ابوا دا کاچا
 Oboe da caccia | |
| سازهای بادی چوبی | |
|---|---|
| طبقه‌بندی | |
| هورن‌بوستل-زاکس | ۴۲۲٫۱۱۲ (آئروفون ۲ قمیشه با دکمه (کلید) روی بدنه) |
| توسعه | قرن ۱۸ میلادی |
| سازهای مرتبط | |
ابوا دا کاچا (ایتالیایی: Oboe da caccia؛ تلفظ [ˈɔːboe da (k)ˈkattʃa]؛ معنای تحت‌اللفظی: ابوای شکار) یک ساز بادی چوبی با ۲ قمیش (موسیقی) از خانوادهٔ ابوا است که زیروبمی آن ۱/۵ کمتر از ابواست و بیشتر در دوران موسیقی باروک و موسیقی کلاسیک استفاده می‌شد. این ساز این یک بدنهٔ لوله‌ای منحنی دارد، و در مورد نسخه‌های مدرن آن، دارای یک سر برنجی است که برای یک ابوا غیرمعمول است. این ساز احتمالاً توسط فردی به نام آیشن‌تاپف در لایپزیگ اختراع شد[۱] و اولین ارجاع تاریخی به آن سال ۱۷۲۲ است که آهنگساز آلمانی یوهان فریدریش فاش آن را از لایپزیگ برای دربار در تسربست سفارش داد.[۲]
دامنهٔ صوتی این ساز نزدیک به کر آنگله است: از فا در زیر دو میانی (C4 نوشته می‌شود اما صدای F3 می‌دهد) تا ر بالای حامل سوم (D6 نوشته می‌شود اما صدای G5 می‌دهد). بنابراین ابوا دا کاچا نوعی ساز انتقالی در نت فا محسوب می‌شود.
یوهان سباستیان باخ بیشتر از محدودهٔ صوتی میانی و پائینی این ساز استفاده می‌کرد، شاید به این دلیل که شاخص اصلی این ساز است.
منابع
| کتابخانه‌های ملی | |
|---|---|
| سایر | |
