Соната
Поимот соната (итал. Sonata, suonata од sonare, suonare- „звучи свири“) се однесува на инструменталните облици, за разлика од кантата (итал. Cantare- „пее“) која се однесува на вокалните облици. Сонатата е најсложен облик од времето на класицизмот и романтизмот. Терминот соната се појавува по 1600 година кога инструменталната музика се оформува како самостојна уметност. Но сепак, целосен расцут доживува во творештвото на Хајдн, Моцарт и на Бетовен. Сонатата има става -брз, бавен, брз, бавен. Разликуваме три основни термини: сонатна форма, сонатен циклус и сонатен став.
![](http://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/thumb/2/2a/Beethoven_opus_101_manuscript.jpg/290px-Beethoven_opus_101_manuscript.jpg)
Сонатата како тема во уметноста и во популарната култура
Сонатата се јавува како тема во бројни дела од уметноста и популарната култура, како:
- „Соната“ - песна на српскиот поет Миодраг Павловиќ.[1]
Наводи
- ↑ Miodrag Pavlović, Izabrane pesme. Beograd: Rad, 1979, стр. 32.