη Washington Post, τη Chicago Tribune, την Denver Post, τη Seattle Times καθώς και δύο εφημερίδες στην Πενσιλβάνια, την Evening Chronicle (στην πόλη Άλενταουν) και την Globe-Times (στην πόλη Μπέθεχεμ). ^[21] Το πρώτο κόμικ στριπ αποτελούνταν από τέσσερα πάνελ και έδειχνε τον Τσάρλι Μπράουν να περπατάει δίπλα σε δύο άλλα μικρά παιδιά, τον Σέρμι και την Πάτι. Ο Σέρμι λέει καλά λόγια για τον Τσάρλι Μπράουν μπροστά του, αλλά στο τελικό πλαίσιο λέει στην Πάτι πως τον μισεί. Ο Σνούπι ήταν επίσης ένας από τους πρώτους χαρακτήρας στο κόμικ στριπ, κάνοντας για πρώτη φορά την εμφάνισή του στην τρίτη συνέχεια, η οποία δημοσιεύτηκε στις 4 Οκτωβρίου. ^[22] Η πρώτη συνέχεια του κυριακάτικου κόμικ στριπ εμφανίστηκε στις 6 Ιανουαρίου 1952, με τη μορφή μισής σελίδας, η οποία ήταν η μόνη πλήρης μορφή για όλη τη διάρκεια του κυριακάτικου κόμικ στριπ. Οι περισσότεροι από τους άλλους χαρακτήρες οι οποίοι τελικά έγιναν επαναλαμβανόμενοι χαρακτήρες στο κόμικ στριπ δεν εμφανίστηκαν παρά αργότερα: Βάιολετ (Φεβρουάριος 1951), Σρέντερ (Μάιος 1951), Λούσι (Μάρτιος 1952), Λάινους (Σεπτέμβριος 1952), Πιγκ Πεν (Ιούλιος 1954), Σάλι (Αύγουστο 1959), Φρίντα (Μάρτιος 1961), "Πέπερμιντ" Πάτι (Αύγγουστος 1966), Φράνκλιν (Ιούλιος 1968), Γούντστοκ (Μάρτιος 1966, αλλά το όνομά του έγινε γνωστό τον Ιούνιο του 1970), Μάρσι (Ιούλιος 1971), και Ρίραν (Μάρτιος 1973).

Ο Σουλτς αποφάσισε να δημιουργήσει μόνος του όλες τις πτυχές της ταινίας, από το σενάριο μέχρι τα τελικά σκίτσα. Παρ' όλα αυτά, προσέλαβε προσωπικό για την παραγωγή των διασκευών του κόμικ στριπ Peanuts. Έτσι, κατέστη δυνατό να παρουσιαστεί το κόμικ στριπ με έναν ενιαίο τόνο και ο Σουλτς κατάφερε να χρησιμοποιήσει ένα μινιμαλιστικό ύφος. Φόντο γενικά δεν χρησιμοποιήθηκε παρά σε ελάχιστες περιπτώσεις. Ο κριτικός τέχνης Τζον Κάρτιν έχει αναφέρει ότι αυτό το στιλ αναγκάζει τους αναγνώστες του κόμικ στριπ να επικεντρώνονται σε λεπτές αποχρώσεις. Ο Σουλτς διατήρησε αυτήν την πεποίθηση σε όλη του τη ζωή, επιβεβαιώνοντας το 1994 τη σημασία της δημιουργίας του κόμικ στριπ κατ' αποκλειστικότητα από τον ίδιο: "Πρόκειται για μια ιδιαίτερα σοβαρή δουλειά". ^[23]

Ενώ το κόμικ στριπ στα πρώτα χρόνια κυκλοφορίας του μοιάζει με τη μεταγενέστερη μορφή του, με τον χρόνο παρατηρούνται σημαντικές διαφορές. Το σκίτσο ήταν πιο καθαρό, πιο κομψό και απλούστερο, με πιο αδρές γραμμές. Για παράδειγμα, σε αυτές τις πρώτες συνέχειες, το διάσημο στρογγυλό κεφάλι του Τσάρλι Μπράουν είναι πιο κοντά στο σχήμα της μπάλας του αμερικανικού ποδοσφαίρου ή του ράγκμπι. Τα περισσότερα παιδιά είχαν αρχικά αρκετά στρογγυλό κεφάλι. Ένα ακόμη παράδειγμα είναι ότι όλοι οι χαρακτήρες (εκτός από τον χαρακτήρα του Τσάρλι Μπράουν) είχαν μεγαλύτερο στόμα και μικρότερα μάτια όταν κοιτούσαν προς το πλάι.

Η δεκαετία του 1960 θεωρείται γενικά η «χρυσή εποχή» για το Peanuts. ^[24] Κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου, εμφανίστηκαν μερικά από τα πιο γνωστά θέματα και κάποιοι από τους πιο γνωστούς χαρακτήρες του κόμικ στριπ, όπως η Πέπερμιντ Πάτι, ^[25] ο Σνούπι ως «Ιπτάμενος Άσος του Πρώτου Παγκόσμιου Πολέμου», ^[26] η Φρίντα και τα «φυσικά σγουρά μαλλιά» της ^[27] και ο Φράνκλιν. ^[28] Το Peanuts είναι αξιοσημείωτο για τον επιδέξιο κοινωνικό του σχολιασμό, ειδικά σε σύγκριση με άλλα κόμικ στριπ τα οποία εμφανίστηκαν στη διάρκεια της δεκαετίας του 1950 και των αρχές της δεκαετίας του 1960. Ο Σουλτς δεν αναφερόταν ρητά σε ζητήματα φυλετικής ισότητας και ισότητας των φύλων με την έννοια ότι τα θεωρούσε αυτονόητα. Η αθλητική δεινότητα και η αυτοπεποίθηση της Πέπερμιντ Πάτι για παράδειγμα, θεωρούνται δεδομένες, όπως δεδομένη θεωρείται και η παρουσία του Φράνκλιν σε ένα φυλετικά μεικτό σχολείο και στην αντίστοιχη γειτονιά. (Ο χαρακτήρας του Φράνκλιν δημιουργήθηκε τουλάχιστον εν μέρει ως αποτέλεσμα της αλληλογραφίας του Σουλτς το 1968 με έναν κοινωνικά προοδευτικό θαυμαστή. ^[29] ) Το γεγονός ότι η ομάδα μπέιζμπολ του Τσάρλι Μπράουν είχε και τρία κορίτσια ήταν επίσης τουλάχιστον δέκα χρόνια μπροστά από την εποχή του. Το τηλεοπτικό αφιέρωμα του 1966 με τίτλο Charlie Brown's All Stars! έδειχνε τον Τσάρλι Μπράουν να αρνείται μια χορηγία για την ομάδας του η οποία θα δινόταν με την προϋπόθεση ότι θα απολύσει τα κορίτσια και τον Σνούπι, επειδή το πρωτάθλημα δεν επέτρεπε τη συμμετοχή σε κορίτσια και σε σκυλιά.

Ο Σουλτς έδινε σατιρικούς αποχρώσεις σε οποιοδήποτε θέμα επέλεγε. Τα παιδιά και τα ζώα που χρησιμοποιούσε ως χαρακτήρες σατίριζαν τον κόσμο των ενηλίκων. ^[30] Με την πάροδο των χρόνων, ασχολήθηκε με τα πάντα, από τον πόλεμο του Βιετνάμ μέχρι τους ενδυματολογικούς κώδικες και τα «Νέα Μαθηματικά» στα σχολεία. Η συνέχεια της 20ής Μαΐου του 1962 περιείχε ένα πλαίσιο που έλεγε "Υπερασπιστείτε την ελευθερία, αγοράστε ομόλογα των ΗΠΑ ." ^[31] Το 1963, πρόσθεσε στο καστ του Peanuts ένα μικρό αγόρι με το όνομα "5", ^[32] του οποίου οι αδελφές ονομάζονταν "3" και "4," ^[33] και του οποίου ο πατέρας είχε αντικαταστήσει το επώνυμο της οικογένειας με τον ταχυδρομικό κωδικό του σπιτιού τους, σχολιάζοντας τον τρόπο με τον οποίο οι αριθμοί έπαιρναν την ταυτότητα των ανθρώπων. Την ίδια χρονιά, μια συνέχεια έδειχνε τη Σάλι να αντιμετωπίζει την προσευχή στο σχολείο με μυστικοπάθεια, ως ένα σχόλιο για τις πρόσφατες τότε αποφάσεις που είχε πάρει το Ανώτατο Δικαστήριο των Ηνωμένων Πολιτειών. ^[34] Το 1958, ένα επεισόδιο στο οποίο ο Σνούπι πετά τον Λάινους στον αέρα και καυχιέται ότι είναι ο πρώτος σκύλος που εκτόξευσε άνθρωπο στο διάστημα παρωδούσε την προωθητική εκστρατεία που συνδέθηκε με την εκτόξευση στο διάστημα του σκύλου Λάικα από τον σοβιετικό δορυφόρο Σπούτνικ 2 την ίδια χρονιά. Ένα άλλο επεισόδιο αποδοκίμαζε τα μικρά πρωταθλήματα μπέιζμπολ και το «οργανωμένο» παιχνίδι. Στο συγκεκριμένο επεισόδιο, όλα τα παιδιά της γειτονιάς συμμετέχουν σε πρωταθλήματα δημιουργίας χιονανθρώπων και κατακρίνουν τον Τσάρλι Μπράουν όταν επιμένει να φτιάξει τους δικούς του χιονάνθρωπους έξω από πρωταθλήματα και χωρίς προπονητές.

Το Peanuts άγγιξε και θρησκευτικά θέματα σε πολλές περιπτώσεις, ειδικά κατά τη διάρκεια της δεκαετίας του 1960. Το κλασικό τηλεοπτικό αφιέρωμα με τίτλο A Charlie Brown Christmas από το 1965 δείχνει τον χαρακτήρα Λάινους βαν Πελτ να αναφέρει ένα απόσπασμα από τη Βίβλο του βασιλιά Ιακώβου (κατά Λουκάν 2:8–14) για να εξηγήσει στον Τσάρλι Μπράουν τι είναι τα Χριστούγεννα. Ο Σουλτς ανέφερε σε προσωπικές συνεντεύξεις ότι ο Λάινους βαν Πελτ εξέφραζε τη θρησκευτική του πλευρά. Λόγω του ρητού θρησκευτικού περιεχομένου που είχε το αφιέρωμα A Charlie Brown Christmas, πολλοί έχουν ερμηνεύσει το έργο του Σουλτς ως ένα ξεκάθαρα χριστιανικό, αν και η δημοφιλέστερη άποψη ήταν να αντιμετωπιστεί το franchise μέσα από ένα κοσμικό πρίσμα. ^[35]

Κατά τη διάρκεια της εβδομάδας της 29ης Ιουλίου 1968, ο Σουλτς εισήγαγε στο κόμικ στριπ τον Αφροαμερικανό χαρακτήρα του Φράνκλιν, μετά από παρότρυνση μιας λευκής Εβραίας δασκάλας από το Λος Άντζελες, της Χάριετ Γκλίκμαν. Παρά το γεγονός ότι ο Σουλτς φοβόταν πως η προσθήκη ενός μαύρου χαρακτήρα θα θεωρούνταν πατροναριστική για την αφροαμερικανική κοινότητα, η Γκλίκμαν τον έπεισε ότι η προσθήκη μαύρων χαρακτήρων θα μπορούσε να βοηθήσει στην εξοικείωση με την ιδέα της φιλίας ανάμεσα σε παιδιά από διαφορετικές εθνότητες. Η ίδια Φράνκλιν έκανε επίσης την εμφάνισή της σε μια τριάδα επεισοδίων σε μια παραλία, στην οποία αρχικά μαζεύει την μπάλα του Τσάρλι Μπράουν από το νερό και στη συνέχεια τον βοηθά να χτίσει ένα κάστρο από άμμο. Στο διάστημα αυτό, ο Τσάρλι Μπράουν αναφέρει ότι ο πατέρας του βρίσκεται στο Βιετνάμ.

