ചൈനീസ് ആഭ്യന്തരയുദ്ധം

ചൈനീസ് ആഭ്യന്തര യുദ്ധം ചൈനീസ് സിവിൽ വാർ 國共內戰 / 国共内战 (കുമിംതാംഗ്-കമ്മ്യൂണിസ്റ്റ് ആഭ്യന്തര യുദ്ധം)
Interwar period, World War II, the Cold War (from 1947) and the Cross-Strait conflict (from 1949) ഭാഗം
മുകളിൽനിന്ന് ഘടികാരദിശയിൽ: സിപിങ് യുദ്ധത്തിൽ കമ്മ്യൂണിസ്റ്റ് സഖ്യം; ദേശീയ വിപ്ലവ സേനയുടെ മുസ്ലീം പട്ടാളക്കാർ; 1930കളിൽ മാവോ സെദോംഗ്; പട്ടാളക്കാരെ നിരീക്ഷിക്കുന്ന ചിയാങ് കൈഷെക്; മെങ്ലിയാംഗു സമരത്തിന് മുന്നോടിയായി പട്ടാള ട്രൂപ്പിനെ നിരീക്ഷിക്കുന്ന കമ്മ്യൂണിസ്റ്റ് പാർട്ടി ഓഫ് ചൈനയുടെ ജെനറൽ സു യൂ
തിയതി 1 August 1927[1] – December 1936 10 August 1945 – 1949 (The Kuomintang Islamic insurgency against the People's Republic of China's rule continued in the provinces of Gansu, Qinghai, Ningxia, Xinjiang, Yunnan until 1958.) സ്ഥലം Mainland China (including Hainan) and its coast, China–Burma border ഫലം Chinese Communist Party victory Major combat ended, but no armistice or peace treaty signed. Small pockets of insurgency continued through the 1960s. Territorial changes * Communist Party of China takeover of mainland China, including Hainan People's Republic of China established in mainland China Government of the Republic of China relocated to Taiwan
യുദ്ധത്തിൽ ഏർപ്പെട്ടിരിക്കുന്നവർ
1927–1937  Republic of China Kuomintang National Revolutionary Army Supported by: ഫലകം:Country data Weimar Germany Germany	1927–1937 Communist Party of China Chinese Workers' and Peasants' Red Army Chinese Soviet Republic (1931–1937) Jiangxi–Fujian Soviet (1931–1934) Fujian People's Government (1933–1934) Supported by:  Soviet Union Communist International
1946–1949  Republic of China Kuomintang ROC Armed Forces Supported by:  United States	1946–1949 Communist Party of China Pre-PLA troops and militia Inner Mongolian People's Republic (1945–1945) People's Liberation Army East Turkestan Republic (1944–1946) Ili National Army Supported by:  Soviet Union
1949–1961  Republic of China ROC Armed Forces Nationalist loyalist guerrillas, militias and regular troops left in Mainland China and Burma Supported by:  United States Thailand	1949–1961  People's Republic of China People's Liberation Army Supported by:  Soviet Union (1946–55) Burma
പടനായകരും മറ്റു നേതാക്കളും
Chiang Kai-shek (Director-General of the Kuomintang) Other leaders Bai Chongxi Chen Cheng Li Zongren Yan Xishan He Yingqin Hu Zongnan Gu Zhutong Wei Lihuang Du Yuming  Sun Li-jen Fu Zuoyi  Liu Zhi Xue Yue Wang Yaowu Tang Enbo Huang Baitao † Zhang Lingfu † Zhang Xueliang Feng Yuxiang (until 1930)	Mao Zedong (Chairman of the Chinese Communist Party) Other leaders Zhu De Peng Dehuai Zhou Enlai Lin Biao Liu Bocheng He Long Chen Yi Luo Ronghuan Xu Xiangqian Nie Rongzhen Ye Jianying Deng Xiaoping Su Yu Chen Geng Wang Jiaxiang Ye Ting † Bo Gu † Li De Zhang Guotao (until 1936)
ശക്തി
* 4,300,000 (June 1946)[2][3]	* 3,800,000 (July 1945)[4]
നാശനഷ്ടങ്ങൾ
c. 1.5 million (1948–1949)[5]	c. 250,000 (1948–1949)[5]
Above one estimate 1945–1949 set for combatants, with overall up to 6 million (including civilians)[5] Early phase, 1928–1937: c. 7 million (including civilians)[6] Concluding phase, 1945–1949: c. 2.5 million (including civilians)[7]

1927നും 1949 നും ഇടക്ക് ചൈനയിൽ കുവോമിൻതാംഗ് (കുമിംഗ്താങ്) സേനയുടെ നേതൃത്വത്തിലുള്ള ചൈനീസ് റിപ്പബ്ലിക്കിന്റെ (Republic of China) സർക്കാരും (SYR) ചൈനീസ് കമ്മ്യൂണിസ്റ്റ് പാർട്ടിയും (സിപിസി) തമ്മിൽ നിലനിന്നിരുന്ന ഒരു ആഭ്യന്തര യുദ്ധം ആയിരുന്നു ചൈനീസ് ആഭ്യന്തര യുദ്ധം (Chinese Civil War) . യുദ്ധം പൊതുവെ രണ്ട് ഘട്ടങ്ങളായി വിഭജിക്കപ്പെട്ടിരിക്കുന്നു: 1927 ഓഗസ്റ്റ് മുതൽ 1937 വരെ യുള്ള ഘട്ടത്തിൽ, വടക്കൻ മേഖലകളിലേക്കുള്ള പോരാട്ട വേളയിൽ കെ‌എം‌ടി-സി‌പി‌സി മുന്നണി സഖ്യം തകർന്നതിനേത്തുടർന്ന് ദേശീയവാദികൾ ചൈനയുടെ ഭൂരിഭാഗവും നിയന്ത്രിച്ചു. 1937 മുതൽ 1945 വരെ ഇരു വിഭാഗങ്ങൾക്കിടയിലുള്ള ശത്രുത താൽകാലികമായി നിർത്തിവക്കുകയും, രണ്ടാം ഐക്യ മുന്നണി സഖ്യകക്ഷികളുടെ സഹായത്തോടെ ജപ്പാന്റെ ചൈനീസ് കടന്നാക്രമണത്തിനെതിരെ പോരാടുകയും ചെയ്തു. ജപ്പാന്റെ തോൽവിയോടെ ആഭ്യന്തരയുദ്ധം പുനരാരംഭിച്ചു, 1945 മുതൽ 1949 വരെയുള്ള യുദ്ധത്തിന്റെ അവസാന ഘട്ടത്തിൽ സി‌പി‌സി മേൽക്കൈ നേടി, ഇത് സാധാരണയായി ചൈനീസ് കമ്മ്യൂണിസ്റ്റ് വിപ്ലവം എന്ന് അറിയപ്പെടുന്നു.

