Alaksandr Dabrawolski
Pełne imię i nazwisko |
Alaksandr Alhiertawicz Dabrawolski |
---|---|
Data i miejsce urodzenia |
23 listopada 1958 |
Deputowany do Rady Najwyższej Republiki Białorusi XIII kadencji | |
Okres |
od 9 stycznia 1996 |
Przynależność polityczna |
Zjednoczona Partia Obywatelska, |
Następca |
wybory nie odbyły się |
Deputowany do Rady Najwyższej ZSRR | |
Okres |
od 1989 |
Przynależność polityczna | |
Następca |
stanowisko zlikwidowane |
Zastępca przewodniczącego Zjednoczonej Partii Obywatelskiej | |
Okres |
od 1995 |
Przynależność polityczna | |
Poprzednik |
stanowisko utworzone |
Przewodniczący Zjednoczonej Partii Demokratycznej Białorusi | |
Okres |
od 1991 |
Przynależność polityczna |
Zjednoczona Partia Demokratyczna Białorusi |
Następca |
stanowisko zlikwidowane |
Alaksandr Alhiertawicz Dabrawolski (biał. Аляксандр Альгертавіч Дабравольскі[a], ros. Александр Ольгертович Добровольский, Aleksandr Olgiertowicz Dobrowolski; ur. 23 listopada 1958 w Sule) – białoruski polityk, deputowany do Rady Najwyższej Republiki Białorusi XIII kadencji.
Życiorys
Urodził się 23 listopada 1958 roku we wsi Suła, w rejonie stołpeckim obwodu mińskiego Białoruskiej SRR, ZSRR. W 1982 roku ukończył studia na Wydziale Radiofizyki i Elektroniki, a w 1995 roku – na Wydziale Prawa Białoruskiego Uniwersytetu Państwowego[1], uzyskując wykształcenie odpowiednio inżyniera konstruktora i prawnika[2]. W 1980 roku pracował jako technik w Naukowo-Badawczym Instytucie Fizyki Stosowanej w Mińsku. W latach 1982–1991 był inżynierem konstruktorem w Biurze Konstrukcyjnym Precyzyjnego Elektronicznego Budownictwa Maszynowego[1].
W latach 1989–1991 był deputowanym do Rady Najwyższej ZSRR[2]. Pełnił funkcję zastępcy przewodniczącego Komitetu Praw i Swobód Obywatelskich Rady Najwyższej ZSRR, był członkiem Międzyregionalnej Grupy Deputowanych. W latach 1992–1995 pracował jako wicedyrektor, pracownik naukowy Niezależnego Instytutu Badań Socjalno-Ekonomicznych i Politycznych[1]. Był jednym z organizatorów Zjednoczonej Partii Demokratycznej Białorusi. W latach 1990–1991 pełnił funkcję członka jej Rady, w latach 1991–1995 – przewodniczącego[1]. Po zjednoczeniu z Partią Obywatelską w 1995 roku objął stanowisko zastępcy przewodniczącego nowo powstałego ugrupowania – Zjednoczonego Partii Obywatelskiej[2].
W pierwszej turze uzupełniających wyborów parlamentarnych 29 listopada 1995 roku został wybrany na deputowanego do Rady Najwyższej Republiki Białorusi XIII kadencji z plachanouskiego okręgu wyborczego nr 227 miasta Mińska. 5 grudnia 1995 roku został zarejestrowany przez centralną komisję wyborczą[3], a 9 stycznia 1996 roku zaprzysiężony na deputowanego[4]. Od 23 stycznia pełnił w Radzie Najwyższej funkcję członka Stałej Komisji ds. Praw Człowieka, Kwestii Narodowościowych, Środków Masowego Przekazu, Kontaktu ze Zjednoczeniami Społecznymi i Organizacjami Religijnymi[5]. Był przewodniczącym Podkomisji ds. Środków Masowego Przekazu, Kontaktu ze Zjednoczeniami Społecznymi i Organizacjami Religijnymi. Należał do opozycyjnej wobec prezydenta Alaksandra Łukaszenki frakcji „Działanie Obywatelskie”. Od 3 czerwca był przewodniczącym grupy roboczej Rady Najwyższej ds. współpracy z parlamentem Rzeczypospolitej Polskiej[6]. 27 listopada 1996 roku, po dokonanej przez prezydenta kontrowersyjnej i częściowo nieuznanej międzynarodowo zmianie konstytucji, nie wszedł w skład utworzonej przez niego Izby Reprezentantów Zgromadzenia Narodowego Republiki Białorusi I kadencji. Zgodnie z Konstytucją Białorusi z 1994 roku jego mandat deputowanego do Rady Najwyższej zakończył się 9 stycznia 2001 roku; kolejne wybory do tego organu jednak nigdy się nie odbyły[7].