Το 1975, η μορφή του κόμικ στριπ μίκρυνε ελαφρώς κατά την οριζόντια διάστασή της και λίγο αργότερα τα γράμματα έγιναν μεγαλύτερα για να αντισταθμίσουν αυτήν την αλλαγή. Μέχρι τότε, τα καθημερινά επεισόδια του Peanuts διαμορφώνονταν σε τέσσερα πλαίσια με μια λογική "εξοικονόμησης χώρου" ξεκινώντας από τη δεκαετία του 1950, με μερικά πολύ σπάνια επεισόδια οκτώ πλαισίων, που εξακολουθούν να ταιριάζουν στο εξωτερικό καλούπι των τεσσάρων πλαισίων. Από τις 29 Φεβρουαρίου 1988, ο Σουλτς εγκατέλειψε τη μορφή των τεσσάρων πλαισίων για τα καθημερινά του επεισόδια υπέρ των τριών πλαισίων και, κατά καιρούς, χρησιμοποίησε όλο το μήκος του κόμικ στριπ ως ένα ενιαίο πλαίσιο, εν μέρει για λόγους πειραματισμού.

Στα τέλη της δεκαετίας του 1970, κατά τη διάρκεια των διαπραγματεύσεων του Σουλτς με το πρακτορείο United Feature Syndicate για την υπογραφή ενός νέου συμβολαίου, ο πρόεδρος του πρακτορείου Γουίλιαμ Σ. Πεϊγιέτ προσέλαβε τον κομίστα υπερηρώων Αλ Πλαστίνο για να σχεδιάσει ένα απόθεμα από επεισόδια του Peanuts ως ρεζέρβα σε περίπτωση που ο Σουλτς δεν δεχόταν να υπογράψει την ανανέωση του συμβολαίου του. Όταν ο Σουλτς και το πρακτορείο κατέληξαν σε μια επιτυχημένη συμφωνία, το United Media κράτησε στην άκρη εκείνα τα αδημοσίευτα επεισόδια, η ύπαρξη των οποίων τελικά δημοσιοποιήθηκε. ^[36] Επιπλέον, ο ίδιος ο Πλαστίνο ισχυρίστηκε ότι είχε γράψει ανώνυμα για λογαριασμό του Σουλτς κατά το διάστημα στο οποίο ο Σουλτς υποβλήθηκε σε εγχείρηση καρδιάς το 1983. ^[37]

Κατά τη διάρκεια των δεκαετιών του 1980 και του 1990, το κόμικ στριπ παρέμενε το πιο δημοφιλές στην ιστορία, ^[38] αν και άλλα κόμικ στριπ, όπως ο Garfield και το Calvin and Hobbes, συναγωνίζονταν σε δημοτικότητα το Peanuts. Ο Σουλτς συνέχισε να γράφει το κόμικ στριπ έως ότου ανακοίνωσε την αποχώρησή του στις 14 Δεκεμβρίου 1999, λόγω της κακής του υγείας.

Τα τρία τελευταία επεισόδια του Peanuts δημοσιεύτηκαν από το Σάββατο, 1 Ιανουαρίου 2000 έως τη Δευτέρα, 3 Ιανουαρίου 2000. Το επεισόδιο του Σαββάτου έδειχνε έναν χιονοπόλεμο μεταξύ της Πέπερμιντ Πάτι και της Μάρσι από τη μία πλευρά και του Τσάρλι Μπράουν και του Λάινους από την άλλη, με τον Σνούπι να κάθεται στην άκρη προσπαθώντας να καταλάβει πώς θα μπορούσε να πετάξει μια χιονόμπαλα. Το επεισόδιο εκείνο ήταν αξιοσημείωτο επειδή, εκτός από το ότι ήταν το τελευταίο καθημερινό επεισόδιο με ιστορία, η υγεία του Σουλτς είχε επιδεινωθεί σε σημείο που τα γράμματα στο κόμικ στριπ έγιναν αναγκαστικά μέσω υπολογιστή.

Το κυριακάτικο επεισόδιο περιείχε τις τελευταίες εμφανίσεις της Πέπερμιντ Πάτι και της Μάρσι, με την Πέπερμιντ Πάτι να παίζει μόνη της ένα παιχνίδι ποδόσφαιρο μέσα στη βροχή. Όταν έρχεται η Μάρσι, κρατώντας μια ομπρέλα, παρατηρεί ότι όλοι έχουν πάει σπίτι. Η Πέπερμιντ Πάτι στενοχωριέται που δεν έδωσαν ποτέ τα χέρια και δεν είπαν «καλό παιχνίδι».

Το επεισόδιο της 3ης Ιανουαρίου αποτελούνταν από ένα σκίτσο του Σνούπι που κάθεται πάνω στο σκυλόσπιτό του με τη γραφομηχανή του, όπως είχε κάνει πολλές φορές κατά τη διάρκεια του κόμικ στριπ. Το σχέδιο συνοδευόταν από ένα έντυπο σημείωμα του Σουλτς το οποίο ανακοίνωνε επίσημα την απόσυρσή του από το σχέδιο και ευχαριστούσε τους αναγνώστες του για την υποστήριξή τους.

Αν και στις 4 Ιανουαρίου 2000 θα άρχιζε μια σειρά από επαναλήψεις παλιότερων επεισοδίων, υπήρχαν ακόμα έξι αδημοσίευτα κυριακάτικα επεισόδια τις οποίες ο Σουλτς είχε ολοκληρώσει. Το πρώτο από αυτά δημοσιεύτηκε στις 9 Ιανουαρίου, με τον Ρίραν και τον Σνούπι να παίζουν στο χιόνι. Το δεύτερο επεισόδιο σήμανε την τελευταία εμφάνιση του Γούντσκοτ, καθώς αυτός και ο Σνούπι, σε μια τελευταία σεκάνς φαντασίας, καλούνται να κόψουν καυσόξυλα από τον Τζορτζ Ουάσινγκτον. Ο Ρίραν κάνει την τελευταία του εμφάνιση στο τέταρτο επεισόδιο, προσπαθώντας να ζωγραφίσει κάτι άλλο εκτός από λουλούδια στο μάθημα των καλλιτεχνικών και η Σάλι κάνει την τελευταία της εμφάνιση στο πέμπτο επεισόδιο, συνομιλώντας με τον Τσάρλι Μπράουν περί ερωτικών επιστολών.

Το τελευταίο επεισόδιο του Peanuts δημοσιεύτηκε στις 13 Φεβρουαρίου του 2000, το βράδυ μετά τον θάνατο του Σουλτς από καρδιακή προσβολή. Το επεισόδιο αυτό αποτελούνταν από δύο μικρά πλαίσια στην κορυφή και ένα μεγάλο πλαίσιο στο κάτω μέρος. Το πλαίσιο του τίτλου δείχνει τον Τσάρλι Μπράουν να μιλάει με κάποιον στο τηλέφωνο, ο οποίος φαίνεται ότι ζητά να μιλήσει στον Σνούπι. Ο Τσάρλι Μπράουν απαντά λέγοντας στον καλούντα «Όχι, νομίζω ότι γράφει». Το δεύτερο πλαίσιο δείχνει τον Σνούπι να κάθεται στην οροφή του σκυλόσπιτού του και να πληκτρολογεί στη γραφομηχανή του όπως είχε κάνει πολλές φορές στο παρελθόν, ενώ οι λέξεις «Αγαπητοί φίλοι...» εμφανίζονται πάνω από το κεφάλι του.

Το μεγαλύτερο πλαίσιο στο κάτω μέρος του κόμικ στριπ αποτελούνταν από ένα σχέδιο μεγαλύτερης κλίμακας της τελευταίας καθημερινής συνέχειας, στο οποίο φαίνεται ο Σνούπι σε ένα φόντο γαλάζιου ουρανού. Πάνω από το κεφάλι του, φαίνονται, το ένα πάνω στο άλλο, πολλά πλαίσια από προηγούμενες συνέχειες. Κάτω από αυτά τα πλαίσια, τυπώθηκε το πλήρες σημείωμα που είχε γράψει ο Σουλτς προς τους θαυμαστές του (ένα μέρος του είχε παραληφθεί στην τελευταία καθημερινή συνέχεια). Το σημείωμα είχε ως εξής

Αγαπητοί φίλοι,

Είχα την τύχη να ζωγραφίσω τον Τσάρλι Μπράουν και τους φίλους του εδώ και σχεδόν πενήντα χρόνια. Ήταν η εκπλήρωση της παιδικής μου φιλοδοξίας. Δυστυχώς, δεν είμαι πλέον σε θέση να συνεχίσω το πρόγραμμα που απαιτεί ένα καθημερινό κόμικ στριπ. Η οικογένειά μου δεν επιθυμεί να συνεχιστεί το Peanuts από κανέναν άλλον, επομένως ανακοινώνω την απόσυρσή μου. Είμαι ευγνώμων όλα αυτά τα χρόνια για την αφοσίωση των διορθωτών μας και την υπέροχη υποστήριξη και αγάπη που μου έδειξαν οι θαυμαστές του κόμικ στριπ. Τσάρλι Μπράουν, Σνούπι, Λάινους, Λούσι... πώς θα μπορούσα ποτέ να τους ξεχάσω...

