រាជវង្សង្វៀន
រាជវង្សង្វៀន ( Chữ Nôm : 茹阮Vietnamese: Nhà Nguyễn ; Chữ Hán : 阮朝Vietnamese: Nguyễn triều ) គឺជារាជវង្សវៀតណាមចុងក្រោយដែលគ្រប់គ្រងរដ្ឋវៀតណាមបង្រួបបង្រួមដោយឯករាជ្យពីឆ្នាំ១៨០២ ដល់ឆ្នាំ១៨៨៤ ។ ក្នុងអំឡុងពេលនៃអត្ថិភាពរបស់ខ្លួនចក្រភពនេះបានពង្រីកវាតទីទៅភាគខាងត្បូងសម័យទំនើបនៃប្រទេសវៀតណាម កម្ពុជានិងឡាវ តាមរយៈការបន្តនៃសង្គ្រាមណាំទៀងនិងសៀម-វៀតណាម អស់ជាច្រើនសតវត្ស។ បន្ទាប់ពីឆ្នាំ១៨៨៤ អធិរាជង្វៀនបានគ្រប់គ្រងដោយតែងតាំងជាប្រមុខរដ្ឋនៃ អាណាព្យាបាលបារាំង អាណ្ណាម និង តុងកឹង រហូតដល់ខែចុងក្រោយនៃសង្គ្រាមលោកលើកទីពីរ ក្រោយមកពួកគេបានគ្រប់គ្រងអាណាចក្រវៀតណាមរហូតដល់បដិវត្តន៍ខែសីហា ។
រដ្ឋដាយវៀត大越國 (១៨០២–១៨០៤) រដ្ឋវៀតណាម越南國 (១៨០៤–១៨៣៩; ១៩៤៥)រដ្ឋដាយណាម大南國 (១៨៣៩–១៩៤៥) | |||||||||||||||||
---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
១៨០២–១៩៤៥ | |||||||||||||||||
ព្រះរាជភ្លេង: Đăng đàn cung ("The Emperor Mounts His Throne") | |||||||||||||||||
![]() ការបែងចែកផ្នែករដ្ឋបាលនៃប្រទេសវៀតណាមក្នុងរជ្ជកាលស្តេចមិញម៉ាងឆ្នាំ(1838) ។ | |||||||||||||||||
![]() | |||||||||||||||||
ស្ថានភាព | {#if: ប្រព័ន្ធអធិរាជខាងក្នុង នៅក្នុងចិន ដៃទន្លេ(១៨០២–១៨៨៤)[១][២]French protectorate (1884–1945)[៣][៤]Puppet state of the Empire of Japan (1945)[៥][៦] | ប្រព័ន្ធអធិរាជខាងក្នុង នៅក្នុងចិន ដៃទន្លេ(១៨០២–១៨៨៤)[១][២]French protectorate (1884–1945)[៣][៤]Puppet state of the Empire of Japan (1945)[៥][៦] |រាជាធិបតេយ្យ, អាណាព្យាបាល | ||||||||||||||||
ធានី | Phú Xuân (now Huế) 16°28′N 107°36′E / 16.467°N 107.600°E | ||||||||||||||||
ភាសាផ្លូវការ | វៀតណាមVăn ngônFrench (from 1884) | ||||||||||||||||
សាសនា | State ideologies: Ruism, ព្រះពុទ្ធសាសនា Minority: Christianity, Folk religion, Hinduism, Islam, and Taoism | ||||||||||||||||
រដ្ឋាភិបាល | Absolute monarchy
| ||||||||||||||||
នីតិបញ្ញត្តិ | None (rule by decree) | ||||||||||||||||
20 July 1802 | |||||||||||||||||
- French invasion | 1 September 1858 | ||||||||||||||||
- End of independence | 25 August 1883 | ||||||||||||||||
- Protectorate Treaty | 6 June 1884 | ||||||||||||||||
- Claim independence from France | 11 March 1945 | ||||||||||||||||
ក្រឡាផ្ទៃ | |||||||||||||||||
1830 | 557000 គ.ម២ | ||||||||||||||||
ប្រជាជន | |||||||||||||||||
▪ 1830 | 10,500,000 | ||||||||||||||||
▪ 1858 | 12,031,000 | ||||||||||||||||
▪ 1890 | 14,752,000 | ||||||||||||||||
▪ 1942 | 25,552,000 | ||||||||||||||||
រូបិយវត្ថុ | Zinc and copper-alloy cash coins (denominated in phần, văn, mạch, and quán) Silver and gold cash coins and ingots (denominated in phân, nghi, tiền, and lạng / lượng) French Indochinese piastre (from 1885) | ||||||||||||||||
| |||||||||||||||||
សព្វថ្ងៃជាផ្នែកនៃ | វៀតណាម ឡាវ ព្រះរាជាណាចក្រកម្ពុជា ចិន |
