Emanu’el Zisman
| |
| Data i miejsce urodzenia |
11 lutego 1935 |
|---|---|
| Data śmierci |
11 listopada 2009 |
| Poseł do Knesetu | |
| Okres |
od 21 listopada 1988 |
| Przynależność polityczna | |
Emanu’el Zisman (hebr. עמנואל זיסמן, bułg. Емануел Зисман, ang. Emanuel Zisman, ur. 11 lutego 1935 w Płowdiwie, zm. 11 listopada 2009) – izraelski dyplomata i polityk, w latach 1988–1999 poseł do Knesetu, w latach 2000–2002 ambasador Izraela w Bułgarii.
Życiorys
Urodził się 11 lutego 1935[1] w Płowdiwie w ówczesnym Carstwie Bułgarii. Podczas II wojny światowej 9 marca 1943 był w grupie 8500 bułgarskich Żydów, który mieli być wysłani do obozu w Auschwitz. Na skutek protestów posłów, duchownych i intelektualistów bułgarskich do deportacji do III Rzeszy nie doszło[2]
W 1949 wyemigrował do Izraela. Służbę wojskową pełnił w brygadzie Giwati, elitarnej jednostce piechoty zmechanizowanej; zakończył ją w stopniu sierżanta. Jako rezerwista służył w brygadzie Ecjoni. Ukończył studia w zakresie prawa i stosunków międzynarodowych[1].
Zarządzał miejscowymi przedsiębiorstwami. Zasiadał w jerozolimskiej radzie miasta, gdzie pełnił między innymi funkcję przywódcy lewicowej koalicji. Był zastępcą przewodniczącego komitetu ds. zaopatrzenia nadzwyczajnego w Jerozolimie. Publikował liczne artykuły w prasie izraelskiej[1].
W wyborach parlamentarnych w 1988 po raz pierwszy dostał się do izraelskiego parlamentu z listy Koalicji Pracy. W dwunastym Knesecie zasiadał w komisjach spraw zagranicznych i obrony; budownictwa; pracy i opieki społecznej oraz spraw gospodarczych. Stanął także na czele podkomisji ds. walki z wypadkami drogowymi oraz był członkiem komisji specjalnej ds. statusu kobiet. W kolejnych wyborach lewica startowała już jako Partia Pracy, a Zisman uzyskał reelekcję. W Knesecie trzynastej kadencji przewodniczył komisji absorpcji imigrantów oraz zasiadał w dwóch innych – spraw zagranicznych i obrony oraz budownictwa. Był przewodniczącym Partii Pracy w regionie Jerozolimy[1].
7 marca 1996 wraz z Awigdorem Kahalanim opuścili Partię Pracy, zakładając nowe ugrupowanie polityczne – Trzecią Drogę[3]. W wyborach w 1996 partia ta wprowadziła do parlamentu czterech posłów – oprócz Zismana i Kahalaniego byli to Aleksander Lubocki i Jehuda Harel[4]. W czternastym Knesecie Zisman przewodniczył komisji edukacji i kultury oraz zasiadał w dwóch innych – spraw wewnętrznych i środowiska oraz ds. zagranicznych pracowników[1]. 29 marca 1999 opuścił Trzecią Drogę i do końca kadencji zasiadał w parlamencie jako poseł niezrzeszony[3]. W majowych wyborach utracił miejsce w Knesecie[1].
W latach 2000–2002 pełnił funkcję ambasadora Izraela w Bułgarii[2][5][6]. W 2006 został laureatem nagrody miasta Jerozolimy Jakir Jeruszalajjim[6]. Zmarł 11 listopada 2009[1].
Oprócz hebrajskiego i bułgarskiego posługiwał się angielskim i francuskim[1].
Przypisy
- ↑ a b c d e f g h Emanu’el Zisman (ang.) – profil na stronie Knesetu.
- ↑ a b David Singer, Lawrence Grossman (red.): American Jewish Year, Book 2003. Nowy Jork: The American Jewish Committee, 2003.
- ↑ a b Mergers and Splits Among Parliamentary Groups. knesset.gov.il. [dostęp 2018-08-19]. (ang.).
- ↑ The Third Way. knesset.gov.il. [dostęp 2018-05-21]. (ang.).
- ↑ Bulgarian Officials Here to Probe Reports of Violence Against Foreign Workers. haaretz.com. [dostęp 2018-05-21]. (ang.).
- ↑ a b מר עמנואל זיסמן זל. jerusalem.muni.il. [dostęp 2018-05-21]. (hebr.).