-- Τσαρλς Μ. Σουλτς

Πολλοί άλλοι κομίστες απέτισαν φόρο τιμής στο Peanuts και τον Σουλτς κάνοντας σχετικά αφιερώματα στα δικά τους κόμικ στριπ, τα οποία δημοσιεύτηκαν στις 13 Φεβρουαρίου 2000 ή την προηγούμενη εβδομάδα. ^[39] Το κόμικ στριπ δημοσιεύτηκε την επόμενη μέρα, αλλά είχε μόνο την αποχαιρετιστήρια επιστολή. Μετά το τέλος του Peanuts, το πρακτορείο United Feature Syndicate άρχισε να προσφέρει στις εφημερίδες με τις οποίες συνεργαζόταν ένα πακέτο από ανατυπωμένα κόμικ στριπ με τον τίτλο Classic Peanuts. Το πρακτορείο περιόρισε τις επιλογές σε κόμικ στριπ είτε από τη δεκαετία του 1960 είτε από τη δεκαετία του 1990, αν και σε μια εφημερίδα δόθηκε η επιλογή να συμπεριλάβει και τα δύο ανατυπωμένα πακέτα, εάν το επιθυμούσε. Όλα τα κυριακάτικα κόμικ στριπ του πακέτου, ωστόσο, προέρχονται από τη δεκαετία του 1960.

Το Peanuts συνεχίζει να είναι δημοφιλές σε πολλά μέσα λόγω της εκτεταμένης διανομής, της δημοσίευσης του έργου The Complete Peanuts, της κυκλοφορίας πολλών νέων τηλεοπτικών αφιερωμάτων (πάνω στα οποία ο Σουλτς είχε δουλέψει, αλλά δεν πρόλαβε να τελειώσει πριν από τον θάνατό του) καθώς και των Peanuts Motion Comics. Επιπλέον, τα BOOM! Studios έχουν εκδώσει μια σειρά από κόμικς που περιέχουν νέο υλικό από νέους συγγραφείς και καλλιτέχνες, αν και μερικά από αυτά βασίζονται σε κλασικές ιστορίες του Σουλτς από περασμένες δεκαετίες, καθώς και μερικά κλασικά επεισόδια του Σουλτς, κυρίως από τα έγχρωμα της Κυριακής.

Στις αρχές του 2011, η United Media (η μητρική εταιρεία του πρακτορείου United Feature Syndicate) συνήψε συμφωνία διανομής με τη Universal Uclick (τώρα γνωστή ως Andrews McMeel Syndication) για τη διανομή των 150 κόμικ στριπ και ειδήσεων της εταιρείας, συμπεριλαμβανομένου του Peanuts. ^[40] Στις 5 Ιανουαρίου 2015, ο ιστότοπος GoComics της Universal Uclick ανακοίνωσε ότι θα κυκλοφορούσε το "Peanuts Begins", ένα αφιέρωμα το οποίο επαναλαμβάνει ολόκληρη την ιστορία του κόμικ στριπ από την αρχή σε έγχρωμη μορφή. Αυτό έγινε για να τιμήσει την 65η επέτειο από τη δημιουργία του κόμικ στριπ. ^[41]

Ο Τσάρλι Μπράουν είναι ένα νεαρό αγόρι. Είναι ο βασικός χαρακτήρας, ο οποίος, ωστόσο, είναι παράλληλα το κέντρο του κόσμου του κόμικ στριπ και ο οποιοσδήποτε μέσος άνθρωπος. ^{[42] [43] [44]} Ενώ θεωρείται αξιοπρεπής, ευγενικός και στοχαστικός, είναι επίσης δύστροπος, βαθιά ευαίσθητος και λέγεται ότι πάσχει από σύμπλεγμα κατωτερότητας. Ο Τσάρλι Μπράουν είναι μια διαρκής αποτυχία: δεν καταφέρνει ποτέ να κερδίσει σε κανέναν αθλητικό αγώνα ούτε καταφέρνει ποτέ να πετάξει με επιτυχία χαρταετό. ^{[43] [45]} Η αίσθηση της αποφασιστικότητάς του, ανεξάρτητα από τη βεβαιότητα της αποτυχίας, μπορεί να ερμηνευθεί είτε ως αυτοκαταστροφικό πείσμα είτε ως αξιοθαύμαστη επιμονή. Όταν αποτυγχάνει, όμως, βιώνει πόνο και ένταση μέσω της αυτολύπησης. ^[45] Ο δημοσιογράφος Κρίστοφερ Κάλντγουελ παρατηρεί αυτή την ένταση μεταξύ των αρνητικών και θετικών συμπεριφορών του Τσάρλι Μπράουν, δηλώνοντας: «Αυτό που κάνει τον Τσάρλι Μπράουν τόσο ολοκληρωμένο χαρακτήρα είναι ότι δεν είναι ξεκάθαρα αποτυχημένος. Ο Τσάρλι Μπράουν είναι αρκετά αισιόδοξος ώστε να πιστεύει ότι μπορεί να κερδίσει την αίσθηση της αυτοεκτίμησης». ^[46] Ο Σουλτς έδωσε στον Τσάρλι Μπράουν το όνομά τους από έναν συνάδελφό του ενώ εργαζόταν στο Art Instruction, του οποίου το πλήρες όνομα ήταν Τσάρλι Φράνσις Μπράουν. ^[47]

Αναγνώστες και κριτικοί έχουν διερευνήσει το ερώτημα αν ο Σουλτς στήριξε τον Τσάρλι Μπράουν στον εαυτό του. Αυτή η ερώτηση συχνά υποδηλώνει ότι η συναισθηματικά ευαίσθητη και καταθλιπτική συμπεριφορά του Τσάρλι Μπράουν βασιζόταν στη ζωή ή στις παιδικές εμπειρίες του ίδιου του Σουλτς. ^{[48] [49] [50]} Σχολιάζοντας την τάση εξαγωγής αυτών των συμπερασμάτων, ο Σουλτς είπε σε μια συνέντευξή του το 1968: "Βλέπω τον εαυτό μου ως Τσαρλς Σουλτς. Αλλά αν κάποιος θέλει να πιστέψει ότι τελικά εγώ είμαι ο Τσάρλι Μπράουν, αυτό είναι μια καλή ιστορία". ^[51] Σε μια άλλη συνέντευξή του εξήγησε ότι το κόμικ στριπ στο σύνολό του είναι μια προσωπική έκφραση, και επομένως είναι αδύνατο να αποφύγει να παρουσιάζονται πτυχές της προσωπικότητάς του σε όλους τους χαρακτήρες. ^[50] Ο βιογράφος Ντέιβιντ Μικαέλις οδηγήθηκε σε ένα παρόμοιο συμπέρασμα, σχολιάζοντας ότι ο Τσάρλι Μπράουν απλώς εξέφραζε την «υποτονικότητα και την αποφασιστικότητα» του Σουλτς. ^[52] Ανεξάρτητα από αυτό, ορισμένοι υποστήριξαν με σιγουριά ότι ο Τσάρλι Μπράουν βασίστηκε στον Σουλτς. ^[53]

Ο Σνούπι είναι ένας σκύλος, ο οποίος σε μεταγενέστερα επεισόδια του κόμικ στριπ περιγράφεται ως μπιγκλ. ^[54] Ενώ γενικά συμπεριφέρεται σαν πραγματικός σκύλος και έχει έναν βουβό ρόλο, συνδέεται με τους αναγνώστες μέσω του ανθρώπινου τρόπου σκέψης του. ^{[55] [56]} Παρά το γεγονός ότι μερικές φορές συμπεριφέρεται σαν πραγματικός σκύλος, ο Σνούπι έχει πολλά ανθρωπόμορφα χαρακτηριστικά. Περπατά συχνά στα πίσω του πόδια και μπορεί να χρησιμοποιεί εργαλεία, ανάμεσα στα οποία κα η γραφομηχανή του. Επίσης, εισάγει στοιχεία φαντασίας στο κόμικ στριπ εμπλουτίζοντας την ταυτότητά του μέσα από διάφορα alter ego. Πολλά από αυτά τα alter ego, όπως ένας «παγκοσμίου φήμης» δικηγόρος, χειρουργός ή μυστικός πράκτορας, εμφανίζονται μόνο μία ή δύο φορές. ^[57] Ο χαρακτήρας του είναι ένα μείγμα αθωότητας και εγωισμού. Έτσι, γενικά διακρίνεται από μια παιδιάστικη χαρά, ενώ μερικές φορές είναι κάπως εγωιστής. ^{[58] [59]} Έχει μια αλαζονική εμμονή για την ανεξαρτησία του, αλλά συχνά αποδεικνύεται ότι εξαρτάται από τους ανθρώπους. ^{[57] [58]} Ο Σουλτς ήταν προσεκτικός στο να εξισορροπήσει τη ζωή του Σνούπι ανάμεσα στη ζωή ενός αληθινού σκύλου και σε αυτή ενός φανταστικού χαρακτήρα. ^[60] Ενώ αναφέρεται ότι το εσωτερικό του μικρού σκυλόσπιτου του Σνούπι περιέχει πράγματα όπως μια βιβλιοθήκη και ένα τραπέζι μπιλιάρδου και είναι διακοσμημένο με πίνακες του Άντριου Γουάιεθ και του Βίνσεντ βαν Γκογκ, οι αναγνώστες δεν το βλέπουν ποτέ. ^[61]

Ο Λάινους και η Λούσι είναι αδέλφια. Ο Λάινους είναι ο μικρότερος και η Λούσι είναι η μεγαλύτερη αδελφή του. ^[62]

Η Λούσι είναι αυταρχική, εγωίστρια και πεισματάρα και συχνά κάνει τα σχόλιά της με ειλικρινή, αν και προσβλητικό και σαρκαστικό τρόπο. ^{[63] [64]} Ο Σουλτς περιέγραψε τη Λούσι ως γεμάτη παραπλανητική αυτοπεποίθηση, αλλά με την αρετή να είναι ικανή να αντικρίσει την αλήθεια. ^[65] Είπε ότι η Λούσι είναι κακιά γιατί αυτό είναι αστείο, ιδιαίτερα επειδή είναι κορίτσι: υποστήριξε ότι ένα αγόρι που θα ήταν κακό απέναντι στα κορίτσια δεν θα ήταν καθόλου αστείο, περιγράφοντας ένα μοτίβο γραφής όπου η κωμικότητα πηγάζει από την κυριαρχία υποθετικά αδύναμων χαρακτήρων πάνω σε δήθεν δυνατούς χαρακτήρες. ^[66] Η Λούσι ενεργεί κατά καιρούς ως ψυχίατρος και χρεώνει πέντε σεντς για ψυχιατρικές συμβουλές σε άλλους χαρακτήρες (συνήθως στον Τσάρλι Μπράουν) από το "ψυχιατρικό περίπτερό" της, ένα περίπτερο που παρωδεί τα συνηθισμένα στις ΗΠΑ περίπτερα που πουλούν λεμονάδα. ^[67] Ο ρόλος της Λούσι ως ψυχιάτρου έχει προσελκύσει την προσοχή ατόμων της πραγματικής ζωής που ασχολούνται με τον τομέα της ψυχολογίας. Ο ψυχίατρος Άτναρ Γιόναρ εντοπίζει περιπαικτικά διάφορες στιγμές στο κόμικ στριπ κατά τις οποίες οι ενέργειες της Λούσι θα μπορούσαν να χαρακτηριστούν ως επιδίωξη ιατρικών και επιστημονικών ενδιαφερόντων, σχολιάζοντας ότι «η Λούσι σαφέστατα είναι μια σύγχρονη γιατρός». ^[45]

