Poli(binil kloruro)

Poli(binil kloruro)
MotaVinyl polymer (en) Itzuli, organic polymer (en) Itzuli eta chloropolymer (en) Itzuli
Ezaugarriak
Dentsitatea
1,39 g/cm³ (20 ℃, solido)
Fusio-puntua200 ℃
Identifikatzaileak
CAS zenbakia9002-86-2
Reaxys8611128
Gmelin53243
ZVG13280
EC zenbakia618-338-8
ECHA100.120.191
MeSHD011143
KEGGC19508

Poli(binil kloruro)a (PVC) polimero sintetiko termoplastikoa da binil kloruroaren polimerizazioz ekoizten dena. Biologikoki eta kimikoi erresistentzia handia duen produktu bat da: disolbaezina da disolbatzaile organiko gehienetan. Eraikuntzan asko erabiltzen da, material horretaz osatutako hodiak egiteko. Zurruna da, baina plastifikatzaileak gehituz nahiko malgua da eta era horretan beste erabilera asko ditu, besteak beste, kableak isolatzeko behar diren estaldurak egiteko[1].

Hirugarren polimero sintetiko produzituena da polietilenoaren eta polipropilenoaren ondoren[2].

Ekoizpena

Poli(binil kloruro)a binil kloruro monomeroaren erradikal-polimerizazioz ekoizten da[3].

Vinyl chloride Polymerization V1

Produkzioaren zatirik handiena; % 80 inguru, esekidura-polimerizazioz egiten da. Emultsio-polimerizazioz % 12 eta masa-polimerizazioz % 8 ekoizten da. Esekidura-polimerizazioak 100-180 μm bitarteko batez besteko diametroa duten partikulak sortzen ditu; emultsio-polimerizazioak, berriz, askoz partikula txikiagoak ematen ditu, batez beste 0,2 μm ingurukoak.

PVC asko usatzen da hodiak eta horien osagarriak fabrikatzeko

Esekidura-polimerizazioan monomeroa eta ura sartzen dira erreaktorean, hasarazle batekin (peroxido batekin etsenplurako) eta beste gehigarri batzuekin batera. Erreakzio-ontziaren edukia presiopean jartzen da (7-9 g/cm2), eta etengabe nahasten da, esekidurari eusteko eta PVCzko erretxinaren partikula-tamaina uniformea bermatzeko. Erreakzioa exotermikoa da, eta, beraz, hoztu egin behar da[4].

Aditiboak

Polimerizazio-prozesuaren emaitza PVC hutsa da.. PVCak, produktu bukatu bihurtu aurretik, beti behar izaten ditu produktuaren ezaugarriak hobetzeko eta moldatzeko aditiboak gehitzea (baina ez nahitaez hurrengo guztiak): bero-egonkortzaileak, UV egonkortzaileak, plastifikatzaileak, prozesatze-laguntzaileak, inpaktu-aldatzaileak, bero-aldatzaileak, betegarriak, sugar-atzeratzaileak, biozidak, puzte-agenteak eta ke-kentzaileak eta, aukeran, pigmentuak. PVCzko produktu bukaturako erabiltzen diren aditiboen hautaketa azken erabileraren ezaugarrien arabera kontrolatzen da; adibidez, ez ditu ezaugarri berak behar lurpeko hodiak egiteko usatuko den PVCk edo leihoen markoak egiteko usatuko dena.

Erabilera

PVCak erabilera-esparru oso zabala du: eraikuntza (leihoak, zoruak, etab.), altzarigintzako tapizak, iturgintzako hodiak eta bestelako elementuak, ontziak, jostailuak, oihalak, elikagaien bilgarriak eta beste asko[5][4].

Erreferentziak

  1. ↑ PVC. Zientzia eta teknologia hiztegi entziklopedikoa. Elhuyar Fundazioa.
  2. ↑ (Ingelesez) Allsopp, Michael W.; Vianello, Giovanni. (2000). «Poly(Vinyl Chloride)» Ullmann's Encyclopedia of Industrial Chemistry (John Wiley & Sons, Ltd)  doi:10.1002/14356007.a21_717. ISBN 978-3-527-30673-2. (Noiz kontsultatua: 2024-12-14).
  3. ↑ Vicario Hernando, Jose Luis & Moreno Benitez,, Maria Isabel. (2009). Kimika organiko industriala. Euskal Herriko Unibertsitatea, 68-70 or. ISBN 978-84-692-7831-4..
  4. ↑ a b Asua, JM; Barandiaran, MJ; Forcada, J; Garralda, M Angeles; Irazabalbeitia, I & Uribe-etxeberria, J. (1982). Miszelanea kimikoa. Udako Euska Unibertsitatea, 63-68 or. ISBN 84-86158-01-X..
  5. ↑ «poly(vinyl chloride) (CHEBI:53243)» www.ebi.ac.uk (Noiz kontsultatua: 2024-12-14).


Kimika Artikulu hau kimikari buruzko zirriborroa da. Wikipedia lagun dezakezu edukia osatuz.