آدرس آی‌پی نسخه۶

آدرس آی‌پی نسخه۶ (آدرس IPv6) یک برچسب عددی است که برای شناسایی و مکان‌یابی رابط شبکه یک کامپیوتر یا یک گره شبکه شرکت کننده در یک شبکه کامپیوتری با استفاده از آدرس آی‌پی۶ استفاده می‌شود. آدرس‌های آی‌پی در هدر بسته گنجانده شده‌است تا مبدأ و مقصد هر بسته را نشان دهد. آدرس IP مقصد برای تصمیم‌گیری در مورد مسیریابی بسته‌های IP به شبکه‌های دیگر استفاده می‌شود.

آی‌پی۶ جانشین اولین زیرساخت آدرس دهی اینترنت، پروتکل اینترنت نسخه 4 (IPv4) است. برخلاف آی‌پی۴ که آدرس آی‌پی را به عنوان یک مقدار ۳۲ بیتی تعریف می‌کند، آدرس‌های آی‌پی۶ دارای اندازه ۱۲۸ بیت هستند؛ بنابراین، در مقایسه، آی‌پی۶ فضای آدرس بسیار بزرگتری دارد.

آدرس‌های آی‌پی۶ بر اساس روش‌های آدرس‌دهی و مسیریابی اولیه رایج در شبکه طبقه‌بندی می‌شوند: آدرس‌دهی تک‌پخشی، آدرس‌دهی همه‌پخشی و آدرس‌دهی چندپخشی.^[۱]

یک آدرس تک‌پخشی یک رابط شبکه واحد را شناسایی می‌کند. پروتکل اینترنت بسته‌های ارسال شده به یک آدرس تک‌پخشی را به آن رابط خاص تحویل می‌دهد.

یک آدرس همه‌پخشی به گروهی از واسط‌ها اختصاص داده می‌شود که معمولاً به گره‌های مختلف تعلق دارند. بسته‌ای که به یک آدرس همه‌پخشی ارسال می‌شود، طبق تعریف فاصله پروتکل مسیریابی، تنها به یکی از رابط‌های عضو، معمولاً نزدیکترین میزبان، تحویل داده می‌شود. آدرس‌های همه‌پخشی را نمی‌توان به راحتی شناسایی کرد، آن‌ها همان قالب آدرس‌های تک‌پخشی را دارند و تنها با حضور در شبکه در چندین نقطه متفاوت هستند. تقریباً هر آدرس unicast را می‌توان به عنوان آدرس تک‌پخشی استفاده کرد.

یک آدرس چندپخشی نیز توسط میزبان‌های متعددی استفاده می‌شود که مقصد آدرس چندپخشی را با مشارکت در پروتکل توزیع چندپخشی در بین روترهای شبکه به دست می‌آورند. بسته‌ای که به یک آدرس چندپخشی ارسال می‌شود به تمام واسط‌هایی که به گروه چندپخشی مربوط پیوسته‌اند تحویل داده می‌شود. IPv6 آدرس دهی پخش را پیاده‌سازی نمی‌کند. نقش سنتی Broadcast با آدرس دهی چندپخشی به گروه چندپخشی همه گره- پیوند محلی ff02::1 قرار می‌گیرد. با این حال، استفاده از گروه تمام گره‌ها توصیه نمی‌شود و بیشتر پروتکل‌های IPv6 از یک گروه چندپخشی لینک-محلی اختصاصی برای جلوگیری از ایجاد اختلال در هر رابط در شبکه استفاده می‌کنند.

یک آدرس آی‌پی۶ از ۱۲۸ بیت تشکیل شده‌است.^[۱] برای هر یک از روش‌های اصلی آدرس‌دهی و مسیریابی، قالب‌های آدرس مختلف با تقسیم ۱۲۸ بیت آدرس به گروه‌های بیت و استفاده از قوانین تعیین‌شده برای مرتبط کردن مقادیر این گروه‌های بیت با ویژگی‌های آدرس‌دهی خاص، شناسایی می‌شوند.

آدرس‌های تک‌پخشی و همه‌پخشی معمولاً از دو بخش منطقی تشکیل شده‌اند: یک پیشوند شبکه ۶۴ بیتی که برای مسیریابی استفاده می‌شود و یک شناسه رابط ۶۴ بیتی که برای شناسایی رابط شبکه میزبان استفاده می‌شود.

پیشوند شبکه (پیوند مسیریابی همراه با شناسه زیرشبکه) در ۶۴ بیت مهم آدرس موجود است. اندازه پیشوند مسیریابی ممکن است متفاوت باشد. اندازه پیشوند بزرگتر به معنای اندازه شناسه زیرشبکه کوچکتر است. بیت‌های فیلد شناسه زیرشبکه برای تعریف زیرشبکه‌ها در شبکه داده شده در دسترس مدیر شبکه هستند. شناسه رابط ۶۴ بیتی یا به‌طور خودکار از آدرس MAC رابط با استفاده از فرمت اصلاح شده EUI-64 تولید می‌شود، که از یک سرور DHCPv6 به دست می‌آید، به‌طور خودکار به صورت تصادفی ایجاد می‌شود، یا به صورت دستی اختصاص می‌یابد.

آدرس‌های محلی منحصر به فرد آدرس‌هایی مشابه آدرس‌های شبکه خصوصی آی‌پی۴ هستند.