Harad
Haradwaith, (Harad, sin. południe) – kraina ze stworzonej przez J.R.R. Tolkiena mitologii Śródziemia. Informacje na jej temat znajdują się w Dodatkach do Władcy Pierścieni, mapę można znaleźć w Atlasie Śródziemia.
Geografia
Jego północną granicę stanowiła rzeka Harnen i łańcuch Ephel Dúath. Haradwaith dzielił się na Harad Bliski i Daleki[1].
- Na północy przy granicach Gondoru Harad Bliski był krajem stepowo-pustynnym.
- Na południe od zatoki Belfalas, znajdował Harad Daleki, gdzie rozciągały się lasy[2].
W południowo-wschodniej części zatoki Belfalas znajdował się port Umbar, będący siedzibą korsarzy. Dawniej był to port należący do Númenoru.
Na wschód od Haradu znajdował się Hyarmenor[potrzebny przypis].
Historia
W Drugiej Erze doszli w Haradzie do władzy dwaj Czarni Númenorejczycy: Herumor i Fuinur[3]. Reszta historii Haradu jest znana tylko z wojen z Gondorem. Pierwsza z nich trwała w latach 1015–1050 Trzeciej Ery i zakończyła się opanowaniem Haradu przez króla Hyarmendacila I[4], druga w latach 1540–1551 (podczas niej Haradrimowie sprzymierzyli się z Korsarzami z Umbaru), trzecia – w 1944 roku (zakończona klęską Haradrimów i Woźników[5]). Podczas Wojny o Pierścień (lata 3018–3019 Trzeciej Ery) Haradrimowie stanęli po stronie Mordoru razem z mieszkańcami Rhûn i Khandu, zasilając armię Saurona[1].
W Haradzie żyły mûmakile, wykorzystane m.in. w bitwie na polach Pelennoru.
Przypisy
- ↑ a b Paweł Angbad: Władca Pierścieni – Książka – Krainy – Lennicy Saurona. wladca-pierscieni.stopklatka.pl. [dostęp 2010-08-22]. [zarchiwizowane z tego adresu (2010-02-18)].
- ↑ „(...)orkowie zaś wspinali się zwinnie jak małpy z ciemnych lasów południa”. J.R.R. Tolkien: Władca Pierścieni: Dwie wieże. Maria Skibniewska (tłum.), Warszawa, 1981.
- ↑ J.R.R. Tolkien: Silmarillion. Warszawa: 2010, s. 366 (tekst Pierścienie Władzy i Trzecia Era).
- ↑ J.R.R. Tolkien: Władca Pierścieni: Powrót Króla. Maria Skibniewska (tłum.). Warszawa: Muza SA, 2002, s. 411. ISBN 83-7319-172-0.
- ↑ J.R.R. Tolkien, op. cit., s. 417.
Bibliografia
- Robert Foster: Encyklopedia Śródziemia. Warszawa: Amber, 2002, s. 135. ISBN 83-241-0200-0.