1949-ൽ കമ്മ്യൂണിസ്റ്റുകാർ മെയിൻ ലാന്റ് ചൈനയുടെ നിയന്ത്രണം കൈക്കലാക്കി പീപ്പിൾസ് റിപ്പബ്ലിക് ഓഫ് ചൈന(പി‌ആർ‌സി) സ്ഥാപിച്ചു. അതിനെ തുടർന്ന് റിപ്പബ്ലിക്ക് ഓഫ് ചൈനയുടെ(ആർ‌ഒ‌സി) നേതൃത്വം തായ്വാൻ ദ്വീപിലേക്ക് അഭയം പ്രാപിച്ച് ചുരുങ്ങാൻ നിർബന്ധിതമായി. ^[8] തായ്‌വാൻ കടലിടുക്കിന്റെ ഇരുപക്ഷത്തുള്ള ഗവണ്മെന്റുകൾ തമ്മിൽ ശാശ്വതമായ ഒരു രാഷ്ട്രീയ-സൈനിക നിലപാട് ഉണ്ടായി. തായ്‌വാനിലെ ആർ‌ഒ‌സിയും ചൈനയിലെ പി‌ആർ‌സിയും മുഴുവൻ ചൈനയുടെയും നിയമാനുസൃത സർക്കാർ തങ്ങളാണെന്ന് ഔദ്യോഗികമായി അവകാശപ്പെട്ടു . താല്ക്കാലികയുദ്ധവിരാമം അല്ലെങ്കിൽ സമാധാന കരാറിൽ ഇരുപക്ഷവും ഒരിക്കലും ഒപ്പിട്ടിട്ടില്ല, അതിനാൽ ആഭ്യന്തര യുദ്ധം നിയമപരമായി അവസാനിച്ചു എന്ന വിഷയത്തിൽ സംവാദങ്ങൾ തുടരുന്നു. ^[9]

പശ്ചാത്തലം

സിൻ‌ഹായ് വിപ്ലവത്തിനുശേഷം ക്വിംഗ് രാജവംശം തകരുകയും അതിനെത്തുടർന്ന്, പുതുതായി രൂപംകൊണ്ട ചൈനീസ് റിപ്പബ്ലിക്കിന്റെ പ്രസിഡന്റ് സ്ഥാനം യുവാൻ ഷിക്കായ് ഏറ്റെടുക്കുന്നതിനുമുമ്പ് ചൈന ഒരു ചെറിയ ആഭ്യന്തര യുദ്ധത്തിൽ അകപ്പെട്ടിരുന്നു. ^[10] പീക്കിംഗ് ആസ്ഥാനമായ ഈ ഭരണകൂടം ബിയാങ് ഗവൺമെന്റ് എന്നറിയപ്പെട്ടു.തന്നെ സ്വയം ഹോങ്ക്സിയൻ ചക്രവർത്തിയായി അവരോധിച്ചുകൊണ്ട് ചൈനയിൽ രാജവാഴ്ച പുനഃസ്ഥാപിക്കാനുള്ള ഹ്രസ്വകാല ശ്രമത്തിൽ, യുവാൻ ഷിക്കായ് നിരാശനായി . 1916 ൽ യുവാൻ ഷിക്കായിയുടെ മരണശേഷം, തുടർന്നുള്ള വർഷങ്ങളിൽ മുൻ ബിയാങ് ആർമിയിലെ വിവിധ സംഘങ്ങൾ തമ്മിൽ അധികാര പോരാട്ടങ്ങൾ ഉയർന്നുവന്നു. ഇതിനിടയിൽ, കുവോമിൻതാംഗ് നേതൃത്വത്തിലുള്ള സൺ യത്-സെൻ, ബിയാങ് സർക്കാരിന്റെ ഭരണം ചെറുത്തുക്കാൻ നിരവധി പ്രസ്ഥാനപരമ്പരകളിലൂടെ ഗ്വംഗ്സ്യൂ കേന്ദ്രമാക്കി പുതിയ സർക്കാരിന് രൂപംകൊടുത്തു.

പല രാജ്യങ്ങളിൽ നിന്നും സഹായം നേടാനുള്ള സൺ യത്-സെൻന്റെ ശ്രമങ്ങൾ അവഗണിക്കപ്പെട്ടു, അങ്ങനെ അദ്ദേഹം 1921 ൽ സോവിയറ്റ് യൂണിയനിനോട് അടുത്തു. രാഷ്‌ട്രീയ താല്പര്യങ്ങൾക്ക് വേണ്ടി സോവിയറ്റ് നേതൃത്വം, സൺ യത്-സെനും പുതുതായി സ്ഥാപിതമായ കമ്മ്യൂണിസ്റ്റ് പാർട്ടി ഓഫ് ചൈനയ്ക്കും പിന്തുണ നൽകുന്ന ഇരട്ട നയത്തിന് തുടക്കം കുറിച്ചു, ഇത് ഒടുവിൽ പീപ്പിൾസ് റിപ്പബ്ലിക് ഓഫ് ചൈനയിൽ അവസാനിക്കുകയാണുണ്ടായത് . അങ്ങനെ ചൈനയിൽ അധികാരത്തിനായുള്ള പോരാട്ടം കെ‌എം‌ടിയും സി‌പി‌സിയും തമ്മിൽ ആരംഭിച്ചു.

