Emilio De Bono

Emilio De Bono
Emilio De Bono
Geboren 19 maart 1866
Cassano d'Adda, Lombardije, Koninkrijk Italië
Overleden 11 januari 1944
Verona, Veneto, Koninkrijk Italië
Rustplaats Cassano d’Adda Begraafplaats, Cassano d'Adda, Milaan (provincie), Lombardia, Italië[1]
Land/zijde Koninkrijk Italië
Onderdeel Koninklijk Italiaans Leger
Dienstjaren 1884 - 1920
1935 - 1943
Rang Maresciallo d'Italia
Slagen/oorlogen Italiaans-Turkse Oorlog

Eerste Wereldoorlog


Tweede Italiaans-Ethiopische Oorlog


Tweede Wereldoorlog

Onderscheidingen Zie onderscheidingen
Ander werk Staatssecretaris bij het Ministerie van Koloniën (18 december 1928-12 september 1929)
Minister van Koloniën (12 september 1929-17 januari 1935)
Minister van staat

Emilio De Bono (Cassano d'Adda, 19 maart 1866 - Verona, 11 januari 1944) was een Italiaans militair en fascistisch politicus.

Carrière

De Bono vocht tijdens de Eritrea-oorlog (1887), de Italiaans-Turkse Oorlog (1911) en tijdens de Eerste Wereldoorlog (1915-1918) in het Italiaanse leger. In 1915 werd hij commandant van het 15de Regiment Bersaglieri en in 1918 werd hij commandant van het 9de Legerkorps. Aan het einde van de Eerste Wereldoorlog werd De Bono bevorderd tot luitenant-generaal. Na de oorlog werd hij een van de commandanten van de arditi (elitekorps van het leger) en sloot hij zich aan bij de fascistische beweging. In 1921 werd hij lid van de Nationale Fascistische Partij van Benito Mussolini en in datzelfde jaar in de Kamer van Afgevaardigden gekozen.

Fascistische machtsovername

Tijdens de Mars op Rome (28 oktober 1922) was hij een van de leden van het quadrumviri (viermanschap) dat de mars leidde.

Na de fascistische machtsovername werd hij senator en politiechef (1923). Zijn naam werd echter in verband gebracht met de moord op Giacomo Matteotti, de antifascistische socialistische volksvertegenwoordiger (1924), waarna De Bono tot aftreden werd gedwongen als politiechef. Van 1925 tot 1929 was hij gouverneur van Italiaans-Libië en daarna minister van Koloniën (1929).

In 1929 werd De Bono tot generaal bevorderd en in 1935 tijdens de oorlog tegen Ethiopië, trad hij op als opperbevelhebber van het Italiaanse koloniale leger. In 1936 werd hij maarschalk van Italië. Hij was onderscheiden met de zilveren Medaille voor Militaire Dapperheid, een hoge Italiaanse onderscheiding. Hij was ook commandeur en later grootkruis in de Militaire Orde van Savoye en een van de weinige grootkruisen in de exclusieve Koloniale Orde van de Ster.

Emilio de Bono was katholiek en van adel en was een van de rechtsridders in de Orde van Malta.[2]

Val

Op 24 juli 1943 stemde De Bono als lid van de Fascistische Grote Raad voor de motie van Dino Grandi en was dus voor de afzetting van Mussolini als dictator. Als gevolg van deze keuze werd hij in Noord-Italië door fascisten van Mussolini's Italiaanse Sociale Republiek onder huisarrest gesteld. Tijdens een showproces in Verona werd De Bono als verrader ter dood veroordeeld en ondanks zijn hoge leeftijd terechtgesteld.

Onderscheidingen

Zie ook

Zie de categorie Emilio De Bono van Wikimedia Commons voor mediabestanden over dit onderwerp.