Łatczyn brodawnik

Łatczyn brodawnik
Decticus verrucivorus
(Linnaeus, 1758)
Ilustracja
Systematyka
Domena

eukarionty

Królestwo

zwierzęta

Typ

stawonogi

Podtyp

sześcionogi

Gromada

owady

Podgromada

uskrzydlone

Rząd

prostoskrzydłe

Rodzina

pasikonikowate

Rodzaj

Decticus

Gatunek

łatczyn brodawnik

Synonimy
  • Gryllus verrucivorus Linnaeus, 1758
Multimedia w Wikimedia Commons

Łatczyn brodawnik (Decticus verrucivorus) – euroazjatycki gatunek owada prostoskrzydłego z rodziny pasikonikowatych (Tettigoniidae)[1].

Ciało łatczyna osiąga długość od 2,5–4 cm[2]. Pokładełko długie do 26 mm, jest ząbkowane na krawędziach i pokryte ostrymi brodawkami[3]. Od innych pasikonikowatych wyróżniają go masywne tylne odnóża oraz długie skrzydła daleko wystające poza koniec odwłoka, pokryte widocznymi szeregami drobnych plamek. Ubarwienie zmienne.

Prowadzi naziemny i dzienny tryb życia[2]. Samce wydają dźwięki o dość ostrym brzmieniu w niewielkim stopniu modulowane. Lubi miejsca nasłonecznione jak suche, południowe zbocza, wrzosowiska i łąki, przebywa również w zaroślach. Jest wszystkożerny.

W Polsce można go spotkać na terenie całego kraju[4], z wyjątkiem Tatr[5]. Osobniki dorosłe występują od początku lipca.

Polska nazwa gatunku związana jest z ludowym wierzeniem, że wydzielana przez złapane osobniki brunatna ciecz likwiduje brodawki[3]. Złapany łatczyn brodawnik gryzie[3]. Przystawiano go do brodawek, które zgryzał silnymi żuwaczkami, a powstałą ranę smarowano sokiem trawiennym owada[2].

Zobacz też

Przypisy

  1. ↑ Eades, D.C.; D. Otte; M.M. Cigliano & H. Braun: Orthoptera Species File Online: species Decticus verrucivorus (Linnaeus, 1758). [dostęp 2010-09-18]. (ang.).
  2. ↑ a b c Ursula Stichmann-Marny, Erich Kretzschmar: Przewodnik : rośliny i zwierzęta. Warszawa: Multico, 2006. ISBN 83-7073-429-4.
  3. ↑ a b c Władysław Strojny: Nasze zwierzęta. Warszawa: Państwowe Wydawnictwo Rolnicze i Leśne, 1981. ISBN 83-09-00045-6.
  4. ↑ Fauna Polski - charakterystyka i wykaz gatunków. Bogdanowicz W., Chudzicka E., Pilipiuk I. i Skibińska E. (red.). T. II. Warszawa: Muzeum i Instytut Zoologii PAN, 2007. ISBN 978-83-881470-7-4.
  5. ↑ Władysław Bazyluk, Anna Liana: Prostoskrzydłe - Orthoptera. Warszawa: Muzeum i Instytut Zoologii PAN, 2000, seria: Katalog Fauny Polski cz. 17, z. 2. ISBN 83-85192-94-8.