រាជវង្សង្វៀនភុកបានបង្កើតការគ្រប់គ្រងដោយសក្តិភូមិលើទឹកដីដ៏ច្រើនជា ម្ចាស់ង្វៀននៅសតវត្សទី១៦ មុនពេលកម្ចាត់រាជវង្សតៃសឺន និងបង្កើតការគ្រប់គ្រងរបស់ចក្រពត្តិនិយមរបស់ពួកគេនៅសតវត្សទី១៩ ។ ការគ្រប់គ្រងរាជវង្សបានចាប់ផ្តើមជាមួយនឹងស្តេចយ៉ាឡុងឡើងសោយរាជ្យនៅឆ្នាំ១៨០២ បន្ទាប់ពីបញ្ចប់រាជវង្សតៃសឺន មុននេះ។ រាជវង្សង្វៀន ត្រូវបានបារាំងស្រូបយកជាបណ្តើរៗក្នុងរយៈពេលជាច្រើនទសវត្សរ៍ក្នុងពាក់កណ្តាលចុងនៃសតវត្សទី១៩ ដោយចាប់ផ្តើមដោយយុទ្ធនាការកូសាំងស៊ីន(កម្ពុជាក្រោម)ក្នុងឆ្នាំ១៨៥៨ ដែលនាំឱ្យមានការកាន់កាប់តំបន់ភាគខាងត្បូងនៃប្រទេសវៀតណាម។ ស៊េរីនៃសន្ធិសញ្ញាមិនស្មើគ្នាបានធ្វើតាម ទឹកដីដែលកាន់កាប់បានក្លាយទៅជាអាណានិគមរបស់បារាំង កូសាំងស៊ីននៅក្នុងសន្ធិសញ្ញាសៃហ្គនឆ្នាំ១៨៦២ ហើយសន្ធិសញ្ញាហឺ ឆ្នាំ ១៨៦៣ បានផ្តល់ឱ្យបារាំងនូវលទ្ធភាពចូលទៅកាន់កំពង់ផែវៀតណាម និងបង្កើនការគ្រប់គ្រងលើកិច្ចការបរទេសរបស់ខ្លួន។ ទីបំផុតសន្ធិសញ្ញា១៨៨៣ និង១៨៨៤ របស់ហឺ បានបែងចែកទឹកដីវៀតណាមដែលនៅសេសសល់ទៅជាអាណាព្យាបាលរបស់អណ្ណាម និងតុងកឹង ក្រោមការគ្រប់គ្រងរបស់ រាជវង្សង្វៀនភុក។ នៅឆ្នាំ១៨៨៧ កូសាំងស៊ីន(កម្ពុជាក្រោម) អាណ្ណាម តុងកឹង និងអាណាព្យាបាលបារាំងនៃកម្ពុជាត្រូវបានប្រមូលផ្តុំគ្នាបង្កើតជាឥណ្ឌូចិនបារាំង។
រាជវង្សង្វៀននៅតែជាអធិរាជផ្លូវការរបស់អាណ្ណាម និងតុងកឹងក្នុងឥណ្ឌូចិនរហូតដល់សង្គ្រាមលោកលើកទីពីរ។ ជប៉ុនបានកាន់កាប់ឥណ្ឌូចិនជាមួយនឹងការសហការរបស់បារាំងក្នុងឆ្នាំ១៩៤០ ប៉ុន្តែដោយសារសង្រ្គាមហាក់ដូចជាកាន់តែបាត់បង់នោះបានផ្តួលរំលំរដ្ឋបាលបារាំងនៅខែមីនា ឆ្នាំ១៩៤៥ ហើយបានប្រកាសឯករាជ្យសម្រាប់ប្រទេសដែលមានសមាសភាព។ ចក្រភពវៀតណាមក្រោមអធិរាជ បាវដាយ ជារដ្ឋអាយ៉ងជប៉ុនឯករាជ្យមួយក្នុងអំឡុងខែចុងក្រោយនៃសង្រ្គាម។ វាបានបញ្ចប់ជាមួយនឹងការដាក់រាជ្យរបស់ស្តេចបាវដាយ បន្ទាប់ពីការចុះចាញ់របស់ប្រទេសជប៉ុន និងបដិវត្តខែសីហា ដោយការប្រឆាំងអាណានិគមវៀតមិញក្នុងខែសីហា ឆ្នាំ១៩៤៥។ នេះបានបញ្ចប់ការគ្រប់គ្រងរយៈពេល ១៤៣ ឆ្នាំនៃរាជវង្សង្វៀន។
ប្រវត្តិសាស្ត្រ
ឯកសារយោង
Preview of references
- ↑ Kang, David C. (2012). East Asia Before the West: Five Centuries of Trade and Tribute. Columbia University Press. pp. 101–102. "In 1802 the Nguyen dynasty was recognized with an imperial pardon and tributary status. [...] there was no doubt in anyone's mind that China was the superior and the tributary state the inferior. The Vietnamese kings clearly realized that they had to acknowledge China's suzerainty and become tributaries [...]"
- ↑ Eastman, Lloyd E. (1967). Throne and Mandarins: China's Search for a Policy during the Sino-French Controversy. Harvard University Press. pp. 34–40, 201.
- ↑ Eastman, Lloyd E. (1967). Throne and Mandarins: China's Search for a Policy during the Sino-French Controversy. Harvard University Press. pp. 123–124.
- ↑ Brocheux, Pierre; Hémery, Daniel (2011). Indochina: An Ambiguous Colonization, 1858–1954. University of California Press. pp. 78–81.
- ↑ Cite warning:
<ref>
tag with nameLebra
cannot be previewed because it is defined outside the current section or not defined at all. - ↑ Cite warning:
<ref>
tag with nameLi-Reid
cannot be previewed because it is defined outside the current section or not defined at all.