Անպատկառը (պատմվածք)
| Անպատկառը ռուս.՝ Нахалёнок | |
|---|---|
| Տեսակ | գրական ստեղծագործություն |
| Ձև | պատմվածք |
| Հեղինակ | Միխայիլ Շոլոխով |
| Բնագիր լեզու | ռուսերեն |
| Գրվել է | 1925 |
| Հրատարակվել է | 1925 |
«Անպատկառը» (ռուս.՝ Нахалёнок), ռուս խորհրդային գրող Միխայիլ Ալեքսանդրովիչ Շոլոխովի պատմվածքը՝ գրված 1925 թվականին։
Հրապարակումներ
«Անպատկառը» պատմվածքն առաջին անգամ լույս է տեսել «Երիտասարդ լենինիստ» թերթում, թիվ 121-31, 30 մայիսի - 12 հունիսի, 1925 թվականին։ Պատմությունն ընդգրկվել է հեղինակային ժողովածուներում ՝ «Երկնագույն տափաստան» (1926) և «Երկնագույն տափաստան. Դոնի պատմություններ 1923-1925» (1931)։
Սյուժե
Ստեղծագործության գործողությունների ժամանակահատվածի տևողությունը 1920 թվականի ամառվա վերջն է։ Պատմության գլխավոր հերոսը՝ յոթ տարեկան Մինկան, վիրավորական «Անպատկառ» մականունով, ապրում է մոր և պապիկի հետ Վերին Դոն կազակական գյուղերից մեկում։ Նրա ծննդյան պահին Մինկայի ծնողները ամուսնացած չէին, ինչը բամբասանքի նյութ է դառնում հարևանների և հասակակիցների համար։ Քաղաքացիական պատերազմի ժամանակ տղայի հայրը՝ նախկին հովիվը, որը մասնակցել էր Առաջին աշխարհամարտին և անցել էր բոլշևիկների կողմը, մահանում է Սպիտակ կազակների ձեռքով։ Ինքը՝ Մինկան, դառնում է ողբերգական իրադարձությունների ականատես, որը խորը հետք է թողնում իր մանկական հոգում։
Նախատիպեր
«Անպատկառը» պատմվածքը «մասամբ ինքնակենսագրական է», Մինկինի նախատիպը հենց ինքը` Միխայիլ Ալեքսանդրովիչ Շոլոխովն է։ Զրույցում գրող Ե. Գ. Լևիցկին պատմվածքն անվանում է «մասամբ ինքնակենսագրական[1]։ Մ. Պ. Շոլոխովան հիշում է, որ գրողի հայրը իր միակ որդուն անվանում էր Մինկին։ Հասակակիցները <...> Մինկայի և Նախալյոնոկի այնպիսին էին, ինչպես Միխայիլ Ալեքսանդրովիչ Շոլոխովի ծնողները, որոնք ամուսնացած չէին մինչև 1913 թվականը»[2]։
Քննադատություն
Նախալյոնոկի առաջին գրախոսություններից մեկը՝ մատենագիտական ինստիտուտի «Գիրքը՝ ուղղված սոցիալիզմի շինարարներին», նշում է, որ հեղինակի վարպետ ցուցադրումը «Կազակների, հիմնականում երիտասարդների, նույնիսկ երեխաների» աղքատ խավերի արթնացման մասին է[3]։ Ի. Գ. Լեժնևը գրել է պատմվածքի կոմպոզիցիոն ներդաշնակության և «ինտոնացիայի հարստությունը» աշխատության մեջ, որը սերտորեն կապված է կերպարների հոգեբանական վերլուծության հետ։
|
Պատմվածքը ներկայացվում է անաչառ, օբյեկտիվ պատմողի տոնով, միևնույն ժամանակ, քնքուշ, հայրական ժպիտը թաքնվում է հեղինակի խոսքում, հայրական ձայնը կարող է հնչել այնպես, ինչպես սիրով պատմում է իր հարազատ որդու մասին, երրորդ նոտան այստեղ միահյուսվում է, դա երեխայի կողմից աշխարհընկալումն է կյանքի և մարդկանց տեսլականը։ Երեք ձայներ միաձուլվում են միմյանց հետ և ամեն անգամ առաջ են գալիս մեծ գեղարվեստական մարտավարություն և հոտառություն՝ ծածկելով մյուս երկու ձայնը՝ մեկը, հետո մյուսը, ապա երրորդը[4]։ | 
|
Էկրանավորում
Ստեղծագործությունն էկրանավորվել է։ 1961 թվականին «Մոսֆիլմ» կինոստուդիայում նկարահանվել է «Անպատկառը» համանուն հեռուստատեսային գեղարվեստական կինոնկարը, բեմադրող ռեժիսորն է Եվգենի Կարելովը, սցենարիստը՝ Առնոլդ Վիտոլը։ Ֆիլմում չի կարելի չհիշել գլխավոր հերոս Մինկուին, երիտասարդ Վլադիմիր Սեմենովը ոչ միայն խաղացել է այդ անմոռանալի կերպարը, այլև ապրել դրանով։ Նրա աննկարագրելի «Եվ դու, պապիկ, հիշե՛ք» արտահայտությունը հավիտյան մնում է այս չծերացող ֆիլմի հանդիսատեսի հոգում, որը հատուկ մրցանակ է ստացել Մոնտե Կառլոյի կինոփառատոնում։
Ծանոթագրություններ
- ↑ Левицкая Е.Г. На родине «Тихого Дона». Станица Вёшенская. 19.VII―6.VIII 1930 года // Огонёк, 1987. ― № 17. ― С. 7
- ↑ Донскова Н.В. Ст. Каргинская и её жители в «Донских рассказах» М.А. Шолохова // Тихий Дон, 1995. ― № 91. ― 10 августа ― С. 2
- ↑ 1931. ― № 36. ― Декабрь ― С. 94
- ↑ Легенда о «седом ковыле». Предыстория «Тихого Дона» // Молодая гвардия, 1940. ― № 9. ― Декабрь ― С. 137
Գրականություն
- Շոլոխովի հանրագիտարան։ Կոլեկտիվ հեղինակներ. գլխավոր խմբագիր Յու. Ա. Դվորյաշին, մուտք Մ. Շ. Շոլոխով, Մոսկվա «СИНЕРГИЯ» հրատարակչություն, 2013, 1216 էջ, Ill. ISBN 978-5-94238-022-9 / Шолоховская энциклопедия/ Колл. авторов; глав. ред. Ю. А. Дворяшин; вступ. ст. М. М. Шолохов. — М.: Издательский дом «СИНЕРГИЯ», 2013. — 1216 с.: ил. ISBN 978-5-94238-022-9