Nasib muktamad alam semesta

Sebahagian daripada siri
Fizik kosmologi
Alam semesta awal
Latar belakang
  • Pengembangan
  • Masa depan
  • Komponen
  • Struktur
Uji kaji
Ahli Sains
Sejarah subjek
  • Penemuan sinaran latar belakanggelombang mikro kosmik
  • Sejarah teori Letupan Besar
  • Tafsiran agama terhadapteori Letupan Besar
  • Garis masa teori kosmologi

Nasib muktamad alam semesta merupakan salah satu topik kosmologi. Banyak kemungkinan bagi nasib yang diramalkan oleh teori saintifik yang sentiasa berlawanan, termasuklah masa depan yang terhingga dan tidak terhingga. Apabila dinyatakan bahawa alam semesta dimulakan dengan Letupan Besar dan diterima oleh kebanyakan saintis, seseorang itu mula bergantung kepada sifat fizikal jirim/tenaga dalam alam semesta, ketumpatan puratanya, dan kadar pengembangannya. Lanjutannya, nasib alam semesta menjadi tema ketara dalam cereka sains.

Asas saintifik

Lihat juga: Garis masa kosmologi dan Garis masa Letupan Besar

Teori

Pengembaraan teori saintifik bagi nasib muktamad alam semesta mungkin bermula dengan teori kerelatifan am Albert Einstein pada 1915. Kerelatifan am boleh digunakan untuk menerangkan alam semesta pada skala yang terbesar mungkin. Terdapat banyak penyelesaian yang mungkin bagi persamaan kerelatifan am, dan setiap satunya menunjukkan kesudahan yang mungkin bagi alam semesta. Alexander Friedmann mengemukakan satu nombor seperti penyelesaian pada 1922. Dalam sesetengah alam semesta ini telah mengembang dari titik ketunggalan awal; inilah asas Letupan Besar.

Cerapan

Bukti cerapan tidaklah terlalu lama ditunggu. Pada 1929, Edwin Hubble menerbitkan kesimpulannya, berdasarkan cerapannya pada bintang pembolehubah Cepheid pada galaksi jauh, bahawa alam semesta mengembang. Mulai dari situ, pemulaan alam semesta dan kesudahan yang mungkin telah menjad subjek serius dalam penyiasatan saintifik.

Teori Letupan Besar dan Keadaan Mantap

Pada 1931, Georges-Henri Lemaître mengemukakan teori yang dipanggil toeri Letupan Besar bagi asal-usul alam semesta. Pada 1948, Fred Hoyle mengemukakan pula teori bertentangan iaitu teori keadaan mantap yang mengatakan alam semesta ini berterusan mengembang tetapi secara statistik tidak berubah walaupun jirim baru sentiasa dicipta. Kedua-dua teori ini merupakan persaingan hebat hinggalah penemuan pada 1965 oleh Arno Penzias dan Robert Wilson yang menemui sinaran gelombang mikro kosmik latar belakang, fakta yang mejelas dan menyokong teori Letupan Besar, lalu menyisihkan teori Keadaan Mantap. Teori Letupan Besar ini terus diterima ramai sebagai asal-usul alam semesta.

Pemalar kosmologi

Apabila Einstein merumuskan kerelatifan am, beliau mempercayai bahawa alam semesta ini statik. Apabila Einstein mendapati yang persamaannya dengan mudah dapat diselesaikan untuk membenarkan alam semesta mengembang kini dan mengecut kemudian, beliau menambah ke dalam persamaan itu apa yang dinamakannya pemalar kosmologi, sevcara utamanya merupakan ketumpatan tenaga yang malar yang tidak dipengaruhi oleh pengembangan ataupun pengecutan, yang peranannya untuk mengimbangi kesan graviti terhadap alam semesta supaya alam semesta kekal statik. Selepas Hubble mengumumkan kesimpulannya bahawa alam semesta mengembang, Einstein menulis bahawa pemalar kosmologinya merupakan "kesilapan besar" beliau.


Lihat juga
  • Kosmologi esoterik
  • Hampagas palsu
  • Prinsip akhir antropik
  • Kerelatifan am
  • Kematian haba alam semesta
  • Skala Kardashev
  • Titik Omega
  • Bentuk alam semesta
  • Garis masa kosmologi
  • Garis masa Letupan Besar
  • Pembanguna dunia

Saintis

  • John D. Barrow
  • Freeman Dyson
  • Alan Guth
  • Andrei Linde
  • Frank J. Tipler

Rujukan

Bacaan lanjut

Bukan cereka

Cereka

  • Poul Anderson, Tau Zero
  • Isaac Asimov, The Last Question
  • John D. Barrow, Impossibility
  • Stephen Baxter, Vacuum Diagrams, Deep Future, Manifold: Time, Exultant, dan lain lagi
  • L. E. Modesitt, Jr. Gravity Dreams

Pautan luar