Imperativ
Den Imperativ ass ee Modus vun de Verben.
Am Lëtzebuergeschen
D'Basis vum Imperativ ass d'Wuerzel vum Infinitif.
D'Form vum Imperativ am Lëtzebuergeschen huet dräi Formen:
- An der éischter Persoun vun der Méizuel gëtt den Imperativ mat Hëllef vun "loosse mer" gebilt. Dobäi kënnt den Infinitiv vum Verb un d'Enn vum Saz.
Loosse mer méi lues sangen!
- An der zweeter Persoun vun der Eenzuel huet d'Wuerzel vum Verb keng Endung.
Kuck ees do uewen!
- An der zweeter Persoun vun der Méizuel an am Fall vun där Dir-Form kritt d'Wuerzel vum Verb en "t".
Geheit d'Sabbeldicher an d'Wäschmaschinn!
Ausname si bei de Verben: ginn, goen, hunn, sinn, doen/dinn a stoen:
| Infinitif: | ginn | goen | hunn | sinn | doen/dinn | stoen |
|---|---|---|---|---|---|---|
| Imperatif Eenzuel 2.Persoun
|
gëff | géi | hief | sief | do/déi | stéi |
| Imperatif Méizuel 2. Persoun
|
gitt | gitt | hieft/hutt | sieft/sidd | dot/ditt | stitt |
- D'Imperativform "sief" a "sëff" ass aus dem Konjunktiv derivéiert.