Jean Eustache

Modelo:BiografíaJean Eustache
Biografía
Nacemento(fr) Jean André Eustache Editar o valor en Wikidata
30 de novembro de 1938 Editar o valor en Wikidata
Pessac (Francia) Editar o valor en Wikidata
Morte5 de novembro de 1981 Editar o valor en Wikidata (42 anos)
17º distrito de París (Francia) Editar o valor en Wikidata
Causa da mortesuicidio, ferida por arma de fogo Editar o valor en Wikidata
Lugar de sepulturacemiterio de Bagneux, 94 Editar o valor en Wikidata
Actividade
Ocupaciónactor, montador, actor de cinema, produtor de cinema, director de cinema, guionista, realizador Editar o valor en Wikidata
Obra
Obras destacables
IMDB: nm0262402 Allocine: 587 Allmovie: p22215
BNE: XX1093352 Musicbrainz: f0491c75-1263-4f14-b16b-1f589be03df7 Editar o valor en Wikidata

Jean Eustache, nado en Pessac[1] o 30 de novembro de 1938 e finado en París o 5 de novembro de 1981, foi un director e montador francés. Durante a súa breve carreira completou numerosas curtametraxes, ademais dalgunhas longametraxes, a primeira delas, La Maman et la putain, considerada unha obra clave do cinema francés post-Nouvelle Vague.[2][3][4]

Traxectoria

Eustache naceu nunha familia obreira. Existe relativamente pouca información sobre a súa vida antes do momento en que se converteu en membro de Cahiers du cinéma a finais da década de 1950, aínda que se sabe que foi en gran parte autodidacta e traballou no servizo ferroviario antes de converterse en cineasta.[5] A información suxire que o misterio que rodeaba a súa mocidade foi intencionado, con fontes que afirman que "durante a súa vida, Eustache publicou pouca información sobre os seus primeiros anos, o que indica que non sentía nostalxia por unha infancia infeliz".[6]

Aínda que non era membro da Nouvelle Vague, Eustache mantivo vínculos con ela, aparecendo como actor en Week End de Jean-Luc Godard e editando Une aventure de Billy le Kid de Luc Moullet, protagonizado por Jean-Pierre Léaud.

Despois de converterse en cineasta, Eustache mantivo estreitos lazos cos seus amigos e familiares en Pessac.[7] En 1981, quedou parcialmente inmobilizado nun accidente de tráfico. Suicidouse cun disparo[8] no seu apartamento de París, aos 42 anos.

Eustache tivo un fillo, Boris Eustache (nado en 1960), que traballou na segunda longametraxe do seu pai e aparece como actor na curtametraxe de Eustache Les Photos d'Alix.

Obra

Eustache foi citado dicindo:

Os filmes que fixen son tan autobiográficos como pode ser a ficción.[9]

Ademais das súas curtas e longametraxes de ficción, Eustache realizou numerosos documentais, incluíndo varios rodados na súa cidade natal de Pessac, e unha entrevista coa súa avoa.

Eustache dirixiu dúas longametraxes narrativas. La Maman et la putain, a primeira, é unha reflexión de 217 minutos sobre o amor, as relacións, os homes e as mulleres. A trama romántica central da película céntrase en Alexandre (Jean-Pierre Léaud), a súa moza Marie (Bernadette Lafont) e a enfermeira que coñece e da que se namora, Veronika (Françoise Lebrun). Escribindo para Time Out New York en 1999, o crítico Andrew Johnston describiu a súa experiencia ao ver o filme:

Un dos grandes, aínda que moi pouco frecuentes, praceres de ser crítico de cinema é que che abra a cabeza un filme do que non agardabas moito. Ese incidente ocorreu en decembro de 1997, cando me encargaron revisar o filme de Jean Eustache de 1973 La Maman et la putain, e entón comezaba unha nova exhibición no Film Forum. Si, escoitei que era un clásico do cinema francés, mais non me entusiasmaba precisamente ver unha proxección de tres horas e trinta e cinco minutos en branco e negro nunha lingua estranxeira, que supostamente consistía en pouco máis que xente sentada e falando. Francamente, estaba moito máis emocionado por ver Scream 2 esa noite. Non sabía, mentres me acomodaba no meu asento, que estaba nunha das experiencias cinematográficas máis memorables da miña vida.[10]

A segunda longametraxe de Eustache, Mes Petites amoureuses (1974), foi intencionadamente diferente do seu debut. Rodado en cor polo director de fotografía Néstor Almendros (a diferenza do granulado en branco e negro do seu primeiro filme), tamén presenta significativamente menos diálogos e céntrase en personaxes adolescentes nun ambiente rural. O filme participou no 9.º Festival Internacional de Cinema de Moscova.[11]

Eustache apareceu como actor en Der amerikanische Freund (1977).

