Մարտավարական քվեարկություն

Մարտավարական (ռազմավարական կամ պարտադրված) քվեարկություն (անգլ.՝ tactical voting, strategic voting, sophisticated voting, insincere voting ; ֆր.՝ vote utile ), քվեարկություն, որի ժամանակ ընտրողը աջակցում է թեկնածուի, որը տարբերվում է իր իրական նախասիրություններից^[1], քանի որ ընտրողը ավելի բարձր է գնահատում նրա հաղթելու հնարավորությունները։ Մարտավարական քվեարկությունը ընտրությունների անցանկալի ելքից խուսափելու միջոց է։ Օրինակ, պարզ բազմակարծության ընտրություններում ընտրողը կարող է ավելի լավ արդյունքի հասնել՝ քվեարկելով ավելի քիչ նախընտրելի, բայց ընդհանուր առմամբ ավելի հանրաճանաչ թեկնածուի օգտին։

Մարտավարական քվեարկության ժամանակ ընտրողը ընտրություն է կատարում քվեարկության նախատեսված արդյունքին համապատասխան։ Նա գնահատում է ընթացող հանրաքվեի երկու ամենահնարավոր պատասխանների հետևանքները՝ պարզելու համար, թե դրանցից որն ավելի կբավարարի իրեն։ Այս դեպքում ընտրողը ընտրում է «չարյաց փոքրագույնը»^[2]։

Այն համակարգերում, որոնք օգտագործում են վարկանիշային քվեարկություն, ռազմավարական քվեարկության կարիք չկա, և ուղիղ քվեարկության պայմաններում անիրագործելի է մարտավարական քվեարկությունը^[3]։

Մարտավարական քվեարկությունը սովորական է անգլո-սաքսոնական ընտրական համակարգում, սակայն այս երևույթը բնորոշ է նաև երկկուսակցական համակարգ ունեցող այլ երկրներին, որտեղ երկու ամենապահանջված կուսակցությունների թեկնածուները հերթով անցնում են իշխանության, օրինակ՝ Ֆրանսիայի համար։ Նախադեպեր եղել են նաև ՉԺՀ- ում, Պուերտո Ռիկոյում և Սլովենիայում։

Տակտիկական քվեարկության տեսակները

Փոխզիջում (անգլ.՝ favourite buying, compromising ). ընտրողը ընտրում է մեկ այլ թեկնածուի, որն ամբողջությամբ չի համապատասխանում անձնական նախասիրություններին՝ նրա հաղթանակի ակնկալիքով։ Օրինակ, հարաբերական մեծամասնության համակարգը թույլ է տալիս ընտրողին քվեարկել այն թեկնածուի օգտին, որն ըստ նրա կարծիքի մեծ հավանականությամբ կհաղթի ընտրություններում (հետևաբար պահպանողական ընտրողը կքվեարկի ուժեղ կենտրոնական թեկնածուի օգտին, քան թույլ աջակողմյան թեկնածուի, որպեսզի կանխի հանրաճանաչ թեկնածուի գալը։ դեպի իշխանություն) ձախ կուսակցություններից)^[4]։
Նպատակային քվեարկություն (անգլ.՝ bullet voting ): Ընտրողը քվեարկում է միայն մեկ թեկնածուի օգտին, չնայած քվեարկության պայմանները թույլ են տալիս մեկից ավելի թեկնածուների համար։ Այսպիսով, ընտրողը նպաստում է նախընտրած թեկնածուի հաղթանակին՝ առանց իր ձայնը տալու իր մրցակիցներին^[4]։
«Հուղարկավորություն» (անգլ.՝ burying ): Ընտրողը քվեարկում է ամենաթույլ թեկնածուի օգտին, իր կարծիքով՝ հուսալով, որ նախընտրած թեկնածուն անպայման կկարողանա հաղթել նրան։ Օրինակ՝ ԱՄՆ-ի կամ Ֆրանսիայի իրավիճակը, երբ մի կուսակցության փրայմերիզներում մյուսի կողմնակիցները միտումնավոր քվեարկում են ամենաթույլ թեկնածուների օգտին, որպեսզի փրայմերիզների հաղթողը չկարողանա մրցել իրենց նախընտրած կուսակցության թեկնածուի հետ^[4]։
Պարադոքսալ քվեարկություն (անգլ.՝ mischief vote, push-over, paradoxical voting ). ընտրողը քվեարկում է թույլ թեկնածուի օգտին, իր կարծիքով, չակնկալելով, որ նա կհաղթի։ Այս տեսակի քվեարկությունը տարածված է բազմափուլ ընտրությունների ժամանակ, երբ ընտրողը վստահ է, որ իր նախընտրած թեկնածուն հեշտությամբ կհաղթի հաջորդ փուլ անցած ավելի թույլ թեկնածուին^[4]։