Ο Λάινους είναι ο πιο αφοσιωμένος και υποστηρικτικός φίλος του Τσάρλι Μπράουν και εισάγει στο κόμικ στριπ διανοητικά, πνευματικά και στοχαστικά στοιχεία. Εκφράζει απόψεις πάνω σε θέματα όπως η λογοτεχνία, η τέχνη, η επιστήμη, η πολιτική και η θεολογία. Έχει μια αίσθηση ηθικής και κριτικού πνεύματος που του δίνει τη δυνατότητα να αναφέρεται σε θέματα όπως η πίστη, η μισαλλοδοξία και η κατάθλιψη. Ο Σουλτς απολάμβανε την προσαρμοστικότητα του χαρακτήρα του, λέγοντας ότι μπορεί να είναι «πολύ έξυπνος» όσο και «χαζός». ^[68] Έχει την τάση να εκφράζει υψηλές ή πομπώδεις ιδέες και να επιπλήττεται άμεσα για αυτό. ^[63] Βρίσκει ψυχολογική ασφάλεια πιπιλώντας αντίχειρά του και κρατώντας μια κουβερτούλα. Η ιδέα της κουβέρτας του προήλθε από την παρατήρηση του ίδιου του Σουλτς ότι τα τρία πρώτα παιδιά του κρατούσαν επίσης παρόμοιες κουβέρτες. Ο Σουλτς περιέγραψε την κουβέρτα του Λάινους ως «ίσως το καλύτερο πράγμα που σκέφτηκα ποτέ». Ήταν περήφανος για την ευελιξία που έδινε στο οπτικό χιούμορ στο κόμικ στριπ. ^{[69] [70]}

Η Πέπερμιντ Πάτι και η Μάρσι είναι δύο κορίτσια που είναι φίλες μεταξύ τους. Πηγαίνουν σε διαφορετικό σχολείο από αυτό του Τσάρλι Μπράουν, στην άλλη άκρη της πόλης, και έτσι αντιπροσωπεύουν έναν ελαφρώς διαφορετικό κοινωνικό κύκλο από τους άλλους χαρακτήρες. ^[71]

Η Πέπερμιντ Πάτι είναι ένα αγοροκόριτσο που χαρακτηρίζεται από ειλικρίνεια και αφοσίωση και έχει αυτό που ο Σουλτς περιέγραψε ως «καταστροφική μονομανία». ^[72] Συχνά παρεξηγεί τα πράγματα, σε βαθμό που το μπέρδεμά της έχει γίνει αφορμή για πολλά μεμονωμένα επεισόδια. Σε ένα επεισόδιο ετοιμάζεται για έναν διαγωνισμό «πατινάζ» και τελικά μαθαίνει (με καταστροφικές συνέπειες) ότι πρόκειται για πατινάζ με τροχοπέδιλα και όχι για παγοδρομία. ^[73] Δυσκολεύεται στο σχολείο και στα μαθήματά της και συχνά την παίρνει ο ύπνος στο μάθημα. Η σύζυγος του Τσαρλς Σουλτς, Τζιν Σουλτς, θεωρούσε ότι αυτό είναι συνέπεια του ότι ο ανύπαντρος πατέρας της Πέπερμιντ Πάτι εργάζεται μέχρι αργά, οπότε η ίδια μένει ξύπνια τις νύχτες περιμένοντας τον. Σε γενικές γραμμές, ο Τσαρλς Σουλτς φανταζόταν ότι κάποια από τα προβλήματά της είχαν δημιουργηθεί λόγω της απουσίας της μητέρας της. ^[74]

Η Μάρσι είναι βιβλιοφάγος και καλή μαθήτρια.^[71] Ο Σουλτς την περιγράφει ως σχετικά διορατική σε σύγκριση με άλλους χαρακτήρες, δηλώνοντας ότι "βλέπει την αλήθεια των πραγμάτων" ^[72] (παρόλο που επιμένει να αποκαλεί "κύριο" την Πέπερμιντ Πάτι). Η συγγραφέας Λόρα Μπράντλεϊ περιέγραψε τον ρόλο της Μάρσι ως "ταπεινή με διορατικότητα σοφής. ^[75]

Εκτός από το βασικό καστ, εμφανίζονταν τακτικά και άλλοι χαρακτήρες στο μεγαλύτερο μέρος της διάρκειας του κόμικ στριπ:

• Η Σάλι Μπράουν είναι η μικρότερη αδερφή του Τσάρλι Μπράουν. Έχει τη συνήθεια να κακομεταχειρίζεται την αγγλική γλώσσα, κάτι που οδηγεί σε κωμικά αποτελέσματα. ^[76] Αντιδρά αρνητικά στο σχολείο και στη μελέτη επειδή επιμένει στη στείρα απομνημόνευση και ακολουθεί διφορούμενες οδηγίες. Κατά τα άλλα, μιλά με μεγάλη αυτοπεποίθηση στις προφορικές εξετάσεις, χρησιμοποιώντας λογοπαίγνια, ενώ πλαισιώνει τα θέματά της με θεατρικότητα και σασπένς. ^[77]
• Ο Σρέντερ είναι ένα αγόρι που είναι φανατικός θαυμαστής του Λούντβιχ βαν Μπετόβεν. Κάθε χρόνο, γιορτάζει τα γενέθλια του Μπετόβεν, αν και μερικές φορές τα ξεχνάει και συνέχεια δυσκολεύεται να συγχωρήσει τον εαυτό του. Με αυτόν τον φαινομενικά αθώο ρόλο, χρησιμεύει ως διέξοδος για την έκφραση άλλων χαρακτήρων. ^[78] Εμφανίζεται στο κόμικ στριπ με χαρακτηριστικό τρόπο, παίζοντας μουσική στο πιάνο-παιχνίδι του, ^{[79] [80]} ως κάτσερ στην ομάδα μπέιζμπολ του Τσάρλι Μπράουν και ως αποδέκτης της ανεκπλήρωτης αγάπης της Λούσι, που εκφράζονται πάντα με ένα φιλί, ειδικά όταν είναι τα γενέθλια του Μπετόβεν.
• Ο Πιγκ Πεν είναι ένα αγόρι βρόμικο, που συνήθως εμφανίζεται μέσα σε ένα σύννεφο σκόνης το οποίο τον περιβάλλει. Ο Σουλτς είχε παραδεχτεί ότι το εύρος του ρόλου του είναι περιορισμένο, αλλά συνέχισε να τον εμφανίζει λόγω της δημοτικότητάς του ανάμεσα στους αναγνώστες. ^[81]
• Ο Φράνκλιν είναι ένα μαύρο αγόρι που εμφανίστηκε για πρώτη φορά μετά από μια πρόταση ενός αναγνώστη που ακολούθησε τη δολοφονία του Μάρτιν Λούθερ Κινγκ. Εφόσον πρόθεση του Σουλτς ήταν να το κάνει αυτό χωρίς να είναι πατροναριστικός προς τους Αφροαμερικανούς, ο Φράνκλιν είναι ένας σχετικά φυσιολογικός χαρακτήρας που συνήθως αντιδρά στις παραξενιές των άλλων χαρακτήρων. ^[29]
• Ο Γούντστοκ είναι ένα πουλί που είναι φίλος με τον Σνούπι. Επικοινωνεί εξ ολοκλήρου μέσω τιτιβισμάτων, γεγονός που αφήνει στους αναγνώστες να μαντέψουν τι μπορεί να λέει. ^[82] Ο Σουλτς είχε αναφέρει πως ο Γούντστοκ έχει επίγνωση ότι είναι μικρός και ασήμαντος, ένας ρόλος που χρησιμεύει ως εύθυμο υπαρξιακό σχόλιο για την αντιμετώπιση ενός πολύ μεγαλύτερου κόσμου. ^[83]
• Ο Σπάικ είναι ο αδελφός του Σνούπι που ζει μόνος του στην έρημο της Καλιφόρνιας. ^[84]

Αρκετοί πρώιμοι χαρακτήρες εξαφανίστηκαν κατά τη διάρκεια δημοσίευσης του κόμικ στριπ. Για παράδειγμα, οι Σέρμι, Πάτι και Βάιολετ ήταν βασικοί χαρακτήρες κατά τα πρώτα χρόνια του κόμικ στριπ. ^{[85] [86] [87]} Μέχρι το 1956, οι ρόλοι της Πάτι και της Βάιολετ περιγράφονταν μόνο ως προέκταση της Λούσι, ενώ ο Σέρμι, ο οποίος ήταν αρχικά ο πιο καλός φίλος του Τσάρλι Μπράουν, στη συνέχεια περιγραφόταν απλώς ως "ένα επιπλέον αγόρι". ^[69] Το 1954, ο Σουλτς προσπάθησε να παρουσιάσει τη Σαρλότ Μπράουν, η οποία ήταν ουσιαστικά μια γυναικεία εκδοχή του Τσάρλι Μπράουν αλλά με υπερβολικά δυνατή φωνή. Η κακή αποδοχή της άνευ χιούμορ προσωπικότητάς της οδήγησε τον Σουλτς να τη «σκοτώσει» σε ένα γράμμα του προς έναν θαυμαστή το 1955. ^[88] Παρομοίως, το 1962 παρουσιάστηκε η Φρίντα, ένα κορίτσι με «φυσικά σγουρά μαλλιά», αλλά είχε ήδη αποσυρθεί στα τέλη της δεκαετίας του 1960, αφού η κωμική της αξία φαινόταν να έχει ολοκληρώσει γρήγορα την πορεία της, ενώ μετά το 1975 έκανε μόνο εμφανίσεις στο παρασκήνιο. ^[14] Αντίθετα, ο Ρίραν, ο μικρότερος αδερφός του Λάινους και της Λούσι, έκανε περιορισμένες εμφανίσεις μετά τη δημιουργία του το 1973, αλλά έγινε πρωταγωνιστής στα μέσα της δεκαετίας του 1990. ^[89]

Ο Σουλτς έλαβε το βραβείο Χιουμοριστικού Κόμικ Στριπ για το Peanuts από τη National Cartoonists Society το 1962, βραβείο Reuben το 1955 και το 1964 (γεγονός που τον κατέστησε τον πρώτο κομίστα που έλαβε δύο φορές αυτό το βραβείο), βραβείο Elzie Segar το 1980 και Milton Caniff Lifetime Achievement Award το 1999. Η τηλεταινία A Charlie Brown Christmas κέρδισε ένα Βραβείο Πιμπάντι και ένα Βραβείο Έμμυ. Τα αφιερώματα κινουμένων σχεδίων του Peanuts έχουν λάβει συνολικά δύο Βραβεία Πιμπάντι και τέσσερα Βραβεία Έμμυ. Για τη δουλειά του στο κόμικ στριπ, ο Σουλτς έχει κερδίσει ένα αστέρι στη Λεωφόρος της Δόξας στο Χόλιγουντ (όπως άλλωστε και ο Σνούπι) και μια θέση στο Cartoon Hall of Fame του Ουίλιαμ Ράντολφ Χιρστ. Το Peanuts εμφανίστηκε στο εξώφυλλο του περιοδικού Time στις 9 Απριλίου 1965, με το συνοδευτικό άρθρο να αναφέρεται σε αυτό ως «ο ηγέτης ενός αναζωογονητικού νέου είδους που δείχνει πρωτοφανές ενδιαφέρον για τα βασικά στοιχεία της ζωής». ^[90]

