فرهنگ‌نویسی
فرهنگ‌نویسی یا فرهنگ‌نگاری یکی از حوزه‌های دانش زبان‌شناسی است که به بررسی نحوهٔ نگارش و تدوین فرهنگ‌ها و واژه‌پردازی می‌پردازد. فرهنگ‌نویس ممکن است فرهنگ لغت (قاموس)، واژه‌نامه، یا اصطلاحنامه بنویسد و ترتیب دهد. کوشش اصلی در فرهنگ‌نویسی بر این است تا داده‌های مربوط به یک واژه (همچون معنی، تلفظ، املا، کاربردها، نمونه‌ها، و غیره) تا حد ممکن برای کاربران قابل دستیابی و به شکلی کاربرپسند عرضه شود. حوزهٔ فرهنگ‌نویسی با ترتیب دادنِ واژه‌یاب‌ها و نیز با حوزهٔ دانشنامه‌نویسی ارتباط نزدیک دارد.
نقش پیکره در فرهنگ‌نویسی
پیکره مهم‌ترین رکن در تدوین یک فرهنگ عمومی جامع یک‌زبانه محسوب می‌شود و عناصر تشکیل‌دهندهٔ آن عبارت‌اند از:[۱]
- منابع نوشتاری، از کهن‌ترین نوشته‌ها تا زمان تدوین فرهنگ، شامل کتاب‌ها و رساله‌هایی در موضوعات مختلف ادبی، دینی، تاریخی، اسناد حقوقی، قضایی، پیمان‌نامه‌ها، نامه‌ها، داستان‌ها، سفرنامه‌ها، وبگاه‌ها و جز آنها.
- منابع گفتاری، ازجمله استفاده از نوارهای صوتی حاوی گفتگوهای روزمرهٔ اهل زبان برای گزینش واحدهای واژگانی و استفاده از شواهد، به‌ویژه برای ثبت تلفظ صحیح واژه‌ها.
- منابع حاصل از پژوهش‌های میدانی، به‌ویژه برای گردآوری اصطلاحات مربوط به حرفه‌ها و پیشه‌ها.
پانویس
- ↑ صادقی، علی‌اشرف (۱۳۹۲). فرهنگ جامع زبان فارسی، جلد آ. صص. راهنمای استفاده از فرهنگ، صفحهٔ ۹.
جستارهای وابسته
منابع
- مجلهٔ فرهنگ‌نویسی، ویژه‌نامهٔ نشریهٔ نامهٔ فرهنگستان، تهران: فرهنگستان زبان و ادب فارسی
- صادقی، علی‌اشرف. فرهنگ جامع زبان فارسی. ج. «آ». تهران: فرهنگستان زبان و ادب فارسی، ۱۳۹۲. شابک ۹۷۸–۶۰۰–۶۱۴۳–۳۷–۸.
- انجمن زبان‌شناسی ایران
| انواع کتاب مرجع |
|
|---|---|
| انواع فرهنگ لغت |
|
| دیگر موارد |
|
 درگاه فرهنگ‌نامه‌ها | |