Remakes

Eustache realizou dous filmes sobre un desfile relixioso en Pessac, ambos os dous titulados La Rosière de Pessac, en 1968 e 1979, e volveu facer dúas veces a súa curta Une sale histoire. Respecto da tendencia a reexaminar a súa obra por Eustache, o crítico de cine estadounidense Jonathan Rosenbaum escribiu:

Un cineasta obsesivo-compulsivo e claramente atormentado que acabou morrendo pola súa propia man, Eustache estaba claramente experimentando coas súas variacións, ademais de incitar os espectadores para que examinasen as súas propias reaccións ante eles.[12]

Filmografía

Director

  • 1963: La Soirée, inacabado
  • 1964: Les Mauvaises Fréquentations, 42 minutos (filme en 16 mm)[13]
  • 1966: Le père Noël a les yeux bleus, 47 minutos
  • 1968: La Rosière de Pessac, 65 minutos
  • 1969: Dos filmes de 26 minutos cada un, realizados para a televisión:
    • Sur Le Dernier des hommes de Murnau
    • À propos de La Petite Marchande d'allumettes de Jean Renoir
  • 1970: Le Cochon, 65 minutos, codirixido con Jean-Michel Barjol
  • 1971: Numéro zéro, 110 minutos[14]
  • 1973: La Maman et la putain, 220 minutos
  • 1974: Mes Petites amoureuses, 120 minutos
  • 1977: Une sale histoire, sección de documentos de 22 minutos e sección de ficción de 28 minutos
  • 1979: La Rosière de Pessac 79, 67 minutos
  • 1980: Le Jardin des délices de Jérôme Bosch, 34 minutos
  • 1980: Offre d'emploi, 18 minutos
  • 1980: Les Photos d'Alix, 18 minutos, con Alix Cléo Roubaud e Boris Eustache

Montador

  • Dedans Paris de Philippe Théaudière
  • Les Taches de Raymonde Baaudry-Delahaye
  • 1964: secuencia de flamenco en Octobre à Madrid de Marcel Hanoun[15]
  • 1966: L'Accompagnement de Jean-André Fieschi
  • 1966: Jean Renoir, le Patron de Jacques Rivette (televisión)
  • 1968: Les Idoles de Marc'O
  • 1971: Une aventure de Billy le Kid de Luc Moullet

Actor

  • 1962: Les Roses de la vie de Paul Vecchiali
  • 1966: L'Accompagnement de Jean-André Fieschi
  • 1966: L'Authentique Procès de Carl-Emmanuel Jung de Marcel Hanoun
  • 1966: Les Cœurs verts de Édouard Luntz
  • 1967: Week-end de Jean-Luc Godard
  • 1973: Céline et Julie vont en bateau de Jacques Rivette
  • 1975: Vincent mit l'âne dans un pré (et s'en vint dans l'autre) de Pierre Zucca
  • 1977: Der amerikanische Freund de Wim Wenders
  • 1978: La Tortue sur le dos de Luc Béraud

Notas

  1. ↑ Schneider, Steven Jay, ed. (2007). 501 Movie Directors. Londres: Cassell Illustrated. p. 415. ISBN 9781844035731. OCLC 1347156402. 
  2. ↑ Rosenbaum, Jonathan. "The Way We Are (THE MOTHER AND THE WHORE)". Jonathan Rosenbaum. Consultado o 9 de abril de 2024. 
  3. ↑ "Word Made Flesh: The Films of Jean Eustache". Arquivado dende o orixinal o 5 de xuño de 2009. Consultado o 25 de maio de 2008. 
  4. ↑ "Harvard Film Archive -- Of Flesh, of Spirit: The Cinema of Jean Eustache". Arquivado dende o orixinal o 7 de setembro de 2015. Consultado o 25 de maio de 2008. 
  5. ↑ Dryden Theatre: The Rediscovery of Jean Eustache Arquivado 22 de abril de 2008 en Wayback Machine.
  6. ↑ John Wakeman World Film Directors, Vol. 2
  7. ↑ La Peine Perdue de Jean Eustache, directed by Angel Diaz
  8. ↑ Film Reference
  9. ↑ Tisch Film Review -- Coming Soon To This Screen: Rare And Important French Films
  10. ↑ Time Out New York, April 29-May 6, 1999, p. 163.
  11. ↑ "9th Moscow International Film Festival (1975)". MIFF. Arquivado dende o orixinal o 16 de xaneiro de2013. Consultado o 6 de xaneiro de 2013. 
  12. ↑ Rosenbaum, Jonathan. "Jean Eustache". Jonathan Rosenbaum. Arquivado dende o orixinal o 09 de abril de 2024. Consultado o 9 de abril de 2024. 
  13. ↑ Tamén coñecido como Du côté de Robinson (filme en 35 mm).
  14. ↑ A versión reducida para televisión, titulada Odette Robert, dura 54 minutos.
  15. ↑ Conférence de la critique e cinéma Stéphanie Serre sur Marcel Hanoun à la Cinémathèque française le 6 mai 2010.

Véxase tamén

Ligazóns externas