Carles III lo Gròs
Carles III lo Gròs (839 - 12 de genier de 888, Neudingen) es un sobeiran carolingian de la segonda mitat dau sègle IX. Es lo darrier emperaire de la dinastia que capitèt d'unificar lei territòris francs au sen d'un meteis Estat. Sa mòrt marca lo començament dau periòde finau dau declin dei Carolingians.
Tresen fiu de Loís lo Germanic, eiretèt d'Alamania a títol personau e de Lotaringia en indivision amb sei fraires Carloman e Loís III. En 879, prenguèt lo contraròtle dau reiaume d'Itàlia après una demanda d'ajuda militara dau papa Joan VIII còntra lei Sarrasins. Puei, a la mòrt de sei fraires, en 880 e en 882, recuperèt l'ensemble dei territòris de son paire e foguèt coronat emperaire a Roma en 881. Enfin, reconegut rèi de Francia Occidentala, tornèt formar l'empèri de Carlesmanhe. Pasmens, en despiech d'aquela renaissença territòriala, Carles III lo Gròs poguèt pas reconstituïr lo poder militar de son rèire. Lo caòs contunièt donc de predominar dins l'espaci carolingian e en 886, l'emperaire foguèt obligat de pagar un important tribut per obtenir l'abandon dau sètge de París per lei Vikings. Aquò maucontentèt fòrça l'elèit de l'Empèri e una assemblada de la noblesa ordonèt sa destitucion en 887. Moriguèt un mes pus tard sensa eiretier legitim.
Liames intèrnes
- Carolingians.
- Empèri Carolingian.
Bibliografia
- (fr) Pierre Riché, Les Carolingiens, une famille qui fit l'Europe, París, Hachette, coll. « Pluriel », 1983, 490 p.
- (de) Karl Ferdinand Werner (trad. Bruno Saint-Sorny), Enquêtes sur les premiers temps du principat français (IXe – Xe siècles), Ostfildern, Jan Thorbecke Verlag, coll. « Instrumenta » (n° 14), 2004, 336 p.