Το κόμικ στριπ πήρε τη δεύτερη θέση σε έναν κατάλογο με τα «καλύτερα κόμικς του 20ού αιώνα» από το περιοδικό The Comics Journal το 1999. ^[91] Το κορυφαίο κόμικς ήταν το Krazy Kat του Τζορτζ Χάριμαν, ένα κόμικ στριπ που ο Σουλτς θαύμαζε (και μάλιστα είχε γίνει μία από τις μεγαλύτερες πηγές έμπνευσής του), επομένως δέχτηκε την κατάταξη με καλή πίστη, σε σημείο να συμφωνεί μαζί της. ^[92] Το 2002 το περιοδικό TV Guide ανακήρυξε τους Σνούπι και Τσάρλι Μπράουν ισόπαλους στην 8η θέση ^[93] του καταλόγου του με τους «50 καλύτερους χαρακτήρες κινουμένων σχεδίων όλων των εποχών», ^[94] ο οποίος δημοσιεύτηκε για να γιορτάσει την 50ή επέτειό του.

Ο Σουλτς συμπεριλήφθηκε στην περιοδεύουσα έκθεση «Masters of American Comics». Το έργο του περιγράφηκε ως «ψυχολογικά σύνθετο» και το στιλ του ως «απόλυτα συμβατό με το στιλ της εποχής του».

Παρά την ευρεία αναγνώριση που έλαβε το Peanuts, ορισμένοι κριτικοί υποστήριξαν ότι υπήρξε μια πτώση στην ποιότητα κατά τα τελευταία χρόνια της δημοσίευσής του, καθώς ο Σουλτς συχνά αποκλίνει από τα πιο εγκεφαλικά κοινωνικοψυχολογικά θέματα που χαρακτήριζαν το προηγούμενο έργο του υπέρ ενός ελαφρύτερου, πιο παιχνιδιάρικου αστείου.^[24]

Πολλοί κομίστες που εμφανίστηκαν μετά τον Σουλτς έχουν αναφέρει το έργο του ως επιρροή, όπως οι Λιν Τζόντσον, Πάτρικ Μακ Ντόνελ και Κάθι Γκάιζγουαϊτ, ^[95] η τελευταία από τους οποίους δήλωσε: «Ένα κόμικ στριπ σαν το δικό μου δεν θα είχε υπάρχει ποτέ αν δεν είχε ανοίξει τον δρόμο ο Τσαρλς Σουλτς». ^[96]

Το τεύχος Δεκεμβρίου 1997 του περιοδικού The Comics Journal παρουσίαζε μια εκτενή συλλογή σχολίων για το Peanuts. Πάνω από 40 σκιτσογράφοι, από γελοιογράφους εφημερίδων ευρείας κυκλοφορίας μέχρι ανεξάρτητους καλλιτέχνες κόμικς, μοιράστηκαν τους προβληματισμούς τους σχετικά με τη δύναμη και την επιρροή της τέχνης του Σουλτς. Ο Γκίλμπερτ Χερνάντεζ έγραψε; «Το Peanuts ήταν και εξακολουθεί να είναι για μένα μια αποκάλυψη. Κυρίως από το Peanuts εμπνεύστηκα για να δημιουργήσω το χωριό Παλομάρ στο Love and Rockets. Οι χαρακτήρες του Σουλτς, το χιούμορ, η διορατικότητά του...» Ο Τομ Μπάτιουκ έγραψε: «Η επιρροή του Τσαρλς Σουλτς στην τέχνη του σκίτσου είναι τόσο ευρεία, που θεωρείται σχεδόν δεδομένη». Ο Μπάτιουκ περιέγραψε επίσης το βάθος των συναισθημάτων στο Peanuts: «Ακριβώς κάτω από την εύθυμη επιφάνεια υπήρχαν τρωτά σημεία και αγωνίες που όλοι βιώσαμε, αλλά διστάζαμε να παραδεχτούμε. Μοιραζόμενους αυτά τα συναισθήματα μαζί μας, ο Σουλτς μάς έδειξε μια ζωτική πτυχή της κοινής μας ανθρωπιάς, η οποία είναι, μου φαίνεται, ο απώτερος στόχος της μεγάλης τέχνης». ^[97]

Αφιερώματα έχουν εμφανιστεί σε άλλα κόμικ στριπ μετά τον θάνατο του Σουλτς το 2000, τα οποία σήμερα εκτίθενται στο Μουσείο Τσαρλς Σουλτς. ^[98] Στις 27 Μαΐου 2000, πολλοί σκιτσογράφοι συνεργάστηκαν για να συμπεριλάβουν αναφορές στο Peanuts στα δικά τους κόμικ στριπ. Αρχικά, το γεγονός αυτό σχεδιάστηκε ως φόρος τιμής στην απόσυρση του Σουλτς από την ενεργό δράση, ενώ μετά τον θάνατό του τον Φεβρουάριο, έγινε φόρος τιμής στη ζωή και την καριέρα του. Ομοίως, στις 30 Οκτωβρίου 2005, αρκετά κόμικ στριπ περιλάμβαναν και πάλι αναφορές στο Peanuts και συγκεκριμένα στο τηλεοπτικό αφιέρωμα It's the Great Pumpkin, Charlie Brown. Στις 26 Νοεμβρίου 2022, αρκετοί σκιτσογράφοι συμπεριέλαβαν αναφορές στα Peanuts και τον Τσαρλς Σουλτς στις ταινίες τους για να γιορτάσουν τα 100ά του γενέθλιά. ^[99]

Ο Ρόμπερτ Λ. Σκοτ ερμήνευσε ορισμένα θέματα και συνομιλίες στο Peanuts ως συνεπή με τμήματα της χριστιανικής θεολογίας και τα χρησιμοποίησε ως εικονογραφήσεις στις διαλέξεις του για το ευαγγέλιο, όπως εξηγεί στο βιβλίο του The Gospel According to Peanuts, το πρώτο από τα πολλά που έγραψε για τη θρησκεία, το Peanuts και τη λαϊκή κουλτούρα.

Κατά την ετήσια παρέλαση του πολυκαταστήματος Macy's για την Ημέρα των Ευχαριστιών στη Νέα Υόρκη, παρουσιάζονται κάθε χρόνο από το 1968 γιγαντιαία μπαλόνια με ήλιο με τον Σνούπι, τον Τσάρλι Μπράουν και τον Γούντστοκ. Αυτό αναφέρθηκε και σε μια διαφήμιση της Coca-Cola στο Σούπερ Μπόουλ του 2008, στην οποία το μπαλόνι με τον Τσάρλι Μπράουν παίρνει ένα μπουκάλι Coca-Cola από άλλα δύο μπαλόνια που παλεύουν μεταξύ τους (του Underdog και του Στιούι Γκρίφιν). Το μπαλόνι του Σνούπι εμφανίστηκε έξω από το παράθυρο του διαμερίσματος του Λέοναρντ Μπερνστάιν στο Central Park West σε μια σκηνή της ταινίας Ο μαέστρος, που κυκλοφόρησε το 2023. ^[100]

Ο Σνούπι είναι η προσωπική μασκότ ασφαλείας για τους αστροναύτες της NASA από το 1968, ^[101] και η NASA απονέμει ένα βραβείο με το όνομα Αργυρός Σνούπι στους υπαλλήλους της ή στους υπαλλήλους των εργολάβων που είναι υπεύθυνοι για την ασφάλεια των πτήσεων. Το ασπρόμαυρο κάλυμμα της κεφαλής που έφερε ένα ακουστικό το οποίο που φορούσαν από το 1968 οι αστροναύτες του Απόλλων, του Skylab και του Διαστημικού Λεωφορείου, αναφέρεται συνήθως ως "καπέλο του Σνούπι". ^[102]

Το διακριτικό κλήσης της σεληνιακής μονάδας Απόλλων 10 ήταν Σνούπι και το διακριτικό κλήσης της μονάδας ελέγχου ήταν Τσάρλι Μπράουν. ^[103] Αν και δεν περιλαμβάνονται στο λογότυπο της αποστολής, ο Τσάρλι Μπράουν και ο Σνούπι έχουν γίνει ημιεπίσημες μασκότ της αποστολής. ^{[104] [105]} Ο Τσαρλς Σουλτς σχεδίασε μια πρωτότυπη εικόνα του Τσάρλι Μπράουν με διαστημική στολή. Η εικόνα αυτή ήταν κρυμμένη μέσα στο σκάφος για να βρουν οι αστροναύτες μόλις μπουν σε τροχιά και σήμερα εκτίθεται στο Διαστημικό Κέντρο Κένεντι.