1923-ൽ ഷാങ്ഹായിൽ വെച്ച് സോവിയറ്റ് പ്രതിനിധി അഡോൾഫ് ജോഫെ സൺ യത്-സെൻന്ററ്റെ സാനിധ്യത്തിൽ നടത്തിയ സംയുക്ത പ്രസ്താവനയിൽ, ചൈനയുടെ ഏകീകരണത്തിന് സോവിയറ്റ് സഹായം വാഗ്ദാനം ചെയ്തു. ^[11] കോമിന്റേൺ, കെ‌എം‌ടി, സി‌പി‌സി എന്നിവയ്ക്കിടയിലുള്ള സഹകരണത്തിന്റെ പ്രഖ്യാപനമായിരുന്നു സൺ-ജോഫ് മാനിഫെസ്റ്റോ . ^[11] സോവിയറ്റ് കമ്മ്യൂണിസ്റ്റ് പാർട്ടിയുടെ മാതൃകയിൽ കെ‌എം‌ടിയുടെ പുനഃസംഘടനക്കും ഏകീകരികരണത്തിലും സഹായിക്കുന്നതിനുവേണ്ടി, കോമിന്റേൺ ഏജൻറ് മിഖായേൽ ബോറോഡിൻ 1923 ൽ ചൈനയിലെത്തി. സി‌പി‌സി കെ‌എം‌ടിയിൽ ചേർന്ന് ആദ്യത്തെ ഐക്യ മുന്നണി രൂപീകരിച്ചു .

1923-ൽ സൺ തന്റെ ടോങ്‌മെൻഗുയി നാളുകളിൽ ഉണ്ടായിരുന്ന ലെഫ്റ്റനന്റുകളിലൊരാളായ ചിയാങ് കൈ-ഷേക്കിനെ, നിരവധി മാസത്തെ സൈനിക, രാഷ്ട്രീയ പഠനത്തിനായി സോവിയറ്റ് തലസ്ഥാനമായ മോസ്കോയിലേക്ക് അയച്ചു. ^[12] 1924 ആയപ്പോഴേക്കും ചിയാങ് വാംപോവ മിലിട്ടറി അക്കാദമിയുടെ തലവനായി. കെഎം‌ടിയുടെ തലവനും സണ്ണിന്റെ പിൻഗാമിയുമായി ചിയാങ് ശ്രദ്ധേയനായി. ^[12]

സോവിയറ്റുകൾ അക്കാദമിക്ക് ധാരാളം വിദ്യാഭ്യാസ സാമഗ്രികളും ഉപകരണങ്ങളും നൽകി. ^[13] ബഹുജന സമാഹരണത്തിനുള്ള പല സാങ്കേതിക വിദ്യകളിലും അവർ അറിവ് നൽകി. ഈ സഹായങ്ങളോടെ, ഒരു പ്രത്യേക "പാർട്ടി സൈന്യത്തെ" വളർത്താൻ സണിനു കഴിഞ്ഞു, ഒപ്പം യുദ്ധപ്രഭുക്കളെ സൈനികപരമായി പരാജയപ്പെടുത്താമെന്ന് അദ്ദേഹം കണക്കുക്കൂട്ടി സി‌പി‌സി അംഗങ്ങളും അക്കാലത്ത് അക്കാദമിയിൽ ഉണ്ടായിരുന്നു, ഷൂ എൻ‌ലായ് ഉൾപ്പെടെ അവരിൽ പലരും പിന്നീട് രാഷ്ട്രീയ ഉപദേഷ്ടാക്കൾ ആയിമാറി. ^[14]

കമ്മ്യൂണിസ്റ്റ് അംഗങ്ങളെ വ്യക്തിഗത അടിസ്ഥാനത്തിൽ കെ‌എം‌ടിയിൽ ചേരാൻ അനുവദിച്ചു. ^[15] 1922 ൽ 300 അംഗങ്ങളും 1925 ഓടെ 1,500 പേരും മാത്രമുള്ള സി‌പി‌സി അക്കാലത്ത് ചെറുതായിരുന്നു. ^[16] 1923 ലെ കണക്കനുസരിച്ച് കെ‌എം‌ടിക്ക് 50,000 അംഗങ്ങളുണ്ടായിരുന്നു. ^[16]

എന്നിരുന്നാലും, 1925 ൽ സണ്ണിന്റെ മരിച്ചതിനുശേഷം, കെ‌എം‌ടി ഇടത്, വലതുപക്ഷ പ്രസ്ഥാനങ്ങളായി പിരിഞ്ഞു. സി‌പി‌സി യെ ഉപയോഗിച്ച് സോവിയറ്റുകൾ കെ‌എം‌ടിയെ അകത്തു നിന്ന് നശിപ്പിക്കാൻ ശ്രമിക്കുകയാണെന്ന് കെ‌എം‌ടി അംഗങ്ങൾ ആശങ്കപ്പെട്ടു. നോർത്തേൺ സൈനിക പോരാട്ടങ്ങളെ എതിർത്ത് സി.പി.സി പ്രക്ഷോഭങ്ങൾ ആരംഭിച്ചു. പാർട്ടി സമ്മേളനത്തിൽ ഇതിനെതിരെ പ്രമേയവും പാസാക്കി.

1927 മാർച്ചിൽ കെ‌എം‌ടി രണ്ടാം പാർട്ടി യോഗം ചേർന്നു, അവിടെ സോവിയറ്റുകളുടെ സഹായത്തോടെ സൈനിക പോരാട്ടങ്ങൾക്കെതിരായ പ്രമേയങ്ങൾ പാസാക്കാനും ചിയാങ്ങിന്റെ അധികാരം തടയാനും ധാരണയായി. താമസിയാതെ, കെ‌എം‌ടി വിഭജിക്കപ്പെടും എന്നു വ്യക്തമായി.

