Pietro Badoglio

Pietro Badoglio
Nome completo	Pietro Badoglio
Nacemento	28 de setembro de 1871
Lugar de nacemento	Grazzano Badoglio
Falecemento	1 de novembro de 1956
Lugar de falecemento	Grazzano Badoglio
Nacionalidade	Italia e Reino de Italia
Ocupación	político, diplomático e militar
Pai	Mario Badoglio
Nai	Antoinetta Pittarelli
Fillos	Mario Badoglio
Premios	Ordem da Anunciação, Ordem Militar de Itália, Ordem dos Santos Maurício e Lázaro, Ordem da Coroa da Itália, Ordem Colonial da Estrela de Itália, Medalha de Ouro de Valor Militar, Ordem Equestre do Santo Sepulcro de Jerusalém, Maurician medal e Victory Medal
Na rede
[ editar datos en Wikidata ]
v c e

Pietro Badoglio, nado en Grazzano Monferrato o 28 de setembro de 1871 e finado no mesmo lugar, rebautizado como Grazzano Badoglio na súa honra, o 1 de novembro de 1956, foi un político e militar italiano. Mariscal do exército, substituíu a Benito Mussolini como presidente do Consello de Ministros de Italia tras o golpe de estado do 25 de xullo de 1943, e conduciu a Italia a que saíse da segunda guerra mundial.

Traxectoria

Comezos

Naceu en Grazzano Monferrato, unha pequena localidade da rexión do Piemonte, de pai terratenente e nai burguesa. Despois de estudar na Academia Militar de Turín, serviu no Exército desde 1892, primeiro como tenente de artillaría durante as campañas de Eritrea (1896) e Libia (1912), onde se distinguiu na Batalla de Zanzur.

Ao inicio da participación do Reino na primeira guerra mundial tiña o grao de tenente coronel, ascendendo despois ao de xeneral polos seus servizos na toma do Monte Sabotino en maio de 1916. En 1918 xa era axudante do comandante en xefe, a pesar de ser parcialmente responsable do desastre en Caporetto do 24 de outubro de 1917.

Entreguerras

Durante a posguerra foi elixido senador, aínda conservando o seu grao militar, o que lle permitiu desempeñar cargos especiais en Romanía e Estados Unidos en 1920 e 1921. Foi nun primeiro momento opositor ao réxime de Benito Mussolini, aínda que logo apoiouno. Nesta estapa foi designado embaixador no Brasil, para despois regresar a Italia e ocupar o cargo de xefe do Estado Maior do Exército a partir do 4 de maio de 1924. Entre 1929 e 1933 foi destinado como gobernador de Tripolitania. En 1936 substituíu o xeneral Emilio de Bono á fronte da invasión de Etiopía. Autorizou a utilización de gas mostaza contra o inimigo e finalmente conquistou Adís Abeba, o que supuxo a fin desta guerra. Polo seu logro foi nomeado duque de Adís Abeba, de onde exerceu como vicerrei.

Segunda guerra mundial

Opúxose ao acordo do Pacto de Aceiro coa Alemaña nazi, xa que consideraba improbable a posibilidade dunha vitoria en caso de guerra. Unha vez comezada a contenda, renunciou en decembro de 1940 ao seu cargo como resultado do pobre papel desempeñado polas tropas italianas na invasión de Grecia. Xerarcas fascistas acusárano de ser o responsable do fracaso da ofensiva italiana en Grecia e, tras tratar de solicitar en balde o apoio do rei mediante un simulacro de dimisión o 27 de novembro de 1940, cesou como xefe do Estado Maior italiano poucos días máis tarde.^[1] Substituíuno no cargo o xeneral Ugo Cavallero.^[2]

Rendición italiana

Tras o desembarco angloamericano en Sicilia do 9 de xullo de 1943, o país viuse conmocionado pola noticia. Isto provocou a crise do goberno fascista que desembocaría o 25 de xullo, tras unha reunión do Gran Consello Fascista, na destitución de Mussolini como presidente do goberno por parte do rei Víctor Manuel III, que nomeou no seu lugar a Badoglio. As súas primeiras medidas foron declarar a lei marcial, ademais de iniciar negociacións directas e secretas cos Aliados, que se levaron a cabo en Lisboa, co fin de chegar a un armisticio.

O 8 de setembro, Estados Unidos fixo público (obviando as súplicas de Badoglio) o armisticio asinado en segredo por Italia cinco días antes. A oposición de Badoglio debíase á perigosa situación na que se atopaba Italia, xa que era consciente de que as proximidades de Roma e os arredores de lugares estratéxicos do territorio italiano aínda non ocupado polos Aliados (Italia central e setentrional) eran controlados por tropas alemás.^[3]

Ese mesmo día, ás 19:45, Badoglio dirixiuse por radio á nación para dar a coñecer o armisticio. Á noitiña, a familia real e parte do goberno decidiron fuxir a Pescara por temor á reacción alemá. Desde alí a Mariña transportounos a Brindisi a bordo da fragata Baionetta, onde se estableceu unha nova sede baixo protección aliada. O 8 de xuño de 1944, tras a liberación de Roma, o Comité de Liberación Nacional solicitou a substitución de Badoglio como presidente do goberno por estar intimamente ligado co réxime fascista. Foi substituído á fronte do goberno por Ivanoe Bonomi, que xa ocupara tal cargo entre 1921 e 1922.

Últimos anos

Tras a súa substitución como presidente do goberno, Badoglio retirouse da vida pública e faleceu en 1956 na súa localidade natal, Grazzano Monferrato, que en 1939 fora rebautizada como Grazzano Badoglio na súa honra.

Notas

Véxase tamén

Bibliografía

• Atkinson, Rick (2007). The Day of Battle:The War in Sicily and Italy, 1943-1944. New York: Henry Holt and Co.
• Cervi, Mario (1972). The hollow legions: Mussolini's Blunder in Greece, 1940-1941 (en inglés). Chatto & Windus. pp. 336. ISBN 9780701113513.