Το όνομα του βραζιλιάνικου ροκ συγκροτήματος Charlie Brown Jr., που δημιουργήθηκε το 1992, πήρε το όνομά του από τον χαρακτήρα Τσάρλι Μπράουν. Η ιδέα προέκυψε όταν ο Τσοράο, ο τραγουδιστής του συγκροτήματος, πέρασε πάνω από ένα περίπτερο που πουλούσε νερό καρύδας στην πρόσοψη του οποίου υπήρχε τυπωμένη μια εικόνα του χαρακτήρα. ^[106]

Το Peanuts on Parade είναι ο φόρος τιμής της πόλης Σεντ Πολ της Μινεσότα στο Peanuts. ^[107] Ξεκίνησε το 2000, με την τοποθέτηση αγαλμάτων του Σνούπι ύψους 1,5 μέτρου σε όλη την πόλη. Τα αγάλματα αργότερα δημοπρατήθηκαν στο Mall of America, στο Μπλούμινγκτον της Μινεσότα. Το 2001 διοργανώθηκε το «Charlie Brown Around Town», το 2002 το «Looking for Lucy» και το 2003 το «Linus Blankets Saint Paul». ^[108] Μόνιμα χάλκινα αγάλματα των χαρακτήρων του Peanuts βρίσκονται στο Landmark Plaza, στο κέντρο του Σεντ Πολ. ^[109]

Οι χαρακτήρες του Peanuts και ο Τσαρλς Σουλτς έχουν τιμηθεί πολλές φορές σε αναμνηστικά γραμματόσημα των ΗΠΑ. Το γραμματόσημο A Peanuts I World War Flying Ace κυκλοφόρησε στις 17 Μαΐου 2001. Η αξία του ήταν 34 σεντς. ^[110] Το γραμματόσημο Charlie Brown Christmas forever κυκλοφόρησε στις 2 Οκτωβρίου 2015. ^[111] Το 2022, η Ταχυδρομική Υπηρεσία των ΗΠΑ τίμησε την 100ή επέτειο από τη γέννηση του Τσαρλς Σουλτς με γραμματόσημα που τον μνημόνευαν «δίπλα στους αγαπημένους του χαρακτήρες». ^[112]

Το 2001, το συμβούλιο της κομητείας Σόνομα μετονόμασε το αεροδρόμιο της κομητείας, που βρίσκεται λίγα μίλια βορειοδυτικά της Σάντα Ρόζα της Καλιφόρνιας, σε αεροδρόμιο Τσαρλς Μ. Σουλτς προς τιμήν του. Το λογότυπο του αεροδρομίου απεικονίζει τον Σνούπι ως τον Ιπτάμενο Άσο του Α' Παγκοσμίου Πολέμου (με γυαλιά και μαντίλι πιλότου), που ανεβαίνει στον ουρανό πάνω από το κόκκινο σκυλόσπιτό του. Ένα χάλκινο άγαλμα του Τσάρλι Μπράουν και του Σνούπι στέκεται στο Depot Park στο κέντρο της πόλης της Σάντα Ρόζα. ^[113]

Οι χαρακτήρες του Peanuts έχουν εμφανιστεί σε πολλά βιβλία όλα αυτά τα χρόνια. ^{[114] [115]} Ορισμένες εμφανίσεις τους ήταν χρονολογικές ανατυπώσεις του κόμικ στριπ της εφημερίδας, ενώ άλλες ήταν θεματικές συλλογές όπως το Snoopy's Tennis Book ή συλλογές εμπνευσμένων αποθευγμάτων όπως το Happiness Is a Warm Puppy. Κυκλοφόρησαν επίσης και μερικά βιβλία της μίας ιστορίας, όπως το Snoopy and the Red Baron. Επιπλέον, πολλά από τα τηλεοπτικά αφιερώματα κινουμένων σχεδίων και πολλές από τις μεγάλου μήκους ταινίες προσαρμόστηκαν σε μορφή βιβλίου.

Η βασική σειρά ανατυπώσεων δημοσιεύτηκε από τον εκδοτικό οίκο Rinehart & Company (ο οποίος αργότερα ονομάστηκε Holt, Rinehart και Winston) ξεκινώντας το 1952, με την κυκλοφορία μιας συλλογής με τον απλό τίτλο Peanuts. Αυτή η σειρά, η οποία παρουσίαζε τα επεισόδια του κόμικ στριπ σε αδρομερή χρονολογική σειρά (αν και με πολλά επεισόδια από κάθε χρονιά παραλείπονται) συνεχίστηκε κατά τη δεκαετία του 1980, μετά την οποία τα δικαιώματα επανεκτύπωσης μεταβιβάστηκαν σε διάφορους άλλους εκδότες. Η Ballantine Books δημοσίευσε την τελευταία πρωτότυπη σειρά ανατυπώσεων του Peanuts, μεταξύ των οποίων κα το Peanuts 2000, που συγκέντρωσε το τελευταίο έτος της κυκλοφορίας του κόμικ στριπ.

Μαζί με αυτές τις επανεκδόσεις συνέπεσαν και κάποιες μικρότερες χαρτόδετες συλλογές οι οποίες κυκλοφόρησαν από τον εκδοτικό οίκο Fawcett. Αντλώντας υλικό από τις κύριες επανεκδόσεις, αυτή η σειρά από χαρτόδετα βιβλία ξεκίνησε με το The Wonderful World of Peanuts το 1962 και συνεχίστηκε μέχρι το Lead On, Snoopy το 1992.

Ο Τσαρλς Σουλτς ανέκαθεν αντιστεκόταν στην επανέκδοση των πρώτων κόμικ στριπ του Peanuts, καθώς δεν αντανακλούσαν τους χαρακτήρες όπως τους ανέπτυξε τελικά. Ωστόσο, το 1997 ξεκίνησε συνομιλίες με τον εκδοτικό οίκο Fantagraphics Books για να κυκλοφορήσει ολόκληρη τη σειρά του κόμικ στριπ, που θα κατέληγε σε 17.897 ταινίες συνολικά, χρονολογικά δημοσιευμένες με τη μορφή βιβλίου. ^[116]

Ολόκληρη η σειρά του Peanuts, που καλύπτει μια περίδο σχεδόν 50 χρόνων κόμικ στριπ, επανατυπώθηκε από την Fantagraphics με τον τίτλο The Complete Peanuts, ένα σύνολο 26 τόμων οι οποίοι δημοσιεύτηκαν μέσα σε μια περίοδο 12 ετών. Πρόκειται για μια σειρά η οποία αποτελείται από επεισόδια δύο χρόνων σε κάθε τόμο και η οποία δημοσιεύεται κάθε Μάιο και Οκτώβριο. Ο πρώτος τόμος (που περιέχει επεισόδια από το 1950 έως το 1952) εκδόθηκε τον Μάιο του 2004, ο τόμος που περιείχε τα τελευταία επεισόδια των εφημερίδων (συμπεριλαμβανομένων όλων των επεισοδίων από το 1999 και επτά επεισοδίων από το 2000, μαζί με την πλήρη έκδοση του Li'l Folks) ^[117] δημοσιεύτηκε τον Μάιο του 2016, ^[118] με έναν εικοστό έκτο τόμο ο οποίος περιέχει υλικό από τα καθημερινά επεισόδια του Peanuts από τον Σουλτς και εμφανίστηκε το φθινόπωρο εκείνης της χρονιάς. Μια συνοδευτική σειρά, η οποία φέρει τον τίτλο Peanuts Every Sunday και παρουσιάζει πλήρη έγχρωμα κυριακάτικα επεισόδια (καθώς τα κύρια βιβλία Complete Peanuts αναπαράγουν αυτά τα επεισόδια ασπρόμαυρα), κυκλοφόρησε τον Δεκέμβριο του 2013. Αυτή η σειρά έχει δέκα τόμους, με τον τελευταίο να έχει εκδοθεί το 2022.

Τέλος, σχεδόν όλα τα επεισόδια του Peanuts είναι πλέον διαθέσιμα μέσω του διαδικτύου στο GoComics.com (αν και ορισμένα επεισόδια λείπουν από το ψηφιακό αρχείο). Τα επεισόδια του Peanuts είχαν παλαιότερα γίνει διαθέσιμα μέσω του Comics.com.

Πολλά βιβλία έχουν κυκλοφορήσει για να τιμήσουν τις βασικές επετείους του κόμικ στριπ Peanuts:

• 20ή επέτειος (1970) – Charlie Brown & Charlie Schulz— το οποίο ήταν διαθέσιμο μαζί με το τηλεοπτικό ντοκιμαντέρ Charlie Brown and Charles Schulz το οποίο είχε προβληθεί στις 22 Μαΐου 1969
• 25η επέτειος (1975) – Peanuts Jubilee
• 30ή επέτειος (1980) – Happy Birthday, Charlie Brown
• 30ή επέτειος (1980) – Charlie Brown, Snoopy and Me
• 35η επέτειος (1985) – You Don't Look 35, Charlie Brown
• 40ή επέτειος (1990) – Charles Schulz: 40 Years of Life & Art
• 45η επέτειος (1995) – Around the World in 45 Years
• 50ή επέτειος (2000) – Peanuts: A Golden Celebration
• 50ή επέτειος (2000) – 50 Years of Happiness: A Tribute to Charles Schulz
• 60ή επέτειος (2009) – Celebrating Peanuts ^[119]
• 65η επέτειος (2015) – Celebrating Peanuts: 65 Years

Το κόμικ στριπ προσαρμόστηκε για πρώτη φορά σε κινούμενα σχέδια στην τηλεοπτική σειρά The Tennessee Ernie Ford Show. Ένα τηλεοπτικό ντοκιμαντέρ, με τίτλο Σνούπι, καλέ μου φίλε (A Boy Named Charlie Brown, 1963), περιλάμβανε νέα τμήματα κινουμένων σχεδίων, αλλά δεν προβλήθηκε επειδή δεν κατέστη δυνατό να βρεθεί κάποιο κανάλι πρόθυμο να το μεταδώσει. ^[120] Ωστόσο, διαμόρφωσε την ομάδα για το A Charlie Brown Christmas (1965), ένα χριστουγεννιάτικο αφιέρωμα με μισή ώρα διάρκεια που προβλήθηκε από το CBS και ήταν μεγάλη καλλιτεχνική επιτυχία. ^[121] Ήταν το πρώτο από ένα σύνολο τηλεοπτικών αφιερωμάτων στο Peanuts (το δεύτερο μετά το ντοκιμαντέρ του 1963) και αποτελεί μια επιλογή από αφιερώματα με θέμα τις διακοπές των Χριστουγέννων που προβάλλεται κάθε χρόνο στις ΗΠΑ ακόμα και σήμερα. ^{[122] [123]} Περιλαμβάνει τα It's the Great Pumpkin, Charlie Brown ^[124] (1966) και A Charlie Brown Thanksgiving ^[125] (1973). Τα αφιερώματα κινουμένων σχεδίων ήταν σημαντικά για τον πολιτιστικό αντίκτυπο του Peanuts. Μέχρι το 1972, θεωρούνταν «από τα πιο σταθερά δημοφιλή τηλεοπτικά αφιερώματα» και «βρισκόταν τακτικά στο τοπ 10 της τηλεθέασης». ^[126] Πολλά από τα αφιερώματα αποκτήθηκαν από την Apple TV+ το 2020. ^[127] Η πρώτη μεγάλου μήκους ταινία, που είχε τον τίτλο Σνούπι, καλέ μου φίλε, βγήκε το 1969 ^[128] και ήταν μία από τις τέσσερις που δημιουργήθηκαν πριν από το τέλος του κόμικ στριπ. Μια τηλεοπτική σειρά μεταδιδόταν επίσης το πρωί του Σαββάτου το 1983. ^[129] Μια επιπλέον spin-off μίνι σειρά με τίτλο, This Is America, Charlie Brown, προβλήθηκε το 1988, εξερευνώντας την ιστορία των Ηνωμένων Πολιτειών Αμερικής. ^[130]

