Pareidolia

A pareidolia (derivada etimoloxicamente do grego eidolon: «figura» ou «imaxe» e o prefixo par: «con» ou «adxunto») é un fenómeno psicolóxico consistente en que un estímulo vago e aleatorio (habitualmente unha imaxe) é percibida erroneamente como unha forma recoñecible. Unha explicación deste fenómeno de acordo co funcionamento do cerebro, é descrita por Jeff Hawkins na súa teoría de memoria-predición (memory-prediction framework).

O carácter aparentemente sagrado de determinados lugares arqueolóxicos, podería ser explicado en parte, con:

• O fenómeno psicolóxico coñecido como hierofanía, xeralmente asociado as experiencias relixiosas.
• O fenómeno psicolóxico coñecido como pareidolia - perceptivo, non necesariamente patolóxico – utilizado na exploración psicolóxica (test de Rorschach).

Algúns exemplos comúns da pareidolia son:

• Visión de animais ou rostros na forma das nubes
• Visión de rostros nos cumes dalgúns outeiros pedregosos
• Visión de caras na parte dianteira ou posterior dun vehículo (os faros representarían os ollos, a grella a boca e o parabrisas a fronte ou cabeza)^[1]
• Imaxes de rostros en aparellos (na imaxe), edificios etc
• Visión de persoas ou siluetas no pavimento.
• Audición de mensaxes recoñecibles en rexistros en idiomas descoñecidos ou reproducidas ao revés.
• Observacións de ovnis, críptidos, pantasmas ou outros fenómenos paranormais.
• Numerosas figuras relixiosas ou simplemente humanas, en obxectos astronómicos como a Lúa, a Nebulosa da Aguia.
• Imaxes relixiosas en obxectos cotiáns (árbores, pedras etc.).

• Ilusión óptica.

• Las suposiciones condicionan nuestra percepción visual (en castelán).
• Cuando el cerebro nos engaña (en castelán).