ഇക്കാലമത്രയും സോവിയറ്റ് യൂണിയൻ കമ്മ്യൂണിസ്റ്റ് പാർട്ടി ഓഫ് ചൈനയിൽ വലിയ സ്വാധീനം ചെലുത്തിയിരുന്നു. ചൈനീസ് കമ്മ്യൂണിസ്റ്റ് പാർട്ടിയെ പിന്തുണയ്ക്കാൻ അവർ പണവും ചാരന്മാരെയും അയച്ചു. അവരുടെ പിന്തുണയില്ലായിരുന്നെങ്കിൽ കമ്മ്യൂണിസ്റ്റ് പാർട്ടി പരാജയപ്പെടുമായിരുന്നു. അക്കാലത്ത് ചൈനയിലെ മറ്റ് കമ്മ്യൂണിസ്റ്റ് പാർട്ടികൾ നിലവിലുൺറ്റായിരുന്നു എന്നതിന് രേഖകൾ ഉണ്ട്. അതിൽ ചിലതിൽ 10,000 ത്തോളം അംഗങ്ങളുമുണ്ടായിരുന്നു, പക്ഷേ അവയെല്ലാം സോവിയറ്റ് യൂണിയന്റെ പിന്തുണയില്ലാത്തതിനാൽ പാടെ പരാജയപ്പെട്ടു. ^[17]

വടക്കൻ പോരാട്ടങ്ങളും കെ‌എം‌ടി-സി‌പി‌സി വിഭജനവും

1927 ന്റെ തുടക്കത്തിൽ, കെ‌എം‌ടി-സി‌പി‌സി വൈരാഗ്യം വിപ്ലവ നിരയിൽ പാർട്ടി പിളർപ്പിലേക്ക് നയിച്ചു. കെ‌എം‌ടി സർക്കാരിൻറെ ആസ്ഥാനം ഗ്വാങ്‌ജോവിൽ നിന്ന് തീവ്ര കമ്മ്യൂണിസ്റ്റ് സ്വാധീനം ശക്തമായിരുന്ന വുഹാനിലേക്ക് മാറ്റാൻ സി‌പി‌സിയും കെ‌എം‌ടിയിലെ ഇടതുപക്ഷവും ചേർന്ന് തീരുമാനിച്ചിരുന്നു. ^[18] എന്നിരുന്നാലും, യുദ്ധപ്രഭു സൺ ചുവാൻഫാങിനെ പരാജയപ്പെടുത്തിയ ചിയാങ്ങും ലി സോങ്‌റെനും കിഴക്കോട്ട് ജിയാങ്‌സി ലക്ഷ്യമാക്കി നീങ്ങി. കെ‌എം‌ടിക്കുള്ളിലെ കമ്മ്യൂണിസ്റ്റ് സ്വാധീനം ഇല്ലാതാക്കണമെന്ന ചിയാങ്ങിന്റെ ആവശ്യം ഇടതുപക്ഷക്കാർ നിരസിച്ചു. സോവിയറ്റ് യൂണിയന്റെ ഉത്തരവുകൾ സ്വീകരിച്ച് സൺ യാത്-സെന്റെ മൂന്ന് ജനങ്ങളുടെ തത്ത്വങ്ങൾക്കെതിരായി പ്രവർത്തിച്ചതിന് ചിയാങ് അവരെ തള്ളിപ്പറഞ്ഞു. കെ‌എം‌ടി ക്യാമ്പിനുള്ളിൽ സി‌പി‌സിയോടുള്ള ചിയാങ്ങിന്റെ സഹിഷ്ണുത കുറഞ്ഞു എന്നാണ് മാവോ സെഡോംഗ് ഇതിനെ വ്യാഖ്യാനിച്ചത്. ^[19]

ഏപ്രിൽ 7 ന് ചിയാങ്ങും മറ്റ് നിരവധി കെ‌എം‌ടി നേതാക്കളും ഒരു യോഗം ചേർന്നു, കമ്മ്യൂണിസ്റ്റ് പ്രവർത്തനങ്ങൾ സാമൂഹികമായും സാമ്പത്തികമായും തകരാറിലാണെന്നും ദേശീയ വിപ്ലവം തുടരുന്നതിന് അത് പഴയപടിയാക്കണമെന്നും അവർ നിർദ്ദേശിച്ചു. ഏപ്രിൽ 12 ന്, ഷാങ്ഹായിയിൽ, കെ‌എം‌ടിയിലെ നിരവധി കമ്മ്യൂണിസ്റ്റ് അംഗങ്ങളെ ജനറൽ ബായ് ചോങ്‌സിയുടെ നിർദേശപ്രകാരം അറസ്റ്റുചെയ്തും വധശിക്ഷക്ക് വിധിച്ചു ^[20] നീക്കം ചെയ്തു. ഏപ്രിൽ 12 ലെ സംഭവം അല്ലെങ്കിൽ ഷാങ്ഹായ് കൂട്ടക്കൊല എന്നാണ് സിപിസി ഇതിനെ വിശേഷിപ്പിച്ചത്. ^[21] ഈ സംഭവം ചിയാങ്ങും, വുഹാൻ നഗരത്തെ നിയന്ത്രിക്കുന്ന കെ‌എം‌ടിയുടെ ഇടതുപക്ഷ വിഭാഗത്തിന്റെ നേതാവുമായ വാങ് ജിങ്‌വേയും തമ്മിലുള്ള വിള്ളൽ വർദ്ധിപ്പിച്ചു.

ഒടുവിൽ, കെ‌എം‌ടിയുടെ ഇടതുപക്ഷം സി‌പി‌സി അംഗങ്ങളെ വുഹാൻ സർക്കാരിൽ നിന്ന് പുറത്താക്കി, ഇതെ തുടർന്ന് ചിയാങ് കൈ-ഷെയ്ക്ക് അട്ടിമറിക്കപ്പെട്ടു. കെ‌എം‌ടി യുദ്ധപ്രഭുക്കൾക്കെതിരായ പ്രചാരണം പുനരാരംഭിക്കുകയും 1928 ജൂണിൽ ബീജിംഗ് പിടിച്ചെടുക്കുകയും ചെയ്തു. ^[22] താമസിയാതെ, കിഴക്കൻ ചൈനയുടെ ഭൂരിഭാഗവും നാൻജിംഗ് കേന്ദ്രസർക്കാരിന്റെ നിയന്ത്രണത്തിലായി. ചൈനയുടെ ഏക നിയമാനുസൃത ഗവൺമെൻറ് എന്ന നിലയിൽ ഈ സർക്കാറിന് അന്താരാഷ്ട്ര അംഗീകാരവും ലഭിച്ചു. സൺ യാത്-സെനുമായി യോജിച്ച് വിപ്ലവത്തിന്റെ മൂന്ന് ഘട്ടങ്ങളുടെ സമവാക്യം കെ‌എം‌ടി സർക്കാർ പ്രഖ്യാപിച്ചു: സൈനിക ഏകീകരണം, രാഷ്ട്രീയ പരിശ്രമം, ഭരണഘടനാ ജനാധിപത്യം എന്നിവയായിരുന്നു അവ. ^[23]

യുദ്ധങ്ങളുടെ ഗതി

ചൈനീസ് ആഭ്യന്തരയുദ്ധം (ആദ്യ ഘട്ടം, 1927-1937)

രണ്ടാം ചൈന-ജാപ്പനീസ് യുദ്ധം, 1931–45

ചൈനീസ് ആഭ്യന്തരയുദ്ധവും (രണ്ടാം ഘട്ടം, 1945-49) അതിനുശേഷവും

രണ്ടാം ലോക മഹായുദ്ധാനന്തര കാലഘട്ടത്തിലെ ചൈനീസ് ആഭ്യന്തരയുദ്ധത്തിലെ സംഭവവികാസങ്ങൾ ആരംഭ തീയതികളനുസരിച്ച് കാലക്രമത്തിൽ പട്ടികപ്പെടുത്തിയിരിക്കുന്നു.

