(21) Lutetia

(21) Lutetia
Ilustracja
Planetoida (21) Lutetia sfotografowana przez sondę Rosetta
Odkrywca

Hermann Goldschmidt[1]

Data odkrycia

15 listopada 1852[1]

Numer kolejny

21

Charakterystyka orbity (J2000)
Przynależność
obiektu

pas główny[1]

Półoś wielka

2,4341[1] au

Mimośród

0,1647[1]

Peryhelium

2,0332[1] au

Aphelium

2,8350[1] au

Okres obiegu
wokół Słońca

3 lata 291 dni 9[1] godzin

Średnia prędkość

18,96 km/s

Inklinacja

3,06[1]°

Charakterystyka fizyczna
Średnica

wymiary: 132×101×76 km[2]
98 ± 2[3]
95,76 ± 4,1[1] km

Masa

1,70 ± 0,02 ×1018[3] kg

Średnia gęstość

3,45 ± 0,21[3] g/cm3

Okres obrotu

ok. 8,1655[1] h

Albedo

0,194[3]
0,2212 ± 0,020[1]

Jasność absolutna

ok. 7,50[1]m

Typ spektralny

Typ M[1]

Średnia temperatura powierzchni

śred. ~172 K
max. (−7 °C) 266[potrzebny przypis] K

Satelity naturalne

brak danych

Multimedia w Wikimedia Commons

(21) Lutetia – planetoida z pasa głównego.

Odkrycie

Planetoida została odkryta 15 listopada 1852 przez Hermanna Mayera Salomona Goldschmidta z balkonu jego apartamentu[potrzebny przypis] w Paryżu. Nazwa pochodzi od łacińskiego odpowiednika nazwy „Paryż”[4].

Jest to pierwsza planetoida odkryta przez astronoma amatora[4].

Orbita

Orbita planetoidy, 2009-01-01

Orbita Lutetii jest nachylona do płaszczyzny ekliptyki pod kątem 3,06°. Na jeden obieg wokół Słońca potrzebuje 3 lat i 291 dni, krążąc w średniej odległości 2,43 j.a.[1] Średnia prędkość orbitalna to ok. 18,96 km/s.[potrzebny przypis]

Właściwości fizyczne

(21) Lutetia ma rozmiary 132 × 101 × 76 km[2]. Jej albedo określane jest na około 0,194[3] lub około 0,22, a jasność absolutna około 7,50m[1]. Planetoida ta zalicza się najprawdopodobniej do typu M. Jej powierzchnia jest stosunkowo jasna i zawiera komponenty metaliczne, choć badania wskazują również na obecność pewnych ilości krzemianów oraz cienkiej warstwy regolitu, podobnie jak w przypadku innych planetoid. Średnia temperatura na jej powierzchni sięga ok. 172 K, maksymalna zaś 266 K (−7 °C).[potrzebny przypis]

Powierzchnia jest pokryta wieloma kraterami uderzeniowymi o różnej wielkości i wieku.

Lutetia rotuje w czasie 8 godzin i 10 minut, a oś obrotu nachylona jest pod kątem 85–89° do płaszczyzny ekliptyki[potrzebny przypis], zatem – podobnie jak Uran – planetoida ta „toczy się” niemalże po swojej trajektorii.

Misje kosmiczne

Lutetia z Saturnem w tle

10 lipca roku 2010 o 15:44 sonda kosmiczna Rosetta przeleciała z prędkością 15 km/s w odległości 3169 km od Lutetii[5]. Przesłane na Ziemię zdjęcia ukazały struktury z rozdzielczością do 60 metrów.

Zobacz też

Przypisy

  1. ↑ a b c d e f g h i j k l m n o p (21) Lutetia w bazie Jet Propulsion Laboratory (ang.) [dostęp 2024-12-31]
  2. ↑ a b Lutetia: największa z odwiedzonych planetoid w serwisie APOD: Astronomiczne zdjęcie dnia
  3. ↑ a b c d e P. Vernazza, M. Ferrais, L. Jorda, J. Hanuš, B. Carry i inni. VLT/SPHERE imaging survey of the largest main-belt asteroids: Final results and synthesis. „Astronomy and Astrophysics”. 54, s. A56, 2021. (ang.). 
  4. ↑ a b (21) Lutetia. W: Lutz D. Schmadel: Dictionary of Minor Planet Names. Springer Berlin Heidelberg, 2007, s. 17. DOI: 10.1007/978-3-540-29925-7_22. ISBN 978-3-540-00238-3. (ang.).
  5. ↑ Loty kosmiczne - Misja Rosetta

Bibliografia

Linki zewnętrzne