Gaivota de bico fino

Gaivota de bico fino
Imaxe dun adulto en Saloum Delta, Senegal
Estado de conservación
Pouco preocupante
Clasificación científica
Reino: Animalia Filo: Chordata Clase: Aves Orde: Charadriiformes Familia: Laridae Xénero: Larus Especie: L. genei
Nome binomial
Chroicocephalus genei (Brème, 1839)
Sinonimia
Chroicocephalus genei

A gaivota de bico fino^[1] (Chroicocephalus genei) é unha ave da familia dos láridos.

Trátase dun lárido de pequeno ou medio tamaño, semellante a gaivota chorona^[2]. A súa lonxitude non adoita superar os 40 cm e a envergadura non acostuma exceder os 100 cm.^[3] O peteiro é negro avermellado e o iris branco. Os xuvenís presentan o peteiro e as patas cun ton amarelo. O corpo é branco coas excepcións das as agrisadas e a cola negra. O hábitat e costumes son moi similares ós da gaivota chorona, mais a súa poboación é moito máis reducida. A alimentación consiste en peixes, crustáceos e insectos. Que captura nadando ou voando, e empregando unha gran variedade de técnicas^[2]. Non adoita empregar con frecuencia os descartes dos pescadores e téñense documentado actos de cleptoparasitismo sobre carráns e outras especies^[4].

Aniña en deltas, marismas ou cursos fluviais. Aproveita zonas chás onde a vexetación herbácea se combina con lameiras, onde constrúe un refuxio onde emprazar o niño. Cría colonialmente, aceptando a presenza doutras gaivotas e aves limícolas^[2]. Tense sinalado que este feito poderia ser un mecánismo de defensa contra a predación dos niños por parte doutras gaivotas, córvidos ou de mamíferos terrestres^[5]. O niño constrúese con ramallos secos e plumas. Habitualmente as postas constan de dous ovos, sendo raros as postas de tres ou catro ovos^[5]. Unha das características máis salientábeis desta especie, e que os polos, unha vez fóra do ovo agrúpanse xuntos. Esta característica non é común ó resto de especies de gaivotas, mais si a outras aves tales coma os flamengos^[6].

Distribúese por todo o Mediterráneo e en todos os seus mares conectados: coma o Mar Negro, o Mar Caspio ou o Golfo de Arabia. Cara ao norte chega ata a Siberia máis meridional, cara ao leste o seu límite sitúase na India occidental^[5]. Tamén está presente en puntos illados de Mauritania e o Senegal^[4]. Na área de distribución europea, concéntrase sobre todo en Rusia e Ucraína, ocupando puntos illados, e nunca mostrando poboacións moi grandes, na conca mediterránea^[4]. En España só se atopa nas costas catalás, valencianas e na conca do Guadalquivir^[3]. Mais só cría de maneira regular no Delta do Ebro e na conca do río Guadalquivir^[2]. Outros puntos onde a cría ten sido confirmada en certos anos son o Parque natural das salinas de Santa Pola, a Lagoa de la Mata, a Lagoa de Torrevieja^[7] e no Parque Natural da Albufera de Valencia^[6]. No 2007 estimouse en España unha poboación de 1.220 parellas reprodutoras^[6]. Dos cales a metade sitúase en Andalucía e o resto repartiríase entre Cataluña e Valencia^[6].

A gaivota picofina presenta grandes oscilacións na súa poboación mundial de ano en ano. Porén debido ó tamaño da poboación total e o amplo rango xeográfico polo que se estende non está considerada en perigo pola UICN^[6]. A nivel europeo está catalogada dentro do Anexo I da Directiva 79/409/CEE relativa á conservación das aves silvestres e atópase dentro da categoría De Interese Especial^[6]. En España considérase unha especie vulnerable^[4] debido a varios motivos. Por un lado a súa reducida poboación e a súa alta dispersión dificultan a reprodución^[4]. Por outro lado tamén se ve afectada pola degradación dos seus hábitats pola contaminación, a súa sensibilidade ás perturbacións e a súa vulnerabilidade á competencia doutras especies. Todos estes motivos explican a dificultade que atopa a especie para crear novas colonias estábeis^[2].