1945

• ജൂലൈ 21 - ഓഗസ്റ്റ് 8 – യെതൈശാൻ കാമ്പെയ്ൻ
• ഓഗസ്റ്റ് 13–19 – സതേൺ ജിയാങ്‌സു കാമ്പെയ്ൻ
• ഓഗസ്റ്റ് 13-16 – കിഴക്കൻ ഹുബൈയിൽ പ്രത്യാക്രമണം
• ഓഗസ്റ്റ് 15–23 – ബയോയിംഗ് യുദ്ധം
• ഓഗസ്റ്റ് 16–19 – യോങ്‌ജിയാസെൻ യുദ്ധം
• ഓഗസ്റ്റ് 17–27 – ടിയാൻമെൻ യുദ്ധം
• ഓഗസ്റ്റ് 17–25 – പിംഗു കാമ്പെയ്ൻ
• ഓഗസ്റ്റ് 17 - സെപ്റ്റംബർ 11 – ലിനി കാമ്പെയ്ൻ
• ഓഗസ്റ്റ് 24 – വുഹെ യുദ്ധം
• ഓഗസ്റ്റ് 26–27 – യിൻജി യുദ്ധം
• ഓഗസ്റ്റ് 26 - സെപ്റ്റംബർ 22 – ഹുയിയിൻ-ഹുവായ് കാമ്പെയ്ൻ
• ഓഗസ്റ്റ് 29 - സെപ്റ്റംബർ 1 – സിൻ‌ഗ്വ കാമ്പെയ്‌ൻ
• സെപ്റ്റംബർ 1–13 – ദസോങ്‌ജി യുദ്ധം
• സെപ്റ്റംബർ 4–5 – ലിംഗ്ബി യുദ്ധം
• സെപ്റ്റംബർ 5–8 – സുചെങ് കാമ്പെയ്ൻ
• സെപ്റ്റംബർ 5–22 – ഷാംഗെ കാമ്പെയ്ൻ
• സെപ്റ്റംബർ 6–9 – ലിഷി യുദ്ധം
• സെപ്റ്റംബർ 7-10 – പിംഗ്ഡു കാമ്പെയ്ൻ
• സെപ്റ്റംബർ 8–12 – ടൈക്സിംഗ് കാമ്പെയ്ൻ
• സെപ്റ്റംബർ 10 - ഒക്ടോബർ 12 – ഷാങ്‌ഡാംഗ് കാമ്പെയ്‌ൻ
• സെപ്റ്റംബർ 13–17 – വുലി കാമ്പെയ്ൻ
• സെപ്റ്റംബർ 18 – സിയാങ്‌ഷുയിക്കോ യുദ്ധം
• സെപ്റ്റംബർ 21 – റുഗാവോ യുദ്ധം
• സെപ്റ്റംബർ 29 - നവംബർ 2 – വെയ്ക്സിയൻ-ഗ്വാങ്‌ലിംഗ്-നുവാൻക്വാൻ കാമ്പെയ്ൻ
• ഒക്ടോബർ – ഷിക്കുൻ യുദ്ധം
• ഒക്ടോബർ 3 - നവംബർ 10 – യാഞ്ചെംഗ് കാമ്പെയ്ൻ
• ഒക്ടോബർ 17 - ഡിസംബർ 14 – ടോങ്‌ബായ് കാമ്പെയ്‌ൻ
• ഒക്ടോബർ 18 – ഹ ou മാജിയ യുദ്ധം
• ഒക്ടോബർ 22 - നവംബർ 2 – ഹണ്ടൻ കാമ്പെയ്ൻ
• ഒക്ടോബർ 25 - നവംബർ 16 – ഷാൻഹായ് പാസ് യുദ്ധം
• ഒക്ടോബർ 26–30 – ദതോങ്-പുജോ റെയിൽ‌വേയ്‌ക്കൊപ്പം പ്രചാരണം
• നവംബർ - ഏപ്രിൽ, 1947 – വടക്കുകിഴക്കൻ ചൈനയിലെ കൊള്ളക്കാരെ അടിച്ചമർത്താനുള്ള പ്രചാരണം
• നവംബർ 3–4 – ജിഹെസെൻ യുദ്ധം
• ഡിസംബർ 19–21 – ഷാവോ യുദ്ധം
• ഡിസംബർ 19–26 – Gaoyou-Shaobo കാമ്പെയ്ൻ
• ഡിസംബർ 21–30 – ടാങ്‌ട ou- ഗുവോക്കൺ യുദ്ധം

