کلارا آبکار

کلارا آبکار
نام هنگام تولدکلارا آبکاریان
Կլարա Աբգարյան
زادهٔ۱۲۹۴ خورشیدی[۱]
۱۹۱۵ میلادی
تهران،[۱] ایران
درگذشت۱ فروردین ۱۳۷۵ (۸۰ سال)
۲۰ مارس ۱۹۹۶[۱]
تهران[۱]
علت مرگدر پی بیماری چندماهه
آرامگاهآرامستان بوراستان[۱]
ملیتایرانی ارمنی‌تبار
پیشهنگارگر
سبکنگارگری، مینیاتور، تذهیب، تشعیرسازی، گره‌چینی
همسرازدواج نکرد
آرامگاه کلارا آبکار در گورستان بوارستان

کلارا آبکار (ارمنی: Կլարա Աբգար؛ زاده ۱۲۹۴ – درگذشته ۱۳۷۵)، مینیاتوریست و تذهیب‌کار ارمنی‌تبار اهل ایران بود. او نخستین زن مینیاتوریست ایرانی بود که در خانواده‌ای از ارمنی‌های اصفهان متولد شد. در هنرستان عالی هنرهای زیبا تحصیل کرد و در تابلوهای مینیاتورش مناظر اسب سواری، طبیعت بی‌جان، گل‌ها، آرامگاه خیام، عطار، شیخ احمد و همچنین برج‌های فیروز آبادی و علی‌آباد کاشان جایگاه ویژه‌ای داشت.[۲] او هیچگاه آثار خود را به معرض فروش نگذاشت.[۳]همچنین موزه ای از او به نام موزه ابکار در مجموعه کاخ سعداباد وجود دارد که در ان اثار ان به نمایش گذاشته شده است.

زندگی و حرفه

«کلارا آبکار هوُانجانی» از خانوادهٔ نامی آبکاریان جلفای اصفهان بود. وی در سال ۱۹۱۶ میلادی (۱۲۹۴ شمسی) در تهران به دنیا آمد.[۴]

آبکار در مدرسهٔ ارامنهٔ «داوتیان» (که بعدها کوشش نامیده شد) به تحصیل پرداخت.[۵] در دوران مدرسه، نقاشی را نزد مارکار قرابگیان (دِو) و هاکوپ وارتانیان آموخت.[۶] در تهران نیز نزد استاد محمد مهروان طراح بزرگ تمبر ایران، نگارگری ایرانی و مینیاتور را فرا گرفت.[۷]

آثار

مناظر اسب‌سواری، طبیعت بی‌جان، گل‌ها، آرامگاه خیام و عطار از سوژه‌های مورد علاقهٔ این هنرمند برای کشیدن تابلوی مینیاتوری بود. آبکار همچنین در به تصویر کشیدن مجالس بزم تبحر داشت.[۸]

از تابلوهای معروف او می‌توان به «انوشیروان و بزرگمهر»، «شکار بهرام»، «یوسف و زلیخا»، «پیرزن و سلطان سنجر»، «مجلس شیخ صنعان»، «دختر ترسا»، «بزم» و «باده عشق» اشاره کرد.[۹]

معروف‌ترین آثار آبکار عبارت اند از: انوشیروان و بزرگمهر، شکار بهرام، یوسف و زلیخا، پیرزن و سلطان سنجر و تاج پیمان (نگین‌کاری روی نقره). وی همچنین تابلوهای بسیاری در زمینهٔ تذهیب دارد که تذهیب هشت ضلعی او با طرح بته جقه بسیار معروف است.[۱۰]

نمایشگاه‌ها

وی اولین نمایشگاه آثار خود را در سال ۱۳۶۷ در موزه هنرهای ملی برگزار کرد.[۱۱]

بیماری و درگذشت

آبکار در آذرماه ۱۳۷۴ بیمار شد و در بیمارستان الوند، نزدیک به ۳ ماه بستری شد.[۱۲] او در بامداد اول فروردین ۱۳۷۵ در بیمارستان آریا درگذشت[۱۳][۱۴][۱۵] و در قبرستان ارامنه به خاک سپرده شد.[۱۶]

افتخارات

کلارا آبکار در زمان حیات خویش از طرف وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی عنوان «استاد» را دریافت کرد.[۱۷]

جستارهای وابسته

پانویس

  1. ↑ ۱٫۰ ۱٫۱ ۱٫۲ ۱٫۳ ۱٫۴ راسخون.
  2. ↑ نیکی محجوب (۱۸ مهر ۱۳۹۲). «۱۰۰ زن نخست ایران در حوزه‌های مختلف». بی‌بی‌سی فارسی. دریافت‌شده در ۲۷ دسامبر ۲۰۲۲.
  3. ↑ بِربِریان، پیمان.
  4. ↑ بِربِریان، پیمان.
  5. ↑ بِربِریان، پیمان.
  6. ↑ بِربِریان، پیمان.
  7. ↑ «استاد محمد مهروان، نگارگر».
  8. ↑ ایسنا، اولین زن مینیاتوریست ایران چه کسی بود؟.
  9. ↑ نواندیش، یادی از «کلارا آبکار» نخستین بانوی مینیاتوریست ایران، ۲۵.
  10. ↑ پیمان، چهره‌های معرفی شده در نمایشگاه هنرمندان ارمنی ایران.
  11. ↑ ایسنا، اولین زن مینیاتوریست ایران چه کسی بود؟.
  12. ↑ صدرنیا، پیمان.
  13. ↑ باقری، حقوق زنان.
  14. ↑ بِربِریان، پیمان.
  15. ↑ همشهری آنلاین، -.
  16. ↑ ایسنا، اولین زن مینیاتوریست ایران چه کسی بود؟.
  17. ↑ بِربِریان، پیمان.

منابع

  • Բախչինյան, Արծվի (2002). Հայազգի գործիչներ :հնագույն ժամանակներից մինչեւ մեր օրերը ; կենսագրական հանրագիտակ. Երևան: Տաթև գիտակրթական համալիր Զանգակ-97. p. 171-72. ISBN 99930-2-415-5.
  • Navasargian, Alice (1997). Iran - Armenia: Golden Bridges: 20th Century Iranian-Armenian Painters. Glendale: AAA Publishing House. p. 98-103. ISBN 978-0-9697620-0-3.

پیوند به بیرون