Alaksandr Dabrawolski usiłował kandydować w wyborach parlamentarnych w 2004 roku, jednak został skreślony na odległość przez okręgową komisję wyborczą. W 2005 roku był jednym z organizatorów Kongresu Sił Demokratycznych i jednym z szefów sztabu przedwyborczego kandydata na prezydenta w wyborach 2006 roku, Alaksandra Milinkiewicza[2].
Pełni funkcję doradcy politycznego w gabinecie Swiatłany Cichanouskiej[8].
Życie prywatne
Alaksandr Dabrawolski jest żonaty, ma dwoje dzieci[1]. W 1995 roku mieszkał w Mińsku[3].
Uwagi
- ↑ Zapis według oficjalnego wariantu języka białoruskiego. Alternatywna forma zapisu, według tzw. wariantu klasycznego (taraszkiewicy): Аляксандар Альгертавіч Дабравольскі (czyt. Alaksandar Alhiertawicz Dabrawolski).
Przypisy
- ↑ a b c d e Kto… ↓, s. 144.
- ↑ a b c d Пяткевіч i Рубінчык 2011 ↓, s. 1186.
- ↑ a b Спіс дэпутатаў Вярхоўнага Савета Рэспублікі Беларусь трынаццатага склікання, якія выбраны ў першым туры галасавання паўторных выбараў 29 лістапада 1995 года і зарэгістраваны Цэнтральнай камісіяй Рэспублікі Беларусь па выбарах і правядзенню рэспубліканскіх рэферэндумаў 5 снежня 1995 года. Centralna Komisja Republiki Białorusi ds. Wyborów i Prowadzenia Republikańskich Referendów. [dostęp 2019-09-23]. [zarchiwizowane z tego adresu (2019-09-17)]. (biał.).
- ↑ С. Шарецкий: Постановление Верховного Совета Республики Беларусь от 9 января 1996 г. №4-XIII. pravo.levonevsky.org, 1996-01-09. [dostęp 2018-06-29]. [zarchiwizowane z tego adresu (2017-09-13)]. (ros.).
- ↑ С. Шарецкий: Постановление Верховного Совета Республики Беларусь от 23 января 1996 г. №36-XIII. pravo.levonevsky.org, 1996-01-23. [dostęp 2019-10-18]. [zarchiwizowane z tego adresu (2016-08-31)]. (ros.).
- ↑ С. Шарецкий: Постановление Президиума Верховного Совета Республики Беларусь от 3 июня 1996 г. №345-XIII. bankzakonov.com, 1996-06-03. [dostęp 2019-06-11]. [zarchiwizowane z tego adresu (2014-11-12)]. (ros.).
- ↑ М. Грыб: Канстытуцыя 1994 года. Narodowy Internetowy Portal Prawy Republiki Białorusi, 1994-03-15. [dostęp 2020-04-28]. [zarchiwizowane z tego adresu (2020-04-28)]. (biał.).
- ↑ Office of Sviatlana Tsikhanouskaya. tsikhanouskaya.org. [dostęp 2023-02-09].
Bibliografia
- Centrum Naukowo-Analityczne „Białoruska Perspektywa”: Kto jest kim w Białorusi. Białystok: Podlaski Instytut Wydawniczy, 2000, s. 313, seria: Biblioteka Centrum Edukacji Obywatelskiej Polska – Białoruś. ISBN 83-913780-0-4.
- Алесь Пяткевіч, Вольф Рубінчык: Кароткія зьвесткі аб некаторых беларускіх палітыках, актыўных у 1991–2006 гадах. W: Пад агульнай рэд. В. Булгакава: Палітычная гісторыя незалежнай Беларусі (да 2006 г.). Wyd. 2. Białystok, Wilno: Białoruskie Towarzystwo Historyczne, Instytut Białorutenistyki, 2011, s. 1178–1213. ISBN 80-86961-16-8. (biał.).