Οι χαρακτήρες συνεχίζουν να προσαρμόζονται σε κινούμενα σχέδια μετά το τέλος του κόμικ στριπ το 2000, με το τελευταίο τηλεοπτικό σπέσιαλ Welcome Home, το Franklin που γυρίστηκε το 2024. ^[131] Μια σειρά από ταινίες μικρού μήκους κινουμένων σχεδίων έκανε πρεμιέρα στο iTunes το 2008, με τίτλο Peanuts Motion Comics, το οποίο παρουσίαζε θέματα και πλοκή απευθείας από το κόμικ στριπ. ^[132] Το 2014, το γαλλικό δίκτυο France 3 παρουσίασε για πρώτη φορά το Peanuts by Schulz, μια σειρά επεισοδίων που το καθένα τους αποτελούνταν από πολλά επεισόδια μικρού μήκους με συνολική διάρκεια περίπου ένα λεπτό της ώρας. ^[133] Η τελευταία μεγάλου μήκους ταινία, με τίτλο Ο Σνούπι και ο Τσάρλι Μπράουν - Πίνατς: Η ταινία, κυκλοφόρησε το 2015 από εταιρεία 20th Century Fox και Blue Sky Studios . ^[134] Δύο σειρές με ήρωες του Peanuts του δικτύου Apple TV+, το Snoopy in Space και το The Snoopy Show, έκαναν πρεμιέρα το 2019 και το 2021, αντίστοιχα. ^{[135] [136] [137] [138]} Οι χαρακτήρες του Peanuts κάνουν επίσης μια γκεστ εμφάνιση στο Mariah Carey's Magical Christmas Special το 2020. ^[139] Στις 6 Νοεμβρίου 2023, ανακοινώθηκε μια νέα μεγάλου μήκους ταινία από την WildBrain and την Peanuts Worldwide από το Apple TV+. Η παραγωγή της ταινίας ξεκίνησε μέσα στο 2024. ^{[140] [141]}

Τηλεοπτικές ειρές

• Peanuts animated specials (1965–present)
• The Charlie Brown and Snoopy Show (1983–1985)
• This Is America, Charlie Brown (1988–1989)
• Peanuts Motion Comics (2008)
• Peanuts (2014–2016)
• Snoopy in Space (2019–2021)
• The Snoopy Show (2021–2023)

Κινηματογραφικές ταινίες

• Σνούπι, καλέ μου φίλε (1969)
• Snoopy Come Home (1972)
• Race for Your Life, Charlie Brown (1977)
• Bon Voyage, Charlie Brown (and Don't Come Back!!) (1980)
• Ο Σνούπι και ο Τσάρλι Μπράουν - Πίνατς: Η ταινία (2015)

Ένα άλμπουμ με τον τίτλο A Charlie Brown Christmas ηχογραφήθηκε το 1965 και αποτελεί το αυθεντικό σάουντρακ από το ομώνυμο τηλεοπτικό αφιέρωμα κινουμένων σχεδίων. ^[142] Το ερμηνεύει το τζαζ τρίο με επικεφαλής τον πιανίστα Βινς Γκουαράλντι. ^[143] Το άλμπουμ γνωρίζει διαρκή καλλιτεχνική και εμπορική επιτυχία. Μέσα από τη χρήση ενός σκοτεινού και ιδιότροπου ύφους, τραγούδια όπως το Christmas Time Is Here αποπνεύουν μια σιγανή και ήσυχη μελωδία, ^[143] ενώ διασκευές όπως το παραδοσιακό χριστουγεννιάτικο τραγούδι O Tannenbaum (Αχ, έλατο) διασκευάζονται σε έναν ελαφρύ τέμπο. ^[142] Το άλμπουμ συνεχίζει να είναι δημοφιλές μέχρι σήμερα. Ο Κρις Μπάρτον ο οποίος γράφει στην εφημερίδα Los Angeles Times επαίνεσε το άλμπουμ το 2013 ως «ένα από τα πιο αγαπημένα άλμπουμ των Χριστουγέννων που έχουν ηχογραφηθεί», ^[142] ενώ το δίκτυο Al Jazeera το περιέγραψε ως «ένα από τα πιο δημοφιλή χριστουγεννιάτικα άλμπουμ όλων των εποχών». ^[144] Το άλμπουμ προστέθηκε στο εθνικό μητρώο ηχογραφήσεων της Βιβλιοθήκης του Κογκρέσου το 2012, καθώς θεωρείται "πολιτιστικά, ιστορικά ή αισθητικά σημαντικό". ^[142]

Το αμερικανικό ροκ συγκρότημα The Royal Guardsmen ηχογράφησε τέσσερα τραγούδια από το 1966 έως το 1968 ως φόρο τιμής στον Σνούπι. Το πρώτο τραγούδι κυκλοφόρησε ως σινγκλ με τον τίτλο Snoopy Vs. The Red Baron (1966) και είναι βασισμένο στην ιστορία κατά την οποία ο Σνούπι κάθεται στο σκυλόσπιτό του και φαντάζεται τον εαυτό του ως πιλότο του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου να πολεμά τον Γερμανό άσο των αιθέρων Μάνφρεντ φον Ριχτχόφεν, γωνστό και ως Κόκκινο Βαρόνο. Το συγκρότημα θα κυκλοφορήσει αργότερα δύο ακόμη παρόμοια τραγούδια το 1967, το Return of The Red Baron και το Snoopy's Christmas. Το 1968, οι Royal Guardsmen ηχογράφησαν τον κομμάτι Snoopy for President. ^[145]

Οι χαρακτήρες του Peanuts εμφανίστηκαν για πρώτη φορά σε ζωντανή θεατρική παραγωγή το 1967 με το μιούζικαλ You're a Good Man, Charlie Brown, για το οποίο έγραψε μουσική ο Κλαρκ Γκέσνερ. Πρόκειται για μια συλλογή από μουσικά σκετς, στην οποία οι χαρακτήρες εξερευνούν την ταυτότητά τους και ανακαλύπτουν τα συναισθήματα που τρέφουν ο ένας για τον άλλον. ^[146] Το έργο παίχτηκε εκτός Μπρόντγουεϊ, καθώς και αργότερα ως ζωντανή τηλεοπτική εκπομπή από το κανάλι NBC . ^[126] Το έργο συνέχισε να ανεβαίνει και σε άλλες επαγγελματικές παραστάσεις, στο West End του Λονδίνου, και αργότερα μια αναβίωσή του στο Μπρόντγουεϊ, ενώ ήταν επίσης δημοφιλής επιλογή σε παραστάσεις μιούζικαλ από ερασιτεχνικούς θιάσους όπως σχολεία. ^[147]

Ένα δεύτερο μιούζικαλ έκανε πρεμιέρα το 1975, με τον τίτλο Snoopy! Το μιούζικαλ, για το οποίο έγραψε μουσική ο Λάρι Γκρόσμαν σε στίχους του Χαλ Χάκαντι. Μια συνέχεια του You're a Good Man, Charlie Brown με τίτλο Snoopy! είναι επίσης μια συλλογή από μουσικά σκετς, αν και επικεντρώνεται στον χαρακτήρα του Σνούπι. ^[146] Το έργο παρουσιάστηκε για πρώτη φορά στο Σαν Φρανσίσκο, ^[148] και τελικά εκτός Μπρόντγουεϊ για 152 παραστάσεις. ^[149]

Το You're a Good Man, Charlie Brown και το Snoopy!!! The Musical διασκευάστηκαν στη συνέχεια ως αφιερώματα κινουμένων σχεδίων στην τηλεόραση, το 1985 ^[150] και το 1988 αντίστοιχα. ^[146] Στην αντίθετη κατεύθυνση, από τα κινούμενα σχέδια στη ζωντανή παράσταση, βρίσκεται το A Charlie Brown Christmas του 2016, το οποίο είναι βασισμένο στ ομώνυμο τηλεοπτικό αφιέρωμα κινουμένων σχεδίων. Θεωρείται μια γενικά πιστή αναπροσαρμογή, αν και περιλαμβάνει τους πρόσθετους χαρακτήρες του Γούντστοκ και της Πέπερμιντ Πάτι, οι οποίοι δεν υπήρχαν στο κόμικ στριπ την εποχή που φτιάχτηκε το πρωτότυπο. ^[151]

Η χρήση των χαρακτήρων από το κόμικ στριπ έχουν από καιρό παραχωρηθεί με αδειοδοτήσεις για χρήση σε εμπορεύματα. Η επιτυχία του κόμικ στριπ βοήθησε στη δημιουργία μιας αγοράς για τέτοια αντικείμενα. Το 1958, η εταιρεία Hungerford Plastics Corporation δημιούργησε ένα σετ από πέντε κούκλες βινυλίου με τους πιο διάσημους χαρακτήρες (Τσάρλι Μπράουν, Σνούπι, Λούσι, Λάινους και Σρέντερ). Αυτή τη σειρά επεκτάθηκε το 1961 για να γίνουν οι κούκλες ελαφρώς μεγαλύτερες και για να προστεθούν η Σάλι και ο Πιγκ Πεν. ^[152] Ένα παλιότερο παράδειγμα χαρακτήρων που εμφανίζονται σε διαφημιστικά προϊόντα ήταν τα κόμικ στριπ και οι εικονογραφήσεις που σχεδίασε ο Σουλτς για ένα εκπαιδευτικό φυλλάδιο του 1955 για την κάμερα της Kodak Brownie με τίτλο The Brownie Book of Picture Making. ^[153] Μια άλλη παλιότερη εκστρατεία είχε γίνει για λογαριασμό της Ford Motor Company για την προώθηση του Ford Falcon από τον Ιανουάριο του 1960 έως το 1964. ^[153] Ο Σουλτς έχει δηλώσει ότι η καμπάνια της Ford ήταν η πρώτη φορά όπου η αδειοδότηση για τη χρήση των χαρακτήρων απέφερε «πολλά χρήματα». Ωστόσο, εξέφρασε μια απέχθεια για την εικονογράφηση διαφημίσεων, χαρακτηρίζοντάς την «σκληρή δουλειά» και θα προτιμούσε να αφιερώσει αντίστοιχη προσπάθεια για να σχεδιάσει τα κόμικ στριπ της Κυριακής. ^[154]

Ορισμένες σχέσεις αδειοδότησης διατηρήθηκαν σε βάθος χρόνου. Η εταιρεία Hallmark άρχισε να τυπώνει ευχετήριες κάρτες και είδη πάρτι με τους χαρακτήρες του Peanuts το 1960. ^[2] Στα τέλη της δεκαετίας του 1960, η εταιρεία Sanrio πήρε τα δικαιώματα άδειας χρήσης του Σνούπι στην Ιαπωνία. Η Sanrio είναι περισσότερο γνωστή για τον χαρακτήρα της Hello Kitty. ^[155] Από το 1985, οι χαρακτήρες έγιναν μασκότ και χρησιμοποιήθηκαν ως εκπρόσωποι της ασφαλιστικής εταιρείας MetLife, με σκοπό να κάνουν την επιχείρηση «πιο φιλική και πιο προσιτή». ^[156] Ο Σουλτς δικαιολόγησε τη σχέση αδειοδότησης με τη MetLife ως απαραίτητη για την οικονομική υποστήριξη του φιλανθρωπικού του έργου, αν και αρνήθηκε να περιγράψει ανοιχτά τις ακριβείς λεπτομέρειες του έργου που χρηματοδοτούσε. ^[157] Το 2016, η 31χρονη σχέση αδειοδότησης με τη MetLife έληξε. ^[156] Η σχέση ξανάρχισε το 2023 με τον Σνούπι να επιστρέφει ως μασκότ για προγράμματα ασφάλισης κατοικιδίων. ^[158]

