Dei sju dygdene

De sju dygdene, eller dei sju kardinaldygdene, er dei positive spegleigenskapane til dei sju dødssyndene i romersk-katolsk kristendom. Dei spelte ei stor rolle for etiske diskusjoner i mellomalderen. Det norske ordet dygd kjem frå norrønt dygð, som er i slekt med å duge. Det latinske ordet for dygd er «virtus» som tyder styrke, (frå «vir», dvs. mann).

Lista med Dei sju dygdene skriv seg frå eit dikt av 400-tals-poeten Aurelius Clemens Prudentius, Psychomachia, som tek opp kampen mellom det gode og det vonde.

1. Dygd - virtus (i motsetnad til vellyst)
2. Gjevmilde - liberalis (i motsetnad til grådigskap)
3. Måtehald - frenum (i motsetnad til fråtsing)
4. Flid - industria (i motsetnad til latskap)
5. Tolmod - patientia (i motsetnad til vreide)
6. Godleik - humanitas (i motsetnad til misunning)
7. Audmykt - humilitas (i motsetnad til hovmod)

Mot, visdom, måtehald og rettferd er Platons fire klassiske kardinaldygder. Kristen teologi legg gjerne til, frå 1. Kor. 13: Tru, von og kjærleik. Desse sju utgjer til saman dei sju kardinaldygdene:

• Prudentia (visdom eller varsemd)
• Iustitia (rettferd)
• Temperantia (måtehald)
• Fortitudo (mot)
• Fides (tru)
• Spes (von)
• Caritas (kjærleik)^[1]

Commons har multimedium som gjeld: Dei sju dygdene