Ĉevaltira veturado

Ĉi tiu artikolo bezonas poluradon, ĉar ĝi montras stilajn kaj/aŭ gramatikajn kaj/aŭ strukturajn problemojn, kiuj ne konformas al stilogvido.

La priskribo de la problemo troviĝas ĉi tie. Bonvolu ŝanĝi la enhavon por plibonigi la artikolon.

Uzo de ĉevaloj kiel tirforto de veturiloj

Ĉevaltiritaj Veturiloj

Helenoj

En antikveco la jungometodo estis per rimeno pasante antaŭ la kolo, tiel la ĉevalo estis sufokita kaj ne kapablis forte tiri. De fino de la 10-a jarcento en mezepoka Eŭropo oni inventis la jungado per ŝultrokoliero, kiu korektis tiun malvirton, kaj ebligis tirigis multe pli pezajn ŝarĝojn; tio konsistigis vera revolucio en la tiutempaj transportoj.

Tamen, ĉar la vojoj, ĉefe terkovritaj, estis maloportunaj kaj foje tute ne uzeblaj, oni favoris laŭeble akvajn vojojn.

Alia progreso estis kiam oni kreis por la rapidaj veturoj, komence poŝto kaj poste ĉiuj vojaĝantoj (vidu diligence ) ĉevalŝanĝejojn, regulspace lokitaj, kie la vojaĝantoj povis ŝanĝi siajn lacajn ĉevalojn per freŝajn, ripozitajn aliajn, kaj tiel iri tutan tagon kun pleja rapido. Tiun veturmetodo ebligis en ties "glora" epoko, t. e. ĉ. jaro 1800 vojaĝi po 120 kilometroj tage.

en Eŭropo ĉevaltirado estis la ĉefa tirmetodo en agrikulturo ĝis la unuaj jaroj post fino de Dua mondmilito, ĉi tie en jaro 1946 en norda Francio.

Eivhholz, R.: Esperanta Bildvortaro,Esperanto Press, Bailieboro, Ontario, Kanado,p. 322 - 323