1946

• ജനുവരി 19–26 – ഹ ou മ കാമ്പെയ്ൻ
• മാർച്ച് 15–17 – സിപ്പിംഗ് യുദ്ധം
• ഏപ്രിൽ 10–15 – ജിൻജിയാറ്റുൻ കാമ്പെയ്ൻ
• ഏപ്രിൽ 17 - മെയ് 19 – സിപ്പിംഗിനെ പ്രതിരോധിക്കാനുള്ള പ്രചാരണം
• ജൂൺ 22 - ഓഗസ്റ്റ് 31 – നോർത്ത് ചൈന പ്ലെയിൻ പോക്കറ്റിന്റെ പ്രചാരണം
• ജൂൺ 12 - സെപ്റ്റംബർ 1 – ദതോങ്-പുജോ റെയിൽ‌വേയുടെ സതേൺ സെക്ഷനിൽ പ്രചാരണം
• ജൂലൈ 31 - സെപ്റ്റംബർ 16 – ഡാറ്റോംഗ്-ജിന്നിംഗ് കാമ്പെയ്ൻ
  • ഓഗസ്റ്റ് 10–22 – ലോംഗ്ഹായ് കാമ്പെയ്ൻ
• ഓഗസ്റ്റ് 14 - സെപ്റ്റംബർ 1 – ഡാറ്റോംഗ്-പുജ ou കാമ്പെയ്ൻ
• ഓഗസ്റ്റ് 21 - സെപ്റ്റംബർ 22 – ഹുവൈയിൻ-ഹുവായ് യുദ്ധം
• ഓഗസ്റ്റ് 25 - ഓഗസ്റ്റ് – റുഗാവോ-ഹുവാങ്‌കിയാവോ യുദ്ധം
• സെപ്റ്റംബർ 2–8 – ഡിങ്‌താവോ കാമ്പെയ്‌ൻ
• സെപ്റ്റംബർ 22–24 – ലിൻഫെൻ-ഫുഷാൻ കാമ്പെയ്‌ൻ
• ഒക്ടോബർ 10-20 – കൽഗാൻ യുദ്ധം
• നവംബർ 10–11 – നാൻ‌ലൂ-ബെയ്‌ലുവോ യുദ്ധം
• നവംബർ 22 - ജനുവരി 1, 1947 – ലാലിയാങ് കാമ്പെയ്ൻ
• ഡിസംബർ 17 - ഏപ്രിൽ 1, 1947 – ലിൻജിയാങ് കാമ്പെയ്ൻ
• ഡിസംബർ 31 - 1947 ജനുവരി 30 – ഗ്വാങ്‌ഷോംഗ് യുദ്ധം
• പീ-ടാ-ഷാൻ സംഭവം

1947

• ജനുവരി 21–28 – ബോഡിംഗിന്റെ തെക്ക് ഭാഗത്തേക്കുള്ള പ്രചാരണം
• ഏപ്രിൽ 24–25 – നിയാങ്‌സിഗുവാൻ യുദ്ധം
• ഏപ്രിൽ 27–28 – ടാംഗെർലി യുദ്ധം
• മെയ് 13–16 – മെങ്‌ലിയാങ്‌ഗു കാമ്പെയ്‌ൻ
• മെയ് 13 - ജൂലൈ 1 – വടക്കുകിഴക്കൻ ചൈനയിൽ 1947 ലെ വേനൽക്കാല ആക്രമണം
• മെയ് 28–31 – ഹെഷുയി കാമ്പെയ്ൻ
• ജൂൺ 11 - മാർച്ച് 13, 1948 – സിപ്പിംഗ് കാമ്പെയ്ൻ
• ജൂൺ 26 - ജൂലൈ 6 – ബയോഡിംഗിന്റെ വടക്കുഭാഗത്തേക്കുള്ള പ്രചാരണം
• ജൂലൈ 17–29 – നാൻമ-ലിങ്ക് കാമ്പെയ്ൻ
• ഓഗസ്റ്റ് 13–18 – മെറിഡിയൻ റിഡ്ജ് കാമ്പെയ്ൻ
• സെപ്റ്റംബർ 2–12 – ഡാക്കിംഗ് നദിയുടെ വടക്ക് ഭാഗത്തേക്കുള്ള പ്രചാരണം
• സെപ്റ്റംബർ 14 - നവംബർ 5 – വടക്കുകിഴക്കൻ ചൈനയിൽ 1947 ലെ ശരത്കാല ആക്രമണം
• ഒക്ടോബർ 2–10 – സാഹെ പർവത പ്രചാരണം
• ഒക്ടോബർ 29 - നവംബർ 25 – ഫ്യൂണിയു പർവതനിരകളുടെ കിഴക്കൻ താഴ്‌വാരങ്ങളിൽ പ്രചാരണം
• ഡിസംബർ 15 - മാർച്ച് 15, 1948 – വടക്കുകിഴക്കൻ ചൈനയിൽ 1947 ലെ ശീതകാല ആക്രമണം
• ഡിസംബർ 7–9 – ഫീനിക്സ് കൊടുമുടി യുദ്ധം
• ഡിസംബർ 9 - 1948 ജൂൺ 15 – പടിഞ്ഞാറൻ തായാൻ കാമ്പെയ്ൻ
• ഡിസംബർ 11 - 1948 ജനുവരി – ദബീശാനിലെ ക er ണ്ടർ-ഉന്മൂലന പ്രചാരണം
• ഡിസംബർ 20 - ജൂൺ 1948 – ജിംഗ് ഷാൻ-സോങ്‌സിയാങ് കാമ്പെയ്‌ൻ

1948

• ജനുവരി 2–7 – ഗോങ്‌ജുതുൻ കാമ്പെയ്‌ൻ
• മാർച്ച് 7 - മെയ് 18 – ലിൻഫെൻ കാമ്പെയ്‌ൻ
• മാർച്ച് 11–21 – Zouucun-Zhangdian കാമ്പെയ്‌ൻ
• മെയ് 12 - ജൂൺ 25 – ഹെബി-റെഹെ-ചഹാർ കാമ്പെയ്ൻ
• മെയ് 23 - ഒക്ടോബർ 19 – ചാങ്ചുൻ ഉപരോധം
• മെയ് 29 - ജൂലൈ 18 – യാൻ‌ഷ ou കാമ്പെയ്ൻ
• ജൂൺ 17–19 – ഷാങ്‌കായ് യുദ്ധം
• സെപ്റ്റംബർ 12 - നവംബർ 12 – ലിയോഷെൻ കാമ്പെയ്ൻ
• ഒക്ടോബർ 5 - 1949 ഏപ്രിൽ 24 – തായ്‌വാൻ കാമ്പെയ്‌ൻ
• ഒക്ടോബർ 7–15 – ജിൻ‌ഷ ou യുദ്ധം
• ഒക്ടോബർ 10–15 – താഷാൻ യുദ്ധം
• നവംബർ 6 - 1949 ജനുവരി 10 – ഹുവായ്ഹായ് കാമ്പെയ്ൻ
• നവംബർ 15 - 1949 ജനുവരി 11 – ജിയുലിയൻഷാൻ യുദ്ധം
• നവംബർ 22 - ഡിസംബർ 15 – ഷുവാങ്‌ഡ്യൂജി കാമ്പെയ്‌ൻ
• നവംബർ 29 - ജനുവരി 31, 1949 – പിംഗ്ജിൻ കാമ്പെയ്ൻ
• 1946-1948 – ബൈതാഗ് ബോഗ് യുദ്ധം

