Bieganie tyłem

Bieganie tyłem (ang. retro running) – rodzaj biegania, podczas którego sportowiec porusza się tyłem do kierunku biegu.

Chodzenie i bieganie tyłem było już od tysiącleci praktykowane w Chinach i Japonii jako sposób na zachowanie gibkości, równowagi, sprawności zmysłów i koncentracji. Poruszanie się do tyłu było sposobem zachowania równowagi w ramach koncepcji yin i yang. Inne kraje azjatyckie używały takiej formy ruchu w czasie relaksacji i medytacji^[1]. W Europie moda na bieganie do tyłu zyskała popularności w latach 70., kiedy to lekarze sportowi zalecali tę aktywność jako formę terapii. Bieganie do tyłu stało się elementem treningu w takich dyscyplinach sportowych jak boks czy hokej. Fizykoterapeuci zaakceptowali bieganie tyłem, gdyż zmniejsza ono obciążenie stawów^[2].

Ponadto łączenie podczas treningu ruchu w obu kierunkach pozwala rozbudować równomiernie mięśnie antagonistyczne, czyli takie, które zwykle pracują w parach – jeden jest zginaczem, a drugi prostownikiem. To pozwala wzmocnić mięśnie nóg, a dodatkowo urozmaicić treningi.

Mankamentem tej dyscypliny jest niemożność obserwowania trasy biegu, zaś kątem oka nie sposób dostrzec wszystkiego. Biegaczom zdarzają się więc upadki i nieoczekiwane zderzenia z przeszkodami. Odwracanie głowy i spoglądanie przez ramię spowalnia poruszanie się oraz powoduje bolesne skurcze i nadwyręża mięśnie szyi. Niektórzy trenują z rowerowymi lusterkami przytroczonymi do czapki^[3].

Zawody w bieganiu tyłem są organizowane świata na dystansach od stu metrów aż do maratonu^[3].