Գրականություն

Cox, Gary (1997). Making Votes Count : Strategic Coordination in the World's Electoral Systems. Cambridge University Press. p. 340. ISBN 978-0-521-58527-9.
Farquharson, Robin (1969). Theory of Voting. Blackwell (Yale U.P. in the U.S.). ISBN 0-631-12460-8.
Svensson, Lars-Gunnar (1999). The Proof of the Gibbard–Satterthwaite Theorem Revisited.
Brams, Herschbach (2001). "The Science of Elections", Science Online. Abstract.
Heath А., Evans G. Tactical Voting: Concepts, Measurement and Findings(անգլ.) // British Journal of Political Science. — 1994. — В. 24. — № 4. — С. 557—561. — doi:10.1017/S0007123400007018
Fisher, Stephen Definition and Measurement of Tactical Voting: The Role of Rational Choice(անգլ.) // British Journal of Political Science. — 2004. — В. 34. — № 1. — С. 152—166. — doi:10.1017/S0007123403220391
Большаков И. В., Перевалов В. В. Консолидация или протест? «Умное голосование» на московских выборах(ռուս.) // Полития. Журнал политической философии и социологии политики. — 2020. — Т. 96. — № 1. — С. 50—73. — doi:10.30570/2078-5089-2020-96-1-50-73
Justin Fisher, Edward Fieldhouse, Mark N. Franklin, Rachel Gibson, Marta Cantijoch, and Christopher Wlezien The Routledge Handbook of Elections, Voting Behavior, and Public Opinion. — Routledge, 2018. — ISBN 9780367500115

Ծանոթագրություններ

↑ Farquharson, Robin (1969). Theory of Voting. Blackwell (Yale U.P. in the U.S.). ISBN 0-631-12460-8.
↑ Farquharson, Robin (1969). Theory of Voting. Blackwell (Yale U.P. in the U.S.). ISBN 978-0-631-12460-3.
↑ Bartholdi, John J.; Orlin, James B. (1991). «Single transferable vote resists strategic voting». Social Choice and Welfare. 8 (4): 341–354. doi:10.1007/BF00183045. JSTOR 41105995.
↑ ^4,0 ^4,1 ^4,2 ^4,3 Human Manipulation: A Handbook. Mr Malcolm Coxall. ISBN 978-84-940853-3-8.

Վիքիպահեստն ունի նյութեր, որոնք վերաբերում են «Մարտավարական քվեարկություն» հոդվածին։

[1] Farquharson, Robin (1969). Theory of Voting. Blackwell (Yale U.P. in the U.S.). ISBN 0-631-12460-8.

[2] Farquharson, Robin (1969). Theory of Voting. Blackwell (Yale U.P. in the U.S.). ISBN 978-0-631-12460-3.

[3] Bartholdi, John J.; Orlin, James B. (1991). «Single transferable vote resists strategic voting». Social Choice and Welfare. 8 (4): 341–354. doi:10.1007/BF00183045. JSTOR 41105995.

[:0-4] 4,0 ^4,1 ^4,2 ^4,3 Human Manipulation: A Handbook. Mr Malcolm Coxall. ISBN 978-84-940853-3-8.

[1]

[2]

[3]

[4]