1949

• ജനുവരി 3–15 – ടിയാൻജിൻ കാമ്പെയ്ൻ
• ഏപ്രിൽ - ജൂൺ, 1950 – വടക്കൻ ചൈനയിലെ കൊള്ളക്കാരെ അടിച്ചമർത്താനുള്ള പ്രചാരണം
• ഏപ്രിൽ - ജൂൺ, 1953 – മധ്യ, തെക്കൻ ചൈനയിലെ കൊള്ളക്കാരെ അടിച്ചമർത്താനുള്ള പ്രചാരണം
• മെയ് 12 - ജൂൺ 2 – ഷാങ്ഹായ് കാമ്പെയ്ൻ
• മെയ് 17 - ജൂൺ 16 – സിയാൻ‌യാങ് കാമ്പെയ്‌ൻ
• ഓഗസ്റ്റ് 9–27 – ലാൻ‌ഷ ou കാമ്പെയ്ൻ
• ഓഗസ്റ്റ് 9 - ഡിസംബർ, 1953 – കിഴക്കൻ ചൈനയിലെ കൊള്ളക്കാരെ അടിച്ചമർത്താനുള്ള പ്രചാരണം
• ഓഗസ്റ്റ് 24 - സെപ്റ്റംബർ, 1951 – ഫുജിയാനിലെ കൊള്ളക്കാരെ അടിച്ചമർത്താനുള്ള പ്രചാരണം
• സെപ്റ്റംബർ 5–24 – നിങ്‌സിയ കാമ്പെയ്‌ൻ
• സെപ്റ്റംബർ 5 - മാർച്ച്, 1950 – ഡബീഷനിലെ കൊള്ളക്കാരെ അടിച്ചമർത്താനുള്ള പ്രചാരണം
• ഒക്ടോബർ 25–27 – ഗുനിംഗ്ട ou യുദ്ധം
• നവംബർ-ജൂലൈ, 1953 – വടക്കുപടിഞ്ഞാറൻ ചൈനയിലെ കൊള്ളക്കാരെ അടിച്ചമർത്താനുള്ള പ്രചാരണം
• നവംബർ 1–28 – നാഞ്ചുവാൻ കൗണ്ടിയുടെ വടക്ക് ഭാഗത്തേക്കുള്ള പ്രചാരണം
• നവംബർ 3–5 – ഡെങ്‌ബു ദ്വീപ് യുദ്ധം
• നവംബർ 17 - ഡിസംബർ 1 – ബോബായ് കാമ്പെയ്ൻ
• ഡിസംബർ 3–26 – ലിയാൻ‌യാങ്ങിലെ കൊള്ളക്കാരെ അടിച്ചമർത്താനുള്ള പ്രചാരണം
• ഡിസംബർ 6–7 – ലിയാങ്‌ജിയാഷുയി യുദ്ധം
• ഡിസംബർ 7–14 – ലിയാങ് യുദ്ധം
• ഡിസംബർ 17–18 – ജിയാൻമെൻഗുവാൻ യുദ്ധം

1950

• ജനുവരി - ജൂൺ, 1955 – വുപ്പിംഗിൽ കൊള്ളക്കാരെ അടിച്ചമർത്താനുള്ള പ്രചാരണം
• ജനുവരി 15 - മെയ് 1951 – ഗ്വാങ്‌സിയിലെ കൊള്ളക്കാരെ അടിച്ചമർത്താനുള്ള പ്രചാരണം
• ജനുവരി 19–31 – ബാമിയൻഷാൻ യുദ്ധം
• ഫെബ്രുവരി - ഡിസംബർ 1953 – തെക്കുപടിഞ്ഞാറൻ ചൈനയിലെ കൊള്ളക്കാരെ അടിച്ചമർത്താനുള്ള പ്രചാരണം
• ഫെബ്രുവരി 4 - ഡിസംബർ – ലോംഗ്ക്വാനിലെ കൊള്ളക്കാരെ അടിച്ചമർത്താനുള്ള പ്രചാരണം
• ഫെബ്രുവരി 14-20 – ടിയാൻക്വാൻ യുദ്ധം
• മാർച്ച് 3 – നാനാവോ ദ്വീപ് യുദ്ധം
• മാർച്ച് 5 - മെയ് 1 – ഹൈനാൻ ദ്വീപിലെ ലാൻഡിംഗ് പ്രവർത്തനം
• മാർച്ച് 29 - മെയ് 7 – യിവു യുദ്ധം
• മെയ് 11 – ഡോങ്‌ഷാൻ ദ്വീപ് യുദ്ധം
• മെയ് 25– ഓഗസ്റ്റ് 7 – വാൻഷൻ ദ്വീപസമൂഹം
• ഓഗസ്റ്റ് 9 – നാൻ‌പാംഗ് ദ്വീപ് യുദ്ധം
• സെപ്റ്റംബർ - ജനുവരി, 1951 – വടക്കൻ ഗുവാങ്‌ഡോങ്ങിലെ കൊള്ളക്കാരെ അടിച്ചമർത്താനുള്ള പ്രചാരണം
• സെപ്റ്റംബർ 22 - നവംബർ 29 – വടക്കുകിഴക്കൻ ഗുയിഷുവിലെ കൊള്ളക്കാരെ അടിച്ചമർത്താനുള്ള പ്രചാരണം
• ഒക്ടോബർ 15 - നവംബർ – ഹുനാൻ-ഹുബെ-സിചുവാൻ അതിർത്തി പ്രദേശത്തെ കൊള്ളക്കാരെ അടിച്ചമർത്താനുള്ള പ്രചാരണം
• ഒക്ടോബർ 15 - ഡിസംബർ – പടിഞ്ഞാറൻ ഹുനാനിലെ കൊള്ളക്കാരെ അടിച്ചമർത്താനുള്ള പ്രചാരണം
• ഡിസംബർ 13 - ഫെബ്രുവരി, 1951 – ശിവന്ദാഷനിലെ കൊള്ളക്കാരെ അടിച്ചമർത്താനുള്ള പ്രചാരണം
• ഡിസംബർ 20 - ഫെബ്രുവരി, 1951 – ലിയുവാണ്ടഷനിലെ കൊള്ളക്കാരെ അടിച്ചമർത്താനുള്ള പ്രചാരണം