Το 1999, υπολογίστηκε ότι έβγαιναν 20.000 διαφορετικά νέα αδειοδοτημένα προϊόντα κάθε χρόνο, όπως για παράδειγμα: ρούχα, λούτρινα κουκλάκια του Σνούπι, θερμός, φαγητοδοχεία, κορνίζες και μουσικά κουτιά. ^[2] Η εξοικείωση του κοινού με τους χαρακτήρες αποδείχθηκε επίσης προσοδοφόρα για τη δημιουργία διαφημιστικού υλικού τόσο στον έντυπο τύπο όσο και στην τηλεόραση. ^[159] Οι ήρωες του Peanuts εμφανίζονταν σε προϊόντα όπως τα κέικ Dolly Madison, τα σνακ Chex Mix, οι χαρτοπετσέτες Bounty, τα γεύματα ζυμαρικών Kraft και η μπίρα A&W Root . ^[160]

Ο μεγάλος βαθμός στον οποίο χρησιμοποιούνται οι χαρακτήρες σε αδειοδοτημένο υλικό έχει αποτελέσει αντικείμενο κριτικής εναντίον του Σουλτς. Η Los Angeles Times επεσήμανε ότι «ορισμένοι επικριτές [λένε] ο Σουλτς παρασύρθηκε από τις απαιτήσεις του μάρκετινγκ και οι χαρακτήρες του είχαν γίνει καρικατούρες του εαυτού τους». ^[161] Ο Σουλτς σκέφτηκε ότι η προσέγγισή του στη χορήγηση αδειών ήταν στην πραγματικότητα μέτρια, δηλώνοντας ότι «το πρόγραμμα [αδειοδότησής] μας βασίζεται σε χαρακτήρες που είναι μεταφορικά ζωντανοί» και «δεν αποτυπώνουμε απλώς αυτούς τους χαρακτήρες στις επιφάνειες των προϊόντων μόνο για να πουλήσουμε προϊόντα» ενώ πρόσθεσε επίσης: «Ο Σνούπι είναι τόσο ευέλικτος που φαίνεται να μπορεί να ταιριάζει σε οποιονδήποτε ρόλο». ^[162]

Οι χαρακτήρες του Peanuts έχουν εμφανιστεί σε πολλά βιντεοπαιχνίδια, όπως το Snoopy το 1984 από την Radarsoft, το Snoopy: The Cool Computer Game από την εταιρεία The Edge, το Snoopy and the Red Baron για το Atari 2600, το Snoopy's Silly Sports Spectacular (1989, από τηNintendo Entertainment), το Snoopy's Magic Show (1990, Game Boy), το Snoopy Tennis (2001, Game Boy Color), το Snoopy Concert που κυκλοφόρησε το 1995 και πωλήθηκε στην ιαπωνική αγορά για τν κονσόλα Super Nintendo Entertainment System και τον Οκτώβριο του 2006, ένα δεύτερο παιχνίδι με τον τίτλο Snoopy vs. The Red Baron από τη Namco Bandai για το PlayStation 2. Τον Ιούλιο του 2007, οι χαρακτήρες του Peanuts εμφανίστηκαν στο παιχνίδι για κινητά τηλέφωνα Snoopy the Flying Ace της Namco Networks. Τον Νοέμβριο του 2015, το Snoopy's Town Tale κυκλοφόρησε για κινητά από την Pixowl, στο οποίο συμμετέχει ολόκληρη η παρέα του Peanuts μαζί με τον Σνούπι και τον Τσάρλι Μπράουν.

Το 1980 (με μια νέα έκδοση που κυκλοφόρησ το 1990), ο εκδοτικός οίκος Funk & Wagnalls δημιούργησε μια παιδική εγκυκλοπαίδεια που ονομάζεται Charlie Brown's 'Cyclopedia. Η έκδοση των 15 τόμων περιλαμβάνει πολλούς από τους χαρακτήρες του Peanuts.

Τον Απρίλιο του 2002, κυκλοφόρησε το επιτραπέζιο παιχνίδι The Peanuts Collectors Edition Monopoly από την USAopoly. Το παιχνίδι δημιουργήθηκε από τον Τζάστιν Κέιτζ, φίλο του Τσαρλς και της Τζίνι Σουλτς. Ο Κέιτζ αφιέρωσε το παιχνίδι στη μνήμη του Σουλτς μετά τον θάνατό του.

Το 1983, το Knott's Berry Farm, στη Νότια Καλιφόρνια, ήταν το πρώτο θεματικό πάρκο το οποίο απέκτησε άδεια στη χρήση των χαρακτήρων του κόμικ στριπ Peanuts, δημιουργώντας την πρώτη περιοχή Camp Snoopy και κάνοντας τον Σνούπι τη μασκότ του θεματικού πάρκου. Η Knott's Berry Farm επέκτεινε τη λειτουργία της το 1992 κατασκευάζοντας ένα κλειστό λούνα παρκ στο Mall of America, με την ονομασία Knott's Camp Snoopy. Τα θεματικά πάρκα της Knott αποκτήθηκαν από την αλυσίδα λούνα παρκ Six Flags το 2024, η οποία συνέχισε να διαχειρίζεται το πάρκο Knott's Camp Snoopy μέχρι που ανέλαβε τη λειτουργία του το εμπορικό κέντρο τον Μάρτιο του 2005. ^[163]

Ο Σνούπι είναι επί του παρόντος η επίσημη μασκότ όλων των πάρκων Six Flags. Στο παρελθόν, χρησιμοποιήθηκε σε όλα τα λογότυπα του θεματικού πάρκου, αλλά έκτοτε έχει αφαιρεθεί από αυτά. Το Six Flags λειτούργησε επίσης μια περιοχή Camp Snoopy στο Dorney Park & Wildwater Kingdom, Worlds of Fun και Valleyfair με διάφορα αξιοθέατα με θέμα το κόμικ στριπ Peanuts μέχρι το 2011. Υπάρχει ακόμα μια περιοχή Camp Snoopy στο Cedar Point και στο Knott's Berry Farm.

Το 2008, η Cedar Point παρουσίασε το Planet Snoopy, μια περιοχή για παιδιά, στην οποία βρισκόταν η παιδική χαρά Peanuts. Αυτή η περιοχή αποτελείται από παιχνίδια για οικογένειες και παιδιά τα οποία μεταφέρθηκαν από το αδελφό πάρκο Geauga Lake του Cedar Point μετά το κλείσιμό του. Τα παιχνίδια είναι εμπνευσμένα από τους χαρακτήρες του Peanuts. Η περιοχή αποτελείται επίσης από ένα εστιατόριο μόνο για παιδιά το οποίο ονομάζεται Joe Cool Cafe (υπάρχει ένα μικρό μενού για ενήλικες). Το 2010, οι περιοχές Nickelodeon Central και Nickelodeon Universe στα πρώην Πάρκα της Paramount αντικαταστάθηκαν από το Planet Snoopy. Το 2011, η Cedar Fair ανακοίνωσε ότι θα προσθέσει το Planet Snoopy και στα Valleyfair, Dorney Park & Wildwater Kingdom και Worlds of Fun, αντικαθιστώντας τις περιοχές Camp Snoopy.

Επίσης, χαρακτήρες του Peanuts βρίσκονται και στα Universal Studios Japan στην ενότητα Universal Wonderland μαζί με τους χαρακτήρες από το Sesame Street και τη Hello Kitty, ^[164] καθώς και στο Snoopy's World στο Χονγκ Κονγκ.

Μια έκθεση με τίτλο Good Grief, Charlie Brown! Το Celebrating Snoopy and the Enduring Power of Peanuts άνοιξε στο Somerset House στο Λονδίνο στις 25 Οκτωβρίου 2018 και διήρκεσε έως τις 3 Μαρτίου 2019. Η έκθεση συγκέντρωνε τα αυθεντικά κόμικ στριπ του Peanuts από τον Τσαρλς Μ. Σουλτς με έργα από ένα ευρύ φάσμα σύγχρονων καταξιωμένων καλλιτεχνών και σχεδιαστών που έχουν εμπνευστεί από αυτά. ^[165]

Στις 3 Ιουνίου 2010, η United Media πούλησε όλα τα περιουσιακά της στοιχεία που σχετίζονταν με το Peanuts, μεταξύ των οποίων και τα κόμικ στριπ και την επωνυμία, σε μια νέα εταιρεία, την Peanuts Worldwide LLC, μια κοινοπραξία του Iconix Brand Group (που κατείχε το 80 τοις εκατό) και του Charles M. Schulz Creative Associates (με ποσοστό 20 τοις εκατό). ^[166]

Τον Μάιο του 2017, η DHX Media (η οποία σήμερα ονομάζεται WildBrain) με έδρα τον Καναδά ανακοίνωσε ότι θα εξαγόραζε τα εμπορικά σήματα ψυχαγωγίας της Iconix, συμπεριλαμβανομένου του μεριδίου 80% της Peanuts Worldwide και των συνολικών δικαιωμάτων της μάρκας Strawberry Shortcake, έναντι 345 εκατομμυρίων δολαρίων. ^[167] Η DHX ανέλαβε επίσημα τον έλεγχο των ακινήτων στις 30 Ιουνίου 2017. ^[168]

Στις 13 Μαΐου 2018, η DHX ανακοίνωσε ότι είχε καταλήξει σε στρατηγική συμφωνία σύμφωνα με την οποία η Sony Music Entertainment Japan θα αποκτούσε το 49% του 80% των μετοχών της στην Peanuts Worldwide έναντι 185 εκατομμυρίων δολαρίων, με την DHX να κατέχει μερίδιο 41% και τη SMEJ να κατέχει το 39%. ^[169] Η συναλλαγή ολοκληρώθηκε στις 23 Ιουλίου. ^[170] Δύο μήνες μετά την ολοκλήρωση της πώλησης, η DHX εξάλειψε το υπόλοιπο χρέος της υπογράφοντας μια πενταετή συμφωνία αντιπροσωπείας πολλών εκατομμυρίων δολαρίων με την κοιοπραξία CAA - GBG Global Brand Management Group για την αντιπροσώπευση της επωνυμίας Peanuts στην Κίνα και την υπόλοιπη Ασία εκτός της Ιαπωνίας. ^{[171] [172]}

• Ray, Michael (2023-11-23). «Peanuts». Encyclopædia Britannica. https://www.britannica.com/topic/Peanuts. Ανακτήθηκε στις 2024-01-30. 

• Peanuts at GoComics.com
• Peanuts Turns 60. Archived October 7, 2010, at the Wayback Machine – slideshow by Life