1950-58

ചൈനയിലെ കുമിന്റാങ് ഇസ്ലാമിക കലാപം (1950–1958)

1951

• ജനുവരി 8 - ഫെബ്രുവരി – യോഷനിൽ കൊള്ളക്കാരെ അടിച്ചമർത്താനുള്ള പ്രചാരണം
• ഏപ്രിൽ 15 - സെപ്റ്റംബർ – പടിഞ്ഞാറൻ ഗ്വാങ്‌സിയിലെ കൊള്ളക്കാരെ അടിച്ചമർത്താനുള്ള പ്രചാരണം

1952

• ഏപ്രിൽ 11–15 – നാൻറി ദ്വീപ് യുദ്ധം
• ജൂൺ 13 - സെപ്റ്റംബർ 20 – ഹൈഷുയിയിലെ കൊള്ളക്കാരെ അടിച്ചമർത്താനുള്ള പ്രചാരണം
• സെപ്റ്റംബർ 20 - ഒക്ടോബർ 20 – നാൻ‌പാംഗ് ദ്വീപസമൂഹം

1953

• മെയ് 29 – ദളുഷൻ ദ്വീപുകളുടെ യുദ്ധം
• ജൂലൈ 16–18 – ഡോങ്‌ഷാൻ ദ്വീപ് കാമ്പെയ്‌ൻ

1955

• ജനുവരി 18-20 – യിജിയാങ്‌ഷാൻ ദ്വീപുകളുടെ യുദ്ധം
• ജനുവരി 19 - ഫെബ്രുവരി 26 – ഡാച്ചൻ ദ്വീപസമൂഹം

1960

നവംബർ 14 - ഫെബ്രുവരി 9, 1961 – ചൈന-ബർമ അതിർത്തിയിൽ പ്രചാരണം

അവലംബം

1. ↑ Li, Xiaobing (2012). China at War: An Encyclopedia. p. 295. ISBN 9781598844153.
2. ↑ "Èëãñèõ±¨". Archived from the original on 2017-03-29. Retrieved 2020-11-28.
3. ↑ Hsiung, James C. (1992). China's Bitter Victory: The War With Japan, 1937–1945. New York: M. E. Sharpe publishing. ISBN 1-56324-246-X.
4. ↑ 曹, 前发. "毛泽东的独创："兵民是胜利之本"". 中国共产党新闻网. 人民网-中国共产党新闻网.
5. ↑ ^{5.0 5.1 5.2} Lynch, Michael (2010). The Chinese Civil War 1945–49. Osprey Publishing. p. 91. ISBN 978-1-84176-671-3. Archived from the original on 2016-01-02. Retrieved 2020-11-28.
6. ↑ "Twentieth Century Atlas - Death Tolls".
7. ↑ "Twentieth Century Atlas - Death Tolls".
8. ↑ Lew, Christopher R.; Leung, Pak-Wah, eds. (2013). Historical Dictionary of the Chinese Civil War. Lanham, Maryland: The Scarecrow Press, Inc. p. 3. ISBN 978-0810878730. {cite book}: Invalid |ref=harv (help)
9. ↑ Green, Leslie C. The Contemporary Law of Armed Conflict. p. 79.
10. ↑ So, Alvin Y.; Lin, Nan; Poston, Dudley, eds. (July 2001). The Chinese Triangle of Mainland China, Taiwan, and Hong Kong: Comparative Institutional Analyses. Contributions in Sociology. Vol. 133. Westport, CT; London: Greenwood Press. ISBN 978-0-313-30869-7. ISSN 0084-9278. OCLC 45248282.
11. ↑ ^{11.0 11.1} March, G. Patrick. Eastern Destiny: Russia in Asia and the North Pacific. [1996] (1996). Greenwood Publishing Group. ISBN 0-275-95566-4. p. 205.
12. ↑ ^{12.0 12.1} H.H. Chang, Chiang Kai Shek – Asia's Man of Destiny (Doubleday, 1944; reprint 2007 ISBN 1-4067-5818-3. p. 126.
13. ↑ H.H. Chang, Chiang Kai Shek – Asia's Man of Destiny (Doubleday, 1944; reprint 2007 ISBN 1-4067-5818-3. p. 126.
14. ↑ Ho, Alfred K. Ho, Alfred Kuo-liang. [2004] (2004). China's Reforms and Reformers. Greenwood Publishing Group. ISBN 0-275-96080-3. p. 7.
15. ↑ March, G. Patrick. Eastern Destiny: Russia in Asia and the North Pacific. [1996] (1996). Greenwood Publishing Group. ISBN 0-275-95566-4. p. 205.
16. ↑ ^{16.0 16.1} Fairbank, John King. [1994] (1994). China: A New History. Harvard University Press. ISBN 0-674-11673-9.
17. ↑ Kuhn, Robert (2005). The man who changed China: the life and legacy of Jiang Zemin. Crown Publishers.
18. ↑ Fairbank, John King. [1994] (1994). China: A New History. Harvard University Press. ISBN 0-674-11673-9.
19. ↑ Zedong, Mao. Thompson, Roger R. [1990] (1990). Report from Xunwu. Stanford University Press. ISBN 0-8047-2182-3.
20. ↑ Brune, Lester H. Dean Burns, Richard Dean Burns. [2003] (2003). Chronological History of U.S. Foreign Relations. Routledge. ISBN 0-415-93914-3.
21. ↑ Zhao, Suisheng. [2004] (2004). A Nation-state by Construction: Dynamics of Modern Chinese Nationalism. Stanford University Press. ISBN 0-8047-5001-7.
22. ↑ Guo, Xuezhi. [2002] (2002). The Ideal Chinese Political Leader: A Historical and Cultural Perspective. Greenwood Publishing Group. ISBN 0-275-97259-3.
23. ↑ Theodore De Bary, William. Bloom, Irene. Chan, Wing-tsit. Adler, Joseph. Lufrano Richard. Lufrano, John. [1999] (1999). Sources of Chinese Tradition. Columbia University Press. ISBN 0